Osiemnaście.

-Ślicznie wczoraj grałaś-odezwałem się w końcu. Inga podniosła się i posłała do mnie jeden ze swoich pięknych uśmiechów. Oparłem się o wezgłowie łóżka i dałem znać dziewczynie, żeby usiadła koło mnie. Chwilę później siedzieliśmy razem. Brunetka położyła głowę na moim barku, a ja objąłem ją ramieniem.

-Nie lubię tej piosenki…

-Dlaczego? Jest piękna.

-Znasz tą bajkę?

-Mam dwie starsze siostry. Byłem skazany na Disney’a.

-No widzisz. Jak byłam mała… z cztery, pięć lat… Uwielbiałam te wszystkie bajki. W tym Alladyna i właśnie tą piosenkę. Mówiła o księżniczce, księciu, prawdziwej miłości, szczęściu, wolności, życiu jak w bajce. Od dziecka marzyłam o takim życiu. Biała suknia z długim trenem, długi welon, druhny, kareta z końmi, piękny kościół, ślub z księciem z bajki…i rodzice. Płacząca w ławce matka i odprowadzający córkę do ołtarza ojciec. Takie tam marzenia małej dziewczynki. Żyłam tym…oj długo. A najbardziej boleśnie się przekonałam, że życie wcale takie nie jest. Że to zwykłe kłamstwo, ściemnianie małym dzieciom, wmawianie jaki świat jest piękny. Że nie ma życia jak księżniczka. Nie ma pięknych króla i królowej. Ta cała bańka ideałów pękła. Boleśnie pękła, kiedy ojciec księżniczki okazał się tyranem. Kiedy księżniczka została pozbawiona najmniejszego szczęścia, kiedy poleciała pierwsza krew z jej wargi, kiedy straciła przytomność… Marco?-dotknęła mojej dłoni. Przez moje ciało przeszedł szybki prąd. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego to właśnie ją spotkało coś tak strasznego. Dlaczego taki los ją spotkał. Dlaczego ja nie wiedziałem jak mam jej pomóc? Wiedziałem, że musiałem jej jakoś pomóc. Nie mogłem tak po prostu stać bezczynnie. Z całej siły objąłem ją. Przycisnąłem ją do siebie z całej siły. W tym momencie czułem, że byłem słaby. Psychicznie. Miałem milion myśli na sekundę.

-Jak mam ci pomóc? Co zrobić?

-Nie wiem, Marco. Wiem, że się martwisz… nie ma sensu. Muszę chyba sobie sama z tym poradzić, bo ktoś co coś takiego przeszedł może mnie zrozumieć. Jest mi ciężko i będzie. A ty się nie zadręczaj. Przepraszam, że tobie to wszystko opowiadam, ale czuję, że nie oceniasz mnie po tym, jak kiedyś żyłam, z kim mieszkałam, że nie wziąłeś mnie za wariatkę… Uprzedzam  cię, że ciężko jest się ze mną przyjaźnić. Mam wiele zahamowań, zwłaszcza do facetów, choć…to dosyć dziwne, ale przy tobie to wszystko ucieka. Nie wszystko, ale większość. Czuję jakieś takie pewne poczucie bezpieczeństwa jak bardziej się poznaliśmy… i dziękuję ci za to.

-Cieszę się, że tak jest i o wszystkim mi mówisz. To jest dla mnie ważne. Postaram się zrobić wszystko co w mojej mocy, żeby ci pomóc. Będzie dobrze. Nawet teraz. Musi ci być trudno w tej sytuacji, ale masz mnie, Mario… Ani i Robertowi możesz powiedzieć kiedy chcesz, albo w ogóle, ale na nas wszystkich możesz liczyć. A jak będziesz chciała pogadać…o Kloppach to zawsze możesz przyjść do mnie lub Mario, jest trochę dzieckiem, ale uwierz, jak coś to z nim zawsze można pogadać od serca.

-Dziękuję.-uśmiechnęła się delikatnie i ziewnęła

-Chyba czas w końcu spać, co?

-Yhym.-mruknęła i zsunęła się na poduszkę. Już miałem podnosić się z łóżka, kiedy usłyszałem jej cichy głos.

-Marco?

-Hmm?

-Zostań i opowiedz mi coś o sobie. Tak mało o tobie wiem, a ty o mnie prawie wszystko.

-No dobrze. Ale ty już zamknij oczy i śpij, ok?

-Okej.-uśmiechnęła się i wtuliła w moją poduszkę.

