Czterdzieści.

/Marco/

Zadzwoniłem do domu trenera. Czułem się jak ostatni dupek. Bo w sumie tak się zachowałem. Przerażenie sięgnęło zenitu, kiedy napisała mi, że wyjeżdża. Nie wybaczyłbym tego sobie, gdyby wyjechała na zawsze z Dortmundu przeze mnie. Przełożyłem bukiet róż do ręki i kiedy ponownie chciałem nacisnąć przycisk dzwonka drzwi otworzyły się a w nich stanął Klopp.

-Dobry wieczór, jest…

-Jest.-odpowiedział  i przepuścił mnie w drzwiach. Wszedłem do przedpokoju i obejrzałem się za siebie. Zamknął drzwi i spojrzał się na mnie wzrokiem, z którego nie mogłem nic wyczytać.

-Chodź do kuchni.-rzucił krótko. Tam jest Inga? Obawiam się, że czeka mnie długa rozmowa z trenerem i nie będzie miała ona podłoża zawodowego.

Przeszliśmy bez słowa przez salon i usiedliśmy w kuchni przy stole. Na blacie położyłem róże.

-Ja…-zacząłem nie do końca wiedząc co powiedzieć

-Chcesz się czegoś napić? Woda, herbata, sok?

-Może woda.

-Akurat nie ma.-stwierdził i usiadł naprzeciw mnie. Spojrzał na mnie spode łba a chwilę później roześmiał się głośno. –Twoja mina była bezcenna. –klepnął dłonią stół nadal się śmiejąc i wstał nalać mi wody. Sam zaśmiałem się z siebie.

-Inga mi powiedziała, więc nie musisz układać sobie przemowy. –powiedział stawiając przede mną szklankę z wodą.  –Ale i tak mamy do pogadania. Bo powiedziała mi też o tym co się stało. I wisisz mi koszulę bo mam kołnierzyk ubrudzony tuszem do rzęs.

Spuściłem głowę i zupełnie nie wiedziałem co powiedzieć. Płakała. Przeze mnie. Co za głupia sytuacja.

-Mogę do niej pójść?

-Nie.-stwierdził pewnie. –Zależy ci na niej?

-Bardzo. Nie spałem przez całą noc. Jestem na siebie cholernie zły przez to co sam z resztą odwaliłem. Zamiast z nią porozmawiać obraziłem się jak głupie dziecko. Nie mam pewności przecież, że miedzy nią a tym całym Tobiasem się coś wydarzyło. Powinienem jej całkowicie ufać i nie czuć się zazdrosnym, ale… Tak bardzo mi na niej zależy, że swoim zachowaniem wszystko psuję. Jeśli ona mi nie wybaczy to…

-Marco. Popełniacie błędy. Oboje. Z tego co wiem Inga też powiedziała coś głupiego i do teraz ma sobie za to złe i myśli, że to przez to cała ta sytuacja. Nie zamierzam bawić się tu w pośrednika, jesteście dorośli i takie rzeczy powinniście wyjaśniać sobie sami, ale… Widzę, że jesteście w sobie oboje bardzo zakochani i bardzo wam na sobie zależy. Tobie na Indze i na odwrót. Do wszystkiego podchodzicie zbyt emocjonalnie. To widać. Zacznijcie powoli, na spokojnie. Musicie się wiele o sobie nauczyć. Nie mam oczywiście tutaj nauki anatomii nie myśl sobie, Reus. –pogroził mi palcem powstrzymując uśmiech. –Chodzi mi o wasze charaktery, zachowania, przyzwyczajenia. Pogadajcie szczerze, o wszystkim co wam leży na sercu. Inga nigdy nie miała chłopaka, jeśli idzie coś nie tak to ona myśli, że to już koniec. Myślę też, że ma strasznie niską samoocenę i nie do końca czuje, że naprawdę jesteś tym jej chłopakiem… Jak już musisz.-dodał przewracając oczami, co wywołało u mnie cichy śmiech, ale zaraz znowu powróciła powaga. –Musisz z nią porozmawiać…

-Rozmawialiśmy o tym.

-Musisz jej to powtarzać. Musicie stworzyć taką więź, której nic nie rozerwie. Na razie widzę zwykłą niteczkę, która może za mocniejszym szarpnięciem pęknąć.  Musicie zacząć od tego sznurka aż będzie sznur, drut czy stalowy pręt… Poetycko, no nie?

-Ymm… Oczywiście.-odparłem z uśmiechem.

-No. Marco, posłuchaj.-podrapał się po głowie myśląc o czymś –Bądź dla niej dobry. Nie zrań jej. Ona potrzebuje bliskości. Straciła bardzo ważną osobę i…

-Wiem. –przerwałem mu. –Inga jest bardzo ważną osobą w moim życiu, kocham ją i chcę być przy niej zawsze. Zrobić wszystko żeby była szczęśliwa, bo jej uśmiech jest dla mnie największą nagrodą i szczęściem.

