Prolog.

  

Trzy rodziny…

                    Dwa różne światy…

             Miliony różnic…  

~1998 r.~

-Tato, gdzie mama?-zapytała mała dziewczynka o brązowych oczkach i takich samych, kręconych włoskach.

-Niech cię to nie obchodzi.-odparł siedzący na fotelu przed telewizorem mężczyzna po trzydziestce otwierając kolejną puszkę piwa.

-Dlaczego?-dopytywała się mała, tuląc do siebie swojego ukochanego misia.

-Niech cię to nie obchodzi!-ryknął zrywając się z fotela, wyrwał misia z małej rączki dziewczynki i wyrzucił przez okno na ulicę, przez którą właśnie przejeżdżał samochód.

-To był mój miś!

-Ojej, tylko się nie popłacz. A teraz zejdź mi z oczu!-ponownie usadowił się w fotelu i sięgnął po swoją nowo napoczętą puszkę piwa.

Dziewczynka wybiegła z pokoju do ogrodu, gdzie przecisnęła się przez płot i była już w zadbanym ogrodzie sąsiadki. Weszła po dwóch stopniach i zapukała w szklane drzwi. Zza nich wychyliła się uśmiechnięta twarz.

-Cześć kochanie, co się stało?

-Tata wyrzucił Mourice’a!-poskarżyła się i rozpłakała się na dobre. Kobieta wzięła ją na ręce i mocno przytuliła.

-Zaraz znajdziemy Mourice’a i twój miś pójdzie do doktora, doktor go zreperuje i będzie czuł się świetnie.

-Naprawdę?-uśmiechnęła się radośnie, niezdarnie ścierając łzy z policzka.

-Oczywiście! Tylko miś będzie musiał zostać już u mnie, żeby potem mu się nic nie stało.

-No dobrze. To idziemy po Mourice’a?

-Pewnie. A zrobimy sygnał karetki?

-Taak! Iiiiiooo-iiiiooo- wyła radośnie dziewczynka i obie ruszyły ku drzwiom wyjściowym.

***

-Mamo! A Mela zabrała mi mój samochodzik!

-Bo on mi zabrał Ken’a no i teraz Lola nie ma swojego chłopaka!

-Mamo, pomożesz mi odrobić tą matmę?-wyjrzała zza drzwi najstarsza dziewczynka.

-Synku, oddaj Melanie Ken’a, a ty mu oddaj mu samochodzik, zgoda?

-No dobra, dobra. Trzymaj go. A teraz oddaj mi mój samochód.

-No masz, skoro musisz.-odpowiedziała z wyrzutem dziewczynka i wyciągnęła rękę z zabawką w stronę brata. Chłopiec o jasnych włosach odebrał ją i pobiegł w kierunku swojego pokoju, by za chwilę rzucić samochód w kąt i zabrać piłkę. 

Chwilę później zbiegł ze schodów dzierżąc piłkę w ręce i poszedł do kuchni, gdzie na około trzydziestoletnia kobieta przyrządzała obiad.

-Mamo, idę poćwiczyć rzuty do ogrodu i poczekać na tatę.

-Dobrze, a może byś dał trochę tacie odpocząć, co? Wróci zmęczony po pracy…

-Dla mojego wspaniałego synka zawsze znajdę czas!-powiedział radośnie mężczyzna zamykając za sobą drzwi. Odstawił teczkę na podłogę, powiesił marynarkę, a chwilę później chłopiec wskoczył mu na ręce.

-Tata!!!

-Cześć Marco. Leć do tego ogrodu, synku, a ja się szybko przebiorę i zaraz do ciebie dołączę.

-Super! To biegnę! Tylko szybko się przebierz, bo będę od ciebie nie o sto, ale o dwieście razy lepszy!-zaśmiał się radośnie i popędził w stronę drzwi wychodzących na ogromny ogród.

***

-Ma-ma.-odezwał się siedzący na kolanach kobiety dwuletni chłopiec.

-Jurgen, słyszałeś?

-Tak.-odpowiedział uśmiechnięty mężczyzna i pogłaskał syna po krótkich włoskach.

