Piętnaście.

Miałam właśnie przejść przez ulicę, kiedy drogę zajechał mi czarny samochód. W jednej chwili serce podeszło mi do gardła. Szyba zaczęła się opuszczać a tam…

-Wyglądasz jakbyś zobaczyła ducha!

-Goetze! Ty debilu! Jezu, jak ja się przestraszyłam!-wzięłam głęboki oddech.

-Haha, na jasne. To porwanie! Proszę wsiadać do tyłu, albo sam się po ciebie pofatyguję.

-Wsiadam dobrowolnie, nie chcę pana fatygować, jeszcze zadyszki byś dostał.-zaśmiałam się i wsiadłam na tylne siedzenie samochodu. Spojrzałam w przednie lusterko… Zbladłam. Kierowcą był Marco. I jak ja mam mu teraz spojrzeć w oczy?

-Cześć.-bąknęłam pod nosem

-Cześć-odpowiedział trochę zdziwiony moim „entuzjazmem” a właściwie nagłym jego brakiem i spojrzał na mnie w lusterku tymi jego pięknymi oczami, które w tej chwili przybrały barwę niebiesko-szarą, niesamowitą…

-To gdzie się panienka tak późno wybiera?-przerwał magiczną chwilę Mario i odwróciłam na niego wzrok.

-Ehh… Teraz szłam szukać jakiejś ładowarki w galerii, bo mi telefon padł…a muszę zadzwonić do Agaty albo Ewy, bo nie mam się gdzie podziać.

-Jak to?-zmarszczył brwi ciemny blondyn

-Bo Robert z Anką się trochę pokłócili, Lewy zazdrosny o jakiegoś karatekę, potem mu się głupio zrobiło, że nawet mógł pomyśleć, że Ania może go zdradzić no i chciał zrobić romantyczną kolację.

-Lewy zazdrosny! Dobre!-zaśmiał się Mario

-Gotze!-spiorunowałam go wzrokiem

-Dobra, dobra. Ale czemu się nie masz gdzie podziać?

-Bo się trochę czuję jak piąte koło u wozu. Oni chcą sobie na spokojnie wszystko wyjaśnić, zjeść romantyczną kolację, obejrzeć jakiś film, a potem...się domyślacie. I dosyć byłoby to dziwne i krępujące, gdybym ja siedziała zamknięta na piętrze czy za ścianą…

-Czaję, czaję.-zaśmiał się Mario.

-No więc mogę od was zadzwonić do na przykład Łukasza czy mogłabym u niego przenocować…

-Nie! My cię porwaliśmy i jesteś nasza.

-Nie chcę wam psuć planów na wieczór…

-Nie psujesz. Jedziemy do Kloppa, ma nam dać papiery, potem wykopiemy Mario i pogadamy. Mówiłem ci, że dzisiaj.-odezwał się Marco

-Ehhh… No ok, ale nie wykopiemy tylko odwieziemy do domu, bo Mario chciałby porozmawiać z Ann, prawda?

-Yymm, ja…

-No co? Taka była umowa, nie?

-Jaka umowa?-spojrzał się na nas z ciekawością Reus.

-Ty lepiej kieruj tam blondyno. Inga…

-No co „Inga”? Nie Inguj mi tutaj. Jak widzisz ja się wywiązałam, teraz ty. Odwagi, jesteś facetem.

-No dobra. Ale nie wierzę, że ty…

-Ja też.-zaśmiałam się

-Nie chcę państwu przeszkadzać w tej jakże dziwnej dyskusji, ale już podjechaliśmy pod dom Klopp’a.- Faktycznie. Stanęliśmy na podjeździe dość dużego domu. 

Był zbudowany bardziej na styl tradycyjny. Nie była to jakaś willa, ale taki ciepły, prosty, rodzinny dom z czerwonymi dachówkami. Mario wysiadł, a Marco właśnie otwierał drzwi.

-Poczekać tu na was?-zapytałam

-Nie, chodź z nami. –posłał mi jeden z tych oszałamiających uśmiechów, a po chwili otworzył mi drzwi i wyciągnął do mnie rękę. Dżentelmen się znalazł. Ujęłam jego dłoń i najzgrabniej jak umiałam opuściłam pojazd. Nawet się udało. Szliśmy kamienistą dróżką prowadzącą do drzwi wejściowych. Kiedy już Mario miał dzwonić dzwonkiem drzwi otworzył sam Jurgen Klopp ubrany w spodnie dresowe i biały T-shirt.

-Cześć, cześć wam. O! Inga z wami przyjechała. Zapraszam!-powiedział radośnie z wielkim uśmiechem na twarzy.

-Dobry wieczór.-przywitałam się przechodząc przez próg.

-Do salonu zapraszam. Rozgośćcie się. Coś do picia?

-Nie, nie, dziękujemy.-usłyszałam gdzieś przytłumiony głos Mario. Ja byłam w jakimś tunelu, otoczce oddzielającej mnie od świata... 

Krok za krokiem. Powoli zbliżałam się do przepięknego, czarnego jak węgiel Steinwey’a. Czarny fortepian stał w rogu przestronnego salonu. Można było zwrócić uwagę na duży, ozdobny żyrandol, duże kanapy…ale mnie przyciągał tylko on. Podeszłam starłam palcami niewidzialny kurz z pokrywy. Już minęły z trzy lata odkąd nie miałam pod palcami smukłych biało-czarnych klawiszy. Uśmiechnęłam się na wspomnienie mnie jako małej dziewczynki ćwiczącej uparcie w szkole muzycznej gamy i pasaże. Pochłaniało mnie to do reszty. Było moją odskocznią od rzeczywistości. Mogłam grać godzinami i nigdy mi się nie nudziło.

