Trzynaście.

Rano obudziłam się przykryta kołdrą pod samą szyję w moim łóżku. Przeciągnęłam się leniwie. Zaraz. Nie przypominam sobie, żebym wczoraj kładła się spać. Cholera jasna. Wstałam szybko z łóżka. Oczywiście wyłożyłam się jak długa z wielkim hukiem na podłodze. Nie ma to jak wplątać się we własną kołdrę. Podskokiem wydostałam się z kołdry i podbiegłam do biurka. Laptop zamknięty, światło zgaszone. Włączyłam szybko urządzenie i czekałam aż odpali mi się moja poczta. Mam nową wiadomość.

„Gratulujemy, Pani Ingo. Świetny artykuł! Oczywiście jak się umawialiśmy wywiad pojawi się na łamach lipcowego wydania. Mam jednak jedną prośbę. Czy moglibyśmy prosić Panią, o zdjęcie Pani na okładkę razem z piłkarzami Borussii Dortmund? Oczywiście jeżeli będzie taka możliwość, oraz panowie wyrażą chęci. Jeszcze raz gratuluję.

Pozdrawiam.

Redaktor naczelny,

Jarosław Woźniak.”

Przeczytałam tego maila ze trzy razy. Czyżbym już zapomniała, że wysłałam ten wywiad? Nie, to nie było możliwe. Musiałam zasnąć. Może Ania? Pójdę ją zapytać. Która w ogóle godzina. Jedenasta? O ludzie. Ostatnio przesypiam pół dnia. Wstałam z krzesła. Poczułam, że nadepnęłam na jakąś kartkę. Podniosłam ją. Była zapisana po niemiecku, lekko pochyłym pismem. Zaczęłam czytać.

„Wywiad wysłany o 21.59-jeszcze przed 22-gą jak miałaś w planach. Wszystko sprawdzone jak trzeba było w podpunktach. Wrzuciłem do tłumacza i według mnie brakowało tylko jednego przecinka...i twojego podpisu. Pozwoliłem sobie poprawić i dopisać.:) Mam nadzieję, że dobrze. Nie chciałem cię budzić. Zasnęłaś na biurku, więc położyłem cię do łóżka. Swoją drogą-bardzo dobry wywiad…

Mario mi wczoraj powiedział, że pewna mądra osoba mu powiedziała, że najważniejsza jest rozmowa, bo przez niedomówienia wszystko się sypie… I chyba tego mi trzeba. Nam.

Moglibyśmy się spotkać? Proszę. To dla mnie ważne.

M.”

Niżej jeszcze napisany numer telefonu. Marco… Mój kochany Marco. Wróć, jaki kochany! No i to „nam”…Dlaczego ja się tak rozczulam? „Bo coś do niego czujesz, idiotko”-mówiła mi moja podświadomość z założonymi rękami tupiąc nóżką. Spotkać, czy nie spotkać…oto jest pytanie. Dzisiaj spędzam przecież dzień z Anią, więc nie mogę. Cóż. Jednak trzeba by było jednak chociaż wysłać sms’a i podziękować za uratowanie mi tyłka, bo jaśnie śpiąca królewna musiała zasnąć. W ogóle skąd on tu się wziął? Zapytam Ani. Na razie trzeba napisać tego sms’a.

„Cześć Marco. Tu Inga. Super się złożyło, że tu akurat byłeś i wysłałeś…”-nie, to beznadziejne

„Fajnie, że wysłałeś jesteś super.”-skasuj!

Argh. Do trzech razy sztuka.

„Dziękuję za poprawki i wysłanie wywiadu. Dostałam odpowiedź od redaktora naczelnego. Był pod wrażeniem. Prosił o zdjęcie moje z Mario, Mo, Kubą i Łukaszem, żeby wywiad zrobić tematem okładkowym.  Mam nadzieję, że chłopaki się zgodzą… Jeszcze raz dzięki. Inga.” –wyślij. No i żyję? Żyję. Nie taki diabeł straszny. 

Zeszłam na dół. Zastałam Anię oglądającą jakiś film w telewizji.