-No to od dziecka chciałem grać w piłkę. Rodzice zapisali mnie do szkółki. Nie chwaląc się, od razu byłem najlepszy… Nie chichraj tam się tylko śpij. Potem, kiedy trafiłem do Juniorów, poznałem tam Mario…

W końcu usłyszałem jej równomierny oddech. Zasnęła. Podniosłem się z łóżka i usiadłem na fotelu naprzeciwko łóżka, tak, że miałem doskonały widok na śpiącą polkę. Po kilkunastu minutach mnie oświeciło. Wstałem i jak najciszej opuściłem pokój. Zbiegłem na palcach po schodach i chwyciłem za telefon i nie zważając na godzinę wybrałem numer do Kuby. Po pięciu sygnałach usłyszałem jego zaspany głos.

-Czy ty się dobrze czujesz?

-Cześć. Przepraszam za porę, ale wyjątkowa sytuacja. Bardzo delikatna sprawa, nie na telefon…

-Co się stało?

-Posłuchaj, wiem, że jako nastolatek miałeś koszmarne przeżycia, przeszedłeś już przez to wszystko z rodzicami…wiem, że to dla ciebie nie za fajny temat, ale potrzebuję, żebyś o tym pogadał… z Ingą…

-Nie rozumiem… Co ma z tym Inga wspólnego?

-Jest teraz u mnie. Czuję, że jest cały czas w szoku, totalnej rozsypce. Próbowałem sprawić, żeby na chwilę zapomniała…może faktycznie na niewielką… To cały czas w niej siedzi. Uspokajałem ją z dwie, trzy godziny. Wcześniej obudziła się z krzykiem, paniką w oczach… Boję się o nią. Ona chce sama sobie z tym poradzić, udaje dzielną, ale jest na kruchej linii. Jeżeli ona nie porozmawia z kimś, kto przeżył coś podobnego, nie no może akurat nie podobnego...traumatycznego..zwariuje.

-Traumatycznego?

-Ojciec-tyran. Bił ją, próbował zgwałcić… Wiem, nie powinienem tego ci mówić, ale wiem też, że muszę coś z tym zrobić. Nie mogę patrzeć jak bardzo się męczy, boi, płacze…

-Jezu, ja nie wiedziałem. Myślałem… To taka radosna dziewczyna… Co teraz z jej ojcem, z matką?

-Tamten powiedział jej kilka tygodni temu, że nie jest jej biologicznym ojcem… W dodatku poszedł siedzieć.

-Całe szczęście. A co z jej biologicznymi rodzicami? Wiadomo coś?

-Wczoraj właśnie się dowiedziała…kim są. Wygarnęła wszystko matce co czuła, co się działo… Teraz to wszystko do niej wróciło. Martwię się o nią. Ona potrzebuje rozmowy z kimś, kto naprawdę ją zrozumie.

-Jasne, jasne, pewnie, że przyjadę. Będę z samego rana. Ty też odpocznij trochę, Marco.

-Dzięki, stary. Jestem ci naprawdę wdzięczny.

-Nie ma sprawy, choć nie wiem na ile coś zdziałam, to mam nadzieję, że w jakimś tam stopniu uda mi się z nią porozmawiać.

-Też mam taką nadzieję. Dobranoc. I przeproś ode mnie żonę za obudzenie.

-Okej. Od razu jak zadzwoniłeś kazała cię pozdrowić. To do zobaczenia za cztery godziny.

-Dobra. I jeszcze raz sorry, za taką porę.

-Spoko. Dobranoc.

Mam nadzieję, że rozmowa z Kubą choć trochę jej pomoże. Może zrozumie, że nie jest jedyna, która ma taki bagaż na plecach i da się normalnie i szczęśliwie żyć.

Wróciłem po cichu do sypialni. Spała spokojnie miarowo oddychając. Przejechałem delikatnie zewnętrzną stroną dłoni po jej policzku. Uśmiechnęła się delikatnie i mocniej wtuliła się w poduszkę.

Usiadłem w fotelu i znowu obserwowałem. Może się to wydawać nudne, ale jeśli człowiek jest zakochany, to przecież robi różne, dziwne rzeczy. Zakochany… Zakochany w przyjaciółce… Trzeba zadowolić się i tym…

Obudziłem się z rano na fotelu. Od razu spojrzałem na łóżko. Było puste. A ja nie wiadomo jak siedziałem przykryty kocem. Poderwałem się z fotela, rzucając koc gdzieś w bok i wybiegłem z sypialni, mając nadzieję, że jest gdzieś w łazience. Łazienka na piętrze okazała się pusta. Druga sypialnia też. Zbiegłem schodami na dół. Wtedy już mogłem odetchnąć spokojnie.

