Dwadzieścia jeden.

Po tej jakże „owocnej” konwersacji jechaliśmy w ciszy, zupełnie nie odzywając się do siebie. Marco zadzwonił do kogoś, ale nic z tej rozmowy nie wywnioskowałam. Zapytał jedynie „Jesteście w domu?” i „Ok.”. Tyle. Jedziemy do jakiegoś domu? Czyjego? Może jego drugiego? Może chce mi przedstawić narzeczoną? A może do Mario i Ann? A może Błaszczykowskich… No cóż. Gdybanie mi tu nic nie pomoże. 

Jechaliśmy może z jeszcze jakieś dziesięć minut i zatrzymaliśmy się na ulicy, gdzie stało kilka bliźniaków. Gdzieś dalej widać było mały las. Marco wysiadł z samochodu i otworzył mi drzwi. Wysiadłam i spojrzałam się na niego pytająco.

-Chodź.-zamknął samochód, złapał mnie za rękę i pociągnął ku jednemu z domów. Nacisnął guzik domofonu, a chwilę później było słychać brzęczenie furtki. Weszliśmy po schodach. Jak się okazało, drzwi były otwarte. Znaleźliśmy się w średniej wielkości przedpokoju. Urządzony był w dość staromodnym stylu, ale miał w sobie taki domowy charakter. Ściany było obłożone drewnianymi prostokątami. Na nich pozawieszanych było kilka małych, malowanych obrazków przedstawiających różne widoki. Na środku stała duża, drewniana szafa, a koło niej mały stoliczek, również z drewna, na którym stała ceramiczna, malowana miseczka z kluczami.

-Cześć!-krzyknął Marco i zdjął buty. Automatycznie zrobiłam to samo. Poprowadził mnie w głąb domu. Nie dane nam było wejść do salonu, kiedy na ręce blondyna wbiegł mały chłopiec. Czy to nie ten, którego widziałam przed galerią?

-Ale fajnie, że jesteś!-wyseplenił radośnie i wtulił się mu w szyję.

-Też się cieszę.-uśmiechnął się od ucha do ucha. Po schodach akurat schodziły dwie kobiety. Ta, która szła jako pierwsza, wydawała mi się dziwnie znajoma… Za to druga!

-Yvonne?-zdziwiłam się na widok kobiety, na którą wpadłam na ulicy.

-Inga? Co ty tutaj robisz?-ucieszyła się. Podbiegła do mnie i uściskała serdecznie.

-W sumie to nie dane mi było wiedzieć, co ja tutaj właściwie robię.-spojrzałam się wymownie na piłkarza trzymającego chłopca i patrzącego na zachodzącą sytuację w lekkim osłupieniu. –A ty?

-Mieszkam!

-To wy się znacie?-odezwał się w końcu Marco

-Tak! Wpadłyśmy na siebie pod galerią. Inga zobaczyła jakiegoś chłopaka, który się jej… Ałaaaa!-pisnęła, kiedy nadepnęłam ją dość silnie na stopę. –No co?-spojrzała na mnie pytająco

-No właśnie. Bo zaszło pewnie nieporozumienie. Również przy galerii. Chciałbym ci przedstawić moje siostry- Yvonne i Melanie, oraz mojego wspaniałego siostrzeńca, Nico. –siostrzeńca, siostrzeńca… Siostrzeńca! Czyli to nie było jego dziecko, a niby narzeczona to jego siostra?! No brawo, Scherlocku- usłyszałam moją podświadomość.

-Czyli wy… ty… -spojrzałam zmieszana na Marco, to na jego siostrę, którą wtedy z nim widziałam

-Nie, to nie jest moja dziewczyna, jeśli to masz na myśli.

-Skąd ty…Skąd wiedziałeś?

-Mario. Zadzwonił do mnie z wyrzutem w sklepie, że nic nie wiedział. I że nikomu nie powiedziałem, i że byłaś smutna.

-Nie byłam smutna, tylko…

-Nie wierzę!-przerwała moje próby tłumaczenia się Yvonne. –Wtedy, co na siebie wpadłyśmy, widziałaś mojego brata? –spojrzała na nas rozradowana. –A to jest ta Inga, o której…

-Inga, moja przyjaciółka. Przyjechała do Lewego.-przerwał jej z lekkim niezadowoleniem. A ja byłam ciekawa. O której co?

-Jaki zbieg okoliczności! Chodźcie do salonu, a nie tak w przejściu stoimy.

-A pogramy w piłkę?-zapytał się chłopiec.

-To przynieś i pogramy.

-A ona z nami też pogra?-wskazał palcem na mnie, a ja się zaśmiałam

-Trzeba będzie ją zapytać.

-Wujku?-szepnął mu na ucho, jednakże na tyle głośno, że wszystkie słyszałyśmy

-Hmm?

-A jak ona ma na imię?

-Inga.

-Ymm. Ładnie. To ja idę po piłkę, a potem ją zapytam, dobra?

-Dobra.-zaśmiał się Marco i poczochrał malcowi włosy, a ten uradowany pobiegł po schodach do góry

-Tylko ostrożnie synku!-krzyknęła za nim Melanie

-Dobra, dobra.-odkrzyknął i zniknął nam z pola widzenia.

-Uroczy maluch.

-Tak. Chyba po wujku ma zacięcie do gry.-zaśmiała się najstarsza z rodzeństwa

-Raczej od wujka.-poprawił ją Marco

-Oj tam, niech ci będzie.