-Hej!-przywitałam się i usiadłam koło niej.

-O, witam Śpiącą Królewnę.-powiedziała z uśmiechem

-Czy możesz mi łaskawie powiedzieć, co robił wczoraj wieczorem u nas Marco?

-Skąd wiesz, że był?

-Zasnęłam na biurku podczas pisania. Przełożył mnie na łóżko i wysłał mój wywiad.

-Wow, nie wiedziałam. Widzę, że miłość kwitnie!-zaśmiała się, za co spiorunowałam ją wzrokiem.

-Odstawił mojego pijanego mężulka.

-Trzeźwy?

-W stu procentach. Aż dziwne, nie?-śmiała się Lewandowska –Na kuchence na patelni jest jajecznica ze szczypiorkiem i pieczarkami. Podgrzej sobie.

-Oo, dziękuję, jesteś kochana.-poderwałam się z kanapy i poszłam do kuchni. Odgrzałam sobie śniadanie i z powrotem dołączyłam do mojej przyjaciółki.

-Co ty tak na ten telefon cały czas patrzysz?

-A co, nie mogę?-odpowiedziałam z pełną buzią i ponownie kliknęłam  przycisk telefonu

-Możesz, możesz.-zaśmiała się pod nosem i poruszała znacząco brwiami.

-No co?

-Nic nic.-odpowiedziała i wróciła do oglądania filmu. Obraził się czy co? Minuty dłużyły się niemiłosiernie, a On nie odpisywał. Może wyszedł z domu. Albo nie usłyszał? A co ja się nim przejmuję? Dokończyłam moją jajecznicę i poszłam odłożyć talerz do zmywarki. Nagle usłyszałam sygnał nadchodzącej wiadomości. Pobiegłam do stolika niczym petarda. Chwyciłam telefon i odblokowałam. Kątem oka widziałam śmiejącą się do siebie Ankę. Nieważne. Kliknęłam na wiadomość.

„Zna się na rzeczy ;) Zadzwoniłem do chłopaków – zaproponowali sobotę pod wieczór na tle Iduny. Mój kuzyn jest fotografem, więc ze zrobieniem zdjęcia też nie ma problemu. ;)

…A co do drugiej części? Możesz dzisiaj?”

Dlaczego on to robi? Dzwoni do chłopaków, załatwia fotografa… Przecież sama mogłabym to zrobić. Tylko oczywiście zajęłoby mi to dużo więcej czasu.

„Dziękuję. Nie wiem jak Ci się odwdzięczę…:)” –odpisałam.

Kurcze, zapomniałam dodać o tym spotkaniu. Zaczęłam pisać drugą wiadomość ale w między czasie nadszedł kolejny sms.

„Wiesz.”

Pokręciłam głową. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Faktycznie zależało mu na tym spotkaniu.

„Wiem. Przepraszam, ale dziś nie dam rady. Jestem już umówiona. Terminy do mnie to jak w Polsce do lekarza-od roku do półtora roku oczekiwania ;)”

„Serio? Ale chyba przyjmują prywatnie… Jutro?”

„Na prywatne- tydzień, na CITO miesiąc. Wybieraj, próbuj. Powodzenia życzę!:)”

Odpisałam z wielkim uśmiechem. Podniosłam głowę. Ania siedziała na kanapie, a Robert stał na schodach i oboje się mi przyglądali.

-Co wam?

-Nam nic. To ty szczerzysz się jak głupi do sera do swojego telefonu.

-Aaa. O, hej Robert. –przywitałam się rozanielona z przyjacielem i pobiegłam na górę.

Pościeliłam łóżko i jeszcze raz włączyłam komputer, żeby przeczytać mój wywiad. Coś mi nie dawało spokoju, że Reus niczego więcej nie zmienił. O ludzie. Kobieca intuicja-niezawodna. Myślałam, że padnę. Mój podpis brzmiał:

„Inga Mazur

Psycholog drużyny Borussii Dortmund,

Studentka wydziału Psychologii na Uniwersytecie Wrocławskim.”

