Czterdzieści jeden.

-Jeszcze raz. –złapałam się za głowę siedząc w gabinecie Hansa Joachima Watzke. Koło mnie na skórzanym fotelu siedział tata i patrzył na mnie rozbawionym wzrokiem. Moja mina musiała być bezcenna. Pan Watzke siedział naprzeciwko mnie i ze stoickim spokojem wszystko tłumaczył. –Mam być psychologiem Borussii ale tylko na rozpoczęcie sezonu?

-Dokładnie na miesiąc.-odpowiedział z uśmiechem. –W sierpniu Jürgen ze sztabem no i piłkarzami rzecz jasna jadą na obóz przygotowawczy, po nim jest oficjalne rozpoczęcie sezonu.

-A potem małe przyjęcie z tej okazji.-dokończył tata

-Nie mieszaj już dziewczynie.-zaczął się śmiać, a po chwili odchrząknął i wrócił do tłumaczenia –Borussia na chwilę obecną nie ma psychologa. Będziemy mieć problemy z UEFA jak się wczytają w dokumentację i przyczepią do tego faktu. Miałabyś w sumie z miesiąc na przeczytanie dotychczasowych opinii psychologów o graczach, tak wiesz, powierzchownie, zrobienia krótkiego wywiadu wśród piłkarzy i sztabu i na tej podstawie wreszcie napisać przemowę na rozpoczęcie Bundesligi, którą być wygłosiła przed drużyną i przedstawicielami z innych klubów i jeszcze tam jakimiś szychami. Oczywiście nie za darmo, dostaniesz pensję z dużym „ekstra”. Wymaga to jednak trochę czasu, pracy, poświęcenia. Rozumiem, że masz teraz wakacje, czas na odpoczynek, spędzanie czasu ze znajomymi…

-Chłopakiem.-dodał tata z szatańskim uśmiechem

-No wiesz!-spojrzałam na niego z wyrzutem i pokręciłam głową

-No proszę, nie chwaliłaś się.

-Nie ma czym.-odpowiedziałam ze śmiechem

-Któż dostąpił tego zaszczytu? Znam go?

-Znasz, znasz. Nijaki Reus. Marco Reus.

-No proszę! Marco. Nie spodziewałbym się.

-Że będzie mieć dziewczynę, czy, że to akurat ja nią będę?

-Nie, że… A nie ważne z resztą. Gdzie maniery, gratulacje. Dużo szczęścia.

-Dziękuję…-powiedziałam analizując jego słowa. Coś wie. Kurcze, tylko co? –Może wróćmy do tego psychologa.

-Teraz akurat miało być miejsce na twoją wypowiedź co o tym sądzisz.

-To szalone.

-Z pewnością.-zaśmiał się i wyjął jakąś teczkę z szuflady.

-Zarząd o tym wie?

-Zarząd to ja!-zaśmiał się i wyjął z teczki jakieś dokumenty. –A na poważnie to wszyscy wiedzą i uważają to za naprawdę dobry pomysł.

-Czy ja jestem do tego odpowiednia?

-Nie mam co do tego wątpliwości.

-Jak to?

-Lewandowscy trochę o twoich osiągnięciach poopowiadali i zarząd już złożył podpisy na umowie.

-Jak…-tak, byłam w ciężkim szoku. Wzięłam umowę do ręki i spojrzałam na już uzupełnione dane. Inga Klopp. Znowu to nazwisko. Nie mogę się przyzwyczaić.

-Widzę, że jesteś zaskoczona. Weź tą umowę i na spokojnie poczytaj sobie w domu. Jest trochę tu przeciągniętych faktów, musi tak być zapisane, umowa jest sporządzona przez naszego prawnika, żeby się wszystko w dokumentach pokrywało.

Otworzyłam umowę na ostatniej, trzeciej stronie i podjęłam naprawdę spontaniczną decyzję. Wzięłam pióro z przybornika i złożyłam mój podpis w wykropkowanym miejscu koło podpisów dyrektorów, prezesów i jeszcze innych władz Borussii. Odłożyłam pióro i zamknęłam zatyczkę. Podałam umowę panu Watzke, który patrzył się na mnie z zaskoczeniem podobnie jak tata.