-Już myślałem, że uciekłaś.-usiadłem na wysokim krześle i przyglądałem się dziewczynie krzątającej po mojej kuchni.

-Mogłam, ale stwierdziłam, że najpierw opróżnię ci trochę lodówkę.

-Dobra taktyka. Co robisz wspaniałego?

-Nic wspaniałego. Przeciętną jajecznicę z szynką, szczypiorkiem i pieczarkami.

-Ooo, dawno nie jadłem. Pomóc ci w czymś?

-Wyciągniesz talerze?

-Jasne.

I tak właśnie zjedliśmy razem śniadanie.

-Mam pełny brzuch.

-Ja też. Ale spokojnie, Ania już zadba o twój tłuszczyk.

-Tłuszczyk?

-Yhym.

-Czy ty sugerujesz, że jestem gruba?!

-…

-Tłuszczyk? Ty wredny prosiaku! Tłuszczyk! –uratowało mnie pukanie do drzwi. Zerwałem się na równe nogi i pobiegłem do drzwi. Inga pognała za mną co chwila okładając mnie poduszką. Otworzyłem drzwi, a w nich stał roześmiany Kuba.

-Słychać was już na korytarzu. Kłócicie się jak stare dobre małżeństwo.

-Jajecznicy mi żałuje i tłuszcz wypomina! Tak poza tym, cześć Kuba.-poskarżyła się na co dostałem ponownie poduszką w plecy. Odwróciłem się, chwyciłem w talii i przerzuciłem sobie przez ramię.

-Puszczaj mnie, idioto! Reus, no!-wymachiwała nogami we wszystkie strony

-Zapraszam, zapraszam.-rzuciłem do Kuby, który cały czas stał w progu i się z nas śmiał.

Zaniosłem ją po schodach do góry prosto do mojej sypialni i zrzuciłem na łóżko. Za nami wszedł uśmiechnięty Kuba. Rzuciłem do niego porozumiewawcze spojrzenie i ulotniłem się szybko z pokoju. Udałem się do salonu i usiadłem na kanapie.

Minuty dłużyły się niemiłosiernie. Nie wiedziałem kompletnie co mam ze sobą zrobić. Wstałem już, żeby pójść sprawdzić czy wszystko w porządku. Zatrzymałem się jednak przed nimi, kiedy usłyszałem kawałek rozmowy.

-Ile miałaś wtedy lat?

-Szesnaście. Za drugim razem w moje siedemnaste urodziny.

-Dwa?

-Tak.

-Ile wtedy brakowało? Zanim zdążyłaś się obronić?

-Sekunda? Ułamek? Było tak cholernie blisko… Strasznie się bałam… Raz się wywinęłam, za drugim miałam pod ręką wazon i go ogłuszyłam...

Odszedłem kilka metrów i wypuściłem głośno powietrze. Gdybym znalazł tego faceta zabiłbym. Bez wahania. Tacy ludzie nie zasługują na życie. Podobno grozi mu więzienie za kradzieże, ale i tak zbyt krótko będzie tam siedział niż na to zasłużył.

Cieszyłem się, że Inga w końcu się przed kimś otworzyła. Może trochę miałem jakiś zawód, że tą osobą nie byłem ja, ale najważniejsza teraz przecież jest Ona.

Akurat, kiedy schodziłem na dół mój telefon zadzwonił.

-Cześć Mario.

-No siema, słuchaj, co tam z Ingą? Jak się trzyma? Jak się czuje?

-Noc była dosyć ciężka… Widziałem, że nie chciała o tym do końca gadać. Powiedziała, że ja nigdy nie zrozumiem co przeszła… I taka jest z resztą prawda, ale zadzwoniłem do Kuby, przecież on też strasznie przechodził wszystko. Mam nadzieję, że to trochę jej pomoże, bo inaczej by się chyba załamała…

-Dobrze zrobiłeś. Ma dobrą opiekę.

-Robię co mogę…

-A kiedy Kuba przyjdzie?

-Już jest. Rozmawiają jakieś czterdzieści minut. A mnie nosi i nie wiem co robić.

-Niech pogadają na spokojnie. Nie bądź zazdrosny.

-Nie jestem zazdrosny.

-Yhyyym. No dobra, to nie przeszkadzam. Jak będę potrzebny, to daj znać, ok?

-Jasne, dzięki.

-Trzymaj się. I uściskaj ją ode mnie.

