Dwadzieścia dziewięć.

Ukrop. Pustynia. Słońce tuż nad moją głową. Żadnego żywego stworzenia na horyzoncie. Tylko ja. Jest mi gorąco. Powietrze suche, ledwo nabieram je do płuc. Krok za krokiem, powoli. Już nie daję rady. Taka temperatura nie jest znośna dla człowieka. Wdech, wydech, coraz ciężej…

Otworzyłam oczy. Byłam cała zgrzana, jednak kiedy zrozumiałam powód mojego stanu od razu pojawił się uśmiech na mojej twarzy, a serce zaczęło łomotać jak oszalałe. Bo jak często się zdarza, że Marco Reus przesłodko śpi w ciebie wtulony. Odwróciłam głowę w poszukiwaniu telefonu. Niestety był za daleko, a poza tym, było zbyt ciemno, żeby zrobić jakiekolwiek zdjęcie. Spał tak spokojnie. Jego głowa leżała na mojej piersi, a rękoma jak bluszcz oplatał moją talię. Na jego ustach widać było delikatny uśmiech. Wargi miał delikatnie rozchylone. Miałam aż ochotę delikatnie pocałować… Ale wtedy by się obudził i zaistniałaby bardzo, ale to bardzo niezręczna sytuacja.

 Marco Jamesie Reusie, dlaczego ja tak bardzo cię pokochałam? Chyba wreszcie zrozumiałam, czym

to jest. A te wszystkie brednie o motylach w brzuchu, walącym sercu i różnych innych dziwacznych przypadłościach…okazały się prawdą. Topię się przy każdym twoim spojrzeniu, najchętniej byłabym na każde twoje skinienie…Chciałabym zawsze widzieć ten piękny uśmiech na twojej twarzy, całować cię w twoje piękne, seksowne usta kiedy tylko bym miała ochotę i przytulać cię… A jednocześnie boję się tego. Czego? Odrzucenia? Porażki? Kolejnego złamania serca? Tak, boję się. Bo wiem, że ty naprawdę możesz mnie zranić. Bardzo.

„Im wyżej uniesiesz mnie, tym mocniej upadnę

Im dalej tym niebezpieczniej Ciebie pragnę.

I głośno mówię Tobie, że chcę żyć samotnie,

Lecz nie widzę już drogi powrotnej.

Kiedy jesteś jest ciebie mnóstwo.

Gdy odchodzisz jest zimno i pusto.

Kiedy wracasz kochać trudno.

Wierzę w Ciebie jak w bóstwo. To samobójstwo.

I schowam się tam gdzie noc za dnia się chowa

I znowu powiemy sobie trudne słowa.

I to co dzisiaj łączy nas zamienię w przyjaźń,

Lecz to miłość, która nigdy nie przemija…”

Podniosłam delikatnie rękę i wierzchem dłoni przeczesałam jego aksamitne włosy. Poruszył się. Zmarszczył brwi i przewrócił się z boku na plecy. Tak, jego "nietykalne" włosy. Nawet przez sen jest na to wyczulony. A ja byłam niepocieszona. W ogóle do siebie nie przylegaliśmy. Ani milimetrem. "Inga, twój ruch. Przecież on śpi. A nawet jeśli nie, to możesz udawać, że ty śpisz.” Słyszałam pouczający głos mojej podświadomości. Do odważnych świat należy. Bo pewnie to moja ostatnia szansa. Przekręciłam się na bok, delikatnie położyłam głowę na jego klatce piersiowej, a rękę na umięśnionym brzuchu. I znowu czułam te stado motyli próbujące rozsadzić mój brzuch.

Nagle przekręcił głową. W jedną potem drugą stronę. Ups, chyba się budzi. Zamknęłam oczy i próbowałam uspokoić mój szalony oddech. Nic nie widzę. Jest ciemno. Leciutko otworzyłam jedno oko. Było strasznie ciemno. Nie ma mowy, żeby zobaczył moje lekko rozchylone powieki. Lekko