-To szalone.-stwierdzili cytując mnie z przed chwili

-Lubię szalone wyzwania.-zaśmiałam się  -Od kiedy zaczynam pracę?

-Masz elastyczny terminarz. Wyrobimy ci plakietkę, że jesteś pracownikiem, dostaniesz własny gabinet w Idunie.

-Gabinet… No, no… Szkoda, że na miesiąc.

-Możemy negocjować potem przedłużenie jeśli będziesz chciała.

-O nie, nie. Inga potem ma studia nie będzie pracować.

-Tato, to kwestia dyskusyjna. To praca elastyczna.

-Dyskusja została zamknięta. Idziemy na dół. Nie ładnie tak naciągać.

-Nie naciągam!

-No właśnie!-stanął w mojej obronie Watzke śmiejąc się pod nosem. –To jak z tymi studiami?

-Właśnie miałam się pytać do kiedy składać dokumenty…

-Musimy najpierw załatwić dowód osobisty.-westchnął tata wymijając mnie w przejściu.

-Pewnie pójdzie sprawnie. Dokumenty byle do rozpoczęcia roku. Pojedziemy razem do Andreasa i damy mu dokumenty i świadectwa. Też sam nie wie na który rok cię przydzielić. Bo powinnaś iść na trzeci ale może też na ostatni. Nie wie jak znasz program.

-Znam cały. Dla mnie nie będzie różnicy gdzie będę. Muszę i tak zdać egzaminy i tak.

-No to mu przekażę jaką Jürgen ma zdolniachę.-odpowiedział z uśmiechem

-Oczywiście!

***

U państwa Watzke spędziliśmy resztę wieczoru. Było naprawdę miło. Pani Kristine poczęstowała nas pysznym ciastem własnej roboty i ciepłą herbatą. Wróciliśmy koło dwudziestej pierwszej. Emma jak się okazało bawiła się z owczarkiem niemieckim pana Watzke. Kiedy wróciliśmy do domu od razu poszła położyć się do swojego posłania na tarasie. Sama poszłam do pokoju, rozłożyłam matę i zaczęłam ćwiczyć. Czas się w końcu wziąć za siebie. Czułam ostatnio, że moja forma siada. Jak na tej nieszczęsnej wspinaczce z Marco na Borneo.

Nim zauważyłam na dworze się ściemniało. Miałam w planach zadzwonić jeszcze do Marco, ale może już spał? Wzięłam prysznic, przebrałam się w piżamę i stwierdziłam, że pójdę spać, a do Marco zadzwonię rano. Zapukałam jeszcze do sypialni taty.

-Proszę!-usłyszałam jego serdeczny głos

-Hej, chciałam powiedzieć dobranoc.-powiedziałam wchodząc do pokoju i zastałam dość niecodzienny widok-tata czytający książkę. To dość niecodzienny widok. Piłkarz z lekturą… A może?

-Dobranoc, dobranoc. Idź odpocznij, to był ciężki dzień.

-Oj był…

-A właśnie, masz jakieś plany na jutro?-zapytał odkładając książkę na bok

-Chciałam się spotkać na pewno z Marco. A tak to raczej nie.

-A możemy się tak umówić, że rano pojedziemy do urzędu zrobić te całe testy genetyczne żeby wyrobić ci dowód i starać się o obywatelstwo?

-Obywatelstwo też?

-No a nie? Dłużej na nie poczekamy ale już za jednym razem się papierzyska złoży. To jak?

-Mi odpowiada.

-No to super. Dobranoc?

-Dobranoc.-odpowiedziałam z uśmiechem –A widziałeś może Kloppsika?

-Zbyt długo przeciągasz „P” moja panno.-pogroził mi palcem śmiejąc się. –Nie, nie widziałem sierściucha.

-Skąd ta wojna między wami?

-Ja chciałem psa to mam Emmę. Ulla chciała kota to ma… Kloppsika. On wie, że ma panią i był zazdrosny kiedy Ulla poświęcała więcej uwagi mi a nie jemu. Zaczęło się syczenie i warczenie.

-Ciekawe czemu na mnie nie syczy.

-A kto tam te koty wie. Ty je lubisz to przynajmniej sobie pogłaszczesz.

