Trzydzieści trzy.

/Inga/

Wczorajszy dzień był niesamowity. Pływanie w błękitnych wodach oceanu. Na szczęście miałam dno pod nogami. Lewy z Anią odpłynęli na większe głębokości, ja jednak nie odważyłam się, już kilka razy zaczynałam się topić, kiedy nie czułam nic pod stopami więc wolałam nie ryzykować.  Dłuższy czas później przyłączyli się do nas Mario i Marco. Spoglądali na siebie śmiejąc się i zaczęli ochlapywać się wodą. Czułam moje piekące policzki widząc Reusa w samych spodenkach. Podpłynęła do mnie wtedy Cathy śmiejąc się z mojego maślanego spojrzenia.

***

-Ziemia do Ingi!!!-usłyszałam głos Ani

-Jestem, jestem! Odpłynęłam na chwilę.-uśmiechnęłam się do przyjaciółki leżącej na łóżku obok

-Każdy by odpłynął. Ten masaż jest niebiański.-uśmiechnęła się pani Piszczek

-Mi się Ewuniu wydaje, że nasza Inga nie przez masaż odleciała.-zachichotała Cat, a po chwili wtórowała jej pozostała dwójka.

Dzisiaj był ten cudowny dzień, gdzie po wspaniałym śniadanku poszłyśmy z dziewczynami do spa. Wzięłyśmy tylko masaż, bo nie chciałyśmy zostawiać chłopaków na cały dzień. Martwiłyśmy się po prostu, czy przypadkiem nie puszczą hotelu z dymem.

-Swoją drogą, nasz wczorajszy musical wyszedł nam idealnie!-śmiała się Lewandowska

-No bardzo śmieszne.-skwitowałam ponownie wkładając twarz w ten beznadziejny otwór w łóżku do masażu

-Swoją drogą nasz Herkules nieźle wczoraj wyglądał, prawda, Meg?

-Jaka znowu Meg?-zmarszczyłam czoło

-No wiesz, Megara, dziewczyna Herkulesa.

-No tak. Do Megary mi daleko, a zwłaszcza Reusowi do Herculesa.

-Oj daj spokój! Chyba nie chcesz nam wmówić, że nie widziałaś wczoraj tych jego mięśni!

-Coś tam może…

-Dziewczyny, dajcie już spokój. Inga i tak już nie raz widziała jego klatę.-obroniła mnie w jakże cudowny sposób Lewandowska

-Coooo?-poderwała głowę dziewczyna Hummelsa.

-Długo by tłumaczyć. Koniec tematu dziewczynki.-zagryzłam wargę i przymknęłam oczy przypominając sobie wczorajszy widok Marco. Wpadłam, cholera jasna. Kocham go, kocham go, kocham go. Cholera jasna, kocham go!

Po skończonym masażu wróciłyśmy do naszego pokoju. Wzięłam z szafy błękitną, zwiewną sukienkę przewiązywaną brązowym paseczkiem. Do tego idealnie pasujące sandałki, które kupiła mi Ania. Spięłam włosy w koczka i pomalowałam rzęsy. Wzięłam małą torebkę z telefonem i chusteczkami.

-Wychodzisz?-zdziwiła się Ania, która siedziała przytulona do Roberta w salonie.

-Tak, będę za jakiś czas. Jak coś się będzie działo to mam telefon.

-Spacerek z Reusem?-zapytał Robert

-Spacerek w samotności.-posłałam mu uśmiech –Pa! –krzyknęłam, kiedy zamykałam drzwi.

Wyszłam z hotelu i skierowałam się na plażę. Szłam deptakiem i patrzyłam na przepiękne morze. Znalazłam bardziej odosobnione miejsce. Zdjęłam buty i stanęłam na cieplutkim piasku. Usiadłam na jednym z dużych kamieni i spojrzałam na błękitne niebo.

-Widzisz babciu? Widzisz co się ze mną dzieje? Sama tego nie rozumiem… Nie rozumiem siebie, nie rozumiem mojego serca. Czy to jest miłość? Czy to jest właśnie to o czym pisałaś? Gubię się sama w sobie, nie wiem czego chcę. Z jednej strony się boję, a z drugiej… Z drugiej czuję coś do niego… I to tak silne, że nie daje mi spokoju. Mogę się przed nim wygłupić mówiąc, że go kocham, z drugiej strony czy ja jestem gotowa na związek? Mogłabyś coś podpowiedzieć…-westchnęłam i zeskoczyłam z kamienia. 

