Pięćdziesiąt pięć.

Zuzie Lewandowskiej...

zakładam, że jeśli jeszcze kiedyś nie będę miała pomysłu na rozdział

 to znowu się o coś z tobą zakładam;))

Kolejny tydzień minął tak szybko, że nawet się nie obejrzałam. Dzisiaj znowu Borussia grała mecz. Z Agatą stawiałyśmy tym razem na wygraną, nie głupi, bezbramkowy remis. Kuba znów grał w podstawowym składzie, a Marco…znów nie grał.

Komentatorzy powiedzieli, że ma kontuzję, lecz mnie coś nie chciało się w to wierzyć. Musiałam o to zapytać Błaszczykowskiego jak tylko wróci.

Usiadłyśmy z Agatą i Oliwką na kanapie z lodami truskawkowymi z galaretką. Tak to mecz ja oglądać mogę.

Przez ten cały czas zrobiłam większość zaplanowanej roboty nad moją pracą magisterską. Naniosłam poprawki,  dopisałam kilka stron a wczoraj oddałam do ponownego druku i oprawienia. Już w przyszłym tygodniu miał się zacząć rok akademicki. Nie wiem, czy będę musiała się przeprowadzić do taty, czy zostanę jeszcze u Błaszczykowskich. Chyba oni byli dla mnie najlepszą „terapią” jak wrócić do świata normalności. A przynajmniej pomóc uporać się sama ze sobą.

Nie jest tak, że nie tęsknię za tatą. Tęsknię ogromnie. Tylko dwa razy rozmawialiśmy, a to było zdecydowanie za mało. Ta rozłąka pokazała też mi jak bardzo jest dla mnie ważny i przez ten niepozornie krótki czas szalenie za nim tęskniłam. Nie zauważyłam jak mimo mojego krótkiego pobytu w Dortmundzie bardzo się z sobą zżyliśmy i obdarzyliśmy silnym uczuciem tworząc początki więzi relacji ojca z córką. Choć wydawało się to z początku tak odległe okazało się tym, co przyszło samo. I stało się naszą siłą.

-Tata!-krzyknęła radośnie blondyneczka wyrywając mnie z zamyślenia. Faktycznie, na ekranie telewizora byli pokazywani kolejno wszyscy piłkarze na stadionie.

-Wygrają. Zobaczycie! –powiedziała kończąc swoją porcję lodów Agata. –Inga, będziesz jeść?

-Ależ proszę cię bardzo, smacznego.-podałam blondynce moją miskę z uśmiechem. Kobiecie w ciąży nie odmówisz.

***

Piętnaście minut po meczu pozmywałyśmy z Agatą wszystko co zostało na stoliku. Dochodziła już dwudziesta, więc Oliwka stała się trochę śpiąca. Przykryłyśmy ją kocem w salonie. Stwierdziłyśmy obie, że najlepiej będzie, kiedy Kuba przyjdzie i zaniesie ją do łóżeczka. Agata i tak nie może dźwigać, a ja sama wolałam nie ryzykować.

Kiedy żona Błaszczykowskiego oznajmiła, że idzie zrobić kolację wyraźnie akcentując słowo „sama” postanowiłam usiąść grzecznie na fotelu z książką w ręku w oczekiwaniu na Kubę, który przyczynił się do dzisiejszej wygrywającej bramki Piszczka.

Zatopiona w lekturze nie usłyszałam nawet, że ktoś wchodzi do domu. Zorientowałam się dopiero, kiedy Oliwka sennie wymruczała „Tata”. Kuba podniósł ją z kanapy i zaczął wnosić ją na górę po schodach.

-Mam dla ciebie niespodziankę.-powiedział półszeptem będąc prawie na górze. Zmarszczyłam brwi nie rozumiejąc o co mu chodzi. Wygrana Borussii? To jest ta niespodzianka?

Chwilę później moje wątpliwości się rozwiały, kiedy w progu salonu stanął Łukasz lekko chrząkając, dając jednocześnie znak o swojej obecności. Od razu na mojej twarzy pojawił się wielki uśmiech i nie czekając chwili dłużej podbiegłam do Polaka rzucając mu się prosto w ramiona.

