Czterdzieści dwa.

-Inga! Jak miło cię widzieć!-otworzyła mi Ania –Chodź, wejdź.

-Jest też Robert?

-Tak, właśnie skończyliśmy kolację. Może też chcesz zjeść? Zostało jeszcze trochę.

-Dziękuję kochana, nie trzeba. Chciałabym z wami porozmawiać.

-Coś do picia?

-Nie, naprawdę nie rób sobie problemu… A gdzie Lewy?

-Chyba poszedł podładować telefon. No, to o czym chciałaś pogadać? –modliłam się w myślach, żeby nie zobaczyła, że się denerwuję.

-Poczekamy na Roberta, okej?

-No dobra.-wzruszyła lekko zdziwiona ramionami –Robert, możesz przyjść?

-Idę, idę!-usłyszałyśmy go ze strony schodów –O! Guśka!-uśmiechnął się szeroko i przytulił mnie

-Inga chciała pogadać.-powiedziała tytułem wyjaśnienia Ania

-No to..Siadaj i gadaj!-zaśmiał się Lewy i usiadł na kanapie koło żony. Ja postanowiłam usiąść na fotelu z boku.

-Jest sprawa… Trochę nie wiem jak zacząć. Wiecie, że jesteście dla mnie jak rodzina. Jesteście dla mnie bardzo ważni… I nie chciałabym ukrywać przed wami bardzo ważnych rzeczy, które dzieją się w moim życiu..Żebyście dowiedzieli się wcześniej od całej reszty, albo z gazet…  Chciałabym, żebyście szanowali moje decyzje i mnie w nich wspierali…Nie wiem jak mam to powiedzieć…

-Cytując ciebie to prosto z mostu.-uśmiechnął się pokrzepiająco Lewy

-Czasami się tak nie da.-westchnęłam

-Zawsze się da, no dalej, Gusia, nie zjemy cię.

-Chodzi o to, że… Ja… Ja i Marco jesteśmy razem.-proszę bardzo, powiedziałam. Z prędkością światła ale powiedziałam. Popatrzyłam się na Lewandowskich. Ania pobladła, Lewy napotykając mój wzrok uśmiechnął się w końcu.

-No…-powiedział –No to szczęścia.

-Proszę, nie miejcie mi tego ani Marco za złe. Kocham go, a on kocha mnie. Jest nam ze sobą dobrze. Wiem, że w Malezji Marco zachował się tak a nie inaczej, wiem, że martwicie się o mnie, ale… Każdy człowiek popełnia błędy…

-Gdyby mu na tobie zależało nie zrobił by ci krzywdy.-odezwała się w końcu Ania tak chłodnym głosem, że poczułam lekkie ciarki na plecach

-Nie oceniaj go po tym. Był pijany.

-To co?! Jak będzie znowu pijany to cię uderzy i co, zwalisz na to że to nic bo był pijany?

-Nie mów tak. On taki nie jest.

-Skąd wiesz? Znasz go od przed chwili!

-Jak możesz tak mówić?!-coś we mnie pękło. Nie mogłam tego dłużej słuchać –Myślałam, że jesteś moją przyjaciółką, chcesz, żebym była szczęśliwa! A kiedy w końcu jestem robisz wszystko, żeby to szczęście zniszczyć! A moje szczęście jest zależne właśnie od Marco. I nie zmienisz tego. Ufam mu. I go kocham. Widzę, że bez sensu tu przychodziłam. Dobranoc.-wyszłam w pośpiechu z ich domu i ruszyłam biegiem przed siebie w kierunku galerii zadając sobie pytanie jak ona mogła. 

Nie zauważyłam nawet momentu, kiedy to wszystko się posypało. Kiedy już nie miałam siły biec usiadłam na ławce i zaczęłam płakać.

-Inga.-usłyszałam głos…Roberta. Podniosłam głowę. Stanął samochodem na drodze i otworzył drzwi pasażera. –Chodź.

Nie zostało mi nic innego jak wsiąść do samochodu..chyba jeszcze przyjaciela. Usiadłam, zamknęłam za sobą drzwi i spojrzałam załzawionymi oczami na Polaka. Wyjął chusteczkę z kieszeni i mi ją podał. Otarłam oczy i wydmuchałam nos.

-Chodź tu, mała.-rozłożył szeroko ręce a ja mocno go przytuliłam

-Robert…

-Przykro mi z powodu Ani. Nie wiem co w nią wstąpiło. Nawet mnie nie wysłuchałaś.

-Nie dawałam już rady, musiałam wyjść.

-Ja też.-zaśmiał się. –Chcę, żebyś wiedziała, że cieszę się, że jesteś z nim szczęśliwa… Jednak… Uważaj też na niego.

-Dlaczego?

-Po prostu…-zasępił się patrząc przed siebie. Nie rozumiałam kompletnie o co z tym chodzi. Watzke, Ania, teraz Robert. Co stało się takiego, że „mam na niego uważać”?  -Odwiozę cię do domu a potem wrócę pogadać z Anią… No bo cóż mi zostało.

-W domu jest gościnny.

-Nie kuś.-zaśmiał się –Muszę wrócić do żony. Tym bardziej, że gryzie.