-A no właśnie. Dobranoc po raz ęty.

-Dobranoc po raz ęty-pierwszy.

Wróciłam do swojego pokoju i zastałam tam…no właśnie. Leżącego na mojej poduszce Kloppsika machającego ogonem to w jedną to w drugą stronę. No proszę. Tu cię mam.

***

Rano załatwiliśmy sprawę z urzędem. Pani, która pobierała od nas próbki śliny była dość zdziwiona widokiem samego Jürgena Kloppa. Stres zdradzały trzęsące się dłonie. Oczywiście urzędnik zapewnił nas o dyskrecji i jak największej anonimowości. Cóż, zostało nam tylko wierzyć na słowo. Marco napisał rano do mnie sms’a o treści: „Porywam Cię dzisiaj na randkę. Nie przyjmuję odmowy. ”

Czekałam w swoim pokoju jak na szpilkach na jakąkolwiek wiadomość od Marco. Co pięć minut sprawdzałam czy nie mam jakiejś wiadomości. Nie wiedziałam nawet jak mam się ubrać. Elegancko? Na sportowo? A może normalnie? Stanęłam przed szafą i patrzyłam na to, co mogłabym potencjalnie założyć, gdy nagle poczułam czyjeś ręce na moich biodrach, a do moich nozdrzy dotarł tak dobrze znany mi zapach. Ręce po chwili przeniosły się z bioder na moją talię oplatając ją. Na ramieniu poczułam wbijający się podbródek.  Nie było innej opcji niż Reus. Nawet tatuaż na ręku go zdradzał.

-Dzień dobry.-szepnął do mojego ucha.

-Teraz to już idealny.-odwróciłam się do niego i złożyłam czuły pocałunek na jego ustach.

-Mmm…-wyczułam, że się uśmiecha –Idziemy?

-W co mam się ubrać? Elegancko czy…

-Tak jest idealnie.

-Obawiam się, że krótkie spodenki i luźny t-shirt nie będą odpowiednie jeśli zabierasz mnie do restauracji.

-Dla mnie wyglądasz idealnie. Uwielbiam twoje nogi.

-Marco!

-Słucham? I nie zabieram cię do restauracji. Chyba, że masz ochotę.

-Nie, nie mam.-westchnęłam i odwróciłam się do komody żeby zamknąć szufladę. Poczułam jak łapie mnie za łokcie i odwraca do siebie.

-Masz piękne nogi i lubię, kiedy je eksponujesz. Nie ma tu się czego wstydzić.-szepnął mi na ucho i pocałował namiętnie wplatając palce w moje włosy.

-Tyko włosy uczeszę.-szepnęłam w rozchylone wargi Marco

-Nie musisz…

-Właśnie dość brutalnie mi je rozczochrałeś. Wołają o szczotkę.

-Nie słyszę.-stwierdził przekornie i ponownie wpił się w moje usta. Uśmiechnęłam się i znów wplątałam palce w jego aksamitne włosy. Uwielbiałam to robić. Zwłaszcza, że miałam tę jakże niebywałą okazję dotknięcia jego świętych, nietykalnych włosów.

-No to ja też poproszę.

-Hmmm?-wyrwał mnie ze stanu latania pod sufitem z jednoczesną chęcią osunięcia się ledwo przytomna z przyspieszonym oddechem na podłogę.

-Jak już pójdziesz się uczesać to mi też możesz przynieść grzebień.. No już, zaraz się spóźnimy.

-Nie moja wina.

 -Doprawdy?

-A niby moja?

-Przy tobie nie umiem się powstrzymać. Sądzę więc, że po części tak.

-Wezmę ten grzebień.-bąknęłam pod nosem czując rumieńce na moich policzkach

Przed domem stał zaparkowany czarny Aston Martin. Trzeba było przyznać, że ten samochód robił niesamowite wrażenie.

-Zapraszam.-powiedział otwierając da mnie drzwi.

-Dziękuję.-uśmiechnęłam się i zajęłam jak mi się wydaje z gracją miejsce pasażera. Po chwili Marco usiadł na miejscu kierowcy i włożył kluczyki do stacyjki.

-Jedziemy?