-Oj, Marco. –wstał z miejsca, postanowiłem zrobić to samo. –Ty wiesz, że jesteś dla mnie jak syn. Chcę dla ciebie jak najlepiej. Ale wiesz… Inga to córka.

-A.. No tak.-zaśmialiśmy się oboje

-Nie chciałbym stawać nigdy po jednej ze stron. Chcę waszego szczęścia. A jeśli to ma skutkować twoim ciągłym nachodzeniem…

-Mogę ją zabierać do siebie, żeby ciągle nie nachodzić.

-Ależ w życiu! Bo ja wiem co tam będziecie wyprawiać. Tu mam większą kontrolę.

-Przecież wiesz, że…

-Oj wiem, próbuję odtworzyć rolę zgorzkniałego ojca stającego na straży swojej córki. Ostatnio i tak mi wytknęła, że zrzędzę jak baba po dziewięćdziesiątce, więc niech ma. Siarę przed chłopakiem.-zacząłem się śmiać. Tylko Inga mogła tak powiedzieć.

-Nie chcę jej skrzywdzić, nie masz się o co martwić.

-Wiem. Powodzenia.-z uśmiechem objął mnie, a potem popchnął w stronę schodów. –Idź idź, bo ci księżniczka uśnie. A z tym wychodzeniem…

-To żartowałeś.-odpowiedziałem na co trener zaśmiał się i puścił oczko.

Stanąłem w korytarzu tylko… Który to pokój Ingi? No tak, debilu, może te drzwi, spod których wychodzi lekkie światło.

/Inga/

Stał tam. Ubrany w podkoszulek i narzuconą na nią koszulę w kratę i jeansy. Czyli jak zwykle cudownie. Idealnie ułożone włosy i jego piękne, błyszczące oczy. Podszedł do mnie kilka kroków a ja patrzyłam się w niego jak najpiękniejszy obrazek świata.

-Hej.-nawet nie wiem kiedy wydobyło się z moich ust. Nie spuszczałam z niego wzroku. Przysiadł powoli koło mnie na łóżku, a potem przysunął się. Złapał moją dłoń i mocno ją ścisnął. Chwilę później poczułam jego rękę na mojej szyi i nachalnie wpijające się jego usta w moje. Zaskoczyło mnie to, a zarazem obudziło do reszty. Objęłam rękoma jego szyję i przyciągnęłam do siebie, a on odbierając to za zielony sygnał pogłębił pocałunek i delikatnie gładził językiem moje podniebienie. Czułam, że znowu mam nogi jak z waty. I nie tylko nogi. Cała czułam się jak jedna wielka wata. Wata uzależniona od jego pocałunków. I poddana tylko im. Kiedy mi brakowało już oddechu zaczął schodzić pocałunkami niżej na szyję, potem ramiona. Jego ręka sunęła wzdłuż mojej talii i pozostawiała ognisty ślad na moim ciele. Czułam się jakby ktoś mnie wrzucił do wrzątku. Jego dłoń wślizgnęła się pod bluzkę, położył ją na wcięciu mojej talii i gładził ją palcami sprawiając, że czułam się jakbym miała zaraz stracić przytomność.

Po kilku minutach najcudowniejsze pocałunki świata skończyły się, a my leżąc na sobie łapaliśmy oddechy.

-Przepraszam.-szepnął w zagłębienie mojej szyi, a potem pocałował to miejsce. Przeczesałam kolejny raz jego włosy i jeszcze mocniej się w niego wtuliłam

-Za pocałunki, czy tą całą sytuację?-zapytałam

-Nigdy nie przeproszę cię za pocałunki.-szepnął mi do ucha i wstał ze mnie po czym złapał mnie i posadził sobie na kolanach. Objęłam go w pasie i położyłam głowę na jego piersi.

-Przepraszam za tą chorą sytuację. Mogłem porozmawiać z tobą, wiem. Nawet powinienem. To co usłyszałem. Zapytała czy na pewno już nic do niego nie czujesz… Ja…

-Nie, Marco.-przerwałam mu- Zapytała czy nic do niego nie czuję. Bez już. A moja odpowiedź była przecząca, bo kocham tylko ciebie. Powinieneś to wiedzieć. Mnie nasza cała jednodniowa rozłąka jeszcze bardziej w tym uświadomiła. Kocham cię.

-Ja też ciebie kocham, przepraszam. Po prostu boję się, że mogę cię stracić. Panicznie. To moja największa słabość. Ty jesteś moją największą słabością. Może to za szybko dla ciebie na takie wyznania, ale chcę żebyś wiedziała, że nie wyobrażam sobie innej codzienności niż z tobą przy boku. Jesteś dla mnie cholernie ważna. Nie chcę cię skrzywdzić, nie chcę cię zranić. Nie wiem, czy na pewno mogę się posunąć do stopnia jaki bym chciał, żeby nie wyrządzić ci żadnej krzywdy.

