Dwadzieścia.

/Inga/

Wstałam rano leniwie przecierając oczy. Przeciągnęłam się i długo ziewnęłam. Pięknie przespana noc. Bez koszmarów. Można zaliczyć do udanych. Z roztrzepaną fryzurą na wszystkie strony świata człepałam po schodach, by w końcu dotrzeć do kuchni.

-Cześć kochana!-przywitała mnie tryskająca energią Ania, a jej mąż obejmujący ją na kolanach posłał mi szeroki uśmiech.

-Dobry…-odpowiedziałam i otworzyłam na oścież drzwi lodówki wpatrując się na kilka warzyw, kiełbasę i światło… -Gdzie to wszystko stąd wybyło?

-Kolację zrobiłem!-pochwalił się

-To w takim razie na ile osób?

-No…dwie.

-Dwójka ludzi, jeden wieczór…Spustoszenie w całej lodówce. Materiał na dobry kryminał.

-A kto by był głównym bohaterem?

-No ja! W końcu to wy się najedliście, a ja głoduję. Horror.

-Umówiłam się z Ewą, że pójdziemy na zakupy. Chodź z nami.

-Chętnie…

-Jeszcze jajka zostały. Robert ma na razie jakąś awersję, więc u nas ci jajek będzie dostatek.

-O! Miło. A wy coś gołąbeczki jedliście?

-Zgadnij co…

-Jajco!

-Dokładnie tak!-rechotała Anka. Chwilę później rozległ się dzwonek do drzwi.

-To pewnie Ewa. Kochanie, otworzysz?

-Jasne.-dał jej buziaka w policzek, zestawił ją na podłogę i poszedł otworzyć drzwi.

-Soł słiit.-zaśmiałam patrząc się na rozanieloną przyjaciółkę. -Kolacja widzę się udała.

-Nawet nie wiesz jak! Chociaż wcale nie musiałaś wychodzić.

-Daj spokój. Potrzebujecie przecież trochę prywatności.

-Jak ty się uprzesz…

-Hej dziewczyny!-weszła do kuchni rozpromieniona pani Piszczek i uściskała nas na przywitanie.

-Hej, hej!

-Inga, wyglądasz jak ósme nieszczęście.

-Dziękuję ci Ewciu. Jak zawsze miła.

-Ależ nie ma za co! O, a nawet wiem jak ci pomóc!

-Tak?

-Ewa od jakiś dwóch tygodni ma bzika na punkcie warkoczy. Sara już ma dość, teraz ofiarą stałaś się ty. Gratuluję.-wyjaśniła Lewandowska

-Kolejny wątek do horroru…ale? Czemu nie? Dawno nie miałam warkocza.

-Oooo! Cudnie! To dokończ tą kanapkę, przebierz się i mnie zawołaj! Chcesz dobieranego, kłosa, koszyczek…

-Spokojnie, spokojnie! Nie rozpędzaj się kochana!-zaśmiałam się widząc błyszczące oczy przyjaciółki-może być kłos. Jeszcze takiego nigdy nie miałam.

-To super! Jeszcze takiego nie robiłam!

-Nie strasz!-zaśmiałam się, wzięłam kanapkę do ust i poszłam szybko na górę przygotować.

Weszłam do pokoju przełykając ostatni kawałek kanapki. Otworzyłam szafę i założyłam na siebie ciemne legginsy z kwiatowym motywem, krótką bluzkę na ramiączkach i buraczane creepersy. Spojrzałam w lustro. Faktycznie wyglądałam koszmarnie. Rozczesałam włosy i spryskałam je odżywką, żeby trochę mniej się puszyły. W tym samym do mojego pokoju weszły dwie polki.

-O, już jesteś gotowa?

-Yhym.

-To daj jakąś gumkę, grzebień i robimy.-poleciła, a ja przyniosłam jej potrzebne rzeczy i usiadłam na skraju łóżka, żeby łatwiej plotło jej się warkocza.

-Inga?

-Tak, Aniu?

-Wszystko u ciebie w porządku? Wczoraj wieczorem byłaś taka…nieobecna, zamyślona, smutna. Jak chciałam już do ciebie podejść, to akurat poszłaś do pokoju bez słowa.

-Nie, kochana, wszystko w porządku.

-Ale coś się stało, prawda? Przecież widzę. Znam cię….Ale nie chcesz o tym rozmawiać.

-Tak, ale…

-Spokojnie. Jak będziesz chciała pogadać, to wiesz gdzie mnie szukać.-uśmiechnęła się i mnie przytuliła.

-Ejj, ej, bo mojego warkocza zepsujecie.