-Na randkę?-uśmiechnęłam się szeroko. Prawdziwa randka z Marco…

-Nie. –Jak to? –Najpierw w jeszcze jedno miejsce, ucieszysz się.-powiedział tytułem wyjaśnienia i zapalił prawie niesłyszalny silnik.

Jechaliśmy z piętnaście minut ulicami Dortmundu. Marco konsekwentnie nie chciał mi udzielić choć odrobiny informacji. No cóż. Zostało mi podziwiać widoki za oknem i rzucać spojrzenie kiedy nie widział jak wymieniał z kimś sms’y na światłach. Niestety robił to w taki umiejętny sposób, że widziałam jedynie tylną obudowę jego iPhone’a.

W końcu stanęliśmy pod jakimś dużym domem. Marco nie zgasił silnika. Spojrzałam na niego pytająco, na co odpowiedział mi jedynie uśmiechem. Po chwili brama zaczęła się otwierać a Marco wjechał na teren posesji. Przy drzwiach stały dwie walizki. Na podjeździe stał jeszcze jeden samochód z otwartym bagażnikiem. Nic nie rozumiałam. Może to dom jednej z jego sióstr? Odwiedzamy jego rodziców? Blondyn zgasił silnik i odblokował drzwi. W tym samym momencie zobaczyłam wychodzącego przed dom Kubę. Otworzyłam pospiesznie drzwi i wybiegłam pośpiesznie z samochodu, by po chwili mocno przytulić Polaka.

-Jeny, jak ja się za tobą stęskniłam!-powiedziałam wzruszona i jeszcze mocniej go ścisnęłam

-Oj, mała, tylko mi tu nie płacz. Chyba jesteś szczęśliwa, co?

-Dzięki tobie.

-Nie, dzięki sobie. Co ja niby takiego zrobiłem?

-Oj, przecież wiesz. Wspierałeś mnie jak nikt inny.

-To nie ja poszedłem na randkę z Marco i wyznałem swoje uczucia.

-I lepiej nie chodź. Z resztą, nie zaproszę cię.-dobiegł do nas radosny głos Marco.

-Sorry, stary, wolę pójść na randkę z moją żoną.-odpowiedział mu z uśmiechem i objęli się po przyjacielsku. –Wyglądacie… Hmm. Inaczej. Lepiej. Uśmiechnięci.

-Yhym!-Przytaknęłam uradowana. Ku mojemu zdziwieniu Marco złapał mnie za rękę. Jak prawdziwa para. Ścisnęłam ją delikatnie i przejechałam kciukiem po jego knykciach. Spojrzał na mnie i złożył krótki pocałunek na moim czole.

-Chodźcie do domu. Napijecie się czegoś?

-Ja podziękuję. Jest Agata?

-Jest, kładzie spać Oliwkę, a ty, Marco?

-Ja też dziękuję, zaraz jedziemy dalej.

-Inga!-zawołała radośnie ze schodów Agata. Podeszłam do niej i mocno uściskałam

-Kwitniesz, kochana! Jak ty się zmieniłaś!

-Ty też, kochana kwitniesz! Wypiękniałaś! Jak ja dawno cię nie widziałam, chodź pójdziemy zrobić herbaty…

-Agatko, nie fatyguj się, kochana. My z Marco i tak tylko na chwilkę wpadliśmy.

-Marco?-zdziwiła się i zajrzała mi przez ramię. –Patrz, nie zauważyłam cię!-skierowała śmiejąc się do mojego chłopaka. Marco wstał z kanapy i przytulił na powitanie żonę Kuby i pocałował ją w policzek

-Ej, bo Inga będzie zazdrosna!-dała mu kuksańca w bok. Oboje uśmiechnęli się serdecznie. –Właśnie, gratuluję kochani. Już wam gratulowałam przez telefon ale tak osobiście też trzeba!-objęła dłonią Marco i wyciągnęła drugą rękę do mnie. Objęła nas mocno i pocałowała mnie w policzek.

-Jeny, widać ci już brzuszek!-zreflektowałam się i jeszcze raz objęłam przyjaciółkę –Już się nie mogę doczekać aż mała..albo mały przyjdzie na świat.

-Mam nadzieję, że podtrzymujesz decyzję odnośnie bycia mamą chrzestną?