-Musisz mi powiedzieć, czego ty po mnie oczekujesz. Chcę, żebyś był... Nie wiem jak to ująć… Zadowolony?

-Inga… Uwierz mi, że wystarcza mi to co mi dajesz.

-Zwykłe pocałunki?

-Kocham je i nie są one zwykłe. Teraz na przykład zrobiliśmy coś więcej niż zawsze. Nie mam jak cię pytać, bo nie wiem czasami co chcę zrobić w danej chwili i nie umiem czasem tego opisywać, ale ty mi nie przeszkodziłaś, więc…

-To przed chwilą mi się szalenie podobało.-uśmiechnęłam się i pocałowałam go w usta.

-Nawet nie wiesz jak mi też.-szepnął mi do ucha i je przygryzł, a zaraz potem przycisnął delikatnie nabrzmiałą męskość do mojego uda. –Widzisz, co ty ze mną robisz?-zapytał i złapał moje policzki obiema dłońmi, by znowu mnie pocałować, a ja zupełnie nie wiedziałam co powiedzieć. Po prostu zatkało mnie.  

-Ja nie…-westchnęłam i wtuliłam się w niego

-Wiem i szanuję to. Nie będę cię naciskać ani do niczego zmuszać. Rozmawialiśmy o tym.

-A jeśli długo… No wiesz.-czułam, że moje policzki stają się czerwone jak buraki. Jeszcze mocniej wtuliłam się w niego mając nadzieję, na ukrycie twarzy.

-Inga.-na nieszczęście pociągnął za moją brodę i nakierował tak, że nasze spojrzenia się spotkały.-Kocham cię. I będę czekać ile tylko będzie trzeba. Choćby i sto lat. Chcę mieć pewność, że będziesz gotowa. Nie przejmuj się tym. Serio. Nie tylko o to chodzi w związku.

-Wiem.-spuściłam wzrok i uśmiechnęłam się delikatnie.

-Nie chcę cię do niczego ponaglać. To przyjdzie samo. Zobaczysz.-uśmiechnął się i pocałował mnie w dłoń. –Kocham cię, a teraz chodź, pogadamy.-zabrał mnie z kolan i usadził na poduszkach –Jak to mówił twój tata trzeba zacząć od nitki żeby skończyć na stalowym drucie.

-Rozmawiałeś z tatą o nas?-zdziwiłam się

-Yhym.

-I co?

-Dopóki będę grzeczny będzie ok. A teraz mamy kilka kwestii do obgadania.

-Okej… Rozumiem, że chcesz wiedzieć co z Tobiasem.-zaczęłam nerwowo  skubać róg poduszki

-Jeśli nie chcesz to nie musisz, bardziej chodziło mi…

-Między nami nic nie zaszło. Nawet mnie nie pocałował.-przerwałam mu –Chcę, żebyś to wiedział. Pewnie nurtuje cię to. I nie zaprzeczaj. Powiedział, że mnie kocha. Ale ja mu nie powiedziałam tego samego. Powiedziałam, że moje serce należy do kogoś innego. –spojrzałam na niego niepewnie i chwyciłam za jego dłonie. –Do ciebie.

-Tak?

-Tak. Jestem tylko twoja, o ile mnie chcesz.

-Pytanie.-zaśmiał się jak nastolatek i przytulił mnie do siebie –A ty zechcesz mnie?

-No jacha.-odpowiedziałam na co oboje głośno się roześmialiśmy. –Kocham cię.

-A ja ciebie. –odpowiedział i pocałował mnie w czoło. –Chciałem ci powiedzieć, że zależy mi na tym, żebyśmy zawsze ze sobą szczerze rozmawiali i mówili o wszystkim, nie robili jakiś niepotrzebnych tajemnic. Nie chodzi mi od razu, że musisz mi zdawać relacje co gdzie robiłaś, chociaż też możesz mi o tym opowiadać, ale głównie chodzi mi o takie ważniejsze sprawy, żebym potem nie musiał się czuć jak debil.

-Tyczy się obydwu stron.

-Oczywiście.

-To chyba muszę ci coś powiedzieć.-spojrzałam w jego zaciekawione oczy

-Eeem.-usłyszeliśmy chrząknięcie dobiegające ze strony drzwi. Oboje się odwróciliśmy. Zza nich wystawała ręka trzymająca bukiet róż.

-Ooo, zapomniałem.-poderwał się z łóżka Marco i podszedł odebrać kwiaty. –Dzięki.

-Mogę na chwilę?-zapytał tata na co Marco pokiwał mu przytakująco głową. Wszedł dwa kroki do pokoju i spojrzał się na mnie-skuloną na poduszkach z błyszczącymi oczami i rumieńcami na policzkach.

-Inga, wychodzę na zakupy, bo w lodówce już w ogóle zostało światło.