-Może to ja za bardzo na nią naskoczyłam…

-Nie. Miałaś prawo się zdenerwować. Zrobiłbym tak samo na twoim miejscu… Tylko ciii…

Dziesięć minut później podjechaliśmy pod dom. Pożegnałam się z Robertem w naprawdę miłej i ciepłej atmosferze. Dał mi do zrozumienia, że zawsze mogę na niego liczyć i mieć w nim wsparcie.

Weszłam szybko do domu. Tata siedział w tym samym miejscu przeglądając jakieś papiery.

-Tak szybko?-nawet nie wyjrzał, czytał jakąś umowę.

-Tak, Robert mnie odwiózł. Pójdę do siebie na górę. I chyba wcześniej się położę.

-Okej, dobranoc.-powiedział i zaczął przeliczać coś na kalkulatorze

-Pracoholik…

-Słyszałem!

-Ciesz się, wczesne stadium!-zaśmiałam się pod nosem i popędziłam do mojego pokoju.

Wzięłam gorący prysznic, nasmarowałam się owocowym balsamem i przebrałam się w piżamę. Położyłam się w moim łóżku i próbowałam sobie wszystko poukładać. Mimo wziętego prysznica, który zwykle mnie odprężał napięcie, gniew i rozczarowanie jeszcze we mnie buzowały. Pod wpływem chwili chwyciłam za telefon i zadzwoniłam do Marco.

-Już się za mną stęskniłaś?-usłyszałam jego ciepły głos

-Marco…-westchnęłam łamiącym się głosem i nie mogłam już powstrzymywać łez.

-Inga, co się stało?

-Ja… Byłam u Lewandowskich i…

-Aniele, uspokój się… Spokojnie, powiedz wszystko od początku.

-Nie, niepotrzebnie dzwonię, przepraszam. Nie martw się. Dam sobie radę. Śpij dobrze.

-Inga…

-Do jutra.-rzuciłam szybko i rozłączyłam się. Cichy płacz zamienił się w szloch. 

Wtuliłam twarz w poduszkę, żeby nie było słychać. Ania była dla mnie tak ważna…Jak siostra. I nadal jest… Nienawidzę się z nią kłócić. Jak mogła tak powiedzieć. Nie widzi, że jestem szczęśliwa?

Mój płacz nie miał końca. Czułam się jakby oderwana od świata. 

Podskoczyłam nagle jak poparzona czując czyjeś ręce na moich plecach.

-Ciiii…Proszę, nie płacz. –To był Marco. Przyjechał tu specjalnie dla mnie. Jeden przerwany telefon a on po kilkunastu minutach jest już przy mnie. Wdrapałam się na jego kolana i mocno się w niego wtuliłam. Zapach jego skóry połączonego z perfumami działał na mnie kojąco. Uspokajał mnie. Mój Marco. Zaczął głaskać mnie po włosach i plecach. –Spokojnie…-szepnął mi do ucha i pocałował je

-Marco…

-Kochanie moje… Jestem tu.

-Nie musiałeś.

-Chłopak nie jest tylko od chodzenia na randki. A przynajmniej ja.-uśmiechnął się delikatnie i pocałował mnie w czoło.

-Dziękuję, że przyjechałeś.

-Co się stało? Poszłaś im o nas powiedzieć?

-Tak… Robert przyjął to jakoś, nawet mi pogratulował, ale Ania… Zawsze była dla mnie jak siostra, ale teraz… Powiedziała, że nie jesteś odpowiednim facetem dla mnie, uważa, że mnie skrzywdzisz, i fizycznie i psychicznie. Powiedziałam jej, że cię bardzo kocham i że ty kochasz mnie ale jakby w ogóle to do niej nie dotarło. Mówiła zawsze, że chce mojego szczęścia… A kiedy je odnalazłam to ona… Po prostu mnie rani. I to tak boli. Nie chcę wybierać między nią a tobą. Jesteście dla mnie oboje ważni. Ona musi to zaakceptować, nawet nie wymagam, żeby cię wielbiła. Jesteś moim szczęściem, moją miłością i tak już zawsze będzie. Nie pozwolę, żeby ktoś to zniszczył. Chyba, że to wszystko pójdzie do samodestrukcji…

-Nawet tak nie mów. Kocham cię. I nie pozwolę, żeby ktoś cię ranił… Mam świadomość, że to przeze mnie…

-Nie!

-Gdybyśmy nie byli razem…

-To moje życie nie miało by sensu, radości i nie było by wypełnione miłością jaką od ciebie dostaję. Jesteś czymś najwspanialszym co mi się przytrafiło w życiu i dziękuję Bogu, że to właśnie ty stanąłeś na mojej drodze, arogancki, rudy, wkurzający do granic możliwości…a ja zdołałam pokochać cię taką miłością o jakiej istnieniu w życiu bym nie pomyślała.-wyznałam ze łzami w oczach. 

