Dziewiętnaście.

/Inga/

-Dziękuję Ci, Marco… Za to wszystko co dla mnie zrobiłeś…–odezwałam się w końcu, kiedy podjechaliśmy pod dom Lewandowskich. Nie mogłam sama pozbierać tych wszystkich strzępek w mojej głowie. Gdyby tak z nich wyodrębnić Marco… To, co dla mnie zrobił tej nocy… Przecież mógłby równie dobrze zawieźć do Anki i Roberta i zostawić sam na sam z moją rozjechaną niczym przez czołg i walec psychiką.

-Nie ma za co.-posłał do mnie swój piękny uśmiech. Nie mogłam się oprzeć i mocno go do siebie przytuliłam.

-Jest. Oj, jest…-szepnęłam mu do ucha. Wyczułam jego jeszcze większy uśmiech.

-Który to już raz oglądałaś „Śniadanie u Tiffany’ego”?

-Sto trzydziesty dziewiąty w ogóle, pierwszy raz po niemiecku.

-Wow… Ale miałaś rację, lektor był paskudny.

-Jak wszyscy inni niemieccy.

-Uważaj, bo zaraz pożałujesz.

-A ty pożałujesz, jak się spóźnisz na trening.

-Na pewno nie chcesz jechać?

-Nie. Poleżę sobie trochę w ogrodzie. Dobrze mi zrobi.

-Może zostać z tobą?

-Nie trzeba, Marco. Potrzebuję chwili samotności. Chcę sobie to na trzeźwo poukładać w tej łepetynie… Tak, wiem, wiem, jak coś to mam dzwonić. Już mi powtarzałeś to ze sto razy.

-Powtórzę sto pierwszy. Zawsze możesz do mnie zadzwonić. O każdej porze dnia i nocy. Nie żartuję.

 -Chyba już zapamiętałam. Możesz mieć pewność jak będę potrzebowała zadzwonić na linię pocieszycieli będziesz jako pierwszy na liście. Pa.-pocałowałam go w policzek i czując przybierającą purpurę na moich policzkach, jak najprędzej wymknęłam się z samochodu. 

Wklepałam kod przy furtce do posiadłości Lewandowskich i weszłam szybko do domu. W salonie zastałam Anię, Roberta i Mario.

-Inga! Kochana! Gdzie ty się tyle podziewałaś!-podbiegła do mnie moja przyjaciółka i mocno mnie przytuliła.

-Hej, spokojnie, byłam u Marco.

-U Marco? Myślałam, że miałaś być u Ewy… Tak Robert mówił. –spojrzałam pytająco na Mario. Pokręcił przecząco głową. Czyli nic im nie powiedział. Całe szczęście. Uśmiechnęłam się do niego delikatnie.

-A ty nie miałaś być przypadkiem zła na Marco?

-Za co?

-Za to, że nie powiedział ci o tej kobiecie i dziecku…

-Czekaj, co przepraszam?-odezwał się Goetze i spojrzał na nas jakbyśmy obie z kosmosu spadły

-Nic…

-Nie ma nic. Chodź na chwilę do ogrodu.

-Mario, powinniśmy już być w drodze na trening.

-Pięć minut.-odpowiedział i pociągnął mnie za rękę ku drzwiom ogrodowym.

-Udało wam się chociaż porozmawiać?

-Nie. A nawet tak.

-Jaśniej!

-No jakoś przy okazji mu powiedziałam mu, że jest moim przyjacielem.

-Nie wytłumaczyliście sobie tego pocałunku i w ogóle?

-Nie.

-A gdzie spałaś?

-Jeny, Goetze, czy to takie ważne?

-Tak!-wyszczerzył się w tym swoim uśmieszku

-Na łóżku.

-Jaka była pościel?

-Myślisz, że w środku nocy przyglądałam się barwie pościeli? Czarny, może granat.

-Ha! Czyli spałaś w jego sypialni!

-Fascynujące… Doprawdy…

-A gdzie spał Marco?

-W fotelu.

-Eeee, kicha. Nie mogłaś się podzielić kawałkiem łóżka?

-Ty! Grubasku! Ty mi tu za swatkę nie rób, okeej?

-Nawet się nie całowaliście?-dopytywał… Emm… Co by tu powiedzieć? Minęło już pięć minut? Kiedy ten Robert w końcu go zawoła, czy coś? Spojrzałam się na drzwi prowadzące do ogrodu. Nikt tam nie stał. Szlag by to…

-Wiedziałem! Wiedziałem! Wiedziałem!