otworzyłam drugie oko. Widziałam jego twarz tylko do wysokości nosa. Dobre i to. Kiedy zorientował się, że go obejmuję uśmiechnął się delikatnie. Nie ruszał się przez jakąś chwilę. Nie wiem dokładnie jaką. Próbowałam robić wszystko, żeby uspokoić moje rozszalałe serce. Jeszcze się domyśli, że nie śpię. Chyba się udało. Podniósł jedną rękę i położył ją na moim policzku. Domyślił się? Zamknęłam szybko oczy. Nie, nie domyślił. Jest dobrze. A nawet bardzo dobrze. Zsunął dłoń z policzka na brodę. I poczułam jak kładzie palec na moich ustach. Mimowolnie je rozchyliłam. Zacisnęłam oczy i próbowałam się skoncentrować na równomiernym oddechu, co było cholernie trudne. Zaczął przesuwać kciuk po mojej dolnej wardze, a następnie zaczął obrysowywać górną. To było takie, takie… O rety… Nie oddychałam. Nie mogłam. Zabrał palec z moich ust i jego dłoń z powrotem znalazła się na moim policzku. Wypuściłam powoli powietrze, a potem znów je wstrzymałam słysząc jego bardzo cichy szept.

-Och, aniele, coś ta przyjaźń nam nie wychodzi.-i zaczął się delikatnie podnosić. Przytrzymał mnie,  położył i przykrył kołdrą po samą szyję. I złożył słodki pocałunek na moim czole. I raptem przyszła mi taka myśl-czy Robert kiedyś też mnie tak pocałował? Czy kiedykolwiek tak dotknął moje usta, czy położył w taki sposób dłoń na moim policzku. Przecież oboje są moimi przyjaciółmi…ale odpowiedź brzmiała-nie. 

Po cichu skierował się do drzwi. Otworzył je, a po chwili już go nie było. Jeszcze mocniej zacisnęłam powieki, spod nich spłynęły dwie samotne łzy. Przypomniał mi się tekst, który recytowałam w szkolnym przedstawieniu. Kiedy ta lektura była dla mnie niezrozumiała…tak teraz rozumiem ją aż za dobrze. „Romeo! Ach, czemuż ty jesteś Romeo”…

Spojrzałam w ciemne gwiaździste niebo.

-Widzisz babciu, co się porobiło?-westchnęłam. Przewróciłam się na bok i wtuliłam twarz w poduszkę, która jeszcze pachniała nim…

***

Obudził mnie budzik ustawiony na godzinę ósmą. Wstałam i skierowałam się do łazienki, jednak nim tam dotarłam koło drzwi zauważyłam dużą papierową torbę. Podeszłam do niej zaciekawiona. Leżała na niej karteczka.

„Zapomniałem wieczorem przynieść-czarna sukienka i buty. Pewnie nie masz. Uprzedzam twoją ciekawość-zerwałem metki, nie chcę, żebyś mnie zatłukła bądź też dręczyła oddawaniem pieniędzy. PS. Jeny, jak wy słodko śpicie! Awww!

Lewy.”

Uśmiechnęłam się pod nosem. No tak, Lewy. Nie mogę sobie go jakoś wyobrazić Lewego przebierającego w damskich sukienkach. No to zobaczmy co tu takiego wymyślił…

Przeglądałam się w lustrze. Piękna, czarna sukienka dopasowana do ciała sięgająca do kolan i piękne buty na niewielkiej szpileczce. Cudo. Z włosami niewiele zrobiłam. Naturalnie są pokręcone, więc zostało mi je tylko trochę ułożyć grzebieniem. Spojrzałam na swoją twarz. Podkrążone i błyszczące oczy... Dziwne połączenie. Zwłaszcza ten błysk. Nie od choroby, nie od smutku, a od miłości. No, czyli choroby. Musnęłam delikatnie usta owocowym błyszczykiem, na wypadek jakby Marco chciał mnie pocałować. Zachichotałam jak nastolatka. Jestem nienormalna.

Usłyszałam pukanie do drzwi.

-Proszę!-krzyknęłam. Popatrzyłam jeszcze chwilę w lustro i pokręciłam głową z niedowierzaniem w mój jakże "odmienny" stan

-Inga?-usłyszałam głos mojego taty

-W łazience!-odpowiedziałam i skierowałam się ku głównemu pokojowi. Klopp stał w eleganckiej koszuli i czarnych spodniach. W ręku miał przewieszoną czarną marynarkę. Zupełnie jak nie on. A gdzie czapeczka z daszkiem?

-Pięknie wyglądasz. Robert dał radę.

-Wiedziałeś?

-Ba, sam mu kazałem.-odparł dumnie.

