Osiem.

Nagle usłyszałam skrzypnięcie drzwi od klubu... W pierwszym momencie pomyślałam, że to Marco. O dziwo teraz chciałam, żeby tak było…albo nie? Sama nie wiedziałam. W drzwiach stanęła Ania. Pewnie zaraz zacznie się "odpytywanie". Spojrzałam na nią pytającym wzrokiem.

-Chcesz jechać? Wzięłam kluczyki, nic jeszcze nie piłam...Poza tym nie masz kluczy do domu.

-To daj mi klucze, wezwę sobie taksówkę, a ty idź się bawić.

-Ooooczywiście.-przyciągnęła i ruszyła w kierunku parkingu. Nic nie powiedziałam, tylko ruszyłam za nią. Wsiadła na miejsce kierowcy i czekała, aż wsiądę. Zajęłam miejsce pasażera i ruszyłyśmy. Jechałyśmy w kompletnej ciszy. Siedziałam oparta o szybę i próbowałam zliczyć mijane latarnie.  W końcu zatrzymałyśmy się w garażu. Wysiadłyśmy z samochodu i schodkami na górę weszłyśmy do przedpokoju. Zdjęłam buty, marynarkę i odłożyłam torebkę. Poszłam do salonu i opadłam na kanapę. W progu stanęła Ania z butelką wina i dwoma kieliszkami. Weszła i postawiła na stole.

-To, czy sprawa wyższej wagi państwowej?

-Nawet na skalę światową...-mruknęłam pod nosem

-Ooo, to grubo. Zaraz coś zaradzimy.-powiedziała i poleciała do kuchni. Po chwili już stała koło mnie.

-Wódka z colą. Mocne.

-No to idealnie... Aniu, nie chcesz być tam z nimi? Kto ich odwiezie?

-Nie, wolę poużalać się nad światem z tobą. A kto ich odwiezie? Mnie to nie obchodzi. Powiedziałam Robertowi, że wychodzimy i ma nie zwozić pijaczyn do nas, reszta mnie nie ob.-cho-dzi.

-No i bardzo dobrze!-powiedziałam i nalałam nam alkoholu do kryształowych kieliszków do wina. Jeden pies, z czego się pije, ważne co. O!

***

30 minut później

-To o co tym razem poszło?

-O miłość do ojczyzny...

-Trzeba było mówić, że nie chcesz o tym gadać...

-Nie, ja mówię całkiem serio! Też mu to wypomniałam!-zaśmiałam się. Zaczynało mi powoli szumieć w głowie

-Ty to argumenty zawsze masz najlepsze. A poza tym, co mu nawtykałaś?

-Ooooj dużo... O! Na przykład, że jest zapatrzoną w siebie, chamską świnią.

-Doooobrzee!-zaśmiała się równie podpita Ania -A on ci powiedział, że jesteś okrutną jędzą? Hihi

-Właśnie nie! Wyjechał mi z tekstem, że jestem niedostępna, piękna i jakieś tam inne pierdoły. Nie pamiętam-skłamałam. Mimo, że nie byłam już do końca trzeźwa, cały czas jego słowa chodziły mi po głowie... "Uważam cię za pewną siebie, o silnym charakterze choć dziwnie niedostępną i zamkniętą w sobie kobietę, za to niewiarygodnie piękną i inteligentną..." Nie wiem czemu tak bardzo mnie to dotknęło, przejęło. Tylko się nie zakochaj idiotko. Być może było to kolejne kłamstwo padające z jego ust, ale pierwszy raz w życiu usłyszałam to od osoby innej niż moja babcia, która podnosiła mnie na duchu i mówiła, że jestem twarda i mam się nie poddawać…

-Ziemia dooo Ingi!

-Coś mówiłaś? Przepraszam, zamyśliłam się...

-Pytałam co ty na to?

