Pięćdziesiąt trzy.

Chłód i cień

Już czas na sen

Zachód słońca żegna dzień…

I ścichł twój szept

Twój wzrok też zgasł

Wokół tylko cisza…

Znów jest zmierzch

Bez gwiazd, wśród łez

Każda myśl to cierń.

Po przesiedzianych i przepłakanych dniach w pokoju musiałam w końcu wyjść. Chciałam zrobić to dla Yvonne. Wiedziałam jak bardzo jest to dla niej ważne, tym bardziej, że jej obiecałam.

Co było jednak najgorsze musiałam walczyć z samą sobą. Przecież miał tam być także Marco. Musiałam jakoś dać sobie radę. Przez te dni już miałam ułożony plan, żeby znaleźć na parkingu samochód Reusa i ustawić się po przeciwnej stronie od niego. To był najbardziej misterny ale i perfekcyjny plan.

Założyłam jeansy, czarne conversy, zwykłą bluzkę z długim rękawem i jeansową katanę. Pomalowałam delikatnie rzęsy i zeszłam na dół.

-Na pewno cię nie podwozić?

-Dzięki tato, taksówka zaraz będzie.

-Dobrze, że wyjdziesz w końcu do ludzi. Yvonne obiecała, że cię odwiezie i będzie pilnować.

-Sama też bym sobie dała radę.

-Nie wątpię. O, chyba taksówka.

-To ja lecę. Będę koło osiemnastej.

-Spokojnie. Baw się dobrze.

-Postaram się.-wymusiłam uśmiech i poszłam w kierunku czekającego pojazdu.

Dortmundzkie ulice jak zawsze zaskakują. Kiedy przeznaczyłam na dojazd maksymalnie piętnaście minut stałam w korku pół godziny dłużej. Tata pewnie by znał skrót, żeby ominąć tę ulicę… Co mnie podkusiło, żeby wziąć taksówkę. Nie chciałam się spóźnić, pewnie Yvonne by pomyślała, że ją olałam. Czego nie chciałam.

Na miejscu byłam spóźniona prawie dwadzieścia minut. Pobiegłam do wejścia, żeby sprawdzić czy jeszcze jest.

Przeszłam przez długi korytarz i skręciłam w prawo, gdzie odbywały się egzaminy. O mało się nie potknęłam, kiedy zobaczyłam jak szczęśliwa Yvonne wybiega z sali i rzuca się w ramiona wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyzny. Mimo, że stał do mnie tyłem wiedziałam, że to Marco. Podkoszulka, koszulka i bluza. Przetarte, czarne jeansy i czarny full-cap odwrócony daszkiem do tyłu z małpką zakrywającą oczy. Oparłam się o próg i od razu pomyślałam, że jak najszybciej muszę się stąd wycofać, póki…

-Inga! Jesteś! –krzyknęła brunetka i wyrwała się z uścisku swojego brata pozostawiając go zdezorientowanego i osłupiałego a sama podbiegła do mnie i mocno przytuliła.

-Tak się cieszę, że jesteś! Wiedziałam, że mnie nie zawiedziesz. Dziękuję, dziękuję, tak bardzo ci dziękuję.

-Rozumiem, że się dostałaś. Przecież i tak nie było innej opcji.

-Bardzo im się podobało. Rysowałam pięć godzin. Obraz jest już Marco, ale może jeszcze uda ci się zobaczyć. –oznajmiła a ja w tym momencie otworzyłam oczy i spojrzałam przed siebie. Jedno spojrzenie. Jedno zbyt wiele.  

Jego oczy były zmęczone, smutne i płytkie. Nie świeciły z blaskiem, w który uwielbiałam wpatrywać się godzinami, nie błyszczały jaśniej niż gwiazdy na niebie, jego ogniki w oczach, które świeciły swoim naturalnym światłem, przy którym znikały gwiazdy … Teraz nie było nic. Próżnia, pustka, zranienie i ból. Nie mogłam już dłużej tu być, widzieć go. Czułam łzy zbierające się pod moimi powiekami.

-Yv, przepraszam. To silniejsze ode mnie. Poczekam przed wejściem.-powiedziałam łamiącym się głosem.