-Oczywiście!-uśmiechnęłam się szeroko. Obejrzałam się za siebie. Marco i Kuba siedzieli na kanapie pochłonięci rozmową. Jakby wyczuł, że go obserwuję odwrócił się w moją stronę i pocałował wnętrze mojej dłoni.

-A ty?-zapytała mnie po polsku. Zmarszczyłam pytająco brwi. –Myślałaś kiedyś o dzieciach?

-Nie… Ale chyba mam czas, prawda?

-Masz… Lubisz dzieci.

-Pewnie, że lubię.

-Wyobrażasz sobie mieć kiedyś dzieci z Marco?

-Pytasz czy chcę mieć dzieci czy , czy z Marco? Bo jeśli to drugie, to ja… Ja po prostu nie widzę przyszłości z nikim innym. –wyznałam i przytuliłam mocno przyjaciółkę.

Kiedy tylko puściłyśmy się spojrzałam na chłopaków, którzy akurat zamilkli. Kuba spojrzał na mnie z ciepłym uśmiechem, a Marco za to z lekką konsternacją, jak zawsze z resztą, kiedy rozmawia się przy nim w języku, którego nie rozumie. Usiadłam na jego kolanach i złapałam jego dłoń

-Spokojnie, tylko trochę cię poobgadywałyśmy.

-Muszę się trochę w tym twoim polskim podszkolić.

-Dobrze, znajdziemy sobie jakiś inny język, prawda Agatko?

-Oczywiście!-zaśmiała się przytulając do Kuby.

-To co, zbieramy się?-zapytał mnie z czułością przytulając do siebie.

-Jeśli musimy…

-Już nie chcesz iść na randkę?

-No to idziemy!-uśmiechnęłam się szeroko i podniosłam się z jego kolan

***

Jechaliśmy już dwadzieścia minut. Marco jak można było się tego spodziewać nic mi nie powiedział. Położyłam dłoń na jego udzie i zaczęłam wodzić paznokciami w górę i w dół. W pewnym momencie Marco wziął moją dłoń, pocałował knykcie i odłożył na moją nogę.

-Pięć minut.-oznajmił dalej patrząc na ulicę lecz nie zabrał swojej dłoni i zaczął robić to co ja jemu przed chwilą.

Jak w zegarku, pięć minut później stanęliśmy na drodze w lesie.

-Zabrakło paliwa?-zdziwiłam się

-Nie, jesteśmy prawie na miejscu…Kurczę.. To jest dobra droga?-zabrał rękę z mojej nogi i położył na kierownicy. Zajrzał przez okno koło mnie –Dobra.

Ruszyliśmy znowu długą drogą, aż w końcu zatrzymaliśmy się przy jeziorze.

-Jesteśmy.-uśmiechnął się i pocałował mnie delikatnie –Możemy wysiadać.

Wysiedliśmy z samochodu. Weszłam na piach i nie mogłam nacieszyć oczu. Plaża dookoła jeziora w samym centrum lasu. Nikogo na niej nie było. Cała plaża dla nas. Marco podszedł do mnie od tyłu i objął w pasie.

-Zapraszam panią na randkę.-pocałował mnie w policzek i poprowadził na środek plaży. Tam ku mojemu zaskoczeniu rozłożył duży koc i postawił na nim wiklinowy koszyk z jedzeniem.

-Piknik!-ucieszyłam się i usiadłam na kocu. Zaraz potem przysiadł się koło mnie Marco i zdjął buty. Rozprostował nogi i spojrzał na mnie z przeogromną miłością. Przysunęłam się do niego i wtuliłam jak w pluszowego misia. Marco założył swoje okulary przeciwsłoneczne, w których wyglądał hmm… Cudownie.

-Co mi się tak przyglądasz?-mruknął w moje włosy

-Jesteś taki przystojny…-westchnęłam –I wybrałeś sobie…mnie.

-Najpiękniejszą kobietę na świecie.-powiedział i położył się na kocu ciągnąć mnie za sobą. –Dlaczego uważasz, że nie jesteś atrakcyjna?

-A jestem?

-Nawet nie wiesz jak bardzo.