Marco uśmiechnął się i spojrzał na mnie z tak wielką miłością. Położył dłonie na moich policzkach, starł kciukami łzy i mocno pocałował. Oddałam jego pocałunek i założyłam dłonie na jego szyję. Marco popchnął mnie na poduszki pogłębiając pocałunek. Jego dłonie błądziły po mojej talii, brzuchu, biodrach, aż zjechał na pośladki i dość mocno je ścisnął, to już podziałało na mnie jak kubeł zimnej wody

-Nie.-szepnęłam i zaczęłam odpychać go rękami. –Nie, proszę..-powtórzyłam z paniką w głosie. Marco natychmiast ode mnie odskoczył i spojrzał na mnie z przerażeniem. Wstałam szybko z łóżka i oparłam się o chłodny parapet. Złapałam kilka głębszych oddechów i zacisnęłam mocno oczy. Wiedziałam, że Marco stoi tuż za mną. Nie podszedł bliżej, nie dotknął mnie.

-Inga, ja… Boże, przepraszam… Nie chciałem zrobić ci krzywdy, przepraszam.Inga…Powiedz coś, błagam…-odwróciłam się do niego i złapałam za dłoń. Widziałam w jego pięknych oczach ból.

-Spokojnie… Już w porządku.

-Co się… Ja…

-Chodź, usiądziemy.-pociągnęłam go za rękę na łóżko i przytuliłam mocno. –To ja przepraszam.

-Nie masz za co.

-Niepotrzebnie aż tak mocno zareagowałam. Po prostu to była chwila, impuls, przepraszam. Pewnie cię wystraszyłam.

-Dlaczego…

-Proszę, nie obwiniaj się za to. To nie twoja wina. To ja muszę się przyzwyczaić…

-Dotykałem cię wcześniej…

-Ale nie…

-Ach, rozumiem.-uśmiechnął się słabo.

-Marco, posłuchaj.-wdrapałam się na jego kolana i usiadłam na nich okrakiem –Wiedziałam, że to szybciej czy później może się wydarzyć… Po prostu… Ten facet… Jak miałam siedemnaście lat…Dotknął mnie tam i..próbował zgwałcić. Więc nie mam najlepszych wspomnień i po prostu muszę się przyzwyczaić, dobrze? Stopniowo. Zrozum ja…

-Rozumiem, kochanie, obiecuję, że już nie będę.-powiedział z ulgą i przytulił do siebie

-Ale ja właśnie próbuję powiedzieć, że chcę żebyś to robił…-powiedziałam, a moje zawstydzenie sięgało już granic.

-Nie rozumiem…-uśmiechnął się szeroko i złapał moją brodę by skierować tak, żebyśmy patrzyli sobie prosto w oczy.

-Po prostu rób to, tylko delikatnie i…na pewno nie dzisiaj. Mam już dość atrakcji jak na jeden dzień.

-Postaram się, aniele. Dołożyłem ci niepotrzebnych wrażeń.

-Ujęłabym, że bardziej urozmaiciłeś mój dzień. Kocham cię bardzo.-pocałowałam go delikatnie, a zaraz potem ziewnęłam

-Zmęczona?

-Trochę. Zostaniesz?

-A mam?

-A możesz?

-Zawsze.-zaśmiał się –Nie martw się Anią. Porozmawiamy z nią, zrozumie. Zrozum, że bardzo się o ciebie martwi.

-Wiem, ale nie powinna aż tak reagować.

-Chce cię chronić. Mówiła sama kiedyś, że jesteś dla niej jak młodsza siostra. Starsze siostry zawsze chcą chronić młodsze… Dobrze, że jestem chłopakiem.-zaśmiał się i pocałował mnie w czoło. –Wszystko się ułoży, zobaczysz.

-Cieszę się, że tu jesteś. Wiesz jak mi poprawić humor.

-Na dobrą sprawę to nie wiem, ale jak poprawiam to się cieszę.

-Po prostu jesteś. Chodź, idziemy do łóżka.

-Powiedz to głośniej, żeby twój tata usłyszał.-zaczął się śmiać jak opętany za co dostał ode mnie łokciem po żebrach.

-Chodź już.-weszłam na łóżko i przykryłam się kołdrą. Zrobiłam miejsce dla Marco i kawałek mu odchyliłam. Marco zdjął buty, odłożył telefon na szafkę i położył się koło mnie.

-Kocham cię. Bardzo. –złożył pocałunek na mojej szyi i oplótł moją talię dłońmi

-Jesteś tu samochodem?

-Yhym… Zaparkowałem na podjeździe, spokojnie.

-Przepraszam za to…

-Nie masz za co. Rozumiem. Powiedziałem przecież, że będę czekał ile będzie trzeba.

-I za to też cię kocham. –przytuliłam się do niego i oparłam głowę na jego ramieniu –Wygodnie ci?

-Bardzo. Z tobą mogę spać i w krzakach a i tak będę zadowolony.

-Mnie się jakoś nie widzi spanie w krzakach. –zaśmiałam się i ziewnęłam –Jadłeś kolację?

-Skąd takie pytanie?

-Bo ja nie jadłam.

-Chcesz teraz jeść?

-Nie.

-Mario zrobił jakiś popcorn i trochę zjadłem. Ale nie nazwę tego kolacją.

-Mario był u ciebie?

-Pewnie jeszcze jest.

-Jak to?

-Ma klucze, więc zamknie.

-Napisz mu chociaż, że nie wrócisz. Może będzie czekał.

-Jak się zorientuje, że nie wracam to pójdzie.

-Napisz mu.