-Poczekaj na mnie. Zaraz przyjdę.-powiedziała ściskając mnie za dłoń. Kiwnęłam głową i pobiegłam szybko do wyjścia.

Tuż przed nim zobaczyłam samochód Marco. Że też wcześniej go nie zauważyłam. Poszłam szybkim krokiem na drugi koniec parkingu i usiadłam na drewnianej ławce. Podkuliłam nogi pod brodę i pozwoliłam swobodnie spływać moim łzom.

Usłyszałam cichy warkot silnika. Podniosłam lekko głowę i ujrzałam dobrze znaną mi rejestrację samochodu. Zatrzymywał się. Nie. Proszę, nie.

-Jestem!-usłyszałam głos Yvonne koło mnie. –Kochanie, nie płacz. Gdybym tylko wiedziała to byśmy umówiły się tylko na kawę.

-Też nie przypuszczałam, że tak zareaguję. Chodź, mamy taksówkę.-wytarła mi łzy z policzków i pociągnęła do samochodu.

Całą drogę do galerii milczałyśmy. Yvonne pewnie się domyśliła, że potrzebuję chwilę czasu na ochłonięcie.

Byłam tak słaba. Zawsze sobie wmawiałam, że jestem silna. A może to osoby mi bliskie zawsze mi to mówiły. Kuba, tata, Mario…Marco. Co oni mogli wiedzieć. Byłam nikim. Byłam słaba i bezsilna. Byłam wrakiem człowieka, bez marzeń, przyszłości, celów, szczęścia. I chęci do życia. W zasadzie. Po co miałabym żyć?

-Inga, jesteśmy na miejscu.

-Przepraszam, zamyśliłam się. Już wysiadam.

-To chodź. Idziemy na tę kawę.

Wybrałyśmy najmniej zatłoczoną kawiarnię. Yvonne zamówiła latte, ja sama zdecydowałam się na jakąś mocną kawę. Nie była dobrym wyborem pod tym względem, że nic dzisiaj nie jadłam, pomijając, że wczoraj również. Po drugie kawa była najbardziej ohydnym napojem jaki mógł człowiek wynalazł. Co cię nie zabije to cię wzmocni.  Tyle rzeczy mnie zabiło, moje wzmocnienie okazało się moim gwoździem do trumny. Gdzie jednak trumna? Może się właśnie dorabiam.

Bo los z nas drwi.

Drwi z nas co dzień.

Gdzieś we mgle gubię drogi swe

Nie odnajdę się

A w tych snach Twoja śmierć, mój strach

Nie chcę dłużej tak, nie…

-To co u ciebie? Dajesz radę? Mówiłam już, że to, że nie jesteście już z moim bratem nie zmienia nic pomiędzy nami, bo cię uwielbiam. Mela i Nico też. –stwierdziła, kiedy dostałyśmy swoje zamówienia.

-Yvonne. Dziękuję, że tak o mnie myślisz, jednak jakbym cię mogła prosić, zmieńmy temat. Nie chcę być niekulturalna, czy cię urazić ale nie jestem gotowa na takie rozmowy.

-Przepraszam, rozumiem cię. Rozstałam się z moim pseudo narzeczonym.-powiedziała udając wielce smutną a za chwilę się perliście zaśmiała.

-Jak przykro.-dołączyłam do niej i teatralnie starłam łzę z mojego policzka, której wcale tam nie było.

-Co ja, ach, co ja biedna pocznę. Chyba pojadę do Paryża! Wyślą mi jeszcze dzisiaj na maila dotyczące kosztów, terminów i zakwaterowania. Kłóciłam już się z Marco o kwotę, że zapłacę jakąś część ale się uparł osioł.

-Stać go. Na pewno się cieszy i jest dumny, że tam jedziesz.

-Jest… Powiedział mi to dzisiaj. Jest mi trochę głupio, że chce za to zapłacić, bo jestem dorosła, mam swoje oszczędności. Bym pracowała ale…ojciec. No wiesz przecież. Sam ma dobre parędziesiąt milionów na koncie, a ten wyjazd dla niego jak pasta do zębów ale no… Krępuje mnie to trochę.

-Niech płaci. Palant. Um… Przepraszam. –rzuciłam i upiłam łyk ohydnej prawdę mówiąc kawy unikając jej wzroku.