-Co wiedziałeś?

-Że się całowaliście!

-Tak, całowaliśmy się, podoba się?!

-Taaaak!-podskoczył jak małe dziecko i mnie mocno uściskał

-Mario, nie wyobrażaj sobie za wiele, okej? Po pierwsze nie zamierzam się pakować w żadne związki, a po drugie nie zamierzam być tą drugą. Nie kręci mnie odbijanie komuś facetów.

-O co z tym chodzi?

-Nie wiesz?

-O czym?

-O dziewczynie Marco.

-Marco ma dziewczynę?

-Też nie wiedziałam, dopóki nie zobaczyłam ich wychodzących radosnych z galerii. W dodatku z małym dzieckiem.

-Nic nie wiedziałem…

-Chyba nikt nic nie wie. Ale proszę cię,  nie rozpowiadaj tego nikomu. Niech to zostanie u nas i Lewandowskich, ok? Może kiedy indziej będzie chciał nam ich przedstawić.

-Może…

-Mario, chodź, bo miliona kółek karnych nie będę robić.

-Okej! Inga, jedziesz?

-Nie.

-…A kiedyś jeszcze przyjdziesz na nasz trening?

-No ba. I nie jeden.

-To dobrze… Jak się w ogóle czujesz?

-Bywało lepiej, ale w porządku.-uśmiechnęłam się, a ten uściskał mnie na pożegnanie i pobiegł w kierunku wyjścia.

Było bardzo ciepło. Poszłam do mojego pokoju i przebrałam się w krótkie spodenki, górę od kostiumu i japonki. Włosy związałam w koczek i zmyłam makijaż. Tak ubrana zeszłam po schodach, poszłam do kuchni, gdzie nalałam sobie do szklanki wody z cytryną i listkiem mięty, wzięłam ze stołu jakąś gazetę i poszłam do ogrodu rozsiąść się na leżaku i łapać ostatnie promienie dzisiejszego słońca.

/Marco/

Dzisiejszy dzień zaliczam do tych najbardziej udanych. Całe popołudnie spędziłem z Ingą. Oglądaliśmy na komputerze „Śniadanie u Tiffany’ego”, jej ulubiony film, który widziała już miliony razy, a i tak jej się nie znudził. Ja nie mam o nim jakiegoś większego zdania. Może dlatego, że go nie oglądałem, tylko cały czas patrzyłem na rysy jej twarzy…

Właśnie siedzieliśmy przebrani z chłopakami w szatni, kiedy wparowali do niej Mario i Lewy.

-Cześć wszystkim-rzucili niemal synchronicznie i zaczęli się szybko przebierać.

-Cześć, cześć. A co to takie zbiorowe spóźnianie?

-A tak jakoś. Akurat byłem u Roberta.

-A cóż tam robiłeś?-pytał dalej Mats

-A rozmawiałem.

-A z kim?

-A z Ingą.

-A to fajnie.

-A wiem.

-A będzie?

-Nie.

-Przegrałeś. Nie powiedziałeś „A”.

-Dobry wieczór, zapraszam wszystkich na murawę.-wychylił się zza drzwi Klopp, a chwilę później już go nie było.

-Co z nim?-zapytał Marcel marszcząc brwi.

-Nie wiem. Coś nie w humorze. Będzie długi trening.-westchnął Aubameyang

Wyszliśmy wszyscy na murawę. Stanęliśmy w szeregu.

-Chyba jesteśmy w komplecie. Trening dzisiaj wyjątkowo przełożony. Mam nadzieję, że nie zepsułem wam planów na dzisiaj. Na początek piętnaście okrążeń boiska.

-Ile?!-zaprotestował Moritz

-Dwadzieścia. Już. Marco do mnie.

-Tak?-trener spojrzał na resztę, żeby zobaczyć, czy są w odpowiedniej odległości.

-Nie ma jej, prawda?

-Nie. Jest w domu z Anią. Wie o tym tylko Kuba, Mario i ja. Nikt poza tym.

-Jak z nią? Lepiej?

-Szczerze? Gdyby nie Kuba byłoby ciężko. Trzeba mu przyznać, że postawił ją na nogi i odżyła.

-Nie dusi tego w sobie?

-Nie. Długo rozmawiali i wszystko się unormowało.-powiedziałem, na co na twarzy trenera pojawił się nieznaczny uśmiech.

-To dobrze. Bardzo dobrze. Całe szczęście.

-Mówiłem, że nie ma o co się martwić. Jest bardzo twarda.