-Dziękuję.

-Lepiej dzisiaj wyglądasz. W ogóle…uśmiechasz się.

-Też się dziwię. Chyba tak nie powinno być…

-Właśnie tak powinno być.-przerwał mi. –Babcia przecież mówiła, że masz być szczęśliwa. Ona też jest szczęśliwa widząc cię taką.

-Tak. Babcia miała rację. Nie mogę być wiecznie smutna i mieć żal do świata. Podczas tego snu widząc ją taką uśmiechniętą… Coś się stało, że…zrozumiałam. Taka jest kolej rzeczy. A ja muszę stawić czoło i zrobić krok do przodu.

-Brawo, pani psycholog.-uśmiechnął się szczerze i mnie przytulił. –A ile ma to wspólnego z nocną schadzką z Reusem, hmm?-zaśmiał się puszczając mnie a ja miałam wrażenie, że na moment mi serce stanęło, a krew odpłynęła z twarzy. Skąd on wie?

-Spokojnie, to żadne przesłuchanie. Nie musisz nic mówić, po prostu byłem ciekawy.

-Nie szkodzi. Zwyczajnie się zagadaliśmy, nie wiadomo kiedy zasnęliśmy. Marco to tylko przyjaciel. Skąd w ogóle wiesz?

-Pomylił w nocy pokoje i omal mi się na łózko nie wtarabanił. Nie miałbym nic przeciwko, gdybyście, no wiesz, byli razem.

-Dzięki, ale nie wydaje mi się, żeby coś z tego było.

-A chciałabyś?-zadał pytanie z którym biłam się ostatnimi dniami.

-To nie takie proste…-westchnęłam

-Albo go kochasz albo nie, co w tym trudnego?-uśmiechnął się ciepło i skierował w stronę wyjścia.

-A ty? Od razu wiedziałeś, że kochasz Ullę?-zapytałam w drodze na śniadanie.

-Zakochałem się jak głupi.-zaśmiał się

-Dlaczego więc teraz oboje odpuściliście?

-Inga…

-Co w tym trudnego? Albo ją kochasz…-uśmiechnęłam się i przekroczyłam próg hotelowej restauracji gdzie zastałam już Roberta z Marco siedzących przy stole. Na nasz widok się podnieśli i najpierw Marco potem Lewy mnie po przyjacielsku objęli.

-Dzięki Robert za sukienkę, i tak ci oddam pieniądze.

-Wykonałem tylko polecenie służbowe.-odpowiedział i puścił oko do taty.

-Sprawy służbowe to załatwiajcie na boisku,  a poza nim są sprawy prywatne.-stwierdziłam i skierowałam się do stołu szwedzkiego, gdzie było podane śniadanie. Jeszcze usłyszałam słowa Lewego

-Dobrze psze pani.-zaśmiałam się i zaczęłam nakładać sałatkę analizując dzisiejsze zachowanie Marco. Przytulił mnie jak Robert. W sensie, jako przyjaciel. No bo jako kto miałby mnie przytulać? Na dobrą sprawę nic między nami nie zaszło. W sumie co miałoby zajść? Równie dobrze słowa, że przyjaźń nam nie wychodzi mogły dotyczyć tego, że mnie nie lubi. Ale wtedy by mnie nie pocałował. Całe szczęście, że nie wiedział, że przytuliłam się do niego specjalnie. Im mniej wiesz tym lepiej śpisz.

-Aż tak głodna?-usłyszałam głos blondyna tuż przy moim uchu. Zmarszczyłam brwi nie rozumiejąc o co mu chodzi. Jednak kiedy spojrzałam na mój talerz o mało nie parsknęłam śmiechem, z racji tego, że był po brzegi napełniony sałatką.

-Tak.

-Okej.-zaśmiał się pod nosem. Wziął szczypce, żeby nabrać tej samej

-Może weźmiesz połowę ode mnie?

-Z przyjemnością.

***

Samochodem taty całą czwórkę ruszyliśmy w stronę wrocławskiego cmentarza. Przejechaliśmy przez centrum pięknego miasta, w którym spędziłam ponad dwadzieścia lat. Nic tu się nie zmienia. To miasto ma swojego starego ducha. Wszystkie uliczki, zakątki, parki… Minęliśmy sąd, kilka minut za nim stał ogromny kościół. Na rogu zatrzymaliśmy się kupić kwiaty. Stanęłam przed miejscem, gdzie jeden przy drugim były położone rozmaite wieńce. Odwróciłam się do taty, który stał koło mnie.