-Pewnie nie chcesz słuchać, jak jest mi przykro.

-Nie. Muszę poradzić sobie sama, a słuchać jak inni mi współczują… Nie potrzebuję współczucia.

-Jesteś silna. Podziwiałam cię i podziwiać będę.

-Jasne…-mruknęłam po nosem bez jakiegokolwiek przekonania.

Brunetka wyciągnęła mnie na krótki shopping, bo szukała odpowiedniego plecaka na wyjazd, w którym by mogła schować wszystkie swoje przybory i farby. Było kilka, których zrobiła zdjęcia i stwierdziła, że się zastanowi, ewentualnie poszuka czegoś jeszcze.

Ja bez emocji obserwowałam sklepowe półki. Nie rozumiałam kobiet, które zachwycały się butami, które mają cudownie sprawić, że chłopak na nie spojrzy. Jakie to głupie. To facet powinien się cieszyć, że spojrzy na niego kobieta. Pieprzone zakochanie, pieprzona miłość. Dopiero po czasie ludzie się przekonują, że to niszczy. Od wewnątrz do zewnątrz. Przeszywa od czubka głowy aż do pięt. Zamienia się w bezkresne cierpienie i ból. To tylko czułam.

Usiadłyśmy na ławeczkach koło fontanny, gdy zadzwonił telefon Yv. Wyjęła swojego iPhone’a i zmarszczyła brwi widząc nieznany numer.

-Odbierz, najwyżej ktoś się pomylił.-stwierdziłam prostując nogi. Odchyliłam głowę do tyłu i przymknęłam oczy. Yvonne wstała i odeszła kawałek.

Zaczęłam myśleć nad swoją słabością. Nie byłam wcale silna. Byłam nikim. Może każdy to widział tylko bał się powiedzieć mi tego prosto w oczy. Może było im mnie żal. Przecież byłam ostatnią ofiarą życia. Życie, mnie pokonało. A ja nie miałam nawet odwagi, żeby mu odrobinę pomóc. Przecież co mi zostało? Ojciec, który będzie się martwił moim stanem, Mario, który może mimo tego, że mnie na swój sposób kochał… Zamiast szukać sobie wspaniałej dziewczyny, na którą zasługuje przesiaduje u mnie niczym niańka marnując godziny swojego życia. Życia, które miało sens. Bo on był silny. Mimo zerwania z Ann stawił wszystkiemu czoło i odżył. A ja idę w zupełnie przeciwnym kierunku. I to jeszcze raniąc najbliższe mi osoby.

Kilka minut później, Yvonne wróciła wyraźnie zdenerwowana.

-Co się stało?

-Inga, ja cię przepraszam. Obiecałam twojemu tacie, że odwiozę cię do domu, ale zadzwoniła do mnie pani z przedszkola Nico. Wymiotuje i ma wysoką gorączkę. Mówi, że lepiej pojechać z nim do szpitala. Podadzą mu zastrzyk czy coś. Nie może tego zrobić Mela, bo dosłownie za pięć minut wchodzi na wizytę kontrolną z Gregorem do ginekologa. Dowiadują się dzisiaj płci dziecka…

-Rozumiem. Leć do niego. Ucałuj go ode mnie i nie martw się niczym. Ja sobie spokojnie dojadę do domu. Mam dziesięć minut taksówką.

-Dziękuję. I przepraszam. Taksówka już na mnie czeka.

-Ależ nie ma problemu. Idź i się nie martw. Dzięki za wypad. –podniosłam się z ławki, przytuliłam dziewczynę i pocałowałam w policzek.  Pomachałam jej jeszcze kiedy biegła korytarzem.

Poczułam ukłucie w sercu, kiedy pomyślałam, że może właśnie widziałam tą śliczną, drobną dziewczynę ostatni raz w moim życiu. Moim nic nie wartym życiu. Musiałam zebrać sobie resztki tej odwagi, którą podobno miałam i pozwolić sobie wreszcie na spokój i pozbycie się problemów. Wszystkich.

Ruszyłam na małe zakupy.

***

-Tato, jestem!-zawołałam i szybko przemknęłam do mojego pokoju.

