Czternaście.

W jednej sekundzie moje serce pękło i pokruszyło się na miliony kawałków, które niemiłosiernie raniły mnie od środka. Dlaczego w jednej, cholernej sekundzie musiało się wszystko zawalić? Z resztą, co ja głupia sobie wyobrażałam?!

Marco Reus. Gwiazda Bundesligi, pomocnik w Borussii Dortmund, wkurzający ale kochany blondyn… Przepuszcza w drzwiach jakąś dziewczynę o brązowych włosach. Niewysoka, nawet trochę niższa ode mnie. Uśmiechał się do niej promiennie… A po chwili. Nie! Błagam. Wziął na ręce na około trzy letniego chłopca i okręcił nim w powietrzu dookoła i pocałował w policzek. Nie dość, że ma dziewczynę i podrywa inne, to jeszcze ma dziecko! Co ja w nim widziałam? Cholera jasna. Dlaczego ja całe życie mam jednego, wielkiego pecha. Wsiedli do białego samochodu, blondyn zapiął chłopca w foteliku i odjechali.

Bądź twarda, bądź twarda, bądź twarda.-powtarzałam sobie w głowie niczym mantrę. Zerwałam się z miejsca i ruszyłam przed siebie. Niestety wpadłam na jakąś dziewczynę i rozsypały mi się siatki z owocami.

-Jeny, przepraszam panią najmocniej, nie zauważyłam.-powiedziałam szybko i ukucnęłam by zbierać wszystko co powypadało.

-Ja też nie zauważyłam. Pomogę pani.-odpowiedziała miło i faktycznie pomogła mi. Była trochę starsza ode mnie, ale jej wiek nie przekroczył jeszcze trzydziestki. Pozbierałyśmy wszystko i wstałyśmy z chodnika.

-Wszystko w porządku? Rozmazał się pani tusz.

-A miałam być twarda…-burknęłam pod nosem i zaczęłam szukać w torebce chusteczek.

-Trzymaj.-zobaczyłam, że rozmówczyni podaje mi paczkę. Wzięłam jedną i wytarłam rozmazany tusz.

-Dzięki.-uśmiechnęłam się ponuro.

-Facet?

-Yhym… Dopiero co zdobyłam się na zaufanie…a tu co? Przed chwilą wyszedł z galerii z jakąś kobietą i małym dzieckiem.

-Chodziliście razem?

-Nie! Nie. Przyjaźnimy się. Raz mnie pocałował, a ja wiesz…

-Zakochałaś się.-dopowiedziała za mnie

-Nie wiem czy od razu tam zakochałam…no ale coś jakby do niego poczułam… mieliśmy jutro pogadać, a tu..o.

-Faceci… Nie przejmuj się. Nie jest ciebie wart. Tak w ogóle, Yvonne jestem.

-Inga.

-Śliczne imię. Kiepski masz tusz, polecam wodoodporny od Lancome. Na długo starcza i jest serio niezły.

-Dzięki. Przyda się na przyszłość. Wiesz może, gdzie tutaj znajdę jakiś postój taksówek?-zdobyłam się na uśmiech

-Oj, daleko. Byś musiała pójść tędy prosto, na dworzec autokarów i po drugiej stronie ulicy będzie postój.

-A, nie. To za daleko. Ja tu dopiero jestem  tydzień i nie jestem za bardzo ogarnięta. Mieszkam na Stubengasse i nie wiem za bardzo jak tam się dostać.

-Aaa! To niedaleko. Przyjaciel mojego brata też tam mieszka. Mogę cię podwieźć, ale nie pod sam dom niestety, bo się spieszę, siostra z synem i mój brat do mnie dzisiaj przychodzą na obiad, rodzice wyjechali a na narzeczonego, żeby mi coś ugotował liczyć nie mogę.

-Nie musisz, naprawdę.

-Chcę. No chodź. Tu mam zaraz zaparkowany samochód.-powiedziała z uśmiechem i skierowałyśmy się do jej samochodu. Był to czerwony Opel. Ja bym tam wolała biały albo czarny, ale do niej akurat ten kolor bardzo pasował. Po niecałych dziesięciu minutach Yvonne zatrzymała się na chodniku mojej ulicy.

-Nie wiem jak ci dziękować. Następny raz na zakupy wybieram się z mapą.

-Haha, ok. Zostaw mi swój numer, puszczę do ciebie sygnał i się może umówimy w tygodniu na jakieś małe zakupy, czy na kawę.

-Jasne, chętnie.-uśmiechnęłam się i zapisałam jej numer w jej kalendarzyku.

-To do zobaczenia!

-Pewnie. Jeszcze raz dzięki. Pa!-wysiadłam z samochodu i ruszyłam w kierunku domu Lewandowskich.

Po chwili weszłam z siatkami do domu. Zrzuciłam klapki i zaniosłam siatki do kuchni. Kiedy wyjmowałam zakupy do kuchni wszedł Robert.

-O, hej!

-Hej, hej…

-Byłaś na zakupach?

-Taak.

-Trafiłaś?

-Z komplikacjami, ale tak.

-Wow, dzięki. Ile ci oddać?

-Stuknij ty się w głowę. Lepiej mi pomóż chować te zakupy

-Ale ja serio!