Wróciłam na promenadę i skręciłam w jakąś drogę. Na dobrą sprawę, to szłam za wycieczką z Chin. Szłam spory kawałek dalej, żeby przynajmniej nie słyszeć ich dziwnego języka. Nic do nich nie mam, aczkolwiek na dłuższą metę słuchania ich języka można oszaleć. Byłam na jednej lekcji z koła zainteresowań… Temat chin po czterdziestu pięciu minutach wybiłam sobie z głowy.

Po jakimś czasie drogi trafiłam do niewielkiej wioski. Nie było tu nic, co dawało by oznaki jakiejkolwiek cywilizacji. Uśmiechnęłam się na widok beztrosko biegających dzieci ubranych w chusty. Kobiety siedziały na gankach swoich chatek i coś wyszywały. Uśmiechnęłam się do jednej z nich. Odpowiedziała mi tym samym. Wszystkie były bardzo do siebie podobne. Ten sam kolor skóry, takie same oczy, włosy… Ale dzieci.. Przesłodkie. I te loczki. Poszłam przed siebie. Trafiłam chyba na jakiś targ. Turyści wręcz oblegali stoiska z tkaninami. Mnie za to szalenie spodobały się gliniane wazony z niesamowitymi malowidłami. Niby takie pierwotne, z drugiej fikuśne i awangardowe. Zupełne pomieszanie styli…ale piękne. Żałowałam, że nie wzięłam ze sobą portfela. Będę musiała koniecznie kupić jeden z nich. Tylko…jak ja go przetransportuje? Przecież może się zbić. Szłam dalej piaszczystą ulicą, kiedy poczułam czyjąś dłoń na ramieniu. Trochę przestraszona odwróciłam się. Za mną stała starsza kobieta. Miała wiele zmarszczek, ale dodawały jej uroku. I ten ciepły uśmiech. W jednej chwili przypomniałam sobie o babci.

-A więc to ty…-dostrzegłam błysk w jej oku.

-Musiała mnie pani z kimś pomylić.-powiedziałam z uśmiechem

-Nie, nie. Proszę, dla ciebie.-wzięła moją dłoń i położyła w niej małą figurkę słonia

-Dziękuję, jest piękna, ale niestety nie mam ze sobą pieniędzy. Zapomniałam zabrać portfela.

-Nie chcę żadnych pieniędzy złotko. Jest twój. Powodzenia.-odpowiedziała zaciskając moją rękę i odeszła w swoim kierunku. Zmarszczyłam brwi nie rozumiejąc zaistniałej sytuacji. Powodzenia? Co to miało znaczyć?

-Dziękuję!-krzyknęłam za nią i spojrzałam na figurkę. Była niewielka, za to śliczna. Ozdobiona koralikami i trójkątnymi lustereczkami. Uśmiechnęłam się i włożyłam go do torebki. Postawię go sobie w pokoju. Postanowiłam jeszcze raz przejść się między straganami. Wazon… Muszę go mieć, nawet, jeśli dowiozę go do Niemiec w kawałeczkach. Przyjdę po niego jutro, nie ma innej opcji. Zauważyłam, że moja grupka chińczyków zbiera się do powrotu. Cóż mi pozostało jak nie wracać z nimi. Kiepsko bym sobie sama poradziła. Ostatnio moja orientacja w terenie coś szwankuje.

Kiedy zaczęłam już rozpoznawać teren wyprzedziłam grupkę turystów i zdecydowałam się jeszcze przejść. W pobliżu znalazłam ławeczkę. Usiadłam na niej i wyjęłam z torebki słonika, żeby dokładniej mu się przyjrzeć. Zaciekawił mnie czubek trąby, który na końcu był delikatnie zawinięty.

-Hej! Ty jesteś Cathy? Jak tam pierwsze wrażenia z wakacji?-usłyszałam znajomy głos. Podniosłam głowę, a moim oczom ukazała się Merry.

-Inga. –poprawiłam uśmiechając się-Przepięknie tu. Wszyscy jesteśmy zachwyceni. Hotel, i te widoki, morze… Raj.-zaśmiałam się

-Cieszę się. Co tu robisz sama?

-Po prostu chciałam się przejść, przemyśleć kilka spraw. Byłam w tej wiosce niedaleko stąd. Ma swój urok.

-Trzeba przyznać. Trochę taka inna epoka, ja bym tak nie dała rady. A co to?-wskazała palcem na słonika, którego chciałam schować do torebki.

-A… Dostałam od jakieś staruszki. Życzyła mi powodzenia.-zaśmiałam się.