-Będą jeszcze otwarte?

-Będę godzinę przed zamknięciem, mniej ludzi, mniej fanów, mniej autografów, więcej spokoju.

-Okej.

-Grzecznie mi tu, dobra?-pogroził palcem Marco i wyszedł za drzwi.

-Kwiaty dla ciebie.-podszedł wyciągając do mnie bukiet czerwonych róż.

-Dziękuję. Dołożę do tych z Malezji, zwiędły, ale mam…-nie dokończyłam, ponieważ w tym samym momencie zauważyłam pięknie kwitnące kwiaty od Marco. –Odżyły…-powiedziałam nie dowierzając patrząc na oba bukiety.

-Jak nasza miłość.-szepnął mi do ucha i delikatnie przygryzł jego płatek.

-Romantyk…-zaśmiałam się pod nosem i wstawiłam bukiet czerwonych róż do wazonu z pomarańczowymi.

Odwróciłam się i zobaczyłam półleżącego, podpierającego się na łokciach Marco na moim łóżku.

-Nie za wygodnie ci?

-Wygodniej by było gdybyś leżała koło mnie..albo..pode mną.-wyszczerzył się w szerokim uśmiechu i poruszał znacząco brwiami.

-Niewyżyty…-pokręciłam głową i podeszłam tak, że stałam tuż przy krawędzi łóżka i spojrzałam na niego. –Właściwie… to powinnam ci zrobić niezłą awanturę, wiesz?

-Yhymm…-potwierdził wędrując wzrokiem po moim ciele

-Marco.

-Yhym?-podniósł się do pozycji siedzącej i zadarł głowę, by spojrzeć prosto w moje oczy.

-Nawet nie próbuj. Wiem dobrze co robisz.

-Co robię?-położył dłonie na zgięciach moich kolan nie odrywając wzroku

-Próbujesz mnie uwieść tym swoim spojrzeniem oraz tym co robisz i jednocześnie mieć z głowy moje awantury i wyrzuty.

-Doprawdy?-podciągnął ręce na moje uda i jednym pchnięciem sprawił, że poleciałam wprost na niego

-Tak.-odpowiedziałam patrząc na jego kuszące usta

-No dalej, panno Klopp. –jedną ręką przeciągnął wolno w górę mojego uda, po pośladku aż do talii, a drugą zaczął kreślić koła na moim udzie. –Skrzycz mnie.

-Do jasnej cholery, co ja się z tobą mam, Reus.-westchnęłam i wpiłam się namiętnie w jego usta

czując jak uśmiecha się zwycięsko. Wplotłam dłonie w jego włosy i pogłębiłam pocałunek, na co usłyszałam jego zduszony jęk. Przekręcił mnie tak, że leżałam pod nim, a nasze pocałunki stawały się coraz zachłanniejsze…Stęsknione… Bardzo stęsknione.

-Marco…-szepnęłam w jego rozchylone wargi a on odpowiedział mi cichym mruknięciem –Nie mogę oddychać.-zaśmiałam się i oderwałam się od jego ust i położyłam głowę na jego klatce. Marco objął mnie i zaczął bawić się moimi włosami.

-Miauu-usłyszeliśmy znad naszych głów. Uśmiechnęłam się szeroko i zeszłam z Marco by usiąść na łóżku i wziąć na nogi kochanego kociaka. Prawie bym o nim zapomniała.

-Kot?-zaśmiał się Marco i usiadł koło mnie

-Kloppsik.-wyjaśniłam i zaczęłam głaskać go za uszkiem.

-Serio?-prychnął śmiechem patrząc to na mnie to na kota –Trener to słyszał?

-Słyszał wersję bez jednego „P”. Z tym podwójnym to może być ksywka.

-Yhym… Czyli co, Klopsik „Kloppsik” Klopp?

-Dokładnie.-uśmiechnęłam się szeroko i wzięłam kota na ręce i przytuliłam go jak małe dziecko.

-Chyba czuję się zazdrosny.

-Cóż ja ci na to poradzę?-zapytałam i pocałowałam kota w główkę –On przynajmniej nie strzela durnych fochów.

-Inga…

-Teraz ja mam focha.

-Serio?-zaśmiał się i spojrzał na mnie spod byka

-Nigdy nie wątp w focha kobiety. A teraz wybacz, pójdę się przebrać w piżamę.

-Znudziłaś się moją obecnością?

-Nie moja wina, że przyszedłeś o tak późnej porze. –wstałam z łóżka i położyłam Kloppsika koło Marco. Wybrałam piżamę z komody i ruszyłam w stronę drzwi, żeby przebrać się w łazience.

-Kobiety…-usłyszałam ciche westchnięcie Marco

-Mówiłeś coś?

-Skąd.

-To dobrze.-uśmiechnęłam się sztucznie i wyszłam na korytarz, a zamykając za sobą drzwi usłyszałam krzyk Marco

-Przeklęty poduszkowiec! Użarł mnie!