-Ile zostało do pogrzebu?

-Godzina. Za szybko wyjechaliśmy.-spojrzał na zegarek, a chwilę potem na mnie.

-Przejdę się chwilę sama, dobrze? Macie GPS’a więc nie zginiecie, jak coś, to mam telefon.

-Wszystko w porządku?-zjawił się koło nas Robert.

-Tak, przepraszam was.

-Zdążysz?

-Jasne.-odpowiedziałam i ruszyłam w przeciwną stronę.

Zaczęłam biec przez rynek, aż w końcu trafiłam na dzielnicę domów szeregowych i bliźniaków. To właśnie w jednej z połówek mieszkała babcia. Otworzyłam drzwi i weszłam do domu.

Było tam bardzo czysto. Babcia zawsze dbała o porządek. Przeszłam przez przedpokój i weszłam do salonu. Na podłodze leżał wielki, wzorzysty, perski dywan. Na nim stały kanapa i niewielki stolik. Przetarłam ręką niewidzialny kurz. Uśmiechnęłam się na wspomnienie, kiedy bawiłam się pod nim moimi lalkami. Zrobiłam kilka kroków dalej i znalazłam się przy kominku. „Miejsce zakazane” mojego dzieciństwa. Panicznie bała się, że coś sobie zrobię. Na kominku stało nasze zdjęcie sprzed dwóch lat. Wglądałyśmy obie tak radośnie. Wzięłam ramkę do rąk i przytuliłam ją do piersi. Będzie mi strasznie brakować tych czasów. Przejechałam palcem po jej policzku. Poczułam wzbierające się łzy pod powiekami. Odstawiłam zdjęcie na jego miejsce. Spojrzałam na zegarek. Czterdzieści minut do pogrzebu. Wyjrzałam przez drzwi prowadzące do ogrodu. Po środku jak co roku pięknie kwitły czerwone róże. Wzięłam z kuchni nożyczki i poszłam ściąć bukiet do ogrodu.  Postanowiłam jeszcze wejść na górę. Nogi poniosły mnie do sypialni. Na samym środku stało duże zaścielone łóżko. Usiadłam na jego krawędzi i wygładziłam dłonią narzutę. Jak zawsze skrzypiało. Kiedyś nocami uciekałam i kładłam się do babci. Mocno ją przytulałam i wtedy mogłam zasnąć. Bez koszmarów. Uśmiechnęłam się i pokręciłam głową nie dowierzając. Na ścianie naprzeciw wisiała złożona, oprawiona w ramkę moja bluzka z plamą po kawie. Do niej dopięta karteczka „Bluzka Ingi z poplamiona przez Marco Reus’a”.  Tak jak mówiła, tak zrobiła. Byłam niemalże stuprocentowo pewna, że żartowała. Obok wisiała półka, a na niej nasze kolejne zdjęcia. Jedno robione w  naszej restauracji. Przedstawiało mnie z babcią i ciocią Sabinką, która pełniła rolę kelnerki. Najpiękniejsze popołudnia po szkole. Coś mnie tknęło, żeby otworzyć szafkę nocną. Znalazłam tam bardzo stary zeszyt. Co to może być. Wzięłam go delikatnie do rąk. Otworzyłam na przypadkowej stronie. W lewym górnym roku była zapisana data. „30.08.2010”. To pamiętnik. Zaczęłam czytać.

„Dopiero dzisiaj mam czas napisać. Dopiero dzisiaj zasnęła. Po dwóch przepłakanych nocach. I dniach. Nie rozumiem, czym moja ptaszynka sobie na to zasłużyła, nie rozumiem, dlaczego karę za opuszczenie jej ponosi ona, a nie jej matka. Inga, moja piękna, mała Inga. We własne urodziny ten człowiek omal jej nie zgwałcił. Drugi raz. Przybiegła do mnie z trzęsącymi się rękoma i przerażonym wzrokiem. Czym ona na to zasłużyła? Czym ten człowiek zasłużył na życie? Czy można go nazywać człowiekiem? Czym on zasłużył na życie? Nie mnie to oceniać. Gdyby jednak mi miało… Ten człowiek zniknął by już dawno z powierzchni tej ziemi…”

Nie dałam rady dłużej czytać. Po jaką cholerę to otwierałam? Próbowałam wszystko wymazać z pamięci. Tak długo… Tego nigdy nie dam rady zapomnieć…Ja tylko chcę pozbyć się tego bólu. Wybrałam numer do taty.