-Znowu zaczęłam na niego krzyczeć, aż w końcu...-histerycznie się roześmiałam i nie mogłam przestać

-Inga?-zaniepokoiła się lekko Ania

-Wiesz...-dopiłam do końca mieszankę wódki z colą- nasze rozmowy zawsze muszą się...dość specyficznie kończyć.

-Czyli?-dopytywała nalewając mi trunku do kieliszka

-Czyli pamiętasz jak w Warszawie się rozryczałam jak się pokłóciliśmy, nie?-zapytałam i opróżniłam zawartość kryształowego kieliszka

-Pamiętam, pamiętam...A teraz co?

-Nalej...

-Oo, chyba grubo, co? Walnęłaś mu w czułe miejsce czy dałaś z liścia?-zaśmiała się Lewandowska

-Nie, gorzej. Więcej nalej...-jak nakazałam tak zrobiła. Patrzyła na mnie wyczekującym wzrokiem, a ja do dna, jednym pociągnięciem wypiłam całą zawartość kieliszka do wina zapełnionego wódką z colą.

-Całowaliśmy się.-powiedziałam najszybciej jak potrafiłam. Ania wzięła butelkę po wódce, której było już na wykończeniu wzięła do ust i wypiła z gwinta ostatnie łyki.

-Oż w dupę węża... To za to mu wylałaś kawę na koszulę..?

-No powiedzmy. Można też ująć, że wiesz, jak mówi stare niemieckie przysłowie oko za oko...a nie, to nie niemieckie. Niemieckie brzmiałoby oko za miłość do ojczyzny!-stwierdziłam i obie roześmiałyśmy się głośno.

-No to odpłaciłaś mu się kawą za kawę...A teraz pocałunkiem za pocałunek?-zaśmiała się brunetka

-Ooj nie, to tak nie działa...Kurde, wyżłopałaś wszystko!

-Spokojnie, mamy jeszcze wino na deser!

-Ooo...Fantastycznie...

-A jak było?

-Ale co jak było?

-Nooo, jak się całowaliście...

-Aaa... W porządku.

-Hahahaha, jeszcze nigdy takiego określenia nie słyszałam! Ale tak serio!

-Miło.-napotkałam znowu jej surowe spojrzenie.- Słodko, czule, namiętnie…wymieniać jeszcze?

-UuuuuuuU, jak słooodkooo...

-Anka!

-All you need is love, all you need is love, all you need is love, love, love is all you need...-zaczęła śpiewać refren piosenki Beatles'ów.

-Wiesz co, ty głupia jesteś, serio.

-Kochasz go!

-Czyś ty do reszty zgłupiała?! JA NIE KOCHAM REUSA!-mówiłam głośno i powoli, żeby to tej jej brązowej łepetynki w końcu to doszło.

-Bo umieraa świaat na brak miłości... Cały ten świat, opada z sił, kiedy się kończy miłość.  Już tylko ty masz taką moc, obudź się, proszę, ratuj go..-śpiewała smutno tym razem piosenkę Sylwii Grzeszczak

-Jesteś nienormalna...

-To powiedz, co do niego czujesz.

-Ania...

-No już! Marco Reus to...

-Facet.

-Co ty nie powiesz... Dobra, jak go widzisz to....

-Żygam ze szczęścia, kurde.

-Inga! Zlituj ty się nade mną! Teraz na poważnie. Plusy Reusa. Dobrze całuje to raz, potem..

-Skąd wiesz, że dobrze całuje?-zaśmiałam się, a Ania spojrzała na mnie morderczym spojrzeniem.

-Dobra, okej, okej, na poważnie. Dwa.. jego oczy, spojrzenie, uśmiech, dystans... to wszystko. Dwa.

-Yhy, jasne, dwa. To jest w sumie pięć. Teraz minusy. Przebijesz? Haha.

-Oczywiście, że tak! Irytujący, wkurzający, złośliwy, arogancki i w dodatku to Marco Reus, piłkarz mojej ukochanej drużyny, którego od zawsze uwielbiałam, który ma wszystko, może mieć każdą dziewczynę, a nie jakąś przybłędę z Polski. Ile?