-Wykrwawiasz się na śmierć?-krzyknęłam do niego z korytarza

-Prawie by mi przegryzł tętnicę.

-W palcu?

-A żebyś wiedziała!

***

-Idź już spać.-powiedział kończąc nasz cudowny, długi pocałunek

-Cieszę się, że wszystko sobie wyjaśniliśmy.

-Ja też. I kocham cię, nigdy w to nie wątp. Nawet jeśli czekają nas długie rozstania.

-Z mojej strony nie będzie zbyt wielu rozstań. –uśmiechnęłam się bawiąc się palcami jego dłoni. Popatrzył na mnie zdziwionym wzrokiem. –Nigdzie nie wyjeżdżam.

-A uczelnia?

-Zostaję w Dortmundzie, Marco.-powiedziałam powoli widząc jego szczęśliwie błyszczące oczy

-Na zawsze?

-Na zawsze.-odpowiedziałam z uśmiechem. On pogładził dłonią mój policzek i pocałował w czoło. Objął mnie mocno delikatnie zsuwając z nas kołdrę.

-Nawet nie wiesz jak jestem szczęśliwy.

-Wiem. Bo ja też jestem bardzo szczęśliwa.

-To mamy bardzo dużo czasu dla siebie.

-Teraz mało, niedługo jedziesz na obóz przygotowawczy.

-Wolę o tym nie myśleć. Nie wiem jak ja wytrzymam bez ciebie.

-Damy radę.-uścisnęłam jego dłoń i mocniej wtuliłam się w jego tors.

-Musimy. A teraz śpij.

-Nie wracasz do siebie?

-Wrócę jak zaśniesz. Dobranoc.

-Spotkamy się jutro?

-Nie wiedzę innej możliwości.

-Dobranoc Marco.

***

-Dzień dobry!-zbiegłam na dół słysząc gotującą się wodę

-Dobry.-odpowiedział mi z uśmiechem tata –Dobrze spałaś?

-Fantastycznie.

-Promieniejesz. Widać, że jesteś szczęśliwa.

-Bo jestem.-zaśmiałam się –Pomóc ci w czymś?

-Już wszystko gotowe. Muszę iść na zakupy znowu. Źle wczoraj jednak wymierzyłem czas i zamknęli sklep, gdzie zwykle robię zakupy, więc kupiłem tylko coś na śniadanie.

-A nie mówiłam?

-Smacznego.-pokręcił ze śmiechem głową

-Dziękuję i wzajemnie.

***

Tata pojechał na zakupy, a ja zostałam w domu. Nakarmiłam zwierzęta, przebrałam się w T-shirt i krótkie spodenki. Kiedy miałam już pisać do Marco co robi zobaczyłam wstawione na jego Instagrama zdjęcie z Mario i Pierre jak biegają w parku w sportowych strojach. Stwierdziłam, że nie będę im przeszkadzać i wzięłam się za odkurzanie domu. No bo jak już znalazłam odkurzacz… Za tym poszło mycie okien. Jedno, drugie, piąte, siódme… Mając dom trzeba się nieźle naharować. Kończyłam mycie okna w sypialni taty, mając nadzieję, że nie obrazi się, że weszłam bez zgody do jego sypialni ale też gabinetu...najpierw robię potem myślę…usłyszałam dzwonienie do drzwi. Tata zapomniał kluczy?  Kto by inny znał kod do bramki? Może tata zapomniał ją zamknąć? Zajrzałam przez wizjer. Niezbyt wysoki mężczyzna o jasnych, w miarę długich włosach i zielonych oczach ubrany w biały t-shirt i jeansy do kolan. Drugi raz zadzwonił i zapukał. A niech to… Otworzę, najwyżej zamknę mu drzwi przed nosem.

Otworzyłam je lekko

-Dzień dobry. W czymś mogę pomóc?

-Co pani tu robi?-spojrzał na mnie jakbym spadła z kosmosu

-Słucham? Chyba powinnam zapytać się o to samo. Nie uważa pan?

-Chyba jesteś śmieszna. Wynoś się z tego domu. Zaraz zadzwonię po policję.

-Nie przypomina mi się, żebyśmy przeszli na „ty”. I to pan jest śmieszny wyrzucając mnie z własnego domu.

-Tu mieszkają moi rodzice.

-Najwyraźniej musiał pan pomylić domy.

-Chyba do cholery wiem gdzie mieszkam!

-Proszę na mnie nie krzyczeć, bo zaraz to ja zadzwonię po policję. Pomylił pan domy.

-Kim ty jesteś? Ojciec sprowadził sobie jakąś dziwkę, czy co?

-Nie będę z panem kontynuować tej rozmowy. Proszę opuścić posesję jeśli chce pan uniknąć konsekwencji, żegnam.-zanim coś zdążył odpowiedzieć zatrzasnęłam mu drzwi przed nosem z hukiem.