-To chyba mój warkocz

-Oj, tam, bez różnicy. A teraz nie ruszać tu mi się, proszę, bo nigdy tego nie skończę.

Kilka minut później, przeglądając się w lustrze, podziwiałam pięknie uplecionego kłosa.

-Śliczny!

-A widzisz! A tak marudziłaś. To co, dziewczyny, idziemy na te zakupy?

-Idziemy, idziemy! Pokażemy Indze ten duży sklep.

-A! Ten fajny! Okej! To jedziemy.

I tak dotarłyśmy pod ogromny sklep, wielkości  polskich z trzech Biedronek.  A się Biedronki uczepiłam. Powinni otworzyć niemiecką Biedronkę.

-Wow.

-To samo powiedziałam, kiedy pierwszy raz tu przyjechałam. Chodź, chodź, bo nie będziemy tu pół wieku kwitnąć.

-Ok. Idziemy.

Kiedy tylko przekroczyłam próg sklepu…wpadłam w zakupowy szał. Jogurty, owoce, warzywa, chrupki… Wszystko. Ania szła za mną pchając koszyk, który z minuty na minutę był coraz bardziej pełen.

-No. Chyba koniec.-westchnęłam patrząc na zapchany wózek.

-Wreszcie będzie pełna lodówka!-zakrzyknęła radośnie

-Wydaje mi się, że była przed waszą kolacją.

-Ojj... No bo Robert najpierw chciał zrobić lasange i creme brule, ale za późno wyłączył i przybyło nam trochę węgla do pieca.

-Uuu, się nie pochwalił!

-Bo się pewnie bał!

-Czego?

-Raczej kogo. Ciebie.

-Ej, no, nie jestem aż taka straszna.

-Aż taka... A w ogóle, gdzie poszła Ewa?

-Nie mam pojęcia...

-Wiesz co, może poszukaj jej na dziale dziecięcym, a ja jeszcze skoczę po jakieś dobre wino.

-Okey. Jakbyśmy się nie mogły znaleźć to dzwoń.

-Pewnie. Spotkamy się przy kasach.

No i ruszyłam na poszukiwanie Ewki. Mijałam kolejne, wielkie regały i nic. Noż kurczę blade, gdzie jest ten dział dziecięcy?! Hmm... A może nad tym szyldem z niemowlakiem jedzącym zupkę, co blondynko? Może i mam brązowe włosy, ale wewnętrznie wypisz wymaluj stereotypowa blondynka z kawałów. 

Tak jak myślałam, zastałam tam Ewę. kucała akurat wybierając soki.

-Wreszcie cię znalazłam!

-O, już wychodzimy?

-Mamy już z Anią pełen wózek, więc jesteśmy już gotowe, a jak tam u ciebie?

-Ja właśnie chcę tu jakieś soki owocowe powybierać. Łukasz z Sarą trąbią je litrami. No i jeszcze muszę taką papkę dla dzieci kupić. Mała dostała zatrucia i przetrzymuję ją na bułkach, to chociaż kaszkę na urozmaicenie.

-To może ja po nie pójdę? Będzie szybciej.

-Mogłabyś? To super!

-Tylko powiedz jaki smak.

-Najzwyklejszą-waniliową. Weź od razu dwie.

-Dla Łukasza?

-A jak!-zaśmiała się pani Piszczek, a ja poszłam kilka regałów dalej, gdzie znalazłam pełno półek z kaszkami przeróżnych smaków. Na samym dole rzuciły mi się w oczy waniliowe. Schyliłam się po dwie paczki, a kiedy się podnosiłam wpadłam na kogoś. A tym kimś był...

-Ymm... Hej, co tu robisz?-zapytałam trochę niepewnie widząc jego minę, z której kompletnie nic nie umiałam wyczytać. Był na mnie zły? Cały czas mnie lubił? A może obrażony? Albo miał mnie już serdecznie dość, po tym, jak pół nocy ryczałam jak głupia w jego rękaw...ym, ramię...

-Zakupy.-odparł przyglądając mi się badawczo, jakbym co najmniej spadła z kosmosu.

-Ahm... No tak, Ja też! Z Anią. I Ewą. Piszczek. Są tam. Gdzieś...-machnęłam chaotycznie ręką gdzieś za siebie zatapiając się w kuszących oczach klubowej jedenastki.

-Tak, wiem. Widziałem je.

-Jasne... Też szukasz kaszek? Sara ma zatrucie pokarmowe, więc waniliowa...Za to ja jak byłam mała pamiętam, że lubiłam truskawkową... A może malinową? W każdymś razie była różowa. A ty jakie kupujesz? Nie wiem, co lubią chłopcy... O! Może bananowe? Jeszcze są takie wieloowocowe. Też są w porządku...-wpadłam w nagły słowotok i nie miałam zielonego pojęcia jak z tego wybrnąć. Myśl! Myśl! Myśl!