-Mieszkacie tutaj razem?-zwróciłam się do sióstr.

-Ja tu mieszkam z rodzicami. Mela z mężem za miastem, ale często nas odwiedza na kilka dni.

-…Wasi rodzice tu są?

-Nie, wyjechali na tydzień na wakacje.-uspokoił mnie trochę Marco. Spojrzałam na niego i nie mogłam się powstrzymać od śmiechu.

-Co?

-Jaka ja jestem głupia.

-Nie jesteś głupia. Jesteś po prostu zazdrosna.- powiedział pewnie i popatrzył na mnie wyzywającym wzrokiem. Już miałam mu coś odpowiedzieć, ale podbiegł akurat do mnie mały Nico.

-Ciociu, zagrasz w piłkę?

-Jasne.-uśmiechnęłam się i wstałam z kanapy, jak i za mną Marco.

-Chyba w twoich snach, Reus.-odwróciłam się do niego, co spotkało się z  jego szerokim uśmiechem.

-Nawet nie masz pojęcia, o czym ja śnię, Mazur.

-O innowacyjnym żelu do włosów, po którym jak wylejesz całą tubkę na włosy się nie klei? To byłby przełom w twoich fryzurach.

-Przeginasz.-spojrzał na mnie próbując utrzymać powagę. Weszłam do ogrodu i podeszłam do Nico.

-To jak, kto stoi na bramce?

-Wujek!

-A my strzelamy?

-Taak! Wujek, no chodź już!

-Idę, idę.

I tak spędziliśmy uroczą godzinę na graniu w piłkę. Marco z Nico cały czas się wygłupiali, a mi uśmiech nie schodził w twarzy. Chyba mały też mnie trochę polubił. Nigdy nie zapomnę wspólnego tarzania się po trawie.  Poprosiłam potem Yvonne, żeby pożyczyła mi jakąś bluzkę na zmianę.

-Ciociu! A przyjedziesz kiedyś do nas?

-Jak wujek Marco mnie ze sobą zabierze, to z wielką przyjemnością.

-Ale super! Wujku, zabierzesz ze sobą Ingę?

-Oczywiście.-uśmiechnął się i poczochrał młodemu włosy.

-Huraaa!-zaczął skakać jak mała piłeczka.

-Słyszałaś mamo? Inga do nas przyjedzie!

-Słyszałam, słyszałam.-powiedziała z uśmiechem i wzięła swojego synka na ręce Melanie. –Zapraszamy.

-To co, idziemy?-zwrócił się do mnie Marco

-Jasne.-odpowiedziałam z uśmiechem

-Wpadnijcie niedługo. A do ciebie, droga panno, jeszcze zadzwonię.-skierowała do mnie Yvonne

-Mam się bać? Zabrzmiało groźnie.

-Zobaczysz.-puściła mi oczko i mocno przytuliła mnie na pożegnanie.

-Bardzo miło było cię poznać.- uścisnęła mnie przyjacielsko druga z sióstr

-Pa ciocia!-wyciągnął w moim kierunku swoje małe rączki Nico.

-Pa szkrabie.-poczochrałam go po główce jak wcześniej Marco i pogilgotałam w brzuszek.

Marco przepuścił mnie w drzwiach i poszliśmy w kierunku samochodu. Jak odjeżdżaliśmy, pomachaliśmy jeszcze jego siostrom i małemu Nico.

-Słodki jest.

-Tak. Uwielbiam go.

-Widać.

-Ciebie też bardzo polubił.

-Myślisz?

-Wiem. Nawet jak kilka razy przyjechałem z Carolin, nigdy nie powiedział do niej „ciociu”. Na początku w ogóle do niej mówił na „pani”, a potem tak bezimiennie.

-Mądre dziecko.-zaśmiałam się, na co Marco do mnie dołączył

-Marco?

-Hmm?

-Czy… rozmawiałeś z nim na treningu?

-Tak. Sam mnie poprosił na chwilę.

-…I?

-Martwi się o ciebie. Myślał, że przyjdziesz na trening.

-Co mu powiedziałeś?

-Że sobie dajesz radę. Chciałby z tobą porozmawiać. Nie chce naciskać, dlatego pytał, czy jesteś w stanie.

-Chyba powinnam.

-Jak uważasz. Przecież nikt cię do niczego nie zmusza.

-Bardzo polubiłam pana Jurgena, nie chcę teraz stroić jakiś fochów, czy po prostu go unikać. Nie potrafiłabym tak… A teraz, kiedy wiem, że jest moim… Jezu, Marco, to mnie przerasta…-westchnęłam, kiedy zatrzymaliśmy się na światłach. Złapał moją dłoń i przejechał kciukiem po knykciach.

-Dlatego według mnie powinnaś przynajmniej z nim porozmawiać. On pewnie też czuje się tak samo jak ty.

-Tak zrobię. Tylko po wycieczce.

-No tak, jutro z samego rana wyjeżdżamy.

-Muszę jeszcze dzisiaj skoczyć do sklepu po jakieś spray na komary i inne latające dziadostwa.

-No tak, też muszę kupić. A pamiętasz, dzisiaj o siedemnastej pod Iduną.

-Czemu?

-No na zdjęcia. Do tego wywiadu.

~~~

Kochani ogromnie dziękuję za tyle motywujących komentarzy! Aż chce się pisać!:)))

22-gi rozdział... Przymknijcie na niego oko, dobrze? Pisałam go pod wpływem głupawki i wyszedł jak wyszedł. Możecie się domyślać ;D

Buziaki:***