Co za pajac! Nie wyglądał na naćpanego. Zastanawiało mnie tylko jak on tu się dostał. Może system alarmowy się zepsuł? Muszę o tym porozmawiać z tatą.

Wysprzątałam jeszcze kuchnię i patrząc z dumą na efekty pracy uznałam, że zasługuję na chwilę odpoczynku. Poszłam do mojego pokoju i zaczęłam czytać jakąś pierwszą lepszą książkę, którą zabrałam z Polski.

Kwadrans później usłyszałam otwieraną bramę i radosne szczekanie Emmy. Wyszłam z pokoju i zeszłam po schodach słysząc wchodzącego do domu tatę.

-Tato, wiesz co, był tu jakiś facet…-zaczęłam i znieruchomiałam widząc właśnie jego wchodzącego do domu.

-Tato?-zapytał marszcząc brwi. Tata przejechał dłonią po czole i westchnął ciężko.

-Inga, to jest Marc, Marc, to Inga…twoja siostra. –O cholera. Cholera! Zaczęłam sobie odtwarzać naszą rozmowę sprzed kilkunastu minut. Dobra, nie poszła za idelnie… Nazwał mnie dziwką, a ja też na niego trochę najechałam. Cholera.

-Masz na to jakieś dowody? Testy DNA? Przecież to może być jakaś fanka, psychopatka, albo zwykła dziwka, naciągaczka, chce pewnie tylko twojej kasy! Nie zauważysz jak zaciągnie cię do łóżka, potem może jeszcze będzie cię naciągać na bachora. Jak mogłeś pozwolić się takiej dać omo…

-Dość!-krzyknął głośno na cały dom tata. Aż zbladłam. Jeszcze nigdy w życiu nie usłyszałam żeby tak głośno krzyczał. Zacisnął mocno pięści do tego stopnia, aż zbielały mu kostki. Marc też jakby się lekko spłoszył ale po jego wyrazie twarzy widziałam, że nie miał zamiaru ustąpić. Popatrzyłam to na jednego, to na drugiego i widziałam jak bardzo są do siebie podobni. Takie same rysy twarzy, choć inne usta, a tata był od niego dużo wyższy. Hmm, nawet ja chyba jestem od niego trochę wyższa.

-Albo rozmawiamy jak ludzie na poziomie albo nie mamy o czym rozmawiać.-wysyczał przez zaciśnięte zęby.

-Ja nie mam z nią o czym rozmawiać.-oznajmił równie twardo Marc.

-Nie zachowuj się jak rozwydrzony bachor. –popatrzył na niego z wyższością.

-Zostawię was samych.-szepnęłam i z powrotem weszłam po schodach na górę. 

Idąc korytarzem zauważyłam niedomknięte drzwi do sypialni taty. Kiedy miałam już je zamykać wpadło mi w oko zdjęcie w ramce tuż przy łóżku.

Weszłam zamykając za sobą drzwi i usiadłam na łóżku biorąc ramkę w ręce. Przedstawiało uśmiechniętych Kloppów z Markiem i siedzącą koło nich Emmę. Cała trójka szeroko uśmiechnięta. Szczęśliwa… Spojrzałam na wprost by przejrzeć się w lustrze, a potem znów na zdjęcie. Teraz mogłam zobaczyć jak jestem podobna do Ulli. Takie same, ciemne oczy. Dokładnie identyczny kolor. Uśmiech taty, teraz to mogłam dokładnie zauważyć. Rysy twarzy chyba jednak miałam coś z obojgu. Wysoka też byłam po nich. To w sumie pierwszy raz, kiedy mogłam na nich spojrzeć i porównać do siebie. To takie… Hmm… Z jednej może i normalne, wszystkie dzieci widzą swoje podobieństwo do rodziców na fotografiach, ja dopiero je znajdowałam. Patrząc na Ullę stwierdziłam, że jest naprawdę piękną kobietą. Tata ma gust. Zaśmiałam się sama z siebie. To jest tak nierealne, a zarazem niesamowite… Po tylu latach znaleźć rodzinę… Tyle, że teraz trzeba ją pogodzić. I ja muszę też sama się w tym uporać. Nikt nie powiedział, że będzie bajkowo.

-O, tu jesteś…-usłyszałam głos taty, który stanął w progu sypialni

-Ja…ja..przepraszam, to twoja sypialnia i nie powinnam…

-I nie powinnaś przepraszać, że tu weszłaś.-uśmiechnął się słabo i usiadł koło mnie

-Jak poszła rozmowa?-zapytałam niepewnie

-Nie na takiego faceta go wychowywałem. Myślałem, że jest dorosły, odpowiedzialny…

-Pogubił się. Spróbuj się postawić w jego sytuacji.