-Okey. To do zobaczenia.

Oparłem się o oparcie kanapy i wsłuchiwałem się w tykanie zegara. Kilka minut później, mój telefon się znowu rozdzwonił.

-Dzień dobry.

-Cześć, cześć, Marco. Wiesz co, jednak trening będzie na siedemnastą. Wysłałem wiadomości do części chłopaków, pewnie zaraz reszcie roześlą… Nie masz chyba już innych planów?

-Nie, w porządku. Nie wolał pan jednak odpocząć?

-Doszedłem do wniosku, że muszę się czymś zająć. Nie wiem już co robić, więc postanowiłem nie odwoływać pracy, tylko jeszcze bardziej się na niej skupić…

-Czyli trzeba się przygotować na męki?

-I to jakie!-zaśmiał się ponuro Klopp –Inga już wróciła do Lewandowskich? Jak z nią?

-Rozłączyłem się wtedy, bo obudziła się z krzykiem. Płakała, była przerażona. Te wszystkie traumy do niej wróciły z jeszcze większym uderzeniem.-usłyszałem w telefonie ciężkie westchnienie.

-Rozmawialiście?

-Nie do końca chciała mnie o tym opowiadać, bo jak stwierdziła, i tak bym jej nie zrozumiał. I dlatego… Przepraszam, że wygadałem, ale zadzwoniłem do Kuby. Wie pan przecież, że też ma trudną przeszłość. Właśnie siedzą u mnie w sypialni. Kiedy już chciałem tam wejść, usłyszałem kawałek rozmowy. Ona się naprawdę przed nim całkowicie otworzyła. Opowiadała…ciężko, ale dała radę. Nie płakała. Wydaje mi się, że ta rozmowa dużo jej pomoże. Przestanie mieć o sobie tak niską opinię, uwierzy, że jeszcze może być szczęśliwa. A Kuba i tak nikomu nie powie. Nawet jeśli trzeba będzie to własnej żonie. Proszę mi nie mieć tego za złe…

-Ależ nie mam! Cieszę się, że w końcu o tym z kimś porozmawia. Z tego co słyszałem, wie o tym tylko jej babcia. Lewandowscy znają najbardziej okrojoną wersję… Wiesz może… A, nie ważne.

-A może jednak ważne?

-…Wiesz może, czy chce w ogóle ze mną, czy Ullą porozmawiać?

-Nie wiem. Jak mówiłem, nie rozmawialiśmy o tym. Nie była gotowa. Zapytam Kuby, czy jemu coś mówiła.

-Dziękuję. Jak coś będziesz wiedział, jak będę potrzebny to dzwoń.

-Zadzwonię. Mario z resztą też to samo powiedział.

-Dobrze, że ma takich wspaniałych przyjaciół. Dziękuję, że przy niej cały czas jesteś.

-Nie mógłbym inaczej.

-To dobrze… Nie musisz dzisiaj przychodzić na trening. Może lepiej, żebyś był przy niej?

-Wydaje mi się, że będzie wolała zostać z tym na chwilę sama. Cały czas ktoś przy niej jest, a ona na pewno chce sobie sama na spokojnie to przemyśleć.

-Będzie sama w domu?

-Nie, przecież jest Ania.

-A, no tak. Może i masz rację. To do zobaczenia na treningu.

-Do zobaczenia.

Pół godziny później usłyszałem cichy śmiech dziewczyny i kroki na schodach. Poderwałem się z kanapy.

-Może masz ochotę na jajecznicę? Zostało jeszcze, bo zrobiłam więcej.

-Chętnie, ale następnym razem. Obiecałem moje dziewczyny zabrać na zakupy.

-A, to sprawa wyższe wagi państwowej.

-A jak!

-A poza tym jajecznicy już nie ma.-odezwałem się, kiedy zeszli do salonu. Inga spojrzała się na mnie, podeszła i uszczypnęła mnie w brzuch.

-Widać, widać.

-Wiesz co?!

-Spokojnie, Ania się jeszcze o ciebie zatroszczy. Zrobi ci taki trening, że nawet nie odczujesz braku dzisiejszego. O, tobie Kubusiu kochany też by się przydało.

-Ależ kochana nie trzeba, ja się za moim dzieckiem nabiegam więcej niż u Klopp’a na treningu.

-To teraz w ogóle będziesz miał mięśnie jak atleta

-Czemu?

-Drugie dziecko?

-Racja.-zaśmiali się do siebie. Chyba można było powiedzieć, że wróciła roześmiana Inga.