-Uparciuch.-westchnął i odwrócił się do szafki nocnej. Po chwili wrócił do poprzedniej pozycji. Niestety z jakąś minutę później znów się odwrócił i odczytał wiadomość.

-Czy zabrałeś gumki…-przeczytał łapiąc się za głowę.

-Oj tak, to mógł napisać tylko Götze. Chodź, śpimy.

-Twój tata mnie nie wygoni?

-Będziesz spał to cię nie wygodni.-zaśmiałam się i przytuliłam się do niego. –Dobranoc

-Dobranoc.

***

Z samego rana obudziłam się w o wiele lepszym nastroju. Jeszcze bardziej ucieszył mnie widok obejmującego mnie przez sen Marco. Wyplątałam jedną rękę z jego żelaznego uścisku i przeczesałam jego włosy. Marco uśmiechnął się i wymamrotał sennie moje imię.

-Budzimy się..-szepnęłam pstrykając go delikatnie w nos. Od razu otworzył oczy i uśmiechnął się do mnie szeroko.

-Dzień dobry.-powiedział i pocałował mnie na miły początek dnia… Bardzo miły.

-Wstajemy?

-Możemy trochę poleniuchować?

-Nie ma opcji. Idę robić śniadanie. Jestem głodna jak wilk.

-Pomogę ci.-wstał razem ze mną, założył buty i schował telefon. Zatrzymał się jeszcze przed lustrem, żeby poprawić swoją fryzurę.

-Jest idealnie.-cmoknęłam go w policzek i otworzyłam drzwi. Wyszliśmy w pokoju i zeszliśmy schodami na dół. W kuchni koło misek siedział już Kloppsik.

-Dasz mu tą saszetkę? Ja zrobię sałatkę.

-Mam mu dać jeść?

-Nie pogryzie cię. Wręcz przeciwnie. Kupisz go jedzeniem. Zobaczysz.

-Robię to dla ciebie.-pokiwał z rezygnacja głową i dał kotu jedzenie. Ja w tym czasie wyjęłam z lodówki fetę, sałatę lodową i warzywa.

-Co mam zrobić?

-Zieloną herbatę. Tylko wody nie przypal.

-Bardzo śmieszne.

-No mnie jakoś to jednak bawi.-zaśmiałam się pod nosem i wróciłam do krojenia sera –Potem możesz wziąć deskę i pokroić papryki w krótkie paseczki.

-Tak jest, szefowo.

Kiedy skończyliśmy przygotowywać śniadanie akurat zszedł tata.

-Dzień dobry, dzień dobry wszystkim. O! Jedzenie. Marco się do czegoś przydaje.-zaśmiał się i usiadł do stołu –Mogę już usiąść, czy jeszcze mam coś wam pomóc?

-Nie, wszystko gotowe, jeszcze chleb.-wzięłam koszyk z pieczywem i postawiłam je na środku.

Zjedliśmy śniadanie w bardzo miłej atmosferze. Tata albo Marco opowiadali coś śmiesznego. Ja sama cieszyłam się jak dwaj bliscy mojemu sercu mężczyźni zajadają się zrobioną sałatką i co chwila jej dokładają.

-Co tak się uśmiechasz?-zapytał tata

-Po prostu mam dzisiaj dobry humor.-powiedziałam spoglądając kątem oka na uśmiechającego się w moją stronę Marco.

-Ja już się muszę zbierać. Naprawdę czas mnie nagli.-stwierdził, kiedy skończyliśmy razem zmywać talerze.

-Musisz iść?

-Muszę. Ale zapraszam cię na obiad. Tym razem masz pole do popisu, nie musisz iść w krótkich spodenkach.-zaśmiał się i złapał mnie za rękę.

-O której będziesz?

-Piętnasta?

-Mi pasuje. Chodź, odprowadzę cię.

Marco pożegnał się z tatą a ja odprowadziłam go do samochodu.

-Jeszcze raz dziękuję, że zostałeś. I że w ogóle przyjechałeś.

-Nie mógłbym inaczej. Kocham cię, aniele.-przytulił mnie do siebie a potem czule pocałował.

-Zobacz.-zaśmiałam się wskazując na Kloppsika, który przyszedł do nas i zaczął ocierać się o nogi Marco –Przekupiłeś go.

-A więc to tak działają koty.-zaśmiał się –To do zobaczenia.

-Yhym…

-Kocham cię, pa.-pocałował mnie w czoło i wsiadł do swojego Astona teatralnie wcześniej strząsając kota z nogi. Zaśmiałam się i pomachałam odjeżdżającemu Marco. Ten mrugnął do mnie okiem, a wyjeżdżając z bramy zamrugał do mnie światłami samochodu.

Wróciłam do mojego pokoju, żeby się przebrać. Nie miałam planów na dzisiaj poza obiadem z moim cudownym chłopakiem, więc postanowiłam założyć dres. Tym razem swój. Kiedy już miałam się zastanawiać co zrobić zadzwonił mój telefon. Cathy, no proszę!

-Halo?

-Cześć kochana, pamiętasz o swoich starych koleżankach?

-Oczywiście, że pamiętam! Potrzebujecie jakiś leków? Chodzik?

-Paskuda jedna, z formy nie wychodzi!-usłyszałam głos Tugby

-Dużo was tam jest?