-Halo?-odezwał się lekko zaniepokojony po drugiej stronie słuchawki

-Tatusiu przyjedź po mnie.-rozpłakałam się na dobre.

-Inga? Słoneczko, gdzie jesteś? Coś ci się stało?

-Nie, nic… Przyjedź, potrzebuję cię.-próbowałam otrzeć łzy, jednak co rusz spływały nowe. Podałam mu adres. Zamknęłam pamiętnik babci i nie wiedzieć czemu schowałam go do torebki. Złapałam za bukiet kwiatów. Syknęłam, kiedy poczułam, jak kolec przeciął mi skórę.  Zeszłam na dół trzymając się poręczy, żeby nie spaść. Kiedy stanęłam w progu salonu usłyszałam pisk hamowania. Po chwili do domu wpadł tata. Zobaczył mnie i szybko podbiegł mocno do siebie przytulając.

-Inga, Boże, co się stało?-szepnął mocno mnie obejmując. Puściłam kwiaty na podłogę i mocno go przytuliłam wbijając paznokcie w jego czarną marynarkę. Jego uścisk działał wyjątkowo uspokajająco. Po kilku minutach usiedliśmy na kanapie.

-Powiedz, jak mam zapomnieć, jak mam znieść ten ból, jak zamazać pamięć? Wszyscy mi to mówią. Zapomnij. Przecież tak się nie da. Znalazłam wpis w pamiętniku babci po dwóch dniach, kiedy on znowu próbował mnie zgwałcić. Tato, on mnie nienawidził. Czuł do mnie wstręt.

-Inga.. Może zrób tak. Postaw się w jego sytuacji…

-Słucham? Bronisz go?-myślałam, że się przesłyszałam

-Nie. Posłuchaj mnie. Postaw się w jego sytuacji. Spróbuj wyobrazić sobie, co on czuł. Kobieta, którą kochał nad życie zdradziła go i wyjechała. Po roku wróciła na wakacje. On mimo zdrady cały czas ją kochał. Błagał ją, żeby została jego żoną. Wybaczył jej zdradę. Był załamany. Ona miała mętlik w głowie. Doszła do wniosku, że kocha obu. Oddała się mu, wyjechała z powrotem. Trzy miesiące później wróciła z ciążowym brzuchem. Urodziła dziecko. I zostawiła go po raz trzeci, mówiąc, że go nie kocha i, że wychodzi za mąż za miłość swojego życia. Wściekł się. Miał tylko owoc ich miłości. Córkę. Po roku wbito mu nóż w serce, kiedy okazało się, że dziecko nie jest jego. Wpadł w nałogi, depresję. Nie muszę ci tłumaczyć jako psychologowi, co to jest wysoki stan depresji.

-Depresja egzogenna, reaktywna, organiczne zaburzenia depresyjne. Najtrudniejsi pacjenci.

-To był chory człowiek.

-Wiem.

-A ty jesteś zdrowa. Mądra. Nie bądź tak jak on.

-Nie jestem!

-Nienawidzisz go. Nie widzisz..?

-Nie utrzymywałam z nim kontaktu od ukończenia osiemnastego roku życia.

-A co do niego czułaś?

-Odrazę… i…-przełknęłam ślinę i spuściłam głowę.  –Nie znałam historii z tej strony. Nigdy tak na to nie spojrzałam.

-To cała historia, którą opowiedziała mi Ulla, kiedy rozmawialiśmy, ty i twoja babcia. Nie chcę też go usprawiedliwiać za to co próbował zrobić. Gdybym go zobaczył pewnie urwał bym mu jaja…

-Dziękuję, że mi to powiedziałeś. Chyba musimy jechać na pogrzeb.

-Robert dostał telefon, że trzeba pogrzeb przesunąć na za cztery godziny.

-To włożę róże do wazonu.-wstałam i podniosłam z podłogi piękne kwiaty. Poszłam do kuchni i nalałam do wazoniku wody. Usłyszałam jak tata zaczyna coś mówić podniesionym głosem przez telefon. Wstawiłam kwiaty do wazonu i poszłam z powrotem do salonu. Akurat chował telefon do kieszeni.