-Było dobrze? Jestem w gabinecie, pracuję. Wpadnę potem.

-Spokojnie, nie musisz się spieszysz. Było w porządku. –krzyknęłam i zamknęłam drzwi na klucz za sobą. Położyłam siatkę foliową na stoliku i wyjęłam co kupiłam na metalową tackę, na której ostatnio przyniósł mi obiad Mario.

Wiedziałam, że to jest moje jedyne wyjście. Koniec mojej męczarni, koniec bólu, koniec złamanego serca, tęsknoty, żalu, nienawiści do wszystkich a najbardziej do samej siebie. Po co mam się katować i zadręczać własnym życiem?

Zaczęłam płakać, kiedy otwierałam pudełeczko tabletek nasennych.

Spotkam się z babcią. Przytuli mnie i powie, że mnie kocha. Pocałuje mnie w czoło i otoczy swoimi ciepłymi ramionami.

Wyrzuciłam kilkanaście białych tabletek na dłoń, drugą ręką próbowałam odkręcić mocny alkohol, który polecił mi sprzedawca. Musiałam na niego sporo wydać. Nie myślałam nad listem pożegnalnym. Bez sensu robić z tego tragedię. Przecież i tak bym w nim nie przeprosiła.

Kiedy byłam już o krok od połknięcia tabletek usłyszałam pukanie do drzwi.

-Inga! Przyszedł twój ulubiony braat!-zawył wesoło Mario. Westchnęłam z rezygnacją i odłożyłam tabletki na tackę, koło nich butelkę z alkoholem i wsunęłam ją pod łóżko. Koło nich upchnęłam jeszcze białą reklamówkę z resztą zakupu.

-Nie udawaj, że cię nie ma. Mnie w to nie nabierzesz. Mam wyważyć drzwi czy ruszysz tyłek i otworzysz?

-Nie trudź się.-powiedziałam niezadowolona, że muszę odłożyć mój plan na później i też na później zebranie w sobie ponownie odwagi. –Proszę. –otworzyłam przed nim na oścież drzwi, on sam widząc, że nie mam nastroju wszedł i rzucił się na moje łóżko. Zamknęłam za nim drzwi i usiadłam koło niego.

-Nie cieszysz się?

-Mario… Przychodzisz tu codziennie. Zawracasz sobie bez sensu mną głowę. Masz swoje życie, nie możesz cały czas się nade mną litować i próbować pocieszyć. Dziękuję za to co robisz, ale nie musisz. Nie musisz czuć obowiązku, bo mnie pocałowałeś. To nie przez ciebie się rozstaliśmy.

-Jesteś moją siostrzyczką i chcę tu przychodzić. Wiem, że gdybym ja też był w potrzebie byłabyś właśnie przy mnie. Nawet już nie raz to pokazałaś. Chcesz zostać teraz sama?

-Tak. Przepraszam.

-To przepraszam, ale musisz mnie zwalić siłą.

-W porządku. –zdobyłam się na delikatny uśmiech i położyłam stopy na jego udzie i odepchnęłam go tak, że padł jak długi na podłogę. W jednym momencie wyraz jego twarzy zmienił się nie do poznania.

Cholera jasna. Wszystko się posypało. Wszystko trafił szlag.

Chyba pierwszy raz w życiu widziałam taką złość w jego oczach. To co się działo, kiedy uderzył Marco było niczym. On był wściekły. Wręcz kipiał.

Spojrzał na mnie a tym samym, kiedy spuściłam wzrok na pościel.

-Chodź.

-Nie.

-Pójdziesz ze mną, Inga. –powiedział ostro i ścisnął mnie za ramię. Pociągnął tak, że wstałam z łóżka. Wyszliśmy z pokoju i szliśmy przez korytarz. Pod moimi powiekami zaczęły zbierać się łzy. Pieprzone życie. Chce mnie wykończyć. Chce mnie skazać na męczarnię i cierpienie.

Bez pukania otworzył drzwi zaskakując tatę nad papierami.

-Chodź natychmiast do salonu. –warknął przez zęby a po chwili ciągnął mnie już po schodach. Nie stawiałam już oporu. Przecież i tak byłam na straconej pozycji.