-Jeszcze jaaaa!-zawołała Lisa

-Ooo, no proszę. To już taka mała impreza.

-No, no, tylko po dziesiątej rano.

-Gdzie wygoniłyście swoich mężów?

-Do Gündogana!-zaśmiała się Silla.

-No proszę. A w jakiej sprawie do mnie telefonujesz?

-Jak to jakiej! Zapraszamy na naszą poranną imprezę bezalkoholową.

-A wiesz? Z miłą chęcią.  Wyślesz mi adres?

-No pewnie! Zaraz wysyłam!

-To do zobaczenia!

-Paaa!

Fakt, po chwili przyszedł do mnie sms z adresem. Szybko wzięłam z szafy czarną spódniczkę, do tego czarne conversy i luźny t-shirt. Szybki makijaż i gotowe. Zbiegłam na dół i akurat zastałam tatę na kanapie…znowu..i znowu przy papierach.

-Drogi pracoholiku, córka ci się wymyka z domu.

-O, tak?-wychylił się znad dokumentacji i spojrzał na mnie zaciekawiony –A gdzie to?

-Do dziewczyn, żon i narzeczonych twoich podwładnych.

-Może być.-zaśmiał się –O której wracasz?

-Nie wiem jak mi zejdzie. Umówiłam się z Marco na piętnastą. Pewnie wpadnę tu przelotem się przebrać. Wróciłabym wieczorem.

-Czyli cała chata moja. Oooo, cudownie.

-Jürgen Klopp robi imprezę?

-Nie jesteś na mojej liście gości. Wywieźć…znaczy…Podwieźć cię gdzieś?

-Nie trzeba. Pracuj sobie w ciszy i spokoju.

-Jak każesz. Baw się dobrze.

-Dzięki i wzajemnie.

-Zapowiada się uroczo.-westchnął w tym samym momencie, kiedy spał mu kalkulator na podłogę.

-Powodzenia!

Wyszłam z domu i postanowiłam przejść się na piechotę do galerii. Tam złapię jedną taksówkę z postoju i pojadę do…no właśnie. Prawdopodobne jest to, że Matsa. Ale mogły być u kogoś innego. Lato dopisywało w pełni. Słońce i błękitne, przejrzyste niebo. Czego chcieć więcej? Hmmm…Może jedynie Marco. Z takimi myślami doszłam pod samą galerię.

Zaczęłam rozglądać się za jakąś taksówką. Kiedy już zauważyłam jedną wolną zagrodził mi drogę jakiś mężczyzna. Odsunęłam się o krok do tyłu i zobaczyłam…Marca…mojego…brata.

-Dobrze, że cię spotkałem. Słuchaj no, ile chcesz pieniędzy?

-Nie chcę żadnych pieniędzy.

-Nie bądź taka. No już. Pół miliona może być? I raz na zawsze odczepisz się od mojej rodziny.

-Nie. Powtarzam to po raz kolejny i ostatni. Nie jestem tu dla pieniędzy. To też moja rodzina i musisz to zaakceptować.

-Nic nie muszę. Zniknij z mojego życia, rozumiesz? Inaczej gorzko tego pożałujesz.

-Grozisz mi? No i co mi zrobisz? Myślisz, że jak jesteś na studiach prawniczych to wszystko ci wolno? Chcesz szukać mojego nazwiska w kartotece? Proszę bardzo, jeśli wolisz legalnie to nawet pozwolę ci na dostęp. Tylko wiesz co? Jest pusta. Nic na mnie nie masz.

-Będę miał. Jesteś oszustką. Testy genetyczne cię zdradzą. I to już nie długo. Wylecisz z tej rodziny tak szybko jak do niej zawitałaś.

-Mylisz się.

-Jeszcze zobaczymy, cwaniarko.  

Wyminęłam go i wsiadłam do najbliższej taksówki. Podałam taksówkarzowi adres i wyglądając przez okno zaczęłam się uspokajać. Wpadłam na pewien pomysł. Wzięłam telefon i zadzwoniłam do taty.

-Halo?

-Cześć tato, wybacz, że przeszkadzam w twojej pracy ale mam pytanie, wiesz może kiedy możemy odebrać wyniki badań?

-Oj, za jakieś pięć dni z poślizgiem od tygodnia. Jeszcze nikt nie dał mi znać z terminem, w którym musimy się stawić. A o co chodzi?

-A nic…

-Gadaj. Natychmiast!

-Jakbyś się już dowiedział to czy mógłbyś wysłać to do Marca?

-Dlaczego?

-Uważa, że nie jestem twoją córką i te wyniki wszystko ujawnią. Chciałabym, żeby tam był i sam otworzył tą kopertę inaczej nigdy nie uwierzy.

-Spotkaliście się?

-Przypadkiem… Nie ukrywam, że to spotkanie nie zaliczało się do najmilszych… Ale nie martw się. Potrzebuje czasu.

-Osiwieję kiedyś przez tego chłopaka. Wierzę ci na słowo. Oczywiście, że możemy tak zrobić. A ty nie przejmuj się i baw się dobrze.

-Pewnie. To pracuj dalej, nie przeszkadzam.

-Paa!

Dziesięć minut później stanęliśmy pod pokaźnym domem. Zapłaciłam taksówkarzowi i wysiadłam z samochodu.