-Coś się stało?

-Problemy z papierami. Nie dopilnowaliśmy kończenia się umowy. Jutro rano przyjdzie jakaś kontrola, a brakuje mojego podpisu.-powiedział niezadowolony.

-To jedź. Z tego co rozumiem, to dość ważne.

-Ani mi się śni. Jesteś teraz najważniejsza.

-Dam sobie radę.

-Inga, nie przekonasz mnie.

-No cóż. Pożyjemy, zobaczymy.

-Po kim ty taka uparta jesteś?

-Obawiam się, że po tobie. Zejdziesz ze mną do piwnicy?

-Pewnie.-zdjął marynarkę i przewiesił przez oparcie kanapy. Udaliśmy się do kuchni, a z niej zeszliśmy do piwniczki. Pierwsze co rzucił mi się w oczy regał z babcinymi konfiturami.

-Może i dom sprzedam, ale tego za nic nie zostawię.-stwierdziłam i pobiegłam schodkami na górę po łyżeczki. Po chwili wróciłam z dwiema łyżeczkami w dłoniach i jedną z nich wręczyłam tacie. 

-Musisz tego spróbować.-oznajmiłam i stanęłam przed wyborem konfitur. Uśmiechnęłam się na widok dżemu porzeczkowego. Wzięłam słoik do rąk i próbowałam otworzyć.

-Daj, ja otworzę.-uśmiechnął się i otworzył go.

-Łyżeczki w dłoń.-zaśmiałam się i razem zanurzyliśmy łyżeczki w dżemie. Tak, to jest to. Jak byłam mała zawsze uwielbiałam kanapki z dżemami, naleśniki i wszystko inne z czym by się dżem dało zjeść.

-Pyszny.-stwierdził.

-Trzeba w ogóle kupić kartony. Chciałabym zabrać stąd trochę rzeczy. Na pierwszy ogień pójdą dżemy.

-Wstawi się do mnie do piwnicy.

-Obawiam się o ich bezpieczeństwo.

-Bardziej ufasz Lewandowskiemu?-podniósł brew, a ja się roześmiałam.

-Dobra, wstawimy do ciebie do piwnicy.

-Mniam!

-Słucham?

-Nic nie powiedziałem.-podniósł ręce w geście obrony. Pokręciłam głową i ruszyłam dalej. W rogu piwniczki zauważyłam regał nakryty białym prześcieradłem. Chwyciłam je od dołu i delikatnie zdjęłam, żeby nie wytrzepać kurzu.

Na półkach stały drewniane, zdobione różnymi pięknymi wzorami szkatułki. Na dolnej półce leżały dwa albumy. Kucnęłam i wzięłam je do rąk. Otworzyłam na pierwszej stronie. Było tam tylko jedno zdjęcie. Przedstawiało dwie uśmiechnięte kobiety, tu, na wrocławskim rynku. Na tle ratusza.

-Tato?-zawołałam patrząc cały czas w zdjęcie

-Mmyhy?-usłyszałam w odpowiedzi. Odwróciłam się i zobaczyłam go dzierżącego w dłoni słoik z łyżeczką w buzi.

-Chodź na chwilę. I zostaw już ten słoik. Nie zabiorę ci go.-zaśmiałam się. Zakręcił słoik i odstawił na regał. Podszedł do mnie zaciekawiony

-Co tam masz?-stanął koło mnie i przyjrzał się zdjęciu.

-Tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty trzeci.-wskazałam na datę a rogu fotografii

-Rok przed twoim urodzeniem.-odpowiedział mechanicznie i dalej przyglądał się zdjęciu.

-Weźmiemy je i pójdziemy do ogrodu?

-Pewnie.-zgodził się i poszliśmy do ogrodu.

Usiedliśmy na drewnianym stopniu schodów. Ponownie otworzyłam album, tym razem na kolejnej stronie. Znalazłam tam te same zdjęcie, które pokazywała mi Ulla. Ja jako niemowlę u mamy na rękach. Tata uśmiechnął się i objął mnie ramieniem.

-Taka malutka.-szepnął zauroczony zdjęciem –Tyle lat straciłem.