-Ale ja nie kupuję...

-A no tak, narzeczona. Faceci pewnie nie wiedzą jakie kupić...-ziemio, czemu się jeszcze nie zapadasz? Ja cię błagam!

-Czekaj, czekaj. O czym ty mówisz?-przerwał mi patrząc na mnie rozbawionym wzrokiem, a jednocześnie jak na wariatkę, która wygryzając zębami metalowe kraty uciekła z oddziału zamkniętego. A może by tak zwiać? 

-No bo...-zaczęłam, ale przerwał mi dzwoniący telefon Marco.

-Poczekaj chwilę, okej?-spojrzał na mnie wnikliwie, ale bardzo krótko, a potem oddalił się na dwa, może trzy kroki. 

Stałam jak ten słup przy regale i obserwowałam ruchy jego warg. A potem już jego całego...I tak patrząc zdałam sobie sprawę, że skurczybyk jest jeszcze przystojniejszy niż mi się wydawało. Nie mam bladego pojęcia jak długo się w niego wpatrywałam. Z tego transu wyrwał mnie jego donośny śmiech. Skierowałam pytające spojrzenie w jego stronę, a ten buchnął jeszcze większą salwą śmiechu i patrzył na mnie jakbym co najmniej jeździła na rowerze jednokołowym w stożkowatej czapeczce i żonglowała pomidorami. Albo jajkami, które by spadały i rozbijały się dookoła mnie. Lub na mój łeb. Dość. Chce się śmiać-niech się śmieje. Chwyciłam moje kaszki, odwróciłam się i kiedy miałam iść poczułam, jak położył mi rękę na ramieniu i odwrócił do siebie. Kiedy chciał już coś powiedzieć znowu się roześmiał. Zauważyłam łezki w kącikach jego oczu. Rzucił do telefonu krótkie "cześć" i schował go z powrotem do kieszeni.

-Co się stało?

-Chodź.-przesunął rękę z ramienia na plecy i popchnął mnie delikatnie do przodu.

-Ale Ewa...-zaczęłam, a ta właśnie nie wiadomo jak zmaterializowała się przed nami.

-O, proszę, Ewa. Tutaj są kaszki.-zabrał je z moich rąk i podał je brunetce.- Porywam Ingę i zobowiązuję się odwieźć ją o ludzkiej porze.-powiedział do niej z czarującym uśmiechem..Oł maj gasz...Jak on to robi? Ewa! Nie gódź się!

-Pewnie! Jasne! Przekażę Ani. Bawcie się dobrze.-Czy ja się przesłyszałam?! Ta tylko uśmiechnęła się promiennie wkładając kaszki do koszyka.

Marco pociągnął mnie za rękę w stronę wyjścia. A co się stało z jego zakupami?

-A twoje zakupy?

-Zrobię kiedy indziej. No chodź.-uśmiechnął się szeroko i poszliśmy w kierunku jego samochodu. Otworzył mi drzwi od strony pasażera, a sam wsiadł od strony kierowcy. Przekręcił kluczyk w stacyjce i rozległ się cichutki warkot silnika.

-Dokąd jedziemy?-zapytałam, kiedy po jakimś czasie zatrzymaliśmy się na światłach. Marco spojrzał się na mnie i starał się (na marne) stłumić śmiech.

-Możesz mi powiedzieć, co cię tak bawi?

-Ja nie...nie wierzę! Haha, ale jak..

-Marco! Przestań, albo mi powiedz w końcu o co chodzi!

-Poczekaj chwilę, już niedaleko.

-Nie możesz mi nic więcej powiedzieć?

-Jesteś pocieszna.

~~~

Kochane! Przepraszam za takie spóźnienie, ale tuż przed wstawieniem usunęła mi się calutka część i pisałam ją od poczatku. Mam nadzieję, że nie ma tu za wiele błędów. 

Chciałam wam ogromnie podziękować za wspaniałe komentarze, które ogromnie motywują i za dwie nominacje do Liebster Award!!! (moje odpowiedzi w zakładce!). Jak już pisałam to powyżej to taki mały "wstęp" do 21.-swoją drogą-matko jak to szybko zleciało.. :') Już mamy 20-stkę! ;o

No nic. To ja lecę!

I jak ktoś jeszcze nie wie (zapewne wszyscy już wiedzą;D ) wygraliśmy  wspaniałe 4:0 i mamy na razie 2 miejsce w tabeli-gramy o 1! Marco, Auba & Miki x2 :))) Nasi dzisiejsi mistrzowie! Tylko tak dalej!

Buziaki:***