-Taka siwa ze zmarszczkami i tatuażem na dłoni?-dopytywała się

-Nie zauważyłam tatuażu, ale zmarszczek miała mnóstwo. Chyba była bardzo stara.

-To jest taka… Hmm… Jak by tu najprościej. Szamanka? Wyrocznia! O! Taka wiesz, niby wróżbitka. Jest legenda z nią związana, nie pamiętam dokładnie, ale coś tam było w niej, że… No wiesz, że zapomniałam? Dawno to od kogoś słyszałam. W każdymś razie coś tam z prawdziwą miłością i, że nikt nie wie ile tak naprawdę ma lat, nikt z obecnie żyjących ludzi nie pamięta, żeby kiedyś była młoda. Takie tam wiesz, brednie. Każdy region ma jakieś swoje legendy. A ile w nich prawdy? Odpowiedz sobie sama.

-Zero.-zaśmiałam się –Co nie zmienia faktu, że słonik ładniutki!

-Zgadzam się. Zagadałam się! Muszę lecieć! Czas nagli. Kolejna wycieczka! Miłego dnia, bawcie się dobrze!

-Dzięki, wzajemnie!-pomachałam do odchodzącej przewodniczki. Prawdziwa miłość. No cóż. A „prawdziwy” Smok Wawelski nadal zieje ogniem.

Wstałam i ruszyłam w kierunku plaży. Kiedy doszłam do niej postanowiłam przejść się na krótki spacer brzegiem morza. Próbowałam poskładać moje rozszalałe myśli… Tylko od czego tu zacząć? Mam. Od zdjęć dla taty. Wzięłam telefon i zaczęłam fotografować morze, plażę, sklepiki kończąc na naszym hotelu. Wysłałam wszystkie zdjęcia tacie napominając o mojej sklerozie. Kilka minut później otrzymałam odpowiedź z obiecanym wczoraj zdjęciem psa-Emmy oraz wiadomość „Skleroza chyba jest dziedziczna…:) ”.  Uśmiechnęłam się i postanowiłam ruszyć na teren hotelu. Tuż przed nim spotkałam Cathy.

-Hej kochana! Już jesteś!-ucieszyła się niebieskooka –Gdzie byłaś?

-W wiosce! Tutaj niedaleko. Nie uwierzysz…-zaczęłam

-Chodź sobie zanurzymy stopy w basenie i mi opowiesz.-przerwała mi i jak powiedziała tak zrobiłyśmy. Opowiedziałam jej o miłym spacerze i o wspaniałym wazonie, którego nie mogłam jakoś wyrzucić z głowy.

-Też tak kiedyś miałam. Tylko z sukienką. Rety! Co to było!-śmiała się

-Oj tak… A co dzisiaj robimy?

-No właśnie większość chciała się wybrać wieczorem do jakiegoś klubu, ale zastanawiają się co ty na to…

-Cathy, przecież wy możecie iść się bawić. Mówiłam wam przecież.  

-No niby tak, ale nie chcemy cię zostawiać samej… Dobra, pogadamy potem. Teraz się uśmiechnij pięknie. Super przystojniak na dziewiątej.-puściła mi oczko, a ja nic nie rozumiejąc zaczęłam się rozglądać.

W końcu zobaczyłam. Wychodzącego z basenu Reusa. Ludzie święci… Usłyszałam chichot przyjaciółki.

-Nie rozumiem dlaczego wy jeszcze nie jesteście razem.

-Po prostu nie jestem gotowa na związki. Marco jest tylko moim przyjacielem.

-Co nie zmienia faktu, że możesz się popatrzeć na jego klatę.

-Tak, na jego boską klatę…-zaśmiałam się i zatopiłam wzrok w przystojnym blondynie. Nim zauważyłam usłyszałam jego głos tuż koło nas.

-O czym panie tak rozmawiają?-uśmiechnął się nieziemsko i usiadł koło mnie.

-O boskiej…-zaczęłam nie kontrolując tego co mówię. Cathy dostała nagłego napadu śmiechu. –O boskim wazonie.-wyjaśniłam śmiejąc się pod nosem.

-Byłaś w mieście?

-Nie, w tej malutkiej wiosce. Jest tam pełno straganików. Tamtejsi ludzie sami je robią. Był tam cudowny, ceramiczny wazon. Ręcznie malowany. –opowiadałam, a on cały czas się na mnie intensywnie wpatrywał. Naprzeciwko mnie. Bez koszulki…Ludzie! –Marco? Kontaktujesz?