-Dusisz młoda!

-Trudno, stary!-zaśmiałam się i pocałowałam go w policzek na przywitanie. –Gratuluję brameczki.

-Dziękuję, dziękuję.

-A mnie to już nie przywitasz?-usłyszałam głos…

-Mario!-pisnęłam i mocno go przytuliłam. –Tak bardzo tęskniłam.

-Ja też, mycho. –nie puszczał mnie z uścisku ale za to zaczął kołysać nas na boki.

-No ja też cię uwielbiam, ale puuuść.

-Za żadne skarby.

-Chodźcie, zrobiłam pierogi!-zawołała Agata. No to Mario mam z głowy.

-Z czyyym?-zawołał idąc do kuchni.

-Za żadne skarby, jedynie za pierogi.-podsumowałam śmiejąc się z Piszczkiem

Pierogi, które przekupiły Mario były naprawdę pysze. Cała trójka piłkarzy wcinała aż im się uszy trzęsły.

Kochane, że zmęczeni po meczu postanowili do mnie przyjechać… Może nie przyjechali do mnie tylko na pierogi. Ha.

-Zróbmy sobie polski wieczorek.-wymyślił Łukasz mówiąc jeszcze z zapchaną buzią.

-Przypominam o obecności Mario.

-Eee tam, Mario, wiesz co to znaczy „rusz dupę”?

-No pewnie. Nawet umiem powiedzieć „Kurde”.

-No to mamy Polaka!-zaklasnął ze śmiechem Błaszczykowski i poszedł szukać jakiś filmów.

-Posprzątam. –powiedziałam zabierając talerze ze stołu.

Wyniosłam je do kuchni, powkładałam do zmywarki nastawiając ją na krótki program.

Kiedy tylko weszłam do salonu zastałam uradowanych Kubę i Łukasza, którzy wkładali właśnie płytkę do wieży. Z radością małych dzieciaków zwiększyli głośność. Kilka sekund później z głośników popłynęła rytmiczna melodia. Skądś ją znałam… Niestety.

-Kochanie, to miał być polski wieczór, a nie polska wieś.-zaśmiała się Agata zakrywając dłońmi twarz.

-Będzie polski przypał. Co ty na to?-zapytał poruszając brwiami, a kiedy tylko wokalista zaczął śpiewać poderwał ją z kanapy i zaczął na swój sposób tańczyć.

W jednym momencie Łukasz z Mario się na mnie spojrzeli.

-Zapomnijcie. Ja do Kombii nie tańczę.

-Nie to nie.-skwitował Łukasz i zaczął tańczyć z Mario przytulańca i zaczął zaciągać razem ze Skawińskim.

-Ze stu snów ten jeden chcę naprawdę przeżyć. Ze stu twarzy twoją chcę naprawdę mieć!

-Urocze. –zaśmiałam się siadając na kanapie.

-Nasze randez vous, tylko w wyobraźni, randez vous, moich snów!-zaszczytnie na refren postanowił dołączyć do niego i sam Kuba, obracając swoją żonę dookoła.

-Eej, a ja rozumiem Randez vous!-pochwalił się Götze. –Co to w ogóle za zespół?

-Wiesz Mario… -zaczęłam, kiedy usiadł koło mnie na kanapie. –Jest taki okrutnie przystojny wokalista. Wszystkie laski na niego lecą…

-Mohery tak zwane.-dodał Łukasz na co przewróciłam tylko oczami próbując się nie roześmiać.

-Mo..co?

-Mohery, Mario.

-Co to?

-Laseczki. A któż by inny. Powinieneś się wystylizować na Skawę i wszystkie twoje.

-Nie gadaj…

-Mówię ci… Jak tak na ciebie patrzę, to masz coś z niego.

-No jak laseczki, to ja mogę się wystylizować. Co muszę założyć?

-Zamknij oczy i sobie wyobraź…-zrobiłam lekką przerwę pozwalając mu to uczynić. Kuba z Łukaszem i Agatą powstrzymywali śmiech… Ledwo ledwo. –Wyobraź sobie…Miliony piszczących dziewczyn…

-Nie tak szybko Inga, bo się jeszcze nam podnieci!-parsknął śmiechem Piszczek

-Cicho bądź, nie znasz się. Może ten cały Skawa to będę ja w przyszłości.