-Ja też. No rusz się Lewusku.-Robert zaśmał się i pomógł mi wypakować i schować wszystkie produkty. Spojrzałam na godzinę. Pół godziny do czternastej. Postanowiłam sobie zrobić na szybko bułkę.

-Jeszcze raz dzięki.-posłał mi uśmiech i usiadł koło mnie na wysokim krześle.

-Za co?-weszła do kuchni Ania

-Ta znowu podsłuchuje.-zaśmiałam się

-Oj tam, oj tam.-wyciągnęła z lodówki jogurt truskawkowy i przysiadła się do nas. –To za co?

-Za zakupy.-odpowiedział Robert.

-Aaa, właśnie. Dzięki. Trafiłaś bez problemów?

-Mniej więcej…

-Inga, coś się stało?

-Nie, nic…

-Przepraszam.-rzucił Robert i wyszedł z kuchni kierując się w stronę dzwoniącego telefonu.

-Mów.

-Widziałam pod galerią Marco.

-O!-powiedziała entuzjastycznie

-Z kobietą.

-Ooo…-mniej entuzjastycznie

-I dzieckiem.

-Ooooo… Coo?!

-Yhym. To co słyszałaś.

-Ale przecież Marco nie ma dziecka! Dziewczyny raczej też nie…

-Najwyraźniej jesteś słabo poinformowana.-westchnęłam –Wyglądali na szczęśliwych.

-Nie wierzę…

-A jednak. Ja to mam w życiu pecha.

-Przecież chciałaś przyjaźni. No to co wam stoi na przeszkodzie?

-Ehhh… No nic. Zakupy aktualne?

-Tak. Tylko zjem tą bułkę, biorę wodę i idziemy.

-Okej, to ja się ubieram. Ciepło jest na zewnątrz?

-Gorąco!

-Zaraz będę.

-Okey.

Dokończyłam moją bułkę i poszłam do pokoju przygotować sobie rzeczy na jutro. Zadzwonię dzisiaj do Ewy lub Agaty, żeby przenocować. Zeszłam na dół, gdzie czekała już na mnie przyjaciółka.

-No, to co, idziemy?

-Jasne.-wyszłyśmy do garażu i wsiadłyśmy do samochodu. Otworzyłyśmy dach i szyby, tak, że był lekki przeciąg.

-Jesteśmy.-odezwała się, kiedy zaparkowałyśmy pod ogromną galerią, naprzeciw której stałam w rozsypce kilkadziesiąt minut temu.

-No to idziemy.

Chodziłyśmy po sklepach i zjadłyśmy obiad w chińskiej restauracji. Tam nigdy nie mogłyśmy się najeść. Ale to dobrze. Przynajmniej spokojnie zje na kolacji z Robertem. Ania kupiła sobie spodnie jeansowe i t-shirt, a ja sprawiłam sobie nowe buty do biegania Nike’a. Za dziesięć piąta skierowałyśmy się do samochodu. Teraz tylko trzeba się było jakoś wykręcić.

-Inga, wsiadasz?

-Aniu, wiesz co, ja wezmę jeszcze fakturę na te buty. Poza tym chciałabym się jeszcze przejść…

-A…aha. Wszystko ok?

-Jasne! Nie przejmuj się. Wrócę sama. Jedź.

-No dobrze. To do zobaczenia. Pa, kochana.

-Papa!-uśmiechnęła się i odjechała.

Skierowałam się w stronę parku. Usiadłam na ławce, na której ostatnio siedziałam z Marco. Nie mogłam zrozumieć, po co to wszystko robił. Ma dziecko, dziewczynę i po jaką cholerę mi daje jakieś nadzieje, czy jak to nazwać. Chciał mnie zranić? Proszę bardzo. Udało się. Siedziałam tam około godziny. Postanowiłam zadzwonić do Ewy. Wzięłam telefon. Rozładowany. No błagam! Tylko nie teraz. Chyba widziałam jakąś ławkę z ładowarkami w galerii. Wstałam i skręciłam w prawo.  Szłam ciemną uliczką parku. Po prawej stronie rozciągały się wysokie drzewa, a po drugiej stronie rozciągała się ulica. Miałam właśnie przejść przez przejście dla pieszych, kiedy drogę zajechał mi czarny samochód…

~~~

I znowu, i znowu w takim momencie! Wy takie piękne, motywujące komentarze zostawiacie, a ja Wam znowu takie rzeczy... Nie ładnie, wiem... Znowu stanę się obiektem hejtów i usiłowań zabójstw? *-* ;<< <please, no! jeszcze tylko takie urywki w 3 częściach!> ;D Jak zostało to ujęte w jednym z komentarzy jestem jak Polsat...śmiałam się z tego do łez. Dziękuję! <3 Jeszcze nigdy nikt mi nie powiedział czegoś takiego ;') Terminy kolejnych rozdziałów napisane po prawej stronie strony (haha, stronie strony, czy tylko mnie to śmieszy? tak? Aha..Nie, no, luz..ten, tego..) Jak zwykle będą się pojawiać w soboty i środy z wyjątkiem 16-tki, na którą trzeba będzie czekać...tydzień! O tak! :D Nie żartuję! Tak kocham tą część, że wcześniej się ją z Wami nie podzielę! O! Taka będę!

Ściska mocno.Wasz Polsat xoxo