-Co jest we mnie takiego? No wiesz. Nie chcę, żebym teraz zmuszała cię, żebyś mnie wychwalał ale… Ja stając przed lustrem widzę zwykłą, przeciętną dziewczynę jakich wiele a ty mówisz mi, że jestem piękna…I czuję się…dziwnie i…

-Nie umiesz przyjmować komplementów. Nie umiesz dostrzec jak bardzo piękną kobietą jesteś? Nie było na wakacjach mężczyzny, który by się za tobą nie obejrzał.

-Nie widziałam…

-Nie zwracałaś uwagi po prostu. I całe szczęście. A co jest w tobie pięknego? Poza tym, kim jesteś, twoim cudownym charakterem, poza twoim uczuciem, którym mnie darzysz i sprawiasz, że jestem najszczęśliwszym facetem na świecie to… To tak, panno Klopp…- Podniósł się i usiadł okrakiem na moich nogach.- Masz niesamowicie seksowne nogi…-zaczął przesuwać powoli dłońmi ku górze i położył dłonie na moich kościach biodrowych. Nachylił się nad moim uchem i szepnął –Nieziemski tyłek…

-Marco!-roześmiałam się i chciałam się już przekręcić na bok ale on cały czas trzymał nieustępliwie na moich biodrach tak, że nie mogłam się ruszyć.

-Mówię poważnie.-stwierdził –Uwielbiam twoją talię. –podciągnął palcami moją bluzkę i zaczął składać pocałunki w linii od mojego pępka do talii i z powrotem. Oh… Jakie to cudowne uczucie…

-Dość…-westchnęłam i przekręciłam nas tak, że to ja leżałam na nim.

-Nie skończyłem.

-Ale ja tak.-stwierdziłam pewnie i pocałowałam go  -A teraz chcę coś zjeść. Pokaż co przywiozłeś.

-Oj, Inga, Inga.-zaśmiał się i podniósł się do pozycji siedzącej. –Frykasów nie ma… Kanapeczki, owoce i świeżo wyciskany sok pomarańczowy.

-Mmm…-uśmiechnęłam się i wyjęłam szklaneczki a potem butelkę z sokiem. Rozlałam dla nas a w tym czasie Marco wyjął na plastikowe talerzyki małe kanapki. –Z czym są?

-Różne. Z mięsem, sałatą, z serem, i z rybą.

-Słyszałam  kiedyś, że nie lubisz ryb ani sushi.

-I dobrze słyszałaś.

-No to masz problem, panie Reus, bo ryby są bardzo zdrowe.-pogroziłam mu palcem ze śmiechem –I musisz je jeść, żeby być zdrowym i mieć dobrą formę.

-Masz gadane jak sam Jürgen Klopp. To, że nie lubię to znaczy, że nie jem. Raz na jakiś czas zjem, ale nie pałam do nich gorącym uczuciem.

-No ja myślę, bo bym była zazdrosna.

-O rybę?

-A nie mogę?-zapytałam poważnie  i ugryzłam kanapkę, żeby się nie roześmiać.

-Oh, oczywiście, że możesz. Fajnie, że jesteś zazdrosna… No a jeśli jesteś zazdrosna akurat o rybę…-stwierdził równie poważnie i sam zaczął konsumować przygotowany przez niego posiłek a kiedy już przełknęliśmy oboje parsknęliśmy śmiechem

-Oj, Inga.-nie mógł przestać się śmiać i objął mnie ramionami. Położyłam głowę na jego ramieniu i dokończyłam kanapkę.

-Ale gorąco…-westchnął. Tak, było gorąco, choć zastanawiało mnie czy to przez słońce, czy jednak przez tą bliskość, która aż elektryzowała. Westchnęłam pod nosem, a Marco na chwilę mnie puścił i zdjął koszulkę. O kurczę. Zebrałam całą moją silną wolę, żeby się nie odwrócić i nie gapić  na jego idealnie wyrzeźbiony tors. Patrzyłam się w jeden punkt na jeziorze. Po chwili poczułam przyciągające dłonie blondyna na mojej talii i oparł mnie sobie o swój nagi tors. Mięśnie…Same mięśnie.