-Ja też.-odparłam i przerzuciłam stronę. Kolejne zdjęcia jak byłam niemowlakiem. Byłam na nich głównie z Ullą i babcią. Nie rozumiałam tego. Uśmiechała się do mnie, chyba była szczęśliwa…dlaczego więc mnie zostawiła.

-Dlaczego? Dlaczego to zrobiła? Zostawiła mnie samą w ogóle się nie interesując. Zobacz, wydaje się szczęśliwa na tych zdjęciach. Ale po dwóch miesiącach mnie zostawiła… Pewnie kochała cię bardziej niż mnie.

-Nie mów tak, Inga.

-Czemu? Taka prawda.

-Ulla bardzo tego żałuje.

-Czasu nie odwróci. Nawet nie wiedziała, kiedy zaczęłam chodzić, nie wiedziała, kiedy powiedziałam pierwsze słowo. Nie było to mama, tylko babcia. Jako dziecko nie wiedziałam kto to mama. To słowo przewijało się przez miliony bajek, a ja nie rozumiałam...-zabrał album z moich rąk i mocno mnie przytulił. Po chwili znowu rozdzwonił się jego telefon. Puścił mnie i spojrzał na wyświetlacz. Od razu zrzedła mu mina.

-Tato, jedź. Po pogrzebie babci. Po południu zawsze są loty do Dortmundu. Podpiszesz, a jeżeli będziesz chciał to przecież możesz wrócić. Ja zostanę z Anią, Marco i Robertem. Popakujemy rzeczy, które będę chciała zabrać.

-Nie ustąpisz?

-Nie.

-No to niech ci będzie.-uśmiechnął się lekko i odebrał połączenie.

***

-Z prochu powstałeś i w proch się obrócisz.-padły ostatnie słowa księdza. Trzymałam w ręku bukiet róż, które zerwałam w jej ogrodzie, a drugą ręką obejmowałam tatę. Gdyby nie ja, nikt nie pojawiłby się na jej pogrzebie. Ciocia Sabina zmarła dwa lata temu, a babcia nie nawiązywała głębszych przyjaźni. Tata pogładził mnie po ramieniu. Uśmiechnęłam się do niego blado. Dębowa trumna została powoli opuszczana, a mi pociekła pojedyncza łezka. Całą ceremonię chodziły mi po głowie słowa babci z naszej dziwnej rozmowy we śnie. „Odetnij się od przeszłości. Na zawsze. Obiecaj mi to”

Usłyszałam stukot szpilek. Odwróciłam głowę i zobaczyłam zbliżającą się do nas Anię z bukietem kwiatów w ręku. Puściłam tatę i mocno przytuliłam przyjaciółkę.

-Cieszę się, że jesteś.-szepnęłam cicho

-Przepraszam, że się spóźniłam, były korki.

-Nie ma sprawy.-odpowiedziałam i stanęłam koło niej. Brunetka złapała mnie pocieszająco za rękę. Pomyślałam, że mam wspaniałych ludzi koło siebie, na których mogę zawsze liczyć, że nawet mogą zastępować mi rodzinę, bo każdy z nich na swój sposób ma miejsce w moim sercu. A potem spojrzałam na Marco. A tobie, całe moje serce się należy. Jakby poczuł mój wzrok spojrzał na mnie i posłał uśmiech.

Spojrzałam ostatni raz na grób mojej ukochanej babci. Stał na nim jeden wielki znicz. Bukiet moich róż, bukiecik Ani, bukiet białych Lilii od Marco i jeden duży wieniec. Widzisz babciu? Twoi idole kupili ci kwiaty. A gdybyś żyła byś ich poznała… Spojrzałam w niebo i delikatnie się uśmiechnęłam. 

„Odetnij się od przeszłości”. Żeby się odciąć muszę stawić jej czoło. Podbiegłam do taty, który razem z chłopakami i Anią kierowali się powoli do wyjścia z cmentarza.

-Za pół godziny mam samolot do Dortmundu, a wieczorem wracam.

-Dobrze. Nie musisz się martwić, dam radę.

-Zostawię wam mój samochód. Możecie pakować co chcesz zabrać do bagażnika. Jest duży, więc powinno się wszystko zmieścić. Jak nie, to na tylne siedzenia. Marco i Robert będą chyba wracać samolotem.

-Okej.

Tata szukał czegoś w marynarce. W końcu wyjął kluczyki i wyciągnął rękę do mnie.