-Brawo, synku.-powiedziała blondynka całując dziecko w głowę.

-Widzisz, mówiłem, że będzie piłkarzem. W końcu wcześniej zaczął chodzić. Wywiady są mniej ważne.

-Oj przestań już. Ciągle ta piłka i piłka.

-Przecież to moja pasja. Czy mogę w domu porozmawiać z własną żoną o czymś poza dzieckiem?

-Nie przesadzaj. Pobaw się chwilę z małym, a ja przygotuję obiad.-podała dziecko mężowi i odeszła w kierunku kuchni.

-Mieliśmy dzisiaj ciężki trening, wiesz maluchu? Trzeba jakoś zarabiać na te twoje pieluchy. Mógłbyś być trochę bardziej oszczędny? Jak tata wygra mecz i więcej zarobi, to dam ci znać, dobra?-zaśmiał się mężczyzna, a zawtórował mu dziecięcy chichot.

Inne wychowanie…

Inne wspomnienia…

Inne historie…

A gdyby tak…

Ich drogi…

~2010~

-Chyba to już wszystko.-westchnęła wysoka brunetka o zgrabnej sylwetce.

-Nareszcie.-uśmiechnęła się starsza kobieta. –Mówię ci, ptaszynko, od razu odetchniesz z ulgą. Nikt nie będzie mógł się czepiać, bo od jutra jesteś pełnoletnia. Odetniesz się od tego wszystkiego, uspokoisz, wyciszysz.

-Może masz rację…

-No już, głowa do góry! Od jutra zaczynasz dorosłe, spokojne życie.-uśmiechnęła się szczerze kobieta i przytuliła do siebie dziewczynę.

-Chyba tak. Będziesz mnie odwiedzać babciu?

-No pewnie! Aż będziesz mnie miała dość.

-To dobrze.

-Kocham cię, kochanie. Już po wszystkim. To już się skończyło, nigdy nie wróci.

-Masz rację. Oglądamy jakiś film?

-Niech zgadnę, skoro Borussia dzisiaj nie gra, to „Śniadanie u Tiffany’ego” trzydziesty pierwszy raz?

-Trzydziesty drugi. Skleroza się komuś zaczyna!-zaśmiała się słodko dziewczyna i poszła po płytę DVD.

***

-Proszę państwa! To niebywałe! Stadion oszalał! Piękny, czysty gol w ostatniej minucie! Kibice w euforii tak jak i piłkarze! Trener Klopp musi być w tej chwili szalenie dumny ze swojej drużyny, a najbardziej ze zdobywcy decydującej bramki! Proszę państwa! Borussia Dortmund znowu, znowu wygrywa Ligę Mistrzów! Kolejny raz pokazali swoją siłę i nieprzewidywalność. Marco Reus! Marco Reus! Skandują zgodnie kibice na trybunach nazwisko bohatera finałowego spotkania. Marco Reus! Dwa do jednego dla Borussii! Zawodnicy Bayernu Monachium zeszli właśnie z boiska zagryzając zęby. Proszę państwa! Marco Reus! Bramka w osiemdziesiątej dziewiątej minucie! Niesamowite! Jeżeli ktoś w tej chwili włączył telewizję powtarzam! Borussia Dortmund wygrała puchar Ligi Mistrzów za sprawą bramek dwóch najlepszych przyjaciół jak i zawodników: Mario Gotze i Marco Reusa!

-Stary! Jesteś wielki!- objął przyjaciela Mario Gotze

-Ty też! Gdyby nie twoja bramka było by cały czas 1:1, nie? Nie rozumiem, dlaczego więc wszyscy uważają, że „jestem wielki”.

-Oj nie filozofuj, bo ci to nie wychodzi. Twoja była po prostu szokiem. No dobra, dobra… Najważniejsze, że wygraliśmy!

-A oto nasi mistrzowie ceremonii!-zaśmiał się wchodzący do szatni Robert Lewandowski.

-Brawa dla nich, brawa dla nich, a jeszcze większe, bo stawiają kolejkę dla całej drużyny!-zawtórował Mats Hummels.

-Chyba w twoich snach!-odparował Gotze

-A tu cię zaskoczę, bo jeszcze bliżej! To tylko dwie przecznice dalej!

-Nie wykręcimy się stary.

-Też doszedłem do tego wniosku.

-No już, już przebieramy się!

-Już uciekacie?-wszedł do szatni dumny trener

-Marco z Mario stawiają!

-Zostaliśmy zmuszeni!

-Oj, dzieciaki drogie… Tylko nie świętujcie za dużo, bo jak znowu jakiś do mnie zadzwoni i powie „Mamo, a Marcel grzebie mi w mojej szufladzie z gaciami” to macie jutro na szóstą trening, jasne?

-Tak jest! Drodzy koledzy! Dzisiaj grzebiemy w skarpetkach!

-Tak jest!-odpowiedzieli chórem wszyscy zawodnicy Borussii Dortmund, a zaraz potem roześmiali się głośno.

-Już widzę te nagłówki „Skacowani zawodniczy Borussii Dortmund na konferencji prasowej”… Dobra, przesuwam dziennikarzy na po jutrze. A telefon w nocy wyłączam.

-Jest pan moim najulubieńszym trenerem na świecie!

-Kevin, a ty już coś piłeś, przepraszam bardzo?

-Jeszcze nie, trenerze! Ale na samą myśl mi się fajniej robi!

-Z kim ja pracuję! Chłopcy, byliście dzisiaj naprawdę świetni.

-Wiemy, wiemy. Już pan mówił. A na dłuższy wykład przygotujemy swoją cierpliwość na trening.

-Ja wam dam! Na treningu! Moja cierpliwość zaczyna niebezpiecznie mrugać czerwonym światełkiem z napisem „ERROR”, więc już mi stąd zjeżdżać.-zaśmiał się trener i opuścił szatnię podopiecznych.

***

-Tato, możemy pogadać?-stanął w drzwiach gabinetu ojca blondwłosy chłopak

-Jasne, siadaj.

-Widzisz… No właśnie, widzisz.-wskazał na swoją nogę w gipsie. –Chyba nie odziedziczyłem w genach po tobie grania w piłkę…

-To tylko kontuzja. Przecież nawet najlepszym się zdarza.

-Ale nie w tak łatwy sposób. Ja… Ja nie widzę się dalej jako piłkarz. Wiem, że pokrywałeś we mnie nadzieje, ale nic z tego nie będzie. Chciałbym być prawnikiem. Patrzyłem już na jakieś studia. Spodobała mi się uczelnia w Hamburgu. Z internatem. Jest jedną z najlepszych… Co o tym myślisz?

-No cóż. To twoje życie. Nie mogę mówić ci co masz zamiar robić, to twoja decyzja. A ja mogę tylko powiedzieć, że będę z ciebie dumny jak ukończysz ją z wyróżnieniem. A skoro to twoje marzenie, to przecież trzeba je spełniać.

-Serio? Dziękuję. Szczerze mówiąc miałem trochę stracha przed tą rozmową…

-Ojca się boisz?-zaśmiał się serdecznie mężczyzna. –Ale chyba będziemy sobie czasem razem grać?

-No pewnie. Nawet na mecze czasem będę przyjeżdżał.

-No ja myślę!

-Mark, Jurgen, obiad!-usłyszeli dobiegający z dołu damski głos.

-Już idziemy!-odpowiedzieli razem z uśmiechem.

Zbiegły się…

51°29′33,3″N   7°27′06,6″E

„Signal Iduna Park”

Ich życie wywróciło by się o 180°…

A gdyby się nie spotkali?

A gdyby się minęli?

C.D.N…

~~~

Witam Wszyystkich! :)

Mam nadzieję, że prolog chociaż w pewnym stopniu przypadł Wam do gustu i będziecie ciekawi kolejnej części.

A jeśli już o częściach mówimy-będą pojawiały się przez najbliższy czas regularnie-w soboty. Dzisiaj wyjątkowo prolog w poniedziałek (mam nadzieję, że 11-stka poszczęści;) )

Jestem bardzo ciekawa waszych opinii! 

Komentujcie-jestem otwarta na wszelkie rady, wskazówki:)

Miłego wieczorku! ;)