-Muszę zacząć ćwiczyć.-mruknęłam pod nosem

-Nie musisz… Masz idealną sylwetkę.-stwierdził i pocałował mnie w policzek

-Wprawiasz mnie w kompleksy swoimi mięśniami.

-Mogę dla ciebie przytyć. I mieć taki duży brzuch jak kobieta w ciąży.

-Nie! Nawet o tym nie myśl. To nie pasuje do ciebie… Ale jeśli na starość ci się trochę przytyje…To i tak cię będę kochać, ale będziesz miał przymusową siłownię.

-A więc myślisz już o naszej starości? –czułam że się uśmiecha..a ja znowu musiałam palnąć jakąś głupotę. Podniósł się z miejsca i stanął przede mną wyciągając rękę. Ujęłam ją niepewnie i stanęłam koło niego. –Kocham cię.-powiedział i przytulił mnie do siebie. –Jesteś moim największym szczęściem, pamiętaj o tym.  –uśmiechnęłam się i jeszcze mocniej wtuliłam się w niego. W jednej chwili złapał mnie w talii i zaczął kręcić dookoła w powietrzu.

-Postaw mnie! Marcoo!-pisnęłam kurczowo łapiąc się jego barków.

-Nigdy.-zaśmiał się radośnie i podrzucił mnie tak, że wylądowałam wprost w jego ramionach. Zaczął biec w stronę pomostu, a potem wskoczył do chłodnej wody jeziora. Na nic zdawały się wtedy moje piski i wierzganie nogami na wszystkie strony.

Wynurzyliśmy się z wody. Złapałam się mocno chłopaka

-Chodźmy proszę na bardziej płytką.

-Boisz się pływać na głębokiej?

-Ja nie umiem pływać na głębokiej.-powiedziałam oplątując nogami jego biodra.

-Serio?

-Jak nie mam dna to się topię. Możemy już?

-Oczywiście.-uśmiechnął się i nie wiem jakim cudem ze mną uczepioną niczym koala podpłynął bliżej brzegu.

-Uduszę cię.

-Dlaczego?

-Nie mam nic na przebranie.

-Musisz zdjąć mokre ubrania bo się przeziębisz.

-Co ty nie powiesz…

-..A że nie masz nic…

-Zboczeniec!-chlusnęłam go wodą i zaczęłam uciekać w stronę plaży

-Zboczeniec, który ma na twoim punkcie fioła.-usłyszałam jego głos tuż przy uchu.

-Muszę się przebrać.

-Mam ciuchy w samochodzie.

-Z pewnością.

-Ingaa…-podbiegł do mnie i złapał mnie za rękę. –Nie dąsaj się już.-zatrzymał mnie i złożył słodki pocałunek na moich ustach.

-No dobra. Daj już te ciuchy.-uśmiechnęłam się szeroko i złapałam go za rękę.

Poszliśmy do jego samochodu. Wyjął z bagażnika firmową torbę Borussii.

-Mój dres. Pewnie wszystko będzie za duże.

-To mogę?

-Pewnie. Proszę bardzo. –wręczył mi ją do ręki.

-Masz jakiś koc?

-Po co ci koc?

-Żebyś mnie nim zasłonił.

-Przecież nikogo tu nie ma.-stwierdził z głupkowatym uśmiechem

-To jak z tym kocem?

-Mam.

Przebrałam się w szary dres. Swoje trampki na szczęście zdjęłam przed wrzuceniem do jeziora, wiec cudem jako jedyne ocalały. Usiedliśmy z powrotem na kocu. Marco wytarł się kocem, którym wcześniej mnie osłaniał i założył swój t-shirt. Przeczesałam palcami włosy, żeby szybciej wyschły.

-Chcesz coś jeszcze zjeść?

-A co masz?-uśmiechnęłam się na widok jego pięknych, błyszczących oczu.

-Mam pomysł!-oświadczył i przestawił koszyk bliżej nas. –Chodź, połóż się.

Zaczęłam kłaść się na kocu jednak kiedy już miałam położyć głowę Marco się zaśmiał i złapał mnie pod rękoma i przekręcił tak, że głowę miałam na jego udach.