-Będziesz, jestem tego pewna. Musisz mieć czarne okulary…

-Cudownie!-wyszczerzył się nie otwierając nawet oczu

-Nosił super ciuchy…

-Oczywiste.

-Tatuaż…

-Ma tatuaż?

-I to na głowie.

-Kurde. Ale z niego rebel.-pokiwał z uznaniem.

-I musisz być łysy.

-NIE!-krzyknął na pół domu podnosząc się z kanapy. –Tylko nie moje włosy!-pisnął  z przerażeniem jak mała dziewczynka. Niewiele mu brakowało w tym krzyku do Oliwki. Nikt z nas już nie mógł wytrzymać i po chwili wszyscy pokładaliśmy się ze śmiechu.

-Ale wiesz Mario. Nic stracone!-ciągnął dalej Piszczu –On jest gejem, więc wiesz, masz szanse.

-He, he, he. Bardzo śmieszne, ja nie jestem.

-A czemu z Ann zerwaliście?

-Nie układało się po prostu…-odpowiedział mu wzruszając obojętnie ramionami

-A czemu się nie układało? No? No? Bo wolisz panów.

-Jesteś głupi.

-Ale byście do siebie pasowali… Taki gorący, międzynarodowy romans. Wielki, cudowny, wspaniały romans stulecia. Romans Wspaniałego Stulecia. –roześmiał się a po chwili oberwał od Götze poduszką. Odsunęliśmy się z Agatą i Kubą wiedząc co się zapowiada. Jeden drugiemu oczywiście zaczął czochrać włosy. Poduszkami. Takie duże dzieci. Cóż więcej powiedzieć.

Kiedy już padło hasło „rozejm” obaj panowie podnieśli się z podłogi poprawiając swoje fryzury.

-Mario, nie ruszaj się!-krzyknął nagle Kuba, przez co Götze zastygł w bezruchu. –Patrzcie tak teraz z profilu… Tylko jeszcze wąs… Młody Krawczyk jak ta lala.

-A idźcie mi wszyscy!-zaprotestował na nasz kolejny wybuch śmiechu. –Co, kolejny „rebel” z tatuażami?

-Tak, tylko osiem lat starszy.

-Ile ma, czterdziestkę?

-Siedemdziesiątkę.

-Jesteście głupi. –stwierdził siadając z założonymi rękoma udając obrażonego.  –Wszyscy.

-Ty też. –stwierdziłam, kiedy usiadłam koło niego i objęłam ramieniem.

-W końcu rodzina, nie? Genetyczne!-roześmiał się i zaczął mnie łaskotać po brzuchu. Gdzie ja żyję?

***

Koło dwudziestej drugiej wymknęłam się z salonu, gdzie beztrosko wszyscy sobie rozmawiali. Weszłam do pokoju i zabrałam z łóżka piżamę. Nawet nie wiem, kiedy stałam się tak śpiąca.

Kiedy tylko wyszłam na korytarz zderzyłam się z Mario.

-Chcesz, żebym zawału dostała?

-Nigdy!-uśmiechnął się szeroko podając mi górę od piżamy, która upadła podczas naszego małego zderzenia.

-Dzięki. Co ty tu właściwie robisz?

-Przyszedłem się pożegnać i podziękować za miły polski wieczór. Zapamiętam to sobie na długo. Dobrze cię było widzieć, znowu taką uśmiechniętą. Według mnie jeszcze to nie było sto procent twojego pięknego śmiechu, ale mam nadzieję, że niedługo będzie taki, jaki wszyscy pamiętają.

-Nie wróci mi ta radość, która była podczas… Kiedy byłam z Marco. Tylko przy nim…

-Wiem. –szepnął i mocno mnie do siebie przytulił. –Myślisz, że uda nam się to odzyskać?

-Potrzebuję czasu.

-Masz go ile tylko chcesz. Wiesz, że wszyscy cię kochamy.