-Nigdy nie oskarżałbym własnego ojca o kobietę na boku, nie wyzywałbym obcej kobiety od dziwek. Rozumiem emocje, ale nigdy nie posunąłbym się do czegoś takiego. Braku jakiejkolwiek klasy, co dopiero mówić o kulturze.

-Czyli w sumie dalej jest przy swoim?

-Tak.-westchnął ciężko

-Daj mu czas. Musi sobie wszystko poukładać.

-Wiem, to samo powiedziała Ulla.

-Jest tu?

-Nie, zadzwoniłem do niej, żeby się nie zdziwiła jak przyjdzie.

-Aha…

-Inga, to nie jest twoja wina.

-Nic takiego nie powiedziałam.

-Ale jeszcze trzydzieści sekund i właśnie to by dobiegło do moich uszu.  Nie wiń się za nic. Należysz do tej rodziny i nic ani nikt tego nie zmieni. –powiedział pewnie i objął mnie ramieniem –Co tu masz?

-A… patrzyłam tak…

-Jesteś bardzo podobna do Ulli. No i do mnie też trochę. –uśmiechnął się szeroko –Zabrałaś z nas wszystko co najlepsze.

-Myślisz?

-Widzę!-zaśmiał się

-Poczekaj, zaraz przyjdę.-poderwałam się z łóżka i pobiegłam do pokoju po mój telefon. Chwyciłam go do ręki i wysłałam jednego sms’a

„Marco, przepraszam, nie dam rady się dzisiaj spotkać. Masz czas jutro? Kocham cię.”

Odłożyłam telefon na szafkę i wróciłam szybko do sypialni. Nadal tam siedział i wpatrywał się w zdjęcie, które to ja miałam ostatnio w rękach. Przysiadłam na kolanach koło niego i dotknęłam jego braku.

-Tęsknisz za nią?

-Za kim?

-Ullą.

-Tak.-westchnął i spojrzał na mnie –Ale dobrze nam zrobi ta przerwa.

-Nie rozwiedziecie się, prawda?

-Nie. Nie zamierzamy. Potrzebujemy od siebie odpocząć jakiś czas. Nie przeżywaj tak tego, Inga.

-Postaram się.

-Wszystko się poukłada, zobaczysz.-chwycił mnie za rękę  z pokrzepiającym uśmiechem –Tak w ogóle, mam wrażenie, jakby coś się czyściej w tym domu zrobiło. Twoja sprawka?

-No..Jak byłeś na zakupach to znalazłam przypadkiem odkurzacz, jak go odkładałam do ściereczkę i płyn do kurzu, a potem raptem jeszcze jedna ścierka to umyłam okna.

-Nie musiałaś.

-Lubię sprzątać.

-Po matce.-zaśmiał się –Masz jakieś plany na dzisiaj?

-Zrobię obiad, może będziesz miał ochotę obejrzeć jakiś film, możemy pójść na spacer z Emmą. Jeśli masz oczywiście ochotę.

-Pewnie, że mam. Czyli rozumiem, że nie wychodzisz nigdzie?

-Nie, dzisiaj mam dzień zarezerwowany dla ciebie.

-Bardzo mi miło. Podejdziemy na spacerze w jedno miejsce tylko muszę zadzwonić.

-Okej. Zrobię obiad.

Na obiad zrobiłam danie z warzywami, kurczakiem i dynią z aromatycznymi przyprawami przepisu Ani. Przysypałam wszystko serem i przykryłam miskami, żeby się rozpuścił.

-Tak, przyjadę…  No bardzo śmieszne, oczywiście, że przed świętami. Nie wielkanocnymi. –usłyszałam głośny śmiech taty dobiegający ze schodów. –Też cię kocham, pa.

Stałam i patrzyłam się przez chwilę na tatę.

-Dzień dobry. Tu ziemia.-zaśmiał się –Obiadek?-wskazał na talerze na stole

-Yhym. Nie wiem, czy lubisz ser…

-Kocham! To siadamy?

-Jasne.-zajęłam miejsce z boku i zdjęłam miskę z talerza

-Świetnie wygląda. Zapewne jeszcze lepiej smakuje.

-Dzięki.-uśmiechnęłam się i spróbowałam dania. Faktycznie, pyszne.

-Rozmawiałem z siostrą. Zaprasza mnie do siebie od wieków, a ja nigdy nie mam czasu.

-Chyba będziesz w końcu musiał.

-Po obozie szkoleniowym na weekend może wpadnę…

-Nie wiedziałam, że masz siostrę.

-Aż dwie!-zaśmiał się i zjadł kolejną porcję dania

-Jak Marco.-powiedziałam do siebie pod nosem

-Też ma dwie? No proszę. Wiesz, może też będziesz chciała pojechać.

-Gdzie?

-Do moich sióstr.-spojrzał na mnie niepewnie

-Nie chcę się wpraszać, daj spokój.

-Hm… Zapraszają cię.