Przysiadłam na skraju kanapy, a Mario wyciągnął telefon i wybrał połączenie nie spuszczając mnie z oka. Po chwili dołączył już do nas tata, który był wyraźnie zmieszany i zaskoczony sytuacją.

Mario odciągnął ich do przedpokoju i kazał tacie „mieć mnie na oku”. Po chwili zaczął z kimś rozmawiać. Tej rozmowie także przysłuchiwał się tata, który aż cały zbladł i spojrzał na mnie przestraszony. Rozmawiali chwilę z Mario po czym sam wyszedł przed dom. Götze podszedł do mnie i nachylił się nade mną.

-Mów prawdę, nie ściemniaj mi tylko, bo za cholerę nie mam humoru do żartów. Ile tego brałaś?

-Nic. –szepnęłam wbijając wzrok w podłogę. Chwilę później poczułam jego dłoń na mojej brodzie którą nakierował mnie prosto na siebie.

-Ile?

-Nie zdążyłam nic wziąć. Nic.

-Nie próbuj niczego głupiego.-powiedział surowo i wyszedł z domu, zapewne dołączając do taty. Wkurwiony Götze. Tego jeszcze nie grali.

Ta przeklęta cisza zaczęła mnie denerwować. Patrzyłam się na tykającą wskazówkę w zegarze, która okazała się jedyną atrakcją w tej chwili. Patrzyłam na durną wskazówkę i płakałam. Scena prosto jak z psychiatryka.

Prawie dziesięć minut później usłyszałam kroki. Podniosłam głowę znad kolan i zobaczyłam wchodzących do domu Mario, tatę i… Kubę.

O nie.

Ci pierwsi dwaj nawet na mnie nie spojrzeli i poszli od razu na górę, zapewne do mojego pokoju. Kuba zaś wszedł do salonu i oparł się o ścianę naprzeciw mnie. Żadne z nas nic nie powiedziało. Jedynym co zakłócało ciszę był mój płacz.

Nie byłam pewna ile czasu nam to zajęło, może dziesięć minut, dwadzieścia? Do czasu, kiedy Mario zawołał Kubę do mojego pokoju. Dobrze wiedziałam, że stał na schodach i cały czas mnie obserwował.

Nie byłam taka głupia, żeby teraz pójść do kuchni i podciąć sobie byle nożem żyły. To by się mijało z celem i by było mało skuteczne, przecież i tak za chwilę by mnie znaleźli i zadzwonili po pogotowie.

Ponownie położyłam głowę na kolanach i przymknęłam oczy. Wsłuchiwałam się w tykanie zegara, póki nie usłyszałam kroków na schodach. Nie zmieniłam swojej pozycji, nie obchodziło mnie, kto teraz będzie się bawił w pilnowanie mnie.

Kroki zbliżały się coraz bliżej aż w końcu ucichły. Tym razem miałam świadomość, że stał tuż przede mną. Kiedy otworzyłam oczy zauważyłam swoją pomyłkę. Siedział. Na stoliku, tuż koło mnie. Kuba. Po jego wyrazie twarzy nie mogłam nic wywnioskować, choć wiedziałam, że był na mnie zły. Choćby przez to, że nie obierałam jego mnóstwa połączeń. Było mi w tym momencie wstyd. Cholernie wstyd.

Podniosłam wzrok na niego.

-Dałaś ciała Inga. Zawiodłaś mnie, Mario a chyba już najbardziej swojego tatę. Zawiodłaś chociaż siebie?

-Zawiodłam się, że się nie udało.-szepnęłam spoglądając w okno.

-Twoja babcia pewnie też jest zawiedziona jak teraz na to patrzy.

-Nie mów tak. Nie możesz…

-Mogę.

-Nie. Ona nie żyje. Wiesz, że była dla mnie najważniejszą osobą na świecie…

-Gdyby dalej tak było, to byś walczyła, chociaż dla niej.

-Nienawidzę cię!-krzyknęłam i zaczęłam głośno płakać. Skuliłam się na kanapie i zaczęłam wylewać hektolitry łez w poduszkę.