-Wiem. I dziękuję wam za to.

-Nie masz za co, młoda. –dołączył do nas Piszczek. –Ja po to samo co Götze. –wytłumaczył i mocno mnie przytulił.

-Idziemy, Kombii. Daj już Ini spokój. Jeszcze ją nie raz odwiedzisz.

-No ba. Ja to wiem. To jak, do zobaczyska?

-Pewnie. I dalej wygrywajcie te mecze. Dzisiaj było cudownie.

-Dzięki, dzięki. –Uśmiechnął się szeroko. –A ty dalej się tak pięknie uśmiechaj i…no. Oby tak dalej.-prychnął śmiechem i jeszcze raz mnie przytulił i pocałował w czoło. –Do zobaczenia. Wpadnij do nas na trening.

-Wpadnę. Dziękuję, że przyszliście.

-Czysta przyjemność. Do zobaczenia.

Pożegnałam się z dwójką piłkarzy i poszłam przebrać się do łazienki. 

Wróciłam padnięta do mojego pokoju,  przykryłam się kołdrą i zapaliłam nocną lampkę, żeby mieć chociaż jakieś światło do czytania. Kiedy otworzyłam w miejscu, gdzie ostatnio skończyłam do pokoju wszedł nawet bez pukania Kuba.

-Co za niespodzianka.-zaśmiałam się pod nosem i odłożyłam książkę na bok.

-Właśnie miałem mówić to samo. Co za niespodzianka. Jestem z ciebie dumny. –powiedział z uśmiechem i rzucił się na łóżko tuż koło mnie.

/Marco/

Kolejny dzień. Ten dzień będzie inny. Inny niż wszystkie od czasu rozstania z Ingą, inny niż te, przed rozstaniem, inny nim zaczęliśmy być razem.

Obiecałem zarówno sobie jak i Kubie walczyć. Walczyć o siebie. Jeśli znów uwierzę w siebie, odzyskam formę, wszystko się ułoży. Nie mogłem teraz zwątpić. Ani w to, że nie jestem ojcem dziecka Caroline, ani w to, że Inga nadal podziela moje uczucia.

-Marco? A co ty tak wcześnie tu robisz?

-Jem. –odpowiedziałem biorąc kolejny kęs kaszy jaglanej z przepisu Anki Lewandowskiej.

-Myślałam, że będziesz jeszcze spał. Pamiętasz? Zawsze spaliśmy do południa.-uśmiechnęła się i przysiadła na boku stołu.

-Przestań proszę, to już przeszłość.

-Nie wydaje mi się. To przyszłość. Marco. Wiesz, że możemy zacząć wszystko od początku. Zwłaszcza, że... –oplotła dłonią moją szyję i usiadła na moich kolanach… Nawet w takich drobnych zachowaniach widziałem różnicę między nią a Ingą, którą musiałem sam ciągnąć na swoje kolana a ona, udając na początku obrażoną posyłała mi szeroki uśmiech i całowała w policzek.

Odłożyłem widelec i zdjąłem blondynkę z kolan.

-Wyjaśnijmy coś sobie, Carolin. Jesteś tu tylko dlatego, że nie masz mieszkania. Uparłaś się, że nie chcesz, żebym ci kupił nowe. W porządku, jesteś w ciąży, rozumiem… Ale musisz wiedzieć, że zaraz po urodzeniu dziecka chcę zrobić testy na ojcostwo.

-Słucham? Nie wierzysz mi?

-Mam wiele powodów, żeby ci nie wierzyć, nie uważasz? Skoro jesteś tak pewna co stoi na przeszkodzie? –zapytałem odkładając talerz do zmywarki.

-Nie możesz mnie denerwować. Jeśli tak dalej będzie będziesz miał własne dziecko na sumieniu.

-Tylko mówię prawdę. Teraz wychodzę.

-Gdzie idziesz? Nie masz przecież treningu.

-Wychodzę. –powtórzyłem zakładając buty i wyszedłem z mieszkania.

Pojechałem samochodem prosto na Singnal Iduna Park, gdzie mieliśmy własną siłownię.