Podeszłam do furtki i nacisnęłam guzik. Po chwili usłyszałam jej bzyczenie. Przeszłam przez duży podjazd a kiedy miałam już pukać do drzwi te otworzyły się a w nich ukazały się twarze wszystkich dziewczyn

-Heej.-uśmiechnęłam się, a te z bananami na twarzach wciągnęły mnie do salonu. Tam stała jedna, olbrzymia kanapa w kształcie litery „U”. Na ścianie rozciągnięty był rzutnik a przed nim stał stolik z miskami popcornu, żelkami a także…maseczki, lakiery do paznokci i kilka kosmetyczek.

-No nieźle..

-No a jak! No chodź, siadaj. Najpierw film, potem salon urody.

-A zdążymy się z tym wyrobić przed piętnastą?

-A czemu tak?

-Muszę iść na obiad…

-Oj, Inga, odgrzejesz sobie.-machnęła ręką Lisa

-No właśnie nie, bo jestem umówiona na obiad…do restauracji.

-Z KIM?-wszystkie chórem zwróciły na mnie spojrzenia, tylko jedyna Cathy, która od początku była prawie pewna, że ja i Marco jesteśmy razem.

-Z chłopakiem. No, a teraz oglądamy ten film.-usiadłam na kanapie czując na sobie zdziwione spojrzenia dziewczyn. Cała piątka weszła mi przed ekran.

-No co?

-Z jakim chłopakiem?-wycelowała we mnie palec Tugba

-Moim. Własnym. Prywatnym, ukochanym. To jak, film?

-Znamy go?

-A kto nie zna Marco Reusa?-wzruszyła ramionami Cathy siadając koło mnie i dając mi kuksańca

-Ała…-spojrzałam na nią wilkiem ale zaraz obie się roześmiałyśmy.

-Wiedziałam. Gdzie wy byliście robiąc to zdjęcie?

-Na jachcie…

-Zabrał tam cię?

-Yhymm…

-I co? I co?-doskoczyły do nas wszystkie WAG’s  i usiadły dookoła

-No i powiedzieliśmy co do siebie czujemy i..złapaliśmy się za rączki jak na parę przystało.

-Oj, Reus chyba cię za rączkę nie łapał. –roześmiała się Silla –I ani buzi-buzi?

-Oj…Troszeczkę.-zaśmiałam się a na wspomnienie naszych pocałunków aż wyszły mi rumieńce.

-Widzę właśnie te troszeczkę. Zrobimy ci maseczkę, manicure paznokci, jakiś ładny kolorek sobie wybierzesz, potem makijaż…

-Sukienki mam w domu.

-Kochanie, mam tu pełno sukienek. Nic się nie martw. Rozmiar na pewno też będzie dobry.-uspokajała narzeczona Hummelsa.

-Reus padnie, zobaczysz.-uśmiechnęła się Tugba –Ej, tak w ogóle nie pogratulowałyśmy naszej nowej WAG!

I tak wszystkie przytuliłyśmy się niczym takie miśki.

Dziewczyny włączyły film, ale żadna się na nim nie skupiała, bo padłam ofiarą nakładania maseczek i piłowania paznokci. W momencie, kiedy wszystkie miałyśmy nałożone maseczki Cat zrobiła nam selfie i wstawiła na Instagrama.

-Teraz paznokcie. Jaki kolor?-postawiły przede mną paletę kolorów a ja zupełnie zgłupiałam. Jeszcze przycięły mi paznokcie na kształt migdałków.

-Wiecie co, może najpierw sukienka?

Wszystkie się uparły na czerwoną sukienkę przed kolano, czarną marynarkę i czarne szpilki…Wysokie niczym wieża Eiffla. Do tego czarna kopertówka. Jednogłośnie stwierdziłyśmy, że najbardziej odpowiedni lakier to będzie czarny. Kiedy już myślałam, że to koniec „tortur” z ich strony… Zagnały mnie do łazienki, gdzie Silla w przeciwieństwie do moich obaw zrobiła mi naprawdę piękny makijaż. Okazało się, że robiła kiedyś kurs dla makijażystek. Sama nie mogłam się poznać w lustrze. Włosy, mimo, że miałam naturalnie kręcone to jeszcze delikatnie podkręciłyśmy lokówką.

-Wow.-powiedziałam jedynie przeglądając się w lustrze.

-No, no, no…-pokiwały wszystkie głowami z aprobatą. –Marco padnie. Mówię ci.

-Chyba wcześniej ja padnę przez te szpile.

-Dasz radę.

-Dziękuję wam, jesteście cudowne. Czuję się jak Kopciuszek, co dobra wróżka przebrała ją w piękny strój na bal.

-Teraz Kopciuszek, ostatnio było Piękna i Bestia.

-Oj tam, to drugie nadal aktualne.

-Widzisz? Teraz twoje życie to bajka!

-W pięćdziesięciu procentach. Mam nadzieję, że się procent podniesie.

-A coś się dzieje?

-Braciszek się dzieje. Długa historia. Nie będę sobie psuć nastroju przed randką.

-Otóż to.

-Inga, wiesz która godzina?

-Oświeć mnie, Cat.

-Za pół randka.

-Słucham? Już!?

-Tak.