***

Obudziłam się w zupełnie obcym dla mnie pomieszczeniu. Gdzie ja do cholery byłam. Podniosłam się na łóżku do siadu. Na lewej ścianie stała ogromna, biała szafa. Na wprost były drzwi, po ich lewej stronie stał duży fotel… Na którym siedział Kuba. Przeglądał coś na swoim laptopie.  Kiedy podparłam się ręką za plecami akurat na mnie spojrzał.

-Obudziłaś się.-stwierdził zamykając laptop i odłożył go koło siebie na podłogę.

-Gdzie ja…

-U mnie w domu. –przerwał i stanął nad łóżkiem.

-Kuba…-popatrzyłam w jego smutne oczy…smutne i zawiedzione. Chyba dopiero teraz do mnie doszło co naprawdę chciałam zrobić. –Chciałam cię przeprosić. Za to, że nie odbierałam telefonów. Wiem teraz, że pewnie się o mnie martwiłeś, myślałam, że będziesz rozmawiał o Marco, a ja bym tego nie zniosła. I przepraszam za to, że powiedziałam, że cię nienawidzę. Bo wcale tak nie jest. Jesteś dla mnie bardzo ważny, naprawdę ogromnie ważny. I kocham cię jakby to Mario określił siostrzano-braterską miłością… I cię potrzebuję. –skończyłam na równi z pierwszą łzą spadającą na mój policzek. Blondyn usiadł tuż koło mnie.

-Nie gniewam się za telefony, a to co powiedziałaś, wiedziałem w jakim stanie jesteś i nie myślałaś nad tym co mówisz. Ja też przepraszam, zabrnąłem za daleko i nie powinienem był wtrącać do tej rozmowy twojej babci. Jestem tylko zły na to, co chciałaś zrobić. Gdyby nie Mario, zrobiłabyś to?-zapytał przenikając mnie swoim spojrzeniem, które aż mroziło. Ja nie wiedziałam jednak co mam powiedzieć. Zrobiłabym?

-Potrzebuję pomocy, Kuba. Nie radzę sobie z tym. To mnie przerosło. Bardziej niż myślałam. Wszyscy dookoła chcę mi mówić jak mi współczują i jaka jestem silna, a ja wcale nie chcę współczucia i nie jestem silna. Wszyscy to tak sobie wyobrażają. Nie jestem nawet w jednej trzeciej silna jak ty. Nie dorastam ci do pięt, Kuba. Straciłam go. I nic tak cholernie nie bolało jak to. Nawet wizja…przeszłości. Może to dlatego, że była ze mną babcia. –wytarłam dłońmi cały potok łez i kontynuowałam mój wywód dalej. –Kocham tatę, wiem, że się o mnie martwi. Ja cały czas sprawiam mu problemy. Myślałam, że gdybym to zrobiła byłoby wszystkim lżej. A najbardziej lżej mi… Może ten ból by zniknął. Pomóż mi, błagam. Chcę żyć, ale nie cały czas w stanie takim, jakim jestem. Bo to mnie samo zabija i wyniszcza. Chcę spróbować żyć i funkcjonować. Prać, gotować, sprzątać nie wylewając łez… Jak teraz. –skończyłam i spojrzałam na Błaszczykowskiego. 

Westchnął cicho i… uśmiechnął się. Nie rozumiałam tego do końca, ale w porządku, niech mu będzie. Po chwili poczułam jak mocno mnie przytula. Objęłam go mocno i zaczęłam głośniej płakać w jego ramię.

Trwaliśmy tak jakiś czas. Kuba zaczął mnie głaskać po włosach co mnie zaczęło uspokajać. Tak bardzo tego potrzebowałam.

-Posłuchaj…-westchnął i zsadził mnie z kolan i posadził tuż koło siebie cały czas obejmując mnie ręką. –Nie pozwolę ci zrobić czegoś takiego po raz drugi. Wiem, że ciężko to przeżywasz. Nie możesz się zapierać rękami i nogami, żeby nie rozmawiać o Marco. Żyjesz w takim środowisku, że nie unikniesz ani jego ani tych tematów. Musisz się nauczyć. Będzie trudno, ale masz tyle ludzi wokół siebie, którym na tobie ogromnie zależy. Ja, Agata, twój tata, Mario, Łukasz, Auba, Mats i założę się, że każdy inny zawodnik, do którego domu byś nie poszła przyjąłby cię z otwartymi ramionami.