-Tak się połóż. –uśmiechnął się i wyjął z koszyka czerwone winogrona. –Lubisz?-zapytał na co tylko pokiwałam twierdząco głową. Zerwał mi jedną kuleczkę i włożył do buzi. Ja niczym zahipnotyzowana zaczęłam przeżuwać patrząc w jego oczy.

-Jeszcze?-zapytał a ja znów pokiwałam głową –Coś mało rozmowni dzisiaj jesteśmy.-zaśmiał się i podał mi kolejną. –Dobre? Hm… Zaraz sprawdzimy.-nachylił się nade mną i pocałował namiętnie.

-I jak?-szepnęłam nabierając oddechu

-Wspaniałe w połączeniu z tobą.-odpowiedział schodząc ze mnie i położył się tuż obok.

Położyłam się na boku i położyłam rękę na jego torsie.

-Skąd znasz to miejsce?

-Podoba ci się?

-Jest niezwykłe…

-Przyjeżdżałem tu z rodzicami i siostrami jako dziecko. Mama rozstawiała nam namiot i czytała książkę, a my budowaliśmy babki z piasku. Tata miał grilla i jedliśmy też tu obiad. Zawsze było tu mało osób, często się zdarzało, że byliśmy tu sami, jak my teraz. Niewiele osób zna to miejsce.

-Dziękuję, że mnie tu zabrałeś.

-Ależ nie ma za co. Cieszę się, że jesteś tu ze mną. Wiesz, chyba powinniśmy powoli wracać.

-Już?

-Długo już tu jesteśmy, zobacz, osiemnasta.

-Nie pomyślałabym.

-Ja też nie. Obiecuję, że jeszcze nie raz cię tu zabiorę.

-Zapamiętam. To co, weź koszyk ja złożę koc.

***

Pół godziny później stanęliśmy pod domem.

-Wejdziesz?

-Dziękuję, ale może innym razem, dobrze?

-Okej. A… Kiedy się zobaczymy?

-Jutro. Chyba, że masz mnie już dość.

-Nigdy!-zaprotestowałam i złożyłam czuły pocałunek na jego ustach. –A więc do jutra. Będę tęsknić.

-Ja też. Weź może jakąś ciepłą kąpiel żebyś się nie przeziębiła po tym jeziorze.

-Dobrze tatusiu.

-Ja ci dam. Idź już. I wygrzej się, mówię poważnie.-pocałował mnie jeszcze raz i dopiero wtedy odblokował drzwi od Astona.

-Dziękuję za dzisiejszą randkę. Była wspaniała. I cieszę się, że zabrałeś mnie do Kuby.

-Cieszę się, że się cieszysz.

-Do jutra.

-Do jutra, pa.-ścisnęłam nasze złączone dłonie i wysiadłam z samochodu.

Weszłam do domu i zdjęłam trampki. W salonie zastałam tatę przed laptopem.

-Hej, wróciłam!-wyjrzał zza laptopa i spojrzał na mnie jak na kosmitę

-Co ci się stało?

-Mnie? A co się miało by stać?

-Spójrz w lustro.-tak zrobiłam. Stanęłam przed lustrem i… No tak, dres Marco, w którym wyglądałam jak w worku. Spodnie ledwo mi się trzymały, bluzka jeszcze jako tako.

-To ja się przebiorę.-zaśmiałam się do swojego odbicia

-A wychodzisz gdzieś jeszcze?

-Myślałam nad tym, chyba tak. Wiesz jak mogę dojść stąd do galerii? Tej takiej dużej w centrum.

-Bardzo prosto, wytłumaczę ci szybko. A co, zakupy?

-Nie, punkt orientacyjny.

-Dokąd?

-Lewandowskich!-odpowiedziałam wchodząc na piętro. Tak, muszę im w końcu powiedzieć. Nie było by fair, żeby dowiedzieli się razem ze wszystkimi. Czeka mnie trudne zadanie. 

~~~

Dziękuję kochane za wszystkie komentarze!<3 To naprawdę motywuje ->motywujcie, proszę dalej!:)

Trochę przesłodzę przez następne rozdziały, coś wplotę co się zacznie rozwijać i..zobaczycie co się stanie:)

Marco znów w Dubaju...takiemu to dobrze..

No i wygrana Auby!! Nie było przecież innej opcji!:)

Za tydzień kolejny!

Buziaki!:**