Mimo to, że dzisiaj mieliśmy dzień wolny postanowiłem się wziąć za siebie. Koniec użalania się, koniec smutku…Czas na walkę.

Wziąłem klucz do szatni, poszedłem się przebrać a potem już prosto na salę treningową.

Po dwóch i pół godziny solidnego treningu stwierdziłem, że na dzisiaj już więcej już nie dam rady. Wytarłem pot z czoła, a kiedy już miałem wychodzić w drzwiach stanął trener.

-Marco? Musiałem aż przyjść i zobaczyć jak mi powiedzieli, że tu jesteś. Miło cię tu widzieć.

-Biorę się za siebie. Nie mogę kopać pod sobą coraz większego dołu.

-Cieszę się. Ja właśnie też jadę do domu. Papierkowa praca… A właśnie… Wiem, że to nie jest odpowiedni moment…

-Transfery?

-Tak. Przyszły pierwsze propozycje od Manchesteru, Realu i Milanu. Podobno ma ciebie w dalszym ciągu na oku Bayern... Nie wątpię, że na dniach i ich oferta powinna się pojawić. Nie wiem co chcesz zrobić, ale nie pozwolę ci podjąć decyzji teraz. Może masz już mnie dość, ale nie pozwolę. Będę walczył z menagerem i nawet dyrektorami sportowymi tych klubów. Musisz sam dojść do ładu z sobą, a transfery są ostatnią rzeczą, o której musisz myśleć. Mówię poważnie.

-Wiem. Nie rozumiem jeszcze, czemu masz do mnie tyle cierpliwości? Powiedziałeś mi kiedyś, że jak ją zranię to po mnie…

-Dotrzymam słowa. Kiedyś tam dotrzymam.

-Dziękuję za wszystko… Wszystko co dla mnie robisz.

-Dowalam ci z ławką rezerwowych a raczej jej brakiem?

-Z wiarą we mnie.

-Największą robotę odwalasz ty sam. I tą najczarniejszą. Poradzisz sobie.

-A co z Ingą? Lepiej?

-Lepiej. Błaszczykowszcy czynią cuda, Inga podobno zaczyna się uśmiechać. Wiem, że to może idiotyczne, ale cieszę się jakby Inga była małym dzieckiem i stawiała pierwsze kroki. Tęsknię za nią, ale ta przerwa dobrze jej robi. Jest silniejsza niż nam wszystkim to się wydawało.

-Gdybym miał chociaż trochę tego szczęścia co ma ona?

-Pojedź do Götzego, albo zróbcie sobie jakiś męski wieczór..bez pań oczywiście.

-Może to będzie dobry pomysł.

-Będzie, będzie. Idź pod prysznic bo jesteś cały spocony.

-Tak zrobię. Dzięki za wszystko. I do zobaczenia na treningu.

-Pewnie. Cześć.

***

-Marco? Cześć, nie mówiłeś, że będziesz.

-Sorry, jakoś nie pomyślałem teraz zadzwonić. Nie możesz teraz?

-Dla ciebie zawsze mogę… A jak nie mogę to przez nogę, i znowu mogę, no nie?

-No tak!-zaśmiałem się i wszedłem do domu przyjaciela.

-Byłem wczoraj z Piszczem u Ingi. Naprawdę było fajnie. Porównała mnie do jakiegoś polskiego skwarka…

-Starszego mężczyzny.

-No mówię! A potem jeszcze mówiła, że byśmy do siebie pasowali, rozumiesz? Rozumiesz?

-Wreszcie. Nawet nie wiesz jak ogromnie się cieszę. –na mojej twarzy wreszcie pojawił się uśmiech, a z tej odrobiny szczęścia czułem jak moje serce rośnie. Objąłem go mocno wypuszczając głośno powietrze.

-Cieszysz się, że jestem gejem?

-Możesz być o ile nie zakochasz się we mnie. Cieszę się, że z Nią już lepiej.

-No dobra. Jest Felix. Zaraz mieliśmy oglądać film, chcesz z nami?

-Nie pozbędziesz się mnie tak szybko, SuperMario.