-Plusów siedem, minusów cztery.

-Co?! Jak ty to liczysz? Ty pijana jesteś! Chyba na odwrót!

-Wymieniłaś no uznajmy, że cztery minusy, a potem znowu przeszłaś na plusy!

-Nie prawda!

-Prawda! Proszę bardzo, piłkarz mojej ukochanej drużyny, od zawsze go uwielbiałam.

-A potem coś jeszcze też mówiłam!

-To się nie kwalifikowało ani do plusów ani minusów. To co teraz?

-Napijemy się.

-To też, ale co będzie z wami?

-Nic. Będzie tak jak dotychczas. Albo i gorzej. O.

-Jak chcesz...-westchnęła i wypiłyśmy po kieliszku wina.

Tak minęło nam "x" czasu na plotkowaniu, potem zaczęłyśmy wymyślać jakieś niestworzone historie, wino się skończyło...a potem? Potem już nic nie pamiętam.

/Kilka godzin wcześniej, Marco/

Cały czas nie mogę przestać o niej myśleć. Nie wiem nawet, kiedy zjawiła się w mojej głowie, ale wiem, że nie chcę, żeby stamtąd wychodziła. Ma w sobie coś niezwykłego, co mnie do niej strasznie ciągnie. Nigdy jeszcze nie spotkałem takiej kobiety. Jakiej? No właśnie. Chodzącej zagadki. Dosłownie. Nie spotkałem jeszcze osoby o tak trudnym, a zarazem nietuzinkowym charakterze. Zaczynam się zastanawiać, co tak naprawdę do nie czuję. Jest piękna, to na pewno, ale nie chcę jej zaciągnąć do łóżka, jak robiłem to ostatnio. Chciałbym ją poznać bardziej, zrozumieć. A potem może zaciągnąć do łóżka… Kim ja się stałem? Czasem sam siebie nie poznaję…

-Dzień doooobry!!!-zawył Mario przekraczając próg mojego mieszkania

-Mario? Przecież ja dopiero co cię odwiozłem do twojego domu...

-Yhym! Przebrałem się i przyjechałem po ciebie i pojedziemy z powrotem do mnie!

-A czemu ja sam nie mogę do ciebie przyjechać?

-Yyy, bo tak.

-Oczywiście... Jeny, ani chwili wytchnienia.

-No już, nie marudź. Ubieraj się szybko i jedziemy.

-Taaak jest....-odburknąłem pod nosem i posnułem się w kierunku sypialni. Założyłem czarne rurki i białą koszulę, którą podwinąłem w rękawach. Jak wróciłem, zastałem Mario rozwalonego na mojej kanapie i jedzącego żelki. Chyba nie ma na niego mocnych. Skierowałem się do łazienki, spryskałem się moimi perfumami i poprawiłem fryzurę.

-Łuhuu, ależ się odstawiłeś.

-Jasne, jasne. Idziemy?

-Pewno. Chodź.

***

Jakiś czas później byliśmy już w domu Mario. W tym samym czasie przyszli też inni. Oczywiście wszyscy usiedliśmy do Fify.

-Robert, a tobie co?-zapytałem, kiedy zobaczyłem drużynową dziewiątkę, chodzącą od ściany do ściany z telefonem w ręku.

-Nie mogę się do Ani dodzwonić, a umówiliśmy się na za dziesięć minut pod klubem...

-To zadzwoń do Ingi. Pewnie ma wyciszony telefon, albo się jej rozładował.

-Nie pomyślałem! Już dzwonię.

-Zrób na głośnik to się pośmiejemy! Już widzę jak cię zjeżdża! Haha-śmiał się Piszczek.

-No na pewno...