-Ymm, tak! Tak! Pewnie.-uśmiechnął się niepewnie- Wazon.

-Coś ostatnio się zamyślasz.

-Przepraszam… Mam pewne…powiedzmy, że pewnego sensu problemy. Pójdę już, nie będę wam przeszkadzać. –poderwał się z kafelek i zaczął iść w kierunku hotelu. Po prostu musiałam pójść za nim.  Wstałam szybko, podbiegłam do niego i położyłam rękę na jego barku.

-Marco, wszystko dobrze?-zapytałam. Odwrócił się wolno i spojrzał smutno prosto w moje oczy. Nawet nie miał pojęcia jak ja się czułam przy takim jego spojrzeniu. Po prostu zawsze gdy tak patrzy zbiera mi się na łzy. Mam ochotę go przytulić i pocałować i…sprawić, by był szczęśliwy.

-Nie, Inga, nie przejmuj się. Masz własne problemy.

-Marco, możesz mi zaufać, wygadać się, jestem przecież prawie psychologiem. No i twoją przyjaciółką.

-No właśnie.-westchnął i przeczesał włosy.

-O co…

-Przepraszam, pójdę już.

-Marco.-chciałam go przytulić ale on skutecznie mnie wyminął i ruszył ku wejściu do hotelu. Wzięłam głęboki oddech i sama skierowałam się do mojego pokoju. Po chwili dogoniła mnie Cat.

-Co się stało? Pokłóciliście się?-zapytała mnie w progu holu, gdzie się zatrzymałyśmy

-Ma jakieś swoje jak to Mario określił „te dni”. Wkurza. Chodzi nieswój, ma jakieś problemy…Ja rozumiem, że może nie chce o nich ze mną porozmawiać, może nie ma do mnie zaufania, może mnie nie lubi, może uważa, że rozsieję zaraz wszystkie jego sekrety do Bilda. A czasami po prostu tak na mnie spojrzy jakby miał się na mnie rzucić, jakby uważał mnie za pierwszą lepszą laskę, którą mógłby zaciągnąć do łóżka!-skończyłam, kiedy zaczęły zbierać mi się łzy w oczach. Nie zauważyłam jednak niestety, kto stoi w okolicy.

-Czy naprawdę uważasz, że tak o tobie myślę?-szepnął prawie niesłyszalnie i poszedł ze spuszczoną głową do wind. Spojrzałam zeszklonymi oczami na Cathy.

-Kochanie, nie płacz tylko.-powiedziała i mocno mnie przytuliła

-Pójdę już do pokoju.-powiedziałam, kiedy zauważyłam zbliżającego się do nas Matsa.

-Zostanę z tobą jeśli…

-Nie, bawcie się dobrze. Pa.-odpowiedziałam i ruszyłam schodami na górę mając pewność, że nie spotkamy się na korytarzu.

Leżałam na łóżku przytulona do poduszki i nie wiedziałam co zrobić. W końcu zebrałam się i postanowiłam zadzwonić do Kuby, który jak mi się wydawało znał wszystkie odpowiedzi na moje pytania. Po kilku sygnałach usłyszałam głos Błaszczykowskiego.

-Inga! Jak tam wakacje?

-Cudownie tu. Kubuś, masz chwilę, nie przeszkadzam?

-Nie, skąd! Mów.

-Potrzebuję porady i męskiej perspektywy.

-Służę pomocą.

-No to pytanie pierwsze. Czy faceci, kiedy mają gorsze dni zachowują się jakby mieli menopauzę?-zapytałam, a po drugiej stronie usłyszałam wybuch śmiechu Polaka. –Kuba, ja poważnie…

-Postaram się poważnie odpowiedzieć…-mówił próbując powstrzymać śmiech – Cóż rozumiesz pojęcie menopauza?

-Gorszy dzień, wścieklizna, lepiej nie podchodź, a jak podejdziesz to cię wyminę.

-Foch?

-Foch połączony z jakimś załamaniem, słabością, problem, nienawiść do całego świata.

-I pytasz mnie o poradę?

-Tak.

-To nie ja studiuję psychologię. Nie wymienię ci tu nazwy choroby.

-To nie choroba. Coś go gnębi.

-A, czyli jest już jakiś „on”. Niech zgadnę, jego imię zaczyna się na M, kończy na O i nie jest to przygłupi Goetze.

-Bingo.-zaśmiałam się ponuro.

-Rozmawiałaś z nim?

-Próbowałam, próba zakończona porażką i moim bezsensