Trzydzieści siedem.

„Dziś właśnie ja patrzę w twoją twarz

I dobrze wiem to, kim jesteś.

Nie ważny jest świat

Nie ważny jest czas

To ty jesteś mym powietrzem.”

Obudziły mnie rozmowy dziewczyn z salonu. Zaraz, Marco nie miał mnie wcześniej obudzić? Poderwałam się z łóżka i wzięłam telefon do ręki. Jedna nowa wiadomość.

„Byłem ok.6,30 ale nie chciałem cię budzić. Zbyt słodko spałaś. Za to zyskałem śliczne zdjęcie na tapetę;)

PS. Możesz udawać, że ci niedobrze? :D”

„Oszalałeś?! Już widzę jak Ania mówi, że jestem w ciąży… I USUŃ TO ZDJĘCIE!”

Jak mógł.. No nie.. Zdjęcie. I to na tapecie! Jak śpię. Pewnie jeszcze się ślinię. Albo leżę jak mumia. I o co mu chodzi z tym udawaniem?! On coś knuje, tylko cholera jasna co?

„W sumie też nie byłoby źle. Zdjęcie jest MOJE^^. Inaczej plan nie wypali.. Musimy się od nich wymknąć nie zdradzając, że jesteśmy razem. Mogę na ciebie liczyć?”

Nie byłoby źle? Źle z czym? Z ciążą? On się upił. Jak nic się upił. Nie słychać w prawdzie romantycznych piosenek biesiadnych, ale upił się.

„Rozumiem, że masz plan..?”

„Najlepszy. To jak?”

„Idę do dziewczyn. Działaj.”

Wysłałam i wstałam z łóżka. Nie miałam bladego pojęcia co on kombinuje. Cóż. Czasem trzeba zaufać. Przeczesałam palcami włosy i weszłam do salonu, gdzie wszystkie dziewczyny siedziały na kanapie.

-Hej wam-przywitałam się z uśmiechem i usiadłam z brzegu koło Ewy Piszczek

-Hej kochana!

-Co tak plotkujecie od rana?

-Aaa, nasza kochana Cat wróciła nie wyobrazisz sobie, ale pół godziny temu.-powiedziała celując w nią palcem pani Piszczek

 -Właśnie Cat! Pokaż pierścionek!-uśmiechnęłam się szeroko, ale po chwili zobaczyłam zaskoczenie na twarzach Ewy i Ani. –O matko, nie powiedziałaś im? Przepraszam… Jak ja czasami coś palnę…

-Nie szkodzi. Właśnie miałam dziewczynom powiedzieć, bo już zbyt długo mi dziurę w brzuchu wierciły.-uśmiechnęła się podchodząc do mnie i uściskała mnie mocno.

-A co tam u ciebie?-zapytała z błyskiem w oku. Dobrze wiedziałam, że jest ciekawa co z Marco.

-A, wiesz co…Coś mi niedobrze. Chyba się czymś zatrułam.

-O jeny, to niedobrze…-typowo udawała zmartwioną. Dobrze wiedziała jaki jest tego cel. Zacisnęła usta, żeby się nie roześmiać.

-Nie ma się co mną przejmować, pogratulujcie lepiej Cathy!-skierowałam do Ani i Ewy. Te odzyskały optymizm i wyściskały blondynkę.

-To zostało nam teraz wybieranie sukienki.-uśmiechnęła się świeża narzeczona

-Zostawimy to na samolot, teraz się przebierzemy, bo chłopaki nam tu za chwilę wparują.-oznajmiła Ewka. 

Wszystkie udałyśmy się do naszych pokoi. Weszłam pierwsza, za mną Ania. Stanęłam przed szafą i zaczęłam wybierać ubrania na dzisiaj. Wybór padł na spodnie od Ani, które kupiła dla mnie w stolicy. Do tego czarna bokserka i czarne sandały.

-Będziesz się przebierać tutaj czy w łazience?-zapytałam. Brunetka spojrzała na mnie wyrwana z jakiegoś zamyślenia

-A ty?

-Mi obojętnie, mogę tutaj.-odpowiedziałam zmieszana.

-Okej.-odpowiedziała i zaczęła iść do drzwi. Jednak zatrzymała się przed nimi.

-Kolejne kwiaty…-wskazała na frezje przy moim łóżku. Jeszcze nigdy nie było tak napiętej atmosfery między nami

-Tak, pogodziliśmy się.-wytłumaczyłam przestępując z nogi na nogę.

-To dobrze.-uśmiechnęła się blado i wyszła z pokoju. Wypuściłam głośno powietrze i rzuciłam się na łóżko. Dobrze wiedziałam, że jak Lewa się uprze to trudno nią jest. No nic. Przebrałam się w wybrane rzeczy, pomalowałam rzęsy i delikatnie musnęłam usta truskawkowym błyszczykiem. Kiedy kończyłam usłyszałam głosy chłopaków. Musiał być tam też Marco.  Od razu na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Wyszłam jak na skrzydłach do naszego salonu. Był tam. Stał koło Mario. I jak zwykle wyglądał bosko. Jeansowe spodenki do kolana i t-shirt z nadrukiem, perfekcyjna fryzura i uśmiech skierowany w moją stronę. Odwzajemniłam go i skupiłam się na tym, żeby nie być w niego ślepo wpatrzona. Jeszcze by się przestraszył i uciekł.

-Hej, Hej!-przywitał się ze mną Mats obejmując mnie po przyjacielsku

-Hej, jeszcze raz gratulacje.

-Dzięki.-puścił oczko i podszedł do swojej narzeczonej

-Kochani, tak już oficjalnie, żeby wszyscy byli poinformowani.-spojrzał z czułością na swoją narzeczoną. –Zaręczyliśmy się.-oznajmili razem, a po pokoju rozeszły się gromkie brawa. Wszyscy potem im gratulowali. Oparłam się o ścianę i ukradkiem obserwowałam Marco.

-To jak, jedziemy dzisiaj do stolicy!-zakrzyknął wesoło Lewandowski, a ja dopiero zorientowałam się, że Marco stał już oparty o ścianę tuż koło mnie.

-A właśnie, Inga, jak ty się czujesz? Dasz radę z nami jechać?-zatroszczyła się Ewa

-Wiecie co, chciałabym z wami jechać, ale może lepiej będzie jak zostanę… Jeszcze by mi się gorzej zrobiło i byście musieli przeze mnie wracać.-umiejętności aktorskie na pięć.

-Niech może lepiej ktoś z tobą zostanie.-tym razem zabrał głos w sprawie… Mario. Marco musiał go wtajemniczyć.

-Dobry pomysł. Znając twoje uparcie, to nie będziesz grzecznie leżeć w łóżku i pić herbatę.-przytaknęła Mario ledwo powstrzymując śmiech Cathy

-To ja mogę zostać.-zgłosił się na ochotnika Reus

-Cóż za wielkoduszność.-zaśmiałam się pod nosem

-Nie musisz, Marco, ja zostanę.-odezwała się Ania. No nie, teraz też ma zamiar mnie „bronić” przed Marco? Cudownie.

-Aniu, daj spokój… Nic mi się nie stanie jak zostanę z Marco. Chciałaś przecież kupić przyprawy i owoce. To może być jedyna dobra okazja. –czuły punkt-zdrowa żywność. Zobaczyłam w jej oku cień zawahania. Chwila ciszy. Zgódź się! No dalej…

-Dobra. –skapitulowała i podniosła ręce w geście poddania.

-No to możemy iść na śniadanie.-zatarł ręce Auba i jako pierwszy opuścił nasz pokój

-To może Inga nic nie jedz, trzeba cię na głodówce przetrzymać.-stwierdził poważnie Mario. Zamurowało mnie. Kątem oka zauważyłam jak Marco zasłania usta i prycha śmiechem

-Ty już się o moją dietę nie martw. O swoją zadbaj.

-Zjesz po prostu coś lekkiego… Jakąś bułkę z masłem i jajko na twardo.-wtórowała Goetzemu Cathy.

-Dobrze. Możesz mi nawet na talerzyk nałożyć.-pokręciłam głową, podczas gdy wszyscy zaczęli wychodzić. W pewnym momencie zostaliśmy w końcu tylko Marco, Mario i ja. Marco zaszedł mnie od tyłu i oplótł dłońmi moją talię, a głowę położył na moim ramieniu.

-Przed Mario rozumiem się nie kryjemy?-spojrzałam na niego z uśmiechem.

-Nie.-odparł dumnie. Złożył krótki pocałunek na mojej szyi i podszedł do przyjaciela.

-Dzięki Mario za głodówkę.

-Nie ma sprawy, ty wiesz, że ja dla ciebie chcę jak najlepiej. A właśnie, nie pogratulowałem ci posiadania życiowej przywry!-uśmiechnął się szeroko i mocno mnie przytulił-Ałaa!-krzyknął do mojego ucha. Momentalnie od niego odskoczyłam

-Co jest?

-Kopa dostałem!-wycelował oskarżycielsko palec na Marco

-Za tą przywrę!

-Co chcesz od przywry? To takie malutkie zwierzątko o ciele płaskim, nieczłonowanym, opatrzonym przyssawkami. Gębową i brzuszną…

-I jest pasożytem.-dokończył za niego Reus

-Rasista. Czy to czworonóg, pajęczak, bakteria czy pasożyt trzeba być tolerancyjnym!

-Jeny, ja z was nie mogę. Chodźcie już na to śniadanie.-śmiałam się i skierowałam do drzwi. Za mną kroczył Mario. On to do śniadania pierwszy. A właściwie to drugi, bo tuż za mną. –Chodź moja przywro.-zawołałam Marco otwierając drzwi

-Nie gadam z wami!

-Założymy się?

-Nie.-podbiegł do mnie a mijając dał mi szybkiego buziaka w usta.

-Mario?

-No?

-Skąd ty tyle wiesz o przywrach?-znów zaczęłam się śmiać

-Uczyłem się z Feliksem do jego ostatniego testu z biologii.

-Brawo, że zapamiętałeś.

-Bo ja mądry jestem!-wyszczerzył się wypinając dumnie pierś, a my z Marco ryknęliśmy śmiechem.

Do hotelowej jadalni weszliśmy jako ostatni. Nie wiedziałam gdzie usiąść. W porę dostrzegła mnie Cathy i pociągnęła do stołu, przy którym siedział już Mats oraz Piszczkowie.

-Tam widziałam jakieś bułki.-wskazała na jeden ze stołów

-Dzięki kochana, poradzę sobie.-spiorunowałam ją wzrokiem i ruszyłam przed siebie słysząc za sobą chichot dziewczyny. Podłamana podeszłam do stołu i zaczęłam nakładać sobie moje dietetyczne śniadanie.

-Hmm..Słabo coś dzisiaj.-skomentował Mario oceniając mój talerz. Sam nałożył sobie pełno sałatek, kiełbaski, jajecznicę, pasty… O ludzie. A ja? Bułka, masło i jajko.

-Jeszcze ci się kiedyś za to odwdzięczę.

-Nigdy nie oderwiesz mnie od jedzenia!

-Tego nie powiedziałam. Możesz biegać za to karne kółeczka na treningach, jak się całkiem przypadkiem trener dowie o twoich tutejszych posiłkach.

-Nie zrobisz tego.

-No nie wiem. W końcu jakieś tam chody mam.

-Wiesz ty co…

-Przepraszam, ale muszę iść zjeść moje jajko póki mam gorącą miętową herbatę.-ze sztucznym uśmiechem wyminęłam bruneta i wróciłam do mojego stołu, by zjeść cudowne śniadanie.

-Chyba musimy się zbierać.-spojrzał na zegarek Mats, kiedy skończył swój posiłek

-To ja polecę do pokoju po plecak.-wstała od stołu Cat. Rozejrzałam się dookoła. Wszyscy powoli już się zbierali.

-Inga..-usłyszałam za sobą głos Roberta.

-Tak?-wstałam od stołu i stanęłam koło niego

-Dasz sobie radę?

-Dam. Nie jestem też sama. Nie masz się co martwić.

-No tak…-westchnął i spojrzał za siebie. –Lepiej coś się czujesz?

-Odpocznę, a jak wrócicie będę już do życia.

-Oby. To trzymaj się.-uśmiechnął się słabo, a po chwili postanowił mnie przytulić, miło, choć wyraźnie czułam, że to bardzo niezręczny uścisk

-Bawcie się dobrze.

-Dzięki.-odpowiedział i ruszył w stronę wyjścia. Usiadłam z powrotem na moje miejsce przy okazji pożegnałam moich sąsiadów ze stolika. Westchnęłam ciężko i zamknęłam oczy. Po chwili poczułam czyjeś dłonie na moich ramionach. Uśmiechnęłam się, kiedy poczułam mieszankę jego perfum i żelu do kąpieli.

-Wszyscy poszli?-zadarłam głowę do góry, by spojrzeć w jego piękne oczy.

-Yhym… Jesteś smutna?-zapytał z troską, a już po chwili siedział koło mnie. Złapał mnie za rękę, położył ją sobie na udzie i gładził kciukiem wierzch mojej dłoni. –Przez Roberta?

-Wszystko się psuje…-powiedziałam łamiącym głosem.

-Chodź tu.-pociągnął mnie za rękę i posadził sobie na kolanach. Wtuliłam się w niego jak małe dziecko

-Możemy o tym porozmawiać w pokoju?

-Jasne

-Tylko sobie zrobię normalną kanapkę…

-Ja ci zrobię, a ty idź. Zaraz będę.

-Dziękuję. Jesteś aniołem.

-Raczej ty jesteś aniołem. Moim kochanym aniołem.-uśmiechnął się delikatnie i pocałował mnie w czoło.

-No to idę.-westchnęłam i podniosłam się z jego kolan.

Wolnym krokiem udałam się w kierunku wind.

Kiedy weszłam do pokoju poszłam się położyć na moje łóżko. Wtuliłam się w moją mięciutką kołdrę. Zamknęłam oczy i poczułam, że powoli zasypiam. 

Po chwili jednak poczułam lekkie ugięcie się materaca.

-Obudziłem cię?-zapytał Marco

-Nie, nie… Tak jakoś..mnie zmuliło.-zaśmiałam się  cicho. –Hmm! Kanapka!-uśmiechnęłam się na widok pięknej kanapki  z sałatą, serem, wędliną i Bóg wie czym jeszcze. Nieźle się postarał.

-Na bogato.-zaśmiał się podając mi talerzyk. Faktycznie, wyglądała trochę jak taki wysoki burger.

-Na bogato.-odpowiedziałam i wzięłam kęs. –Pyszna. Dziękuję.

-No to co się dzieje, hmm?-rozłożył się na wpół leżąco i oparł o moją poduszkę.

-Nie mów mi, że nie widzisz jak Lewandowscy są wściekli.-westchnęłam z rezygnacją i wzięłam kolejny gryz pysznej kanapki dla ukojenia nerwów.

-No… Ania dała mi dosadnie, że mam łapki trzymać przy sobie.-zaśmiał się i oparł o moją rękę.

-Nie żartuj proszę.

-Po prostu martwią się o ciebie.

-Nie muszą aż tak bardzo! Przecież wiedzą, że cię kocham.

-A więc wszyscy wiedzieli, a ja musiałem się o tym ostatni?

-No prawie. Marco, to przecież przeze mnie ucierpiała twoja przyjaźń z Lewym.

-Albo dopiero teraz zobaczyłem jaki jest. Nie ma do mnie zaufania. Jak taka to przyjaźń…

-Chciałabym, żebyście się pogodzili…

-Ja też bym chciał, żebyś się z nimi pogodziła. Powinniśmy z nimi pogadać razem.

-Tak, to chyba będzie najlepsze wyjście. Ale to już w Dortmundzie, dobrze?

-Kiedy tylko chcesz. A teraz zjadaj już tą kanapkę, czas nas nagli.

-A więc jesteśmy gdzieś umówieni?

-Zobaczysz.-uśmiechnął się. –Idę iść się przebrać. Będę za pięć minut.

-Dobra.-uśmiechnęłam się i odprowadziłam wzrokiem mojego przystojnego chłopaka. Cholera, wpadłam w tym zakochaniu jak śliwka w kompot. Po mnie.

Dokończyłam moją pyszną kanapkę i popiłam herbaty. Wtedy akurat wszedł Marco. Równie wspaniale wyglądający.

-Na co się tak piękna panienka zapatrzyła?-uśmiechnął się zniewalająco i położył się koło mnie.

-Raczej na kogo…

-To na kogo?

-Na bardzo przystojnego pana…-uśmiechnęłam się i przytuliłam się do niego.

Marco uśmiechnął się szeroko, aż pojawiły się śliczne zmarszczki w kącikach jego oczu

-Mam prośbę…

-Dla ciebie wszystko.-odpowiedział intensywnie parząc się w moje oczy

-Możesz zrobić…-cholera, wkopałam się. Wzięłam głęboki oddech –Możesz zrobić to co wtedy w hotelu?

-Kiedy w hotelu?-zmarszczył brwi tak samo jak zawsze wtedy, kiedy się zastanawia

-No wiesz… Wtedy, kiedy babcia… Kiedy zasnęliśmy razem i…-odwróciłam głowę w stronę okna. Zapanowała chwilowa cisza. Niepotrzebnie to mówiłam

-Dlaczego wtedy nic nie powiedziałaś? Nie zareagowałaś…-usłyszałam w końcu jego głos

-Chciałam, żebyś to zrobił. Podobało mi się to.

-Podobało, tak?-wyczułam, że się uśmiecha. Chwycił za moją brodę i skierował w swoją stronę. Nie miałam jakoś śmiałości spojrzeć mu w oczy. Teraz leżeliśmy dokładnie tak samo jak w hotelu. Ja wtulona w niego, a on powoli obrysowuje palcem moje usta. –Tylko, że to nie miało się tak skończyć.-szepnął nachylając się do mojego ucha. Kończąc podróż po mojej dolnej wardze delikatnie pociągnął ją w dół, a zaraz potem poczułam jego wargi na swoich. Oddałam każdy z jego słodkich i delikatnych pocałunków. Uśmiechnęłam się, kiedy oderwaliśmy się od siebie, by w końcu nabrać powietrza.

-Szkoda, że nie postanowiłeś wtedy zrealizować swojego planu do końca.

-A co by się wtedy stało?-uśmiechnął się i objął mnie rękoma

-Gdybyś spróbował to byś zobaczył.

-Coraz bardziej mnie zaskakujesz.

-Ja? Dlaczego?

-Jak cię poznałem byłaś dla mnie chodzącą zagadką. Potem dowiedziałem się o twojej przeszłości, ale ty cały czas byłaś bardzo zamknięta. Mimo, że dobrze dogadywałaś się z powiedzmy Mario, czy Lewandowskimi, to trzeba cię naprawdę poznać, żebyś była taką prawdziwą sobą. Bez żadnych sekretów…

-Celne spostrzeżenia. Po prostu muszę kogoś dobrze poznać i zaufać, żeby on poznał mnie. Przykro mi, jeśli zawiodłam cię…

-Nie. Może to głupie, oklepane i dziwne, ale z każdą minutą spędzoną z tobą coraz mocniej cię kocham. Choć nie wiem jak to może się dziać.

-Mam to samo. Idziemy?

-Masz coś, żeby okryć ręce? Zapowiada się strasznie gorąco.

-Mam!-z uśmiechem zeskoczyłam z łóżka i podeszłam do szafy. Wyjęłam z niej chustę, tą, którą dała mi Ania, lecz chyba mówiła, że to nie ona ją wybrała. Ciekawe kto.

-Inga?

-Hmm?

-Komu ufasz?-zapytał stając naprzeciw mnie.

-Tacie, Kubie i tobie.-odpowiedziałam szybko i ruszyłam do salonu. –Spakuję jeszcze tylko torebkę.

***

Ku mojemu zaskoczeniu wybraliśmy się na wycieczkę w góry. Szlak nie należał do najłatwiejszych. Szliśmy już ponad godzinę. Po połowie drogi zaczęłam odczuwać zmęczenie. Teraz sobie mogłam myśleć „a gdybym więcej ćwiczyła..”. Marco szedł z przodu pewnym krokiem. No tak, ma kawał krzepy. Ćwiczy. W odróżnieniu… Będę musiała wziąć się za siebie i zacząć ćwiczyć, bo z takim chłopakiem, to daleko nie zajdę. Dosłownie.

-Daleko jeszcze?

-Kawałeczek.-posłał mi swój wspaniały uśmiech, przez co zyskałam nowe pokłady gdzieś tam ukrytej energii. Dam radę. Przecież nie stanę sobie na drodze i nie powiem „dalej nie idę”.

-Gdzie my właściwie idziemy?

-Zobaczysz.

No i tyle po naszej rozmowie. Była fantastyczna. Taka prawdziwa, szczera i wzruszająca.  Po piętnastu minutach drogi dotarliśmy na szczyt.

-Zobacz.-pokazał na przeedługi most łączący ze sobą dwa szczyty gór.

-Niesamowity.

-Sky Bridge. Jak będziemy szli przez tą pierwszą połowę, do pierwszego szczytu będzie piękny widok na Malezję. Potem będzie prowadził do najwyższego z tych trzech szczytów. Po obu stronach będą chmury.-wyjaśnił z zapałem. Domyślam się, że planował tę wyprawę odkąd tu przyjechaliśmy.

-Wow. Aż trzy szczyty?

-Yhym-odpowiedział z uśmiechem –Idziemy?

-Marco, a możemy na chwilkę usiąść? Przerwa na jabłko.

-Okej.-zaśmiał się i usiedliśmy razem na pieńku drzewa przerobionym na ławeczkę dla dwóch osób.

Wyciągnęłam z torebki jabłko i zaczęłam jeść.

-Chcesz też? Wzięłam drugie.-spojrzałam na Marco, który cały czas mnie obserwował. Nie spuszczając ze mnie wzroku chwycił za rękę, w której trzymałam owoc i ugryzł miejsce, które ja przed chwilą gryzłam. Patrzyłam jak zahipnotyzowana na ruch jego żuchwy, na kształt jego ust.

-Pyszne.-odpowiedział, kiedy w końcu przełknął. Nachylił się nade mną i pocałował z namiętnością. –Pyszne.-powtórzył odsuwając się ode mnie. –I kocham twoje rumieńce.

-Idźmy już.-odpowiedziałam zbaczając z niewygodnego tematu

-Dokończ, tam nie będzie śmietników. –tak jest. Skoro tak mówisz. Wzięłam szybkie trzy kęsy i wyrzuciłam ogryzek do kosza.

Podniosłam się z ławki, a w moje ślady podążył Marco. Trzymając się za ręce weszliśmy na ten wyjątkowy most. Zapatrzeni byliśmy w niesamowity widok Malezji. Na horyzoncie widzieliśmy stolicę. Niesamowity, zapierający dech w piersiach. Zatrzymaliśmy się w połowie drogi. Marco podszedł do barierki i zapatrzył się w dal. Widać było w jego oczach tą ekscytację. Taką ekscytację małego chłopca. Obejrzał się na mnie.

-Chodź.-w uśmiechem wyciągnął do mnie rękę.

-Mam lęk wysokości.

-Dlaczego nie powiedziałaś wcześniej? Zanim weszliśmy?

-Dopiero teraz to u siebie zdiagnozowałam.- Marco zaczął się śmiać

-Chodź, ze mną nic ci nie grozi.

-Powiadasz…

-Yhym. No chodź.-wziął moją rękę i pociągnął tak, że stałam przy barierce, a on oplatał dłońmi moją talię.

-Wiesz, znalazło by się kilka przypadków, że nic mi tak niby nie grozi.

-Jakich?-zaciekawił się i położył brodę na moim ramieniu. Nie ułatwia. Westchnęłam pod nosem. Choć dobrze wiedziałam, że się teraz uśmiecha.

-Zacznijmy od początku…

-Czyli zapowiada się dłuższa lista?

-No w miarę. A więc. Na początku zamach na moją bluzkę poprzez ka…

-Temat zamknięty. Nie moja wina.-oświadczył, a nim zdążyłam zaprzeczyć poczułam jego usta na swoich. Wygrał. Za takie rzeczy to ja mogę brać winę na siebie

-Coś jeszcze?-zapytał ponownie opierając się na moim ramieniu.

-Yhym… Pociągnąłeś mnie do basenu.

-Popchnęłaś mnie. Jesteśmy kwita.-przewróciłam oczami. Będę musiała uczyć się na nowo trzymania swojego zdania i pewności, bo kiedy jestem z nim jakoś to ucieka.

-Pocałowałeś mnie w klubie.

-I to było zagrożenie?

-Prawie dostałam zawału i pierwszy raz w życiu upiłam się tak, że ciężko mi było cokolwiek sobie przypomnieć.

-A, to przepraszam, że się upiłaś.

-Marco to nie jest śmieszne.

-A skąd!

-No i pocałowałeś mnie ostatnio koło klubu.

-Inga.-westchnął ciężko i odwrócił mnie przodem do siebie. –Jeszcze raz przepraszam za tamto. Mogłem być bardziej delikatny…

-Mogłeś, ale ja się nie gniewam. Siniak schodzi, a ja mam najpiękniejszą bransoletkę na świecie.

-Nie powinienem był tego robić.

-Byłeś pijany. Człowiek robi różne rzeczy jak jest pijany. Jedni użalają się nad facetami przy wódce z winem inni tańczą wolnego z wieszakiem.-zaśmiałam się i przytuliłam się do niego. Przyłożyłam ucho na wysokości jego serca i słuchałam jak bije. Po chwili poczułam jego ręce na moich plecach i głowę na mojej.

-Przepraszam… Jeszcze ta sytuacja z tą dziewczyną.

-Ale przecież do niczego nie doszło.-uśmiechnęłam się pokrzepiająco i spojrzałam na jego kochaną twarz.

-Nie… Znaczy ona pocałowała mnie w szyje, ale byłem tak pijany…Gdyby nie Mario…

-Zaliczyłbyś glebę i zasnął.-zaśmiałam się. –Umyłeś tą szyję?-zapytałam poważnie

-Tak.-odpowiedział próbując ukryć rozbawienie

-No to dobrze.-stwierdziłam i odwróciłam się znów w stronę pięknego widoku. Marco znów przyjął pozycję jak poprzednio obejmując mnie. Złożył pocałunek tuż przy moim uchu.

-Kocham cię, wiesz?-usłyszałam, co podziałało jak miód na moje serce. Uśmiechnęłam się i oparłam głowę o jego ramię. Po kilku chwilach poczułam jego usta na moim policzku. Kiedy otworzyłam oczy było już za późno. Zadowolony ustawiał sobie tapetę na telefon.

-Marco…

-Nie mogę mieć tapety z moją piękną dziewczyną?

-Przynajmniej nie będziesz miał tego zdjęcia gdzie śpię i się ślinię. Chodźmy już.-ruszyłam przed siebie, a po chwili Marco dorównał mi kroku.

-Tamto mam na ekranie blokady. I nie ślinisz się. Wyglądasz słodko.

-Tylko się od tej słodyczy czasem nie porzygaj.

-Wysiliłabyś się czasem na odrobinę romantyzmu.

-Mówiłam ci, że nie mam zbyt wielkiej praktyki co do bycia romantycznym.

-Wczoraj byłaś bardzo romantyczna.-odpowiedział z uśmiechem, na co wspomnienie moje policzki przybrały kolorów. Na szczęście uratował mnie dzwoniący telefon. Wyciągnęłam go z torebki i kiedy zobaczyłam od kogo od razu odebrałam.

-Hej Kubuś!-uśmiechnęłam się szeroko, na co Marco odpowiedział tym samym chwytając moją wolną dłoń

-No, no, no! Mamy dobry humorek. Nie dzwoniłem wczoraj, myślałem, że będziesz jeszcze dzwonić ale chyba wasze randewu się udało z tego co słyszę.

-Jak możesz to słyszeć?

­-Emanujące szczęście cię zdradza. To jak? Jak tam było?

-Wiesz co Kubuś, może zadzwonię za powiedzmy półtorej godzinki?-zaśmiałam się pod nosem, kiedy Marco zaczął składać pocałunki na mojej szyi

-Rozumiem, że nie jesteś sama.

-No tak jakby…

-Czyli potwierdzasz?

-Nie zaprzeczę.-odpowiedziałam z uśmiechem, a po drugiej stronie usłyszałam głośny pisk żony Kuby-Co tam się dzieje? Coś się stało? Rodzi?

-Nie, tylko się cieszy!-śmiał się Błaszczykowski –O mój Boże, Ingusia! Nawet nie wiesz jak się cieszę! Jak tylko wrócisz muszę cię uściskać. No i tego twojego Marco! Od jak dawna jesteście razem? Co ja się pytam, pewnie od niedawna…

-Agunia, oddychaj!-zaczęłam się śmiać –Też się bardzo cieszę.-westchnęłam spoglądając na Marco, który przypatrywał mi się bacznie. –Jeszcze doby nie ma jeśli tak bardzo chcesz wiedzieć.-przeszłam na polski, na co Marco delikatnie zmarszczył brwi. Haha. No proszę. Zapamiętam sobie na przyszłość. Będę mogła kupić mu prezent na urodziny i rozmawiać o nim tuż koło niego!

­-Nawet nie masz pojęcia jak się cieszę! Inni chyba też, co?

-Inni nie do końca wiedzą. Poza tym mamy tutaj jeszcze jednego newsa, więc spokojnie…

-Jakiego newsa? Któraś z was jest w ciąży?

-Nie! Coś ty. Ale będziesz pozytywnie zaskoczona.

-Kochanie, daj już ten telefon. Nie będziemy im w randce przeszkadzać.-usłyszałam przytłumiony głos Kuby –Rety! Zapomniałam! Przepraszam, że zajmuję wam tyle czasu!

­-Ale nie szkodzi! Zadzwonię do ciebie wieczorkiem to pogadamy, okej?

-Zadzwoń rano, bo waszym wieczorkiem, to będzie u nas noc.

-Oj tam.-zaśmiałam się

-To ja jeszcze daję na chwilę Kubę. Szczęścia! Ściskam was mocno!

-My też i ucałuj Oliwcię!

-Pewnie! Paa! –pożegnała się i ponownie usłyszałam Kubę –Dasz mi jeszcze na moment Marco? Chciałbym sekundkę wam jeszcze przeszkodzić.

-Okej. Nie ma problemu.-odpowiedziałam i podałam Marco mój telefon.

-Kuba do ciebie. Mógłbyś mi dać swój telefon, bo chciałabym jeszcze do kogoś zadzwonić.

-Pewnie.-wyjął swój telefon z kieszeni i podał mi go, a ja jemu swój.

Zatrzymaliśmy się niedaleko szczytu środkowej góry. Marco poszedł do barierki po drugiej stronie, a ja usiadłam na ławeczce i wybrałam na telefonie Marco numer do taty. Po kilku sygnałach odebrał.

-Halo? Marco?

-Nie, tu Inga. Dzwonię z telefonu Marco

-Inga! Miło, że dzwonisz. Coś się stało z twoim telefonem?

-Nie, Marco przez niego rozmawia… Taka tam wymiana.

-Rozumiem…Powiedzmy. Cóż cię do mnie sprowadza?

-Masz ogólnie chwilę czy odpoczywasz gdzieś towarzysko?

-Jestem akurat w odwiedzinach u mamy, ale mów śmiało, mam czas.

-Może kiedy indziej…

-Teeeraz.-przeciągnął ze śmiechem

-No okej. Wiesz co, skoro już zostaję w Dortmundzie to pomyślałam sobie, że powinnam wynająć sobie jakieś mieszkanie. Odzywał się ktoś w sprawie kupna domu babci?

-Odezwała się rodzina. Małżeństwo z dwójką małych dzieci. Zależy im na tym domu, podoba im się okolica. Chcą zapłacić taką cenę jaką podaliśmy, nawet się nie tagują. Powiedziałem im, że muszę jeszcze z tobą skonsultować. Na pewno chcesz go sprzedać?

-Tak. Zgódź się na sprzedaż. To dobry dom dla dzieci. Będą tam miały szczęśliwe dzieciństwo.

-Żebyś potem nie żałowała…

-Nie będę. Niech im służy.

-Dobrze, podpiszemy umowę jak wrócisz. A odnośnie tego mieszkania, to może jednak przystaniesz na moją propozycję i zamieszkasz u mnie?

-Tato, nie chcę ci robić problemu. Nie dość, że zwaliłam ci się na głowę z moimi problemami, zmieniłam twoje życie, małżeństwo… To jeszcze mam się wprowadzać i mieszać jeszcze bardziej?

-Ile razy mam ci mówić, że nie jesteś dla mnie problemem? Jesteś moją córeczką. Potrzebujesz bliskich, opieki, ciepła. Chciałbym ci to jako ojciec zapewnić. Jesteś dla mnie najważniejsza, tak samo jak Marc. I nie jest wcale tak, że jego wolę bardziej. Oboje jesteście moimi dziećmi, najlepszym, co mnie w życiu spotkało. I choć nie znamy się długo, od początku twojego istnienia, to kocham cię, jakbym znał cię od zawsze.­- to wyznanie mnie złamało. Po policzkach pociekły mi łzy. Tata mnie kocha i jestem dla niego ważna, Marco mnie kocha, Kuba jest moim wspaniałym przyjacielem, oparciem…

-Czym ja sobie zasłużyłam na taką miłość? Na to, jak odmieniło się moje życie, na szczęście?-zapytałam przez łzy ścierając je niezręcznie z policzków.

-Oh, słoneczko, nie płacz. Na miłość nie trzeba sobie zasługiwać. Ona po prostu przychodzi i jest. I od niej nie uciekniesz. –słyszałam w jego głosie, że też jest tym poruszony

-Inga, wszystko w porządku? Co się stało?-ukucnął przede mną Marco. Chwycił moją dłoń obiema rękoma i złożył na niej pocałunek.

-Wszystko w porządku, Marco.-uśmiechnęłam się przez łzy i pogładziłam go wierzchem dłoni po policzku

-Tato, jeśli to nie będzie faktycznie problem to możemy tak zrobić, dopóki nie znajdziemy innego rozwiązania.

-Bardzo się cieszę. To ja nie przeszkadzam…

-Przecież wiesz, że nie przeszkadzasz.

-Dobra, dobra. I tak muszę kończyć, ciasto przyszło.

-Widzę, że nie tylko tutaj sportowcy się obżerają.

-Ja im dam obżeranie!

-Smacznego, trenerze drogi!-powiedział do słuchawki siedzący przy mnie Marco

-Reusowi pojęcie dieta zawsze było obce. Z Goetze w parze. Rzuć mu tam jakąś ciętą ripostę ode mnie.

­-Wedle życzenia.

-To do usłyszenia! Wypoczywaj ile się da.

-Postaram się, chodź to czasem trudne.

-Rozumiem cię doskonale. Spróbuj.

-Postaram się. To do usłyszenia.

-Pewnie. Paa.

Rozłączyłam połączenie i oddałam Marco jego telefon.

-Co się…-nie dokończył, bo poczułam nagłą chęć przytulenia się do niego. Objął mnie ramionami i pocałował w głowę

-Mówiłam ci już, że dobrze, że po prostu jesteś?-zadarłam głowę i spojrzałam mu w oczy. Od razu się uśmiechnął

-A mówiłem, że też jestem z tego powodu ogromnie szczęśliwy?-zapytał i mocno mnie do siebie przytulił.

-Idziemy dalej?-zapytałam, po dłuższym czasie, kiedy trwaliśmy w uścisku na ławce

-Już wszystko w porządku?

-Tak.-pokiwałam głową z uśmiechem i wytarłam zaschnięte łzy i wstałam z miejsca.-Chodźmy.-pociągnęłam go za rękę i ruszyliśmy w dalszą podróż

-Co tak długo z Kubą ci zeszło?

-Powiedzmy, że dostałem ojcowskie kazanie.-zaśmiał się

-O proszę. Od Kuby? Nie spodziewałam się…

-Że jest twoim ojcem?

-Wiesz, może już mnie takie rzeczy nie powinny dziwić?-zaczęłam się śmiać

-Rozmawiałaś z tatą?

-Tak, ale nie powiedziałam mu o nas…

-Dlaczego?

-Nie bądź zły.-ścisnęłam mocniej jego dłoń widząc jego niepewność i może zdenerwowanie. –Wolę mu powiedzieć o tak ważnej rzeczy w cztery oczy. Jeśli chcesz to też możesz przy tym być.-uśmiechnęłam się i pocałowałam go w policzek. –A ty? Nie dzwoniłeś się chwalić do mamusi?

-Nie.-oznajmił z uśmiechem i wpił się namiętnie w moje usta

-To może trzeba powiedzieć, co?

-Poczekają.-uśmiechnął się i wziął swój telefon do ręki. Zgiął swoją rękę w łokciu i zrobił zdjęcie naszych spleconych dłoni.

-Oby nie Instagam.

-Możesz być spokojna. Media i tak się kiedyś dowiedzą, musisz być na to przygotowana.

-Podobno my damy sobie ze wszystkim radę.-odpowiedziałam

-Oczywiście, że tak. –posłał mi jeden z cudownych uśmiechów –Mela i Yvonne, mam nadzieję, że nie będziesz zła.

-Skąd! Pewnie Yvonne się ucieszy.

-A właśnie, chyba ci nie mówiłem. Nico będzie miał rodzeństwo.-oznajmił dumnie

-Mela jest w ciąży?-uśmiechnęłam się szeroko

-Yhym.-przytaknął radośnie. Widać było, że ogromnie się cieszył.

-Gratulacje dla wujka!-objęłam go i pocałowałam w policzek.

Usłyszałam sygnał jego przychodzącej wiadomości. Marco wyciągnął telefon i odczytał wiadomość śmiejąc się przy tym.

-Zobacz.-podał mi swój telefon. Wyżej było zdjęcie naszych dłoni z podpisem „Pozdrowienia z Malezji!:)” Oryginalnie. Widomość od Yvonne mnie rozśmieszyła

„Brat, jeśli ta ręka nie należy do Ingi to masz ode mnie porządną zjebkę i dołożę starań o wydziedziczenie cię z rodziny!”

-No nieźle... Wydziedziczenie z rodu Reusów… O, kolejna wiadomość!

-Przeczytaj.-uśmiechnął się nastawiając twarz do słońca. A w mojej głowie zaczaił się iście szatański plan.

-Słodziaku, dziękuję za cudownie spędzoną noc, byłeś najlee…-nie skończyłam, bo ten już wyrwał telefon z moich rąk i przeczytał wiadomość

-No bardzo śmieszne!

-A co, spodziewałeś się takiego sms’a?

-Nie! Oczywiście, że nie! Inga…-spoważniał na widok mojej smutnej twarzy, niestety ja nie wytrzymałam i parsknęłam śmiechem. –Chyba zaraz ktoś tu dostanie porządną zjebkę.-pokręcił z niedowierzaniem głową, a ja wzięłam nogi za pas i zaczęłam biec przed siebie. Nie słyszałam, żeby biegł za mną, ale postanowiłam nie zwalniać. Znając jego szybkość, nawet gdyby teraz wystartował to za ułamek sekundy byłby…

-Aaaaaaaaa!-wrzasnęłam na całe gardło czując jak z impetem poderwałam się z ziemi. Jednak krzyk został stłumiony przez intensywny pocałunek Marco. Oplotłam nogami jego biodra i rękoma szyję. W skrócie wyglądałam jak typowy koala. Jakbym już to gdzieś słyszała. „Wisisz jak koala”-Robert Lewandowski. Ehh… Robert.

-A więc to taka zjebka?-zapytałam niechętnie odrywając się od jego ust po długim pocałunku

-Ktoś tu ma zadyszkę.-zaśmiał się

-Nie dość, że biegłam, to jeszcze musiałeś mnie pocałować, że już w ogóle nie mogłam złapać oddechu, więc pozwól mi złapać trochę powietrza.

-Musisz się nauczyć. Kwesta wprawy.

-Ach, no tak, kwesta wprawy i doświadczenia, zapomniałam. Praktyka czyni mistrza.-westchnęłam schodząc na ziemię i ruszyłam przed siebie

-Inga…-podbiegł do mnie i chwycił za rękę. Wyszarpnęłam ją i założyłam jedną za drugą. –Nie powinienem tak mówić.

-Ile miałeś w sumie dziewczyn?-zatrzymałam się i spojrzałam na niego

-Nie chciałbym o tym rozmawiać w tej chwili.

-A, przepraszam, za bardzo weszłam w twoje życie prywatne. Porozmawiajmy, jak ci się gra jako prawy pomocnik?

-Do jasnej cholery nie o to chodzi! Dobrze o tym wiesz.

-Może jestem jednak głupia, oświeć mnie.

-To nie jest dla mnie łatwy temat, zrozum proszę. Nie chcę ci teraz tego opowiadać, może za jakiś czas.

-No jasne, wielkie, mroczne sekrety idealnego Marco Reusa.-wzięłam głęboki oddech aby uspokoić nerwy

-Przepraszam pana, mogłabym prosić o wspólne zdjęcie? Jestem pana fanką od trzech lat, nie chcę przeszkadzać, ale…

-Nie ma sprawy.-przeszkodziłam nastolatce w jej wywodach i ruszyłam w stronę barierki.

-Inga…-zrobił dwa kroki za mną

-Idź do tej dziewczynki, bardzo jej zależy. Ja nie mam zbyt bardzo gdzie uciec.-westchnęłam i poszłam do poręczy. Cholerna kłótnia. Nienawidzę się z nim kłócić. Dlaczego musi być tak dobrze, a potem się wszystko chrzani. Odwieczny schemat mojego życia.

Poczułam dotyk jego dłoni na plecach.

-Przepraszam za to, co powiedziałem. Wiem, że nie miałaś nigdy chłopaka i się nie całowałaś, co uwierz mi jest urocze i słodkie i nie miałem prawa wtedy tak powiedzieć. Nie to miałem na myśli, nie chciałem żebyś to tak odebrała... Nie pomyślałem nad tym. Nie chciałem w żadnym wypadku cię tym zranić.

-O co chodzi z tymi dziewczynami? Rozumiem, że to przeszłość. Ja mogłabym ci nie mówić, że nie miałam nigdy chłopaka, ani, że miałam takie a nie inne dzieciństwo, choć na dobrą sprawę dowiedziałeś się o tym przypadkiem. Ale ja już nie wiem co mam myśleć? Nie wiem, zabawiałeś się z prostytutkami, czy miałeś ich z dwadzieścia czy trzydzieści.

-Dobry Boże, nie. Inga…-przeczesał nerwowo palcami włosy. –Nie… Po prostu miałem kilka kobiet…

-Naście?

-Kilka.-westchnął –To był trudny okres w moim życiu.

-Ania mnie przed tym ostrzegała. Nie wiem co mam myśleć.

-Chodź, usiądziemy na chwilę.-widziałam u niego lekkie niezadowolenie, ale musiałam dokończyć ten temat –Co ci mówiła dokładnie Ania?

-A co chcesz mi ty powiedzieć?

-Nie bierz mnie pod włos.

-Jakżebym śmiała. Włosy Marco Reusa są nietykalne.-uśmiechnęłam się lekko, na co piłkarz odpowiedział mi tym samym

-To było dwa lata temu.

-Caroline?

-Po tym jak zerwaliśmy. Miałem wtedy kiepski okres.

-To zrozumiałe, kochałeś ją.

-Nie.

-Ależ oczywiście, że tak. Gdyby nie, to byś się jej nie oświadczał, myślałeś, że jest tą jedyną.

-Jezus, Inga, jesteśmy parą nawet nie od całej doby a musimy poruszać tematy moich byłych?!

-No właśnie, jesteśmy parą nawet od nie całej doby a już się kłócimy. Czy to ma w ogóle sens?