-Co teraz?

-Doszliśmy do wniosku z twoim tatą, że zamieszkasz tu na jakiś czas. Chciał, żebyś poszła do psychologa ale stwierdziłem, że to ostatnie czego potrzebujesz. Mam nadzieję, że się nie myliłem.

-Nie. Dziękuję, że wziąłeś mnie do siebie, choć… Mogłam zostać w domu.

-Myślę, że potrzebujesz zmiany środowiska. Pomożesz też, więc nie musisz myśleć, że pasożytujesz, bo pewnie też byś tak zaraz powiedziała. Agata musi odpoczywać, żeby ciąża dobrze przebiegała. Jakbyś mogła czasem zrobić śniadanie jak będę na treningu, albo pobawić się z Oliwką…

-Brzmi w porządku. –uśmiechnęłam się lekko –Postaram się nie zawieść.

-Wiem, że nie zawiedziesz. Jesteś silna.

-Nieprawda.

-Wiesz… Czasem przypominasz mnie jako nastolatka, kiedy byłem strasznie zagubiony po śmierci mamy, ale wiesz? Jesteś dużo silniejsza.

-Od ciebie jako nastolatka. Teraz mam dwadzieścia dwa lata. Nie jestem nastolatką.

-A ja mam trzydziestkę na karku i uwierz, gdybym nie przeszedł tego wszystkiego, nie zrozumiał pewnych rzeczy byłbym taki sam. A nie taki, jaka jesteś ty.

-Kilka godzin temu chciałam się zabić, a ty mi mówisz, że jestem dzielna.

-Żałujesz, że chciałaś to zrobić?

-Pytałeś mnie o to…

-Wiem, chcę znać twoją odpowiedź teraz. Powiedz prawdę, przecież to nic złego jeśli powiesz drugi raz to samo…

-Ja… Nie wiem już sama. Chyba żałuję. To było strasznie głupie.

-Tak samo jak żyletki. Całe szczęście, że nie znaleźliśmy już niczego więcej.

-To się nie powtórzy.

-Cieszę się.- uśmiechnął się do mnie delikatnie i pocałował w czoło. –Nie jesteś zła za grzebanie w szafkach?

-Martwiliście się o mnie. Nie, nie jestem zła… W bieliźnie też grzebaliście?-zaśmiałam się cierpko zaciskając powieki.

-Mario się rzucił.

-Czemu się nie domyśliłam.

-Twój tata gdyby mógł by go zabił. Nie zapomnę tego widoku do końca życia.-roześmiał się

-Dziękuję, że to wszystko dla mnie robisz. Że we mnie wierzysz.

-Nie ma za co dziękować.

-Oj, jest. –powiedziałam a po chwili ziewnęłam głośno

-Spać.

-Która godzina właściwie?

-Coś po drugiej.

-Nie potrzebnie tu siedziałeś. Musisz się wyspać. Pewnie jutro trening.

-Na popołudnie. Spokojnie, dam sobie radę. Pośpię pewnie dłużej. Dobrze, że tu siedziałem, porozmawialiśmy przynajmniej.

-Nasze rozmowy zawsze muszą być takie długie, rozbrajająco szczere i pomocne?

-Możemy jutro, właściwie dzisiaj, pogadać o jakiś pierdołach, okej? A potem znowu zaczniemy długą, rozbrajająco szczerą i mam nadzieję pomocną rozmowę. Zgoda?

-Zgoda. –uśmiechnęłam się szczerze chyba pierwszy raz od zerwania z Marco. Chyba właśnie odnalazła się moja odrobina szczęścia. 

Nie wszystko stracone.

~~~

Małymi kroczkami trochę dłuższy...:)

Nie wiem co mam napisać..trochę mi serducho pęka po ostatnim meczu z LFC. Z jednej strony szczęśliwy Klopp, którego uwielbiam, z drugiej BVB, z którym zawsze jestem całym sercem...Nie mam jak tego opisać. 

Za tydzień następny. Już nie będę Was aż tak wkurzać zachowaniem naszych bohaterów...nie będę wkurzać..aż tak. :D

Za tydzień kolejny<3

Dziękuję za wszystkie komentarze :* Jesteście cudowne<3

Do kolejnego!:)