-Kochanie, wróciłem na chwilę!... Cat, jesteś?-usłyszałyśmy z dołu wołanie Matsa.

-Jesteśmy na górze!-odkrzyknęła mu.

-Muszę napisać sms’a.-oznajmiłam i wyjęłam telefon z pożyczonej kopertówki Cathy. Pierwszy do taty.

„Przebrałam się u Cathy, będę wieczorem!:)”

A drugi do Marco.

„Gdzie się spotkamy?”

-Hej dziewczyny… Inga, wow, zjawiskowo wyglądasz!-uśmiechnął się szeroko wysoki brunet i objął mnie. –Wybieracie się gdzieś?

-Inga ma randewu z Reusem.-wytłumaczyła mu narzeczona –Podwieziesz ją?

-Nie trzeba, Cat, dam radę, wezmę taksówkę. Nie będę Matsowi głowy zawracać.

-Daj spokój. I tak zaraz jadę to cię podrzucę. –puścił do mnie oko i wyszedł z pokoju.

-No to co, pozostaje nam życzyć ci dobrej zabawy.

-Dziękuję. Na pewno będzie. –w tej samej chwili dostałam sms’a od Marco

„Podwiozę cię. Mogę teraz przyjechać?”

„Nie ma mnie w domu, napisz adres!:)”

Wysłałam sms’a a chwilę później dostałam odpowiedź.

„Rheinische St. …z kim jedziesz?”

„Z przystojnym, wysokim, ciemnookim brunetem. Do zobaczenia!”

„Proszę sobie ze mnie nie żartować!”

„Jestem jak najbardziej poważna. Nie masz się co martwić, nie jest w moim typie. Wolę rudych…tzn.blondynów!:) Kocham cię.”

Uśmiechnęłam się zadowolona z siebie i schowałam telefon.  Zeszłyśmy na dół, gdzie kończył coś właśnie jeść Mats.

-Możemy jechać?

-Jasne, masz adres?

-Mam.

-No to jedziemy. Pa kochanie.-objął swoją narzeczoną i pocałował. Uśmiechnęłam się szeroko na ten widok i wręcz nie mogłam się doczekać aż to Marco mnie pocałuje. Pożegnałam się z dziewczynami i poszłam z Matsem do jego samochodu.

-Dojedziemy na piętnastą?

-Będziemy punktualnie.-uśmiechnął się szeroko i ruszyliśmy spod jego posiadłości

-Masz ładny dom… Ba, piękny.

-Dzięki, chociaż to zasługa Cat. Dałem jej wolną rękę przy wyborze. A tak w ogóle, mogłabyś mi wysłać oryginalne zdjęcie co zrobiliście z Marco jak się zaręczaliśmy?

-Jest na telefonie Marco ale myślę, że nie ma problemu.

-To dobrze.

-Chcesz oprawić w ramę?

-Aż tak jestem przewidywalny?

-Nie, to będzie świetny prezent. Jestem tego pewna.

-Mam nadzieję, że się ucieszy

-Nie ma innej opcji.

Pięć minut później dojechaliśmy pod wskazany adres. Mats zatrzymał się w sumie na pobliskim parkingu. Zaczęłam rozglądać się przez okienko ale nigdzie nie mogłam zobaczyć swojego chłopaka czy chociaż jego samochodu.

-Tam.-wskazał na drugą stroną, gdzie faktycznie szedł Marco ubrany w czarne jeansy i białą koszulę z nonszalancko przerzuconą marynarką przez ramię. Uśmiechnęłam się szeroko i od razu chwyciłam za klamkę, żeby otworzyć drzwi.

-Ja ci otworzę, pozwolisz, że będę gentelmanem.

-Proszę cię bardzo, stwarzaj pozory.

-Dzięki.-zaśmiał się, a kiedy wysiadł przywitał się z Marco i wymienili kilka zdań. No tak, pozory. Zapomnieli o mnie. Miło. Jednak chwilę później Marco sobie jednak o mnie przypomniał i otworzył mi drzwi.

-Wow…-spojrzał na mnie od dołu do góry i z powrotem na dół.

-Mi również miło cię widzieć.

-Wyglądasz… Wow… Niesamowicie.

-Podziękuj dziewczyną, to ich sprawka.-uśmiechnęłam się ujmując jego dłoń.

-Prędzej Jürgenowi i Ulli. Jesteś przepiękna. A ta sukienka pasuje do ciebie idealnie.

-Dziękuję.-uśmiechnęłam się zarumieniona. Chwała makijażowi Silli, który ukrywał moje rumieńce.

-Nie będę już wam przeszkadzał. To do jutra Marco… Inga, będziesz?

-Gdzie?

-Na treningu!

-To już? Jutro?

-Będzie.-odpowiedział za mnie Marco i objął mnie w pasie.

-Skąd wiesz? Może nie będę miała ochoty?

-Będzie.-potwierdził z uśmiechem Reus. Przewróciłam oczami i pomachałam odjeżdżającemu Matsowi.

-Dla ciebie.-usłyszałam głos Marco przy moim uchu, a kiedy się odwróciłam zobaczyłam bukiet różowych róż.

-Dziękuję. Wiesz, że nie trzeba było?

-Zasługujesz na najpiękniejsze kwiaty. Jesteś głodna?