-Od kiedy tak słodzisz i szczerzysz się jak mysz do sera?

-Lama, bracie, lama do sera!-krzyknął z salonu Felix, a po chwili przyszedł do nas się przywitać. Czyżby wszystko powoli miało wracać na swoje tory?

/Inga/

Dzisiejszy dzień zapowiadał się zupełnie inaczej. Wstałam z uśmiechem. U-śmie-chem. Czymś, co było niespotykane od kilkunastu dni. Coś się we mnie zmieniło. Coś zaczęło żyć. Ponownie.

Zbiegłam po schodach i poszłam prosto do kuchni zrobić śniadanie. Postanowiłam na jajecznicę z paroma dodatkami co akurat mi przyszło na myśl. Do tego herbatka i tak zaniosłam śniadanie Błaszczykowskim do sypialni. Postawiłam tackę z jedzeniem na stoliku nocnym i lekko potrząsnęłam Kubę za ramię. Wymruczał coś niezrozumiałego pod nosem i przewrócił się na drugi bok.

-Kuubuś…

-Noo?-wychrypiał i lekko otworzył powieki.

-Mogę twój telefon? Chciałabym zadzwonić do Ani.

-Weź sobieee… Nie musiałaś mnie budzić. Hasło dwa tysiące jedenaście. -uśmiechnęłam się tylko. Hasło-rok, w którym urodziła się Oliwka...

-Dzięki. Na przekupkę mam dla ciebie śniadanie.

-Czuję..jajecznicę?

-Yhym.

-Uwielbiam cię!-podskoczył tak, że lekko obudził Agatę i  rzucił się na swój talerz. Ja tylko wzięłam jego telefon i poszłam do swojego pokoju.

-Inga! Próbowałam się do ciebie dodzwonić ale odebrał twój tata i powiedział, że mieszkasz chwilowo u Kuby i nie masz telefonu. Odchodziłam od zmysłów co się stało!

-Nie pomyślałam, żeby do ciebie zadzwonić. Przepraszam. Zupełnie się załamałam.  Nie miałam na nic ochoty, siły ani chęci. Twoje treningi też zawaliłam.

-No to co, mogę wpaść do ciebie i zrobimy razem Karate Cardio. Wchodzisz w to?

-No jasne.

-Będę za piętnaście minut.

-Co?

-Wiadro. Albo mango. Właśnie jem, też się rymuje. –zaśmiała się –No to za dwadzieścia. Szykuj się na wycisk.

-Może lepiej jak…

-Jak się przebierzesz. No już, rusz swoje zajebiste dupsko i idź się przebieraj!

-Yes, Sir.

-Kubę też możesz namówić. Będzie ciekawie.

-Kuba będzie miał sto jeden wymówek, więc może być ciężko.

-Warto próbować. Ja próbuję już od pół roku. Może tobie się uda.

-W sumie… Chętnie poćwiczę.

-Moja dziewczyna! To już, raz, raz. Zaraz będę.

-To do zobaczenia!

/Marco/

-Mario…-zacząłem ciężko, kiedy skończyliśmy już oglądać film i pożegnaliśmy się z Felixem.

-Coś taki już nie w humorze? Film ci się nie podobał?-zapytał przeżuwając jednocześnie ostatnią porcję popcornu z miski.

-Nawet nie oglądałem. Musiałem coś przemyśleć.

-Coś?

-Tak.

-I podjąłeś decyzję?

-Tak.

-Na temat?

-Chcę odejść z Borussii. To będzie najlepsze wyjście dla nas wszystkich.

I to był moment, w którym pierwszy raz w życiu mój przyjaciel zaniemówił. 

~~~

Morał-jeśli nie ma się pomysłu na rozdział podejmij wyzwanie głupiego zakładu :D

Dzisiaj weselej-mamy majówkę, słońce świeci..czego chcieć więcej? No i wcześniej (wyjątkowo?..czy wolicie już zawsze o takiej porze?:) )

Udanego odpoczynku!<3

Za tydzień kolejny!:)
Zachęcam do komentowania-to ogromnie motywuje! (a mi coś tej motywacji ostatnio brak..:< )

Buziaki:*