-Inga?-nie wiem skąd, tuż obok mnie wyrósł Klopp

-Przepraszam, zamyśliłam się.

-Witamy w świecie żywych.-zaśmiał się. –Grasz?

-Od dziecka uczyłam się grać… Tak dawno nie grałam… Prawie trzy lata…

-To zagraj.-powiedział ciepło z tym swoim firmowym uśmiechem

-Ja… Nie wiem…-dukałam trochę zaskoczona

-No śmiało. Ne wstydź się. Chętnie posłuchamy. Jeszcze żonę zawołam. To jej fortepian. Ulla! Chodź, gości mamy!-krzyknął kierując w stronę schodów.

-Za pięć minut!-usłyszałam aksamitny głos dobiegający z piętra

-No to trudno. Nie wie co traci. Graj.

-Pana żona nie będzie miała za złe?

-Skądże!

Odsunęłam ławę i usiadłam na niej. Otworzyłam klapę i przed moimi oczami ukazał się rząd białych i czarnych klawiszy. Przejechałam delikatnie opuszkami palców z utęsknieniem całą klawiaturę, a stopy położyłam na dwóch pedałach. Zamknęłam oczy, żeby przypomnieć sobie jakiś utwór, który umiałabym zagrać na poczekaniu z pamięci. Delikatny uśmiech wkradł się na moje usta, kiedy podjęłam decyzję. Kiedy otworzyłam oczy, na wprost, oparty o tył fortepianu stał Marco, a z boku Mario. Postanowiłam zagrać piosenkę z bajki Disney’a –Alladyn „A whole new world”. Kiedyś była mi bliska…

Po kilku pierwszych taktach muzyki odpłynęłam  w daleką, beztroską krainę. Zapomniałam o otaczającym mnie świecie i leciałam razem z muzyką. Unosiłam się nad niebem i ani na myśl mi nie przyszło spadać. Wirowałam w tańcu z obłokami, cieszyłam się powiewem wiatru, promieniami słońca… Aż w końcu przyszedł czas na zakończenie. Zeskoczyłam z puchowej chmurki na trawę z poranną rosą i małymi kroczkami moja zaczarowana podróż się skończyła, a ja, otwierając oczy, znowu byłam w Dortmundzie, w domu trenera drużyny Borussii Dortmund. Oderwałam palce od klawiszy kończąc ostatni dźwięk. Powstrzymywałam łzy wzruszenia. Tym razem się udało. Wstałam z miejsca i stanęłam naprzeciw wzruszonego Klopp’a. Jeszcze nigdy go takiego nie widziałam. Objął mnie mocno.

-To było przepiękne.-szepnął mi do ucha, na co uśmiechnęłam się delikatnie. Puścił mnie, a ja rzuciłam przelotne spojrzenie na Marco i Mario. Goetze stał zamurowany, a Marco patrzył się na mnie takim…płomiennym spojrzeniem, palącym, przenikliwym, jakby próbował mnie rozgryźć. 

Nagle rozległy się brawa z końca salonu. W progu stała kobieta oparta o ścianę. Była wysoką blondynką, choć na moje oko farbowana. Oczy miała ciemne, brązowe. Usta pełne, pomalowane bladoróżowym błyszczykiem. Nie była chuda, ale też nie można było powiedzieć, że gruba. Miała pełne, kobiece kształty. Miała gdzieś około czterdziestki. Była widocznie młodsza od Klopp’a. Uśmiechnęła się do mnie i ruszyła w moją stronę.

-To ta dziewczyna z Polski, przyjaciółka Lewandowskich, o której ci opowiadałem.-odezwał się Klopp zza moich pleców. Posłałam mu tylko pytające spojrzenie, na które odpowiedział uśmiechem.

-A to jest właśnie moja żona.-wskazał ręką na blondynkę.

-Ulla Klopp.-wyciągnęła do mnie rękę.

-Inga Mazur, bardzo mi miło.-odpowiedziałam witając się. Żona Kloppa popatrzyła na mnie badawczo z niepewnym i przestraszonym wzrokiem.

-Proszę pani, wszystko dobrze?-zapytałam czując się trochę dziwnie, kiedy wpatrywała się we mnie dłuższą chwilę. Nawet spojrzenie Reusa nie wprowadzało mnie w takie zakłopotanie. Aż dziwne, prawda? Kobieta nic nie odpowiedziała tylko dalej wnikliwie analizowała moją twarz. Milimetr po milimetrze. A z każdą sekundą robiła się coraz bardziej blada. Złapała się o oparcie kanapy.

-Niech pani usiądzie. Może pan przynieść szklankę wody?-skierowałam do Kloppa.

-Jasne.-odpowiedział i szybko udał się do kuchni.

-Niech pani usiądzie.-powtórzyłam, kiedy kobieta nie chciała się ruszyć z miejsca. 






CDN...

~~~

I tak Was zostawiam na tydzień do 16 części...Nawet nie wiecie, jak długo czekałam, aż w końcu przyjdzie na nią kolej! Jestem przeeogromnie ciekawa Waszej reakcji!!! Mam nadzieję, że się nie zawiedziecie! Mimo, że czekania tydzień, to długość rozdziału nadrobi!

<-Wam też serce podeszło do gardła widząc, jak Marco siedzi na krawędzi tego basenu? o.O...bo tam jest za nim podłoga, nie? ;o Haha:D A jak tam Wasze wakacje? Też jak panowie obok?:)))

Buziaki! xoxo