-Albo się mi i Marco oberwie.-zaśmiał się pod nosem Götze

-Wam to na pewno!-śmiał się Robert

Jak mówili tak i się stało. Bestia. Sobie wymyśliła...

-Ej, książę, jedziemy!-wyrwał mnie z zamyśleń Łukasz, a reszta chłopaków zaśmiała się.

-Bardzo śmieszne...-mimowolnie uśmiechnąłem się i wstałem z miejsca.

-No, księżniczki, nadchodzimy!-powiedział radośnie Mo i w wesołych nastrojach wyruszyliśmy spod domu Mario.

Przed klubem zaparkowaliśmy niecałe piętnaście minut później. W środku zastaliśmy już pijanego Marcela. Jak się udało nam z niego wydusić, przyszedł około godziny temu. Usiedliśmy na naszych stałych miejscach i czekaliśmy na dziewczyny dyskutując..o wszystkim i niczym.. Moje rozmyślania przerwał lekki szum na sali. Spojrzałem w kierunku błądzących wzroków moich towarzyszy i zobaczyłam Ją. Szła w środku grupki dziewczyn. Śmiała się. Nie mogłem oderwać wzroku od jej wyeksponowanych, pięknych, długich nóg. Widząc ślepiących się na nią facetów, mógłbym im nieźle przywalić, ale tylko wszedłbym na idiotę. Cholera, czy ja jestem zazdrosny?!

-Piękna, co?-wyrwał mnie z zamyśleń mój przyjaciel.

-Tak... Co? Kto?

-Zależy o kim myślisz!-zaśmiał się pod nosem i poderwał się z miejsca.

Wszystkie dziewczyny skierowały się do swoich chłopaków i odwrotnie. Łatwo można by było odgadnąć, że zostanę "skazany" na Ingę, z czego w głębi ducha się cieszyłem, chyba jednak nie z wzajemnością. Ciemnooka spojrzała na mnie lekko nerwowo i przysunęła się jeszcze bliżej Ann. Mario chyba też to zauważył i dla rozluźnienia sytuacji przytulił je obie. Chwilę później podbiegł do niej Mats, który podniósł ją w talii i zaczął nią kręcić dookoła siebie. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu, widząc ją piszczącą i wymachującą nogami. Przywitałem się z dziewczynami, ale niestety zgubiłem gdzieś Ingę. Z kamuflażu szóstka. Haha. Usiadłem na moim miejscu, gdzie stał jeszcze ledwo co napoczęty drink. Chwyciłem kieliszek i skierowałem w kierunku ust. Wtedy ją zobaczyłem. Szła z Błaszczykowskimi trochę ich wyprzedając. Akurat brałem łyk trunku, kiedy usłyszałem głos Ingi "Kochani, muszę wam coś powiedzieć.." Rozumiem, że "kochani" tyczy się również mnie? :) "Będę matką.." usłyszałem, na co chyba z wielkiego szoku głośno zakrztusiłem się drinkiem. Mario, mimo tego, że też był tym faktem zdziwiony spojrzał na mnie rozbawionym spojrzeniem i znacząco poruszał brwiami. "..Chrzestną." dokończyła. Wziąłem głęboki oddech "na uspokojenie". Jeny, już się wystraszyłem. A tak, trzeba Kubie i Agacie pogratulować. Oczywiście pijany Marcelek od razu wypalił, że trzeba się napić. No...ale trzeba było mu rację przyznać,  w końcu nasz przyjaciel po raz drugi zostanie ojcem.

Kątem oka zauważyłem oddalających się Ingę i Mario...

-Marco, skoczysz zamówić jakieś drinki?-spytał Piszczek

-Jasne, jakieś konkretnie?

-Nie, wybierz coś.

-Spoko..-odszedłem dość szybko i złożyłem zamówienie. Wracając usłyszałem głosy mojego przyjaciela i Ingi. Nawet nie zauważyłem ich za pierwszym razem. Rozmawiali…o mnie? Że powinienem ją przeprosić? Postanowiłem podejść do nich. Potem potoczyło się już bardzo szybko. Mario wymknął się niezauważalnie z bezsilności, a Inga zaczęła się na mnie „wydzierać”. Nie mogłem spuścić wzroku z jej ciemnych oczu, które na mnie wnikliwie patrzyły i pięknych, malinowych ust, które coraz wolniej zaczęły wypowiadać słowa…aż w końcu złączyły się z moimi w pełnym pasji i namiętności pocałunku. Wiedziałem, że nie powinienem, ale kiedyś usłyszałem, że to, co zakazane smakuje najlepiej. I jest w tym dużo racji. Chyba to był najpiękniejszy pocałunek, wyjątkowy…W końcu mogłem poczuć słodki smak jej ust. Mimo tego, że była przyparta do ściany, zwinnie mi się wyrwała z uścisku i szybkim krokiem ruszyła do stolika. Po głębokim oddechu poszedłem za nią. Akurat odwróciła się w moją stronę z torebką w dłoni. Zdołałem tylko powiedzieć jej imię, a ona się szybko odwróciła i nim zdążyłem się obejrzeć…miałem całą zawartość ze szklanki z mrożoną kawą na białej koszuli.  Byłem trochę zły, ale z drugiej strony wiedziałem, że mi się też trochę należało. Chyba największą karą jednak, jak się okazało, było dostrzeżenie łez w jej pięknych oczach. Ruszyła biegiem w stronę wyjścia. Chciałem iść za nią, ale za ramię złapała mnie, Ania, żona Roberta.

-Zostaw ją, ja do niej pójdę.

-Ale…-chciałem zaprzeczyć

-Marco…

-Przepraszam…idź do niej…-powiedziałem zrezygnowany. Opadłem na siedzisko i schowałem twarz w dłoniach.

-Coś ty zrobił?-usłyszałem głos Mario. Przekręciłem głowę w jego stronę

-W sumie to co chciałeś. Integracja pełną parą.

-Możesz jaśniej?

-…

-Ej, co się Indze stało? Ania powiedziała mi, że mam nie przywozić nikogo do nas, bo muszą pogadać, a wcześniej Inga leciała do drzwi…-zapytał Lewandowski i przysiadł się do nas.

-No właśnie próbuję wyciągnąć cokolwiek od Marco.

-Aha… Dobra, nie ogarniam nic. Rozumiem, że ta piękna plama po mojej kawie ma coś z tym wspólnego?

-Jeśli chcesz odszkodowanie za wylanie kawy, to kieruj do swojej nowej współlokatorki.

-Człowieku, możesz jaśniej, bo mnie zaraz szlag trafi. Inga cię oblała?

-Tak.

-Czemu?

-…Miała powód.-odpowiedziałem wymijająco, bo domyślałem się, że gdybym powiedział wszystko Robertowi by mi się nieźle oberwało.

-Ja nie wiem co ty jej zrobiłeś…ale uważaj, okej? Rozumiem, że wy tam się sprzeczacie, w porządku… Tylko nie zrań jej. Ona potrzebuje przyjaciół. Nigdy ich nie miała, bo… Nie ważne. Może kiedyś wam powie, ja nie mogę. Wydaje mi się nawet, że sam nie wiem o wszystkim. Ale to cholernie wrażliwa dziewczyna. Może i ukrywa się pod maską twardej i obojętnej…ale to tylko zmyła. Chociaż twarda to jest, trzeba przyznać… Ile dziewczyn na jej miejscu już dawno by podcinało sobie żyły, czy trafiły do wariatkowa, czy na cmentarz… Jeny. Chyba za dużo wypiłem. I jeszcze nawet kawy nie mam…

-Coś jej się stało? Ktoś zrobił jej krzywdę?-wyprzedził mnie z pytaniem Mario.

-Tak, ale to już przeszłość. I nie było tej rozmowy i nic nie wiecie, jasne?

-Ta… Tylko, że my naprawdę nic nie wiemy.-mruknąłem pod nosem z niezadowoleniem.

-No i dobrze. To jak, idziemy się napić?

-Wiecie co, ja wracam do domu. Poza tym nie za fajnie łazić w białej koszuli z gigantyczną plamą po kawie.

-Spoko. Masz tu samochód?

-Tak.

-Ok. To na razie.

-No, pa-pożegnałem się z Lewym, potem chciałem zrobić to samo z Mario, ale…

-E-e-e! Jadę z tobą!-oznajmił, na co tylko przewróciłem oczami i ruszyłem w kierunku wyjścia.

Po kwadransie byliśmy już w moim mieszkaniu. Zdjąłem koszulę, wrzuciłem ją do pralki, a w zamian założyłem jakiś pierwszy lepszy t-shirt. Wróciłem do salonu i usiadłem koło mojego przyjaciela.

-Nie chciałeś gadać przy Robercie, więc teraz mów mi o co chodzi.

-Ty to jesteś… No dobra…

-Czekaj.-przerwał mi- Wezmę naszą ulubioną wódkę i wszystko mi opowiesz.-powiedział z przyklejonym uśmiechem. Po chwili wrócił z butelką i kieliszkami w rękach.

-Polska wódka na czarną godzinę!

-Ale to nie jest czarna godzina.

-Czyli co, nie pijemy?-zapytał z udawanym rozżaleniem i smutkiem w głosie. Ostatnio Robert nam z Polski po flaszce przywiózł i Mario się rozsmakował. Cóż, byle by nie na dłużej.

-Powiedziałem tylko, że to nie jest czarna godzina. Nie powiedziałem, że nie pijemy.

-Argh! I za to cię uwielbiam mój najcudowniejszy przyjacielu. A teraz opowiadaj swojemu najulubieńszemu Mario jak na spowiedzi co tam się działo jak poszedłem.

-Nie ma co tu dużo opowiadać. Całowaliśmy się.-powiedziałem, a tym razem Mario zakrztusił się przełykanym trunkiem.

-Nie no, stary… Nie spodziewałem się… Integracja. I jak tam wrażenia?

-Bardzo przyjemne. Bardzo.-uśmiechnąłem się pod nosem na wspomnienie naszego pocałunku.

-Osz ty… To faktycznie integracja. Co ty znowu myślałeś?! Dziewczyna na jedną noc?! To zły adres, nie uważasz? Robert sam mówił…

-Mario, tak wiem, wiem co Robert mówił. I nie chciałem jej zaciągnąć do łóżka…tylko po prostu pocałować…

-Ty!

-Co?

-Ty!

-No co?!

-Ty się chyba nie zakochałeś, co?!

-Nie! No proszę cię. Nie. To nie dla mnie.

-Taa… To co, pijemy?

-Pewnie, najlej.

-Ale będzie kac…-westchnął mój przyjaciel nalewając wódki do kieliszków.

-Raz się żyje.

-O. Bardzo dobrze mówisz. Polać..,a nie, już ci nalałem. To zdrowie!

***

Kochane, dzisiaj ja taka spóźniona z informowaniem-ale mam usprawiedliwienie! I to nie byle jakie o! Cuudowne spotkanie z cudowną Anią Lewandowską <33 Mam zdjęcie, mam autograf^^ Rewelacyjny wywiad, mega motywacja... Ania rozwaliła system: -Ile ważysz? -Pomidor. :)) A teraz tak na szybko ogłoszenia parafialne-dzisiaj WYJĄTKOWO-ważne:))) Skoro mamy wakacje (no prawie, ale to formalność:D) i skoro ja mam zapas rozdziałów (23) na całe dwa miesiące postanowiłam iż...

W wakacje rozdziały będą pojawiały się 2 razy w tygodniu w:

-środy

-soboty

ok. godziny 16.

  buziaki :**