-Nie mów tak. Oczywiście, że ma. Kocham cię i nie pozwolę ci odejść. Nie chcę, żebyś odchodziła. Może to banał, ale zmieniłem się gdzieś tam odkąd powiedziałaś co do mnie czujesz. Jestem szczęśliwy, bardzo. Nie wyobrażasz sobie jak. Sprawiłaś, że więcej się uśmiecham, że jak wstaję rano to nie chcę już zabijać budzika, tylko chcę wstać, zobaczyć twój uśmiech i poczuć twoje słodkie usta. Wiem, że będziemy się kłócić pewnie nie raz, to normalne, że ludzie się kłócą. Nawet ja i Mario. Nie wiesz nawet ile razy potrafiliśmy się do siebie nie odzywać na przykład przez tydzień. Potem ze wzruszeniem wpadaliśmy sobie w ramiona…-uśmiechnął się lekko i chwycił mnie za ręce.

-Nie powinnam była tego drążyć.

-Rozumiem cię, to nie twoja wina. Po prostu daj mi trochę czasu. Chcę ci naprawdę wszystko opowiedzieć, ale wolałbym w jakimś cichym miejscu, gdzie będziemy sami, dobrze? Zaufaj mi. Daj chwilę czasu. Oczekujesz ode mnie cierpliwości i ja cię proszę o to samo. Nie chcę mieć przed tobą żadnych sekretów.

-Ja też nie.

-Nie wymagam od ciebie, żebyś mi wszystko opowiadała. Wiem, jakie dla ciebie to trudne.

-Też nie powinnam tego wymagać. Po prostu… Powiedziałeś to w taki sposób… Po prostu… Dotknęło mnie to, źle zareagowałam, nie powinnam, przepraszam.

-To będziemy się tak teraz jeszcze przepraszać nawzajem, czy będę mógł cię wreszcie pocałować, hmm?-uśmiechnęłam się i wstałam z ławki.

-Chodź, najpierw chcę stanąć głową w chmurach.-zaśmiałam się i pociągnęłam go za rękę. 

Tak, znaleźliśmy się właśnie na odcinku, w którym szło się mając po obu swoich stronach białe obłoki. Było tu chłodniej niż na dole, do tego cudowny wiatr. Otuliłam się chustą na ramionach. I ruszyłam do przodu. Po środku drugiej połowy mostu zatrzymaliśmy się przy barierce i podziwialiśmy chmury.

-Teraz mogę powiedzieć, że chodzę z głową w chmurach.

-A ja teraz mogę cię pocałować?-odwrócił mnie do siebie i zatopił się w moich ustach. Wtuliłam się w niego i próbowałam mu przekazać całą swoją miłość

-Nie kłóćmy się.-szepnęłam między pocałunkami

-Yhymm…-usłyszałam w odpowiedzi

-Będzie cudowna tapeta.-uśmiechnął się zwycięsko pokazując mi zdjęcie z przed chwili.

-Jak… Kiedy?

-Trzeba cię tylko pocałować tak, że zapominasz o bożym świecie i tyle.

-Nie musisz się specjalnie wysilać, zawsze tak jest. A z nóg mam galaretę.

-Dobrze wiedzieć.-uśmiechnął się szeroko ustawiając zdjęcie. –Nie ciesz się, zdjęcie jak śpisz zostaje.-mrugnął do mnie

-Nie możesz mieć trzech tapet!

-Nie, ale mogę mieć zdjęcie kontaktu.

-Nigdy do ciebie nie zadzwonię.

-To ja będę dzwonił. Chodź już moja galareto.-pocałował mnie przelotnie w policzek i pociągnął za rękę

-Ej!

-Nie chcę nic mówić, ale też masz ciekawe zdjęcie w telefonie…

-Przeglądałeś…

-Dałaś mi sama kiedy dzwonił Kuba. Chyba nie muszę ci tłumaczyć, że jak się kończy połączenie…

-Okej… Tak w ogóle, gdzie jest mój telefon?

-Ja go mam.

-Daj…

-Nie. Popatrzę sobie jeszcze jak wrócimy na tą uroczą tapetę. Kto zrobił to zdjęcie?

-Ania.-przewróciłam oczami, na co odpowiedział mi zduszony chichot chłopaka. Na tapecie miałam zdjęcie, kiedy przytulał mnie w ogrodzie Lewandowskich, a na ekranie blokady nasze selfie z obozu.-Wyślesz mi to zdjęcie?

-Które?

-To z chmur.

-Ah tak, pocałunek w chmurach.

-A więc piłkarz, florysta, romantyk i poeta. Co się jeszcze za tobą skrywa?

-Pięćdziesiąt twarzy.-poruszał brwiami, na co oboje wybuchnęliśmy śmiechem.

-O co chodzi z kwiatami? Nie widziałam przecież, żeby Mats dawał je Cat na plaży.

-Wynajął pokój w sąsiednim hotelu, który był cały w różach.

-Jakie to kochane… I słodkie.

-Mogę ci kupić tyle róż ile tylko będziesz chciała. Coś nam dzisiaj spokoju nie dają.-westchnął i wyjął swój telefon i odczytał wiadomość. –Cholera!

-Co się stało?-zaniepokoiłam się widząc jego minę

-Wracają.

-Jak to! Tak szybko!

-Cztery godziny. Nie wiem czy tak szybko.

-Co teraz?

-Jak to co, biegniemy!

-Przecież tam jest wyciąg krzesełkowy.

-Z górki będzie szybciej!-uśmiechnął się szeroko i oboje zerwaliśmy się do biegu.

„I nie zastanawiaj się

Chcę żebyś zaskakiwał mnie”

~~~

Hej hej kochane! Przepraszam, że znów takie długie. Chciałam gdzieś urwać ale nie miałam zbyt bardzo gdzie. Obiecuję, że to ostatni taki długi, mam świadomość, że większość z Was tu zasnęła...ale to ostatni rozdział z tych, do których miałam wenę...także cieszcie się póki możecie, kolejne będą gorsze. W sumie kolejny, bo wstyd się przyznać, mam tylko jeden na za tydzień...Spokojnie, znajdę więcej czasu i będą kolejne!:)

Dziękuję za wszystkie pozytywne komentarze!<3 Tak motywuje...tylko kiedy ja mam pisać, no kiedy? :'( Idą święta to będę siedzieć na tyłku i pisać, nie ma to tamto!:)

Napiszcie, czy dotarłyście do końca!:)

Buziaki!;*