-Idę zobaczyć, czy Ania nie dzwoniła.-powiedziała. –Dzięki Kuba.-powiedziała cicho i mocno przytuliła Błaszczykowskiego. –Za to wszystko… Dziękuję...- Kiedy już go puściła ten posłał jej pokrzepiający uśmiech i pogładził ręką jej ramię. –Co ja miałam przed chwilą? A właśnie, telefon!-powiedziała, a chwilę później już jej nie było.

-Kuba, nie mam pojęcia jak mam ci dziękować.

-A daj spokój. Każdy na moim miejscu by tak zrobił.

-Nawet nie wiesz, jak się cieszę, jak widzę, kiedy się uśmiecha. Od razu kamień spadł mi z serca.

-…Czujesz coś do niej, prawda?

-Tak, ale jesteśmy przyjaciółmi i nikim więcej.

-To dobrze. To jest najlepsze wyjście, Marco. Ona ma strasznie dużo zahamowań. Głównie przed mężczyznami. I dotykiem. Mówiła, że Robert nawet jest bardzo ostrożny. Jak ktoś ją mocniej złapie..albo wiesz, położy rękę tam gdzie nie trzeba, od razu jej się przypomina tamten człowiek, tamte sytuacje…Ona jest już na dobrej drodze. Kiedyś w ogóle miała paniczny strach przed mężczyznami, ale odkąd poznała Roberta z tym jest coraz lepiej. Wiem, że ty chcesz pewnie czegoś więcej, bo widzę jak się na nią patrzysz, ale ona potrzebuje jeszcze kilu, kilkunastu miesięcy na jakikolwiek związek. To, co ona ma w głowie powoli odchodzi. Teraz, kiedy się dowiedziała o matce i ojcu, to wróciło, ale wydaje mi się, że na krótko. Kiedyś sobie dała jakoś radę, pewnie dzięki jej babci, teraz też da radę. Klopp pewnie też chce jej jakoś pomóc jak go znam… Jeżeli ci na niej bardzo zależy, to musi ci na razie wystarczyć przyjaźń. Daj jej czas.

-Wiem… Poszła specjalnie, bo chciałeś ze mną pogadać, nie? Przecież ma rozładowany telefon.

-Przejrzałeś mnie.-zaśmiał się.- Powodzenia.

-Dzięki… A, jeszcze Kuba..

-No?

-Dzwonił Klopp. Pytał, czy chce z nim albo jego żoną pogadać…

-Zapytaj ją o to.

-Będzie chciała o tym rozmawiać?

-Spokojnie. Da radę. To strasznie silna dziewczyna.

-Jeszcze raz dzięki. Nawet nie wiesz, jak dużo zrobiłeś.

-To ona sama sobie z tym poradziła. Moja znikoma zasługa. To ja lecę.

-Jasne, cześć. –i wyszedł. Czy naprawdę widać, że coś do niej czuję? I czy faktycznie dam radę zadowolić się zwykłą przyjaźnią? Jak mam bez niej obok żyć, skoro ona powoli zamienia się w mój tlen? A dzień bez niej, to dzień zmarnowany...

~~~

Część..hmm., z której jestem trochę mniej zadowolona..No cóż, bywają i takie:)

Na początku chciałabym życzyć wszystkiego, wszystkiego co najlepsze Mańce! <3 Sto lat, kochana! A ja lecę pakować ostatnie rzeczy do walizki-jutro (...tzn, skoro część będzie w sobotę, to jutro było wczoraj  :)) wyjeżdżam raniutko, teraz pobieram właśnie Worda na telefon...Jadę nabierać weny, czerpać nowe pomysły-zdradzę, że kilka nowych wątków, ciekawych dialogów się u mnie w głowie pojawiło, więc trzeba dopracować!:))
IIIIiii jeszcze (dopisywane w piątek rano, bo wiedziałam, że na bank o czymś tu zapomniałam ;P) jeszcze raz chciałam ooogrommnie podziękować Weronice Muller za przepiękną dedykację!<3 (dzięki niej dostałam takiego kopniaka, że napisałam 3/4 części, której nie mogłam zacząć!..a teraz jakoś jeszcze zakończenia nie mogę wymyślić..ale! dam radę!) <nuci:bo jak nie ja to kto?> :)))

I dziękuję za przeeemiłe komentarze! :** (to, że jestem na "urlopie" nie znaczy, że ich nie czytam-wejdę choćby na dach żeby złapać wifi i tu zdjrzeć!:)) )

Także kończę! 

Buziaki:**!!!