Nie, no. Nie wierzę. I jeszcze po polsku! Jest niesamowity. Zaduszę za tego psychologa Borussii… Oj Reus, Reus… Dlaczego musisz być taki…taki… taki, że nie mogę wyrzucić cię z mojej głowy, taki, że jak słyszę z twoich ust moje imię nogi mam jak z waty, taki, że jak mnie przytulasz odlatuję wysoko w chmury, taki, że kiedy mnie całujesz dotykam gwiazd…

Okej, podoba mi się. Proszę bardzo, przyznałam to sama przed sobą. Nie jestem już w stanie się ukrywać przed własnymi uczuciami. Jeszcze nigdy nie czułam czegoś takiego. Marco mi się podoba, i to bardzo… Ale i tak wiem, że nic z tego nie będzie. Bo co? Światowej klasy piłkarz i szara studentka, bez rodziców, bez stałej pracy…Przecież to oczywiste, że nic między nami nie będzie. Jedynie przyjaźń. Będę cenić i to.

Usiadłam na łóżku i podświadomie wybrałam numer do mojej babci. Po kilku sygnałach usłyszałam jej głos tak kojący moje serce.

-Ingunia! Jak miło, że dzwonisz!-powiedziała uradowana

-Cześć babciu. Przepraszam, że częściej nie dzwonię…

-Ale nie przepraszaj! Cieszę się, że masz zajęty czas. Jak tam u ciebie?

-W porządku. Bardzo polubiłam chłopaków z Borussii. Przytuliłam Mario jak prosiłaś, Marco przekazałam o żelu…i…też go przytuliłam…

-Inga, czy coś się stało?-zapytała z niepokojem.

-Nie…

-Inga, starej kobiety nie oszukasz.

-Reus się stał.-wypuściłam głośno powietrze

-Jesteście razem?-zapytała rozanielona

-Nie! Skądże! Żadnych chłopaków.

-Inga, nie możesz…

-Musimy o tym teraz rozmawiać?

-Nie. Ale powiedziałaś mu, że coś do niego czujesz?

-Nie. Chcę, żebyśmy się przyjaźnili. To mi wystarczy.

-A on też chce przyjaźni?

-Nie wiem… Wydaje mi się, że tak. Mamy w najbliższym czasie porozmawiać, ale i tak wiesz, że zawsze wychodzi na moje.

-Oj Inga, Inga… Dawał ci chociaż jakieś sygnały, że coś do ciebie czuje?

-Niee…-powiedziałam dość dziwnym głosem.

-Kochanie, potrenuj kłamanie. Dzisiaj ci to wybitnie nie wychodzi.

-Pocałował… Znaczy… no tak, całowaliśmy się.

-No wreszcie!-powiedziała rozradowana

-Raz. Pierwszy i ostatni. To był taki wiesz, impuls, przypadek…

-Marco też tak uważa?

-Nie rozmawiamy o tym.

-I ty studiujesz psychologię?

-Yhym… A propo! Przeprowadziłam wywiad, który miał przeprowadzać mój profesorek.

-Jak to?-zapytała, a ja na to opowiedziałam jej całą historię i spisek uknuty przez Kloppa.

-No proszę… Czyli moja kochana Inga będzie na okładce gazety! Kupię od razu ze trzy!

-Kup od razu trzydzieści, to wszystkim sąsiadom rozdasz.-zaśmiałam się.

-O! Nie taki głupi pomysł!-słyszałam w jej głosie śmiech –Kochanie, ja muszę już kończyć…

-Jasne… Coś się stało?

-Nie! Wszystko w porządku. A ty się zastanów. Serce nie sługa.  Porozmawiaj z nim koniecznie. Buziaczki, kocham cię, papa. I pozdrów Anię.

-Porozmawiam. Też cię kocham, papa.- rozłączyłam się i odłożyłam telefon na moim stoliku nocnym.

Babcia ma rację, Mario też ma rację. Musimy porozmawiać. Chcę z nim w końcu wszystko wyjaśnić. Najpierw mnie całuje, potem nic się nie stało, dalej jest jakiś obrażony, strzela fochy, a potem znowu jest miły. A ja już świruję.