-Nie, nie. Ja nie mam prawa jazdy.-odpowiedziałam stając przy wyjściu, gdzie zatrzymali się Marco z Lewandowskimi. Klopp zawiesił rękę z kluczykami w powietrzu i spojrzał to na Marco, to na Roberta i z powrotem. Aż w końcu podał kluczyki Ance.

-Dawać kluczyki kobiecie? Wie pan co? Gdzie nasze klubowe zaufanie?-udawał oburzonego Robert

-Ależ mój drogi, ufam wam obydwoje stuprocentowo. Wystawiam was w pierwszych składach, bo ufam, że dacie radę na boisku i wspomożecie drużynę  dążeniu do wygranej. Ale jak to moja córka mądrze stwierdziła na śniadaniu, musimy rozgraniczać życie prywatne od zawodowego, prawda?-uśmiechnął się zwycięsko. –Także do zobaczenia moi drodzy i opiekujcie się dobrze Ingą.-uśmiechnął się i przytulił mnie na pożegnanie. –Bo straciłem zaufanie, dlatego. A ty je masz?-szepnął a ja zmarszczyłam brwi nie rozumiejąc o co mu chodzi. Odszedł kilka kroków i złapał taksówkę. Dopiero kiedy do niej wsiadł przypomniała mi się nasza poranna rozmowa a propo Marco oraz taty i Ulli.

-Wiecie co, idźcie do hotelu, albo jeśli wolicie do domu babci. W sumie nawet lepiej. Możecie poczekać w salonie.-podałam klucze do domu babci Ani. Chłopacy zrobili minę w stylu „ty też?”. No cóż. Damska solidarność.

-A ty?

-Muszę iść w jedno miejsce.

-Iść z tobą?-zaoferował się Marco. Uśmiechnęłam się delikatnie do niego

-Nie, muszę poradzić sobie z tym sama. A! I jeszcze możecie kupić kartony.

-Z czym poradzić?-tym razem dociekał Robert.

-Ze zrobieniem kroku do przodu. –odpowiedziałam i ruszyłam przed siebie.

~~~

Kochani...Nie wiem od czego zacząć...Może od tego, że kiedy zobaczyłam liczbę wyświetleń poprzedniej części zakrztusiłam się herbatą i nie mogłam złapać oddechu... :') Spokojnie, żyję, choć w wielkim szoku.. Nie wiem, czy faktycznie tak dużo osób weszło, czy ktoś torturował "refresh", czy ja aż tyle razy wchodziłam z nadzieją na komentarz więcej...ale kiedy średnio każdy rozdział ma troszkę naciągane 400 wyświetleń, tak ostatni miał ich...aż 605... Wow..Serio, dziękuję Wam bardzo! Choć na komentarze zbyt to się nie przekłada (każdy może komentować, to tylko minutka, a dla mnie masa szczęścia i weny do pisania!)..

SPRAWA NUMER "DWA" BARDZO WAŻNA:

Ostatnio miałam niezliczone pokłady weny...Jak może kiedyś wspominałam, chciałam, żeby 32 część (z okazji moich urodzin) była taka...przyjemna, miła, lekka, interesująca...Rozumiecie...Napisałam. Szczerze? Wyszło...Tylko...Trochę mnie poniosło...bo..liczy ona..17 pełnych stron...Stąd pytanie do Was:

Czy zaśniecie? Czy mam rozbić ją na dwie? Nie ma za bardzo momentu, w którym mogłabym ją urwać, a nie chcę też wykazać się chamskością polsatu i nie chciałabym też tak urywać w momentach od czapy, bo stanowi taką spójną, dłuuuuuugą całość.. Jednak jeśli stwierdzicie, że lepiej ją jakoś skrócić to dajcie znać.. To przecież Wy czytacie.:) Nie chcę, żebyście stwierdziły"za długa, zaraz zasnę", więc piszcie!:))

Sprawa trzecia! 

Marco strzelił goolaaa!!! :))) 

Chłopaki dali radę! 2:0! Oby tak dalej! Coraz bliżej Bayernu..wyprzedzimy ich! Nie ma to tamto!:)

Za tydzień już 30 rozdział!..Jak ten czas leci :')

Jestem ogromnie ciekawa Waszych opinii na temat powyższego:)

Buziaczki!:**