-Słucham?-byłam w niemałym szoku.

-No wiesz… Po prostu… Opowiadałem im trochę o tobie. Siostrom, mamie. Przecież jesteś moją córką. Oczywiście wszyscy chcą cię bardzo poznać, ale nie naciskają, ani ja nie naciskam.

-Wow.

-Temat zostawiam luźno. Każda twoja decyzja będzie w porządku.

-Przemyślę. Twoja mama też wie?

-Yhym..-pokiwał twierdząco głową. –Ucieszyła się, że ma wnuczkę, ale stwierdziła, że nieładnie z mojej strony mieć dziecko przed ślubem.-zaśmiał się na co pokręciłam głową z niedowierzaniem.

-Faktycznie, nieładnie.

Po zjedzonym obiedzie obejrzeliśmy jakiś film co akurat trwał, a potem przebraliśmy się i zabraliśmy Emmę na spacer. Oczywiście niesamowicie wiele radości, jak małemu dziecku, sprawiło trzymanie psa na smyczy, chociaż jak się uparła i zaczęła ciągnąć to oddawałam smycz tacie. Nie miałam przy niej szans. Kiedy wyjmowałam telefon, żeby zrobić zdjęcie psu zobaczyłam, że mam dwa sms’y i jedno nieodebrane połączenie. Kurczę, od Marco.

„Coś się stało? Mogę Ci jakoś pomóc?”

„Nie odbierasz telefonu, martwię się. Proszę, jak przeczytasz-odpisz.”

Marco, Marco, Marco… Martwi się. Jakie to kochane. Uśmiechnęłam się do telefonu i poinformowałam tatę, żebyśmy się na chwilę zatrzymali, bo muszę odpisać. Usiadł na parkowej ławeczce, koło niego przycupnęła Emma i położyła mordkę na jego kolanach. Urocza psinka. Postanowiłam napisać do Marco.

„Wszystko w porządku… Prawie. Nie martw się, ze mną ok. Opowiem ci jutro,dobrze? Tęsknię. :*”

W drodze powrotnej ruszyliśmy tą samą drogą. Kiedy już weszliśmy w uliczkę, gdzie stał dom zatrzymaliśmy się przy drugim domu z rzędu.

-Chyba to nie tu.

-Mówiłem, że jeszcze gdzieś zajdziemy. –uśmiechnął się i zadzwonił do furtki. Po chwili usłyszeliśmy ciche bzyczenie, a furtka ustąpiła i weszliśmy do dużego ogrodu. Tata puścił Emmę ze smyczy, a ta radośnie pobiegła w głąb ogrodu. W drzwiach za to ukazała się postać kobiety w wieku około pięćdziesięciu lat.

-Zapraszam, zapraszam!-uśmiechnęła się sympatycznie a po chwili u jej boku stanął Hans Joachim Watzke. No tak, mogłam się spodziewać. „Przyjaciel mieszka niedaleko”.

-Dobry wieczór.-przywitałam się. Tata, który szedł przede mną uścisnął przyjacielsko  pana Hansa…a nie, wujka Hansa jak to ostatnio kazał do siebie mówić.

-Ty pewnie musisz być Inga.-powiedziała kobieta i podała mi rękę –Kristine Watzke, jestem żoną Hansa.

-Bardzo mi miło.

-O, jeszcze się z tobą nie przywitałem!-zaśmiał się pan Watzke i objął mnie ramieniem –Chodźcie, idziemy do środka, nie będziemy przed domem stać.

-Zrobić wam coś do picia?-odezwała się jego żona stając w progu kuchni

-Ja może wodę poproszę.

-Dla mnie również.-usłyszałam głos taty, który właśnie koło mnie stanął

-No to i ja nie będę odstawał. Idziemy do gabinetu.

-To ja zaczekam może w salonie, nie będę wam przeszkadzać.

-W twojej sprawie do gabinetu, moja droga. Zapraszam.-wskazał ręką na korytarz a ja stałam w totalnym osłupieniu. O co może chodzić?

~~~

To się nazywa "rozdział last minute"... Zupełnie nie miałam czasu i pisałam go aż do wczoraj wieczór...(Przepraszam za błędy z góry!) Zwykle o tej porze miałam już połowę jak nie cały kolejny..ale cóż. Magia świąt!:D

Postaram się szybko wyrobić z 41, żeby nie było żadnych przerw (poza jedną, którą planuję, ale jeszcze nie teraz-poinformuję Was o tym!:) )

Dziękuję za cudowne komentarze i również poproszę o nie dalej bo bardzo motywują!!! A ja cieszę się z każdego jak dziecko:)))

Szczęśliwego Nowego Roku 2016!!!

To zdjęcie..dostałam zawału..:)<3 <3 <3

Kolejny za tydzień!!:) Mam wolne do 7-go więc się wyrobię. (Chyba:)) )

Buziaki!:*