Wtem do mojego wskoczyła Ania.

-Też cię kocham, papa.-przedrzeźniła mnie słodkim i piskliwym głosem. –Jakie to słodkie. Dlaczego nie mówiłaś, że kogoś masz?

-Tak Ania, mam. Babcię.

-Co?

-Rozmawiałam z babcią. Gdybyś nie podsłuchiwała a mnie zapytała to byś wiedziała.

-A… Aha.. Ja..nie wiedziałam. Po prostu dziwnie się zachowywałaś rano. I te sms’y… No wiesz…

-Taaa… I masz pozdrowienia od babci.

-Dziękuję. Przepraszam Inga.-powiedziała skruszona

-No nie gniewam się. Chodź tu.- przytulak na zgodę wszystko załatwi.

-Masz jakieś plany na dziś?-zapytała kiedy już się od siebie odczepiłyśmy. W tym momencie przyszedł do mnie kolejny sms. Za drzwiami usłyszałam kroki. No tak, już się domyślałam od kogo.

„Od 14-17? Będę Ci winien przysługę.*-*”

Zaśmiałam się.

-O czternastej zabieram cię na zakupy.

-O! Ale fajnie! Mi pasuje!

-To super.

„Jak słyszałeś ;) 3mam kciuki!:* ” –odpisałam

-Ingaaa….

-Hmm?

-Mam prośbę. Mogłabyś skoczyć na małe zakupy do marketu? Ja muszę do kilu osób zadzwonić, Robert chyba też jest zajęty…

-Jasne. Nie ma problemu.

-Trafisz?

-Pewnie. Najwyżej kogoś zapytam. To się ubieram, a ty leź spokojnie wszystko załatwiać.

-Dzięki!-dała mi buziaka w policzek i wyszła szybkim krokiem z pokoju.

Założyłam beżowy kombinezon, szybko pomalowałam paznokcie na czekoladowy, do tego beżowe japonki, makijaż i byłam już gotowa. Chwyciłam torebkę i wyszłam z domu. Przez kilka dni zapamiętałam mniej więcej trasę sklep-dom.

Przeszłam przez ogromny park, gdzie biegaliśmy z Anią, Marco i Mario. Minęłam aptekę, gdzie blondyn opatrzył mi ranę, a na samym rogu znalazłam dosyć spory sklep spożywczy. Coś a’la polska Biedronka. Zrobiłam najpotrzebniejsze zakupy. Stwierdziłam, że przejdę się trochę dalej w poszukiwaniu czegoś jeszcze. Kilka minut drogi i natrafiłam na rynek ze świeżymi owocami i warzywami. Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym przeszła obok niego obojętnie. To akurat z Anią mamy to samo-słabość do przeróżnych owoców i warzyw. Wyszłam z kolejną siatką w rękach. W sumie już trzy. Z ciekawości skręciłam w kolejną uliczkę. Znalazłam się przed dużą galerią handlową, gdzie byłyśmy z dziewczynami. Stałam centralnie ulicę przed wyjściem.

W jednej sekundzie moje serce pękło i pokruszyło się na miliony kawałków, które niemiłosiernie raniły mnie od środka. Dlaczego w jednej, cholernej sekundzie musiało się wszystko zawalić? Z resztą, co ja głupia sobie wyobrażałam?!

~~~

No i mamy 13..:) Czy pechową..kto to wie? (ja! ;D )

...Czy Wy też macie takiego strasznego lenia jak ja?

Ostatnio nic nie mogę napisać. Poziom weny sięga -1...Chociaż bym usiadła do pisania...napiszę jedno zdanie i zamykam laptopa.. Masakra... Oby to się jak najszybciej skończyło, bo się mi mój zapas skończy i będziecie czekać nie wiadomo ile..albo zawieszać..a tego chcę uniknąć.. No nic.. Macham do Was leniwie małym paluszkiem, bo mi się ręka od pisania zmęczyła ;D I chyba zjem snickersa, bo zaczynam gwiazdorzyć... Buziaki! :**