-Trochę.

-To idealnie się składa.

Szliśmy w ciszy jakieś pięć minut i weszliśmy do naprawdę ekskluzywnej restauracji. Marco miał już zarezerwowany stolik. Kelner nas do niego zaprowadził i podał menu. Cała restauracja była utrzymana w beżach i brązach. Była bardzo kameralna. Nasz stolik znajdował się najbardziej na uboczu. Długie zasłony i świece nadawały wyjątkowego uroku temu miejscu. Marco siedział naprzeciwko mnie i przeglądał swoje menu.

-Już wybrałaś?

-Nie, zapatrzyłam się na ciebie.

-I co we mnie takiego interesującego?

-Wydajesz się na zmęczonego.-ujęłam jego dłoń na stole i delikatnie przejechałam kciukiem po jej wierzchu.

-Miałem dość… Zabiegane popołudnie. Musiałem pojechać do Kolonii.

-Dzisiaj? Przecież to daleko.

-Mój menager tam ma siedzibę, biuro, dom. Wybierz sobie termin.-uśmiechnął się szeroko znów spojrzał w kartę.

-Coś nie tak?

-Już wszystko w porządku. Przy okazji poinformowałem go, że mam dziewczynę.

-Biedak… Jak to zniósł?-zapytałam z udawanym zmartwieniem, a Marco parsknął śmiechem

-Będzie miał na głowie szturm mediów. Ja mu współczuję.

-Myślisz, że będzie aż tak źle?

-Dla nas nie, menagerowie od tego są.

-I co będzie mówił?

-Wszystkim to samo. „Nic nie wiem na ten temat”.

-Może nie dowiedzą się zbyt szybko.

-Wręcz przeciwnie. Na dworze, naprzeciwko restauracji koło drzewa stoi z aparatem paparazzi. I właśnie nam robi zdjęcia. Możesz się uśmiechnąć, żeby lepiej wypaść. Tylko się nie odwracaj. To co zamawiamy?

-Może pójdziemy?

-Daj spokój. Mamy oddalony stolik, zdjęcia też nie będą wyraźne. Spokojnie, musisz przywyknąć.

-No nie wiem…-westchnęłam

-Czy mogę już przyjąć państwa zamówienie?

-Tak, poprosimy dwa razy kaczkę z sałatkami dla mnie czarną herbatę, a dla ciebie, Inga?

-Zieloną, jeśli macie.

-Oczywiście, dziękuję.

-Może nie lubię kaczki.-spojrzałam na Marco, kiedy kelner już się oddalił

-Zaufaj mi, tutaj mają pyszną.  Ale i tak mi się wydaje, że lubisz.

Obiad okazał się naprawdę pyszny. Marco oczywiście nie pozwolił mi zapłacić za siebie… Uparciuch.

Korzystając z okazji, kiedy do dziennikarza spod drzewa zadzwonił telefon opuściliśmy restaurację. Marco zabrał mnie do dortmundzkiego ogrodu. Piękne alejki kwitnących kwiatów, gatunków, o których nigdy nie słyszałam. Ukradkowe spojrzenia spacerowiczów wprawiały mnie w lekkie zakłopotanie, jednak potem przerodziło się w rozbawienie. Marco cały czas trzymał mnie za rękę. Rozmawialiśmy o typowych błahostkach, czasem w ogóle nie rozmawialiśmy tylko wsłuchiwaliśmy się w szum drzew i śpiew ptaków.

Z ogrodu przeszliśmy do normalnego parku i zaczęliśmy powoli kierować się do parkingu, gdzie zaparkował samochód. Kiedy skręciliśmy w ostatnią uliczkę parku zobaczyliśmy biegnących znad przeciwka Lewandowskich.

-Marco…-spojrzałam na niego nerwowo.

-Porozmawiaj z nią.

-Myślisz, że w jeden dzień zmieniła decyzję?

-Myślę, że tak.

-Chyba nie masz z tym nic wspólnego?-spojrzałam na niego podejrzliwie, a on tylko uśmiechnął się tajemniczo i pocałował mnie delikatnie.

-Powiedzmy, że ich dom stał na drodze do Kolonii.

-Oszalałeś.

-Chciałbym przedstawić cię moim rodzicom. –powiedział ni z tego ni z owego. Zaskoczył mnie tym. –Po treningu.

-Dobry, dobry! Co za spotkanie!-uśmiechnął się szeroko Lewy i przytulił mnie do siebie, a potem przywitał się z Marco. Ania stała trochę za nim. –Chodź stary, nie uwierzysz, jaką świetną patelnię do grilla kupiłem!-pociągnął go za ramię w drugą stronę zostawiając mnie z Anią sam na sam.

-Patelnię do grilla.-zaśmiałam się pod nosem. 

~~~

I taki oto 42:)

Chyba znowu trochę przydługi?

Dzisiaj chłopaki z BVB wrócili do Dortmundu mając za sobą dwa wygrane mecze w Dubaju (4:0, 4:1) Oby tak wyglądała cała Bundesliga i Liga Europy:D

Komentujcie proszę, to bardzo motywuje! <33

Za tydzień pojawi się 43 (postaram się znów na ostatnią chwilę wyrobić.:P )

Buziaki!