-Tak. Jest twarda… Po ojcu.-wypowiedział ostatnie dwa słowa jakby je testując, za to z dumą.

-Niewątpliwie.-uśmiechnąłem się do niego, na co on zamknął mnie w niedźwiedzim uścisku.

-Dziękuję ci, Marco.

-Ja chyba tutaj odegrałem najmniejszą rolę.

-Nie, wręcz największą. Przy tobie jest szczęśliwa.-cały czas uśmiechał się szczerze –Pytałeś, czy chce się spotkać, czy porozmawiać?

-Powiedziała mi, że by chciała po naszym wyjeździe na obóz z dzieciakami. Potrzebuje trochę czasu, na chwilę od tego uciec. Nie mówiłem, że pan pytał.

-I dobrze. Cieszę się, że w ogóle chce porozmawiać.

-Przecież ona pana bardzo lubi.

-Jako trenera Borusii…

-Nie, to się przedkłada.

-Myślisz?

-Pytała, czy wiem co u pana.

-Serio?

-Tak. Od razu jak się obudziła. Martwiła się. Chyba bardziej niż o swój opłakany stan…

-Przepraszam, że akurat się wtrącę, domyśliłem się o czym rozmawiacie, jak podbiegłem to akurat trafiłem na dobry temat.- stanął koło nas Kuba

-Jasne, nie ma sprawy. Tobie też miałem podziękować…

-Ale nie ma za co. Tylko otwarcie porozmawialiśmy.

-Każdy mówi, że to nie jego zasługa. Zmówiliście się, czy co?-zaśmiał się pod nosem –A wracając, to co chciałeś powiedzieć.

-Ehh… No dobra, ale nie wiecie tego ode mnie. Inga mi wyznała, że boi się, że przez nią rozstanie się pan z żoną.-Klopp głośno wypuścił powietrze z płuc.

-Ulla wyprowadziła się do matki. Pokłóciliśmy się dosyć ostro. Na razie nie bierzemy rozwodu, ale rozumiecie… Inga na pewno nie może się za to obwiniać, bo to nie jest jej wina. Gdyby nie przyjechała tutaj do Lewandowskich, to być może nigdy w życiu nie dowiedziałbym się, że mam córkę. I wiele bym stracił.

-Przykro mi. Może to da się jakoś uratować? O tym to chyba już pan będzie musiał z nią porozmawiać, bo my już tutaj nic nie zdziałamy.

-Tak, będę musiał z nią pogadać. Ale to już po tym waszym wyjeździe. No dobra, koniec ploteczek. Teraz dziesięć kółeczek.

-Rymujemy!-zaśmiał się Kuba

-I piłkarzom dokopujemy. Już, już, biegamy. Prywata prywatą, ale teraz jesteśmy w pracy!

-Tak jest.-zaśmiałem się i razem z Kubą dołączyliśmy do reszty.

***

Po treningu Mario szybko się ubrał i wyszedł jako jeden z wcześniejszych, burcząc krótkie „cześć”. Dziwne, bo zawsze wychodziliśmy razem.

-Nie wiesz, co się dzieje z Mario?-zwróciłem się do Roberta

-Nie. Jak był u nas było wszystko w porządku… Hmm… Może dopiero po rozmowie z Ingą zaczął się jakoś dziwnie zachowywać, ale nie wnikałem.

-Jasne, dzięki.

-Spoko. Ja lecę. Padam na twarz.

-Ja też. Ledwo żyję. Cześć

-Na razie!-rzucił do wszystkich i wyszedł z szatni.

Nie rozumiałem co się dzieje z Mario. A może Robert nie mówił mi całej prawdy? Teraz wiedziałem tylko jedno, że muszę iść spać, bo zaraz zasnę na stojąco.

                                        ***

Dziękuję za tyyle cudownych i motywujących komentarzy!♡♡♡ Dzięki nim znalazłam ogromne pokłady weny i napisałam z 3/4 rozdziału! I to nawet nieźle!:))) Za tydzień pojawi się bardzo krótki rozdział na dobrą sprawę cz.1 20-tki, ale nie mogłam inaczej zrobić niż je podzielić. Jutro wyjeżdżam na jednodniową wycieczkę na takie 75% niemiecką (reszta polska) wyspę Uznam!;) Zawsze to coś nowego, więcej miejsc do zwiedzania, więcej inspiracji...
PS. Taka pocztóweczka dla Was:)

Dopadłam płytę ani...dopiero w Koszalinie...godzinna męczarnia w śmierdzącym busie..ale jakie trofeum!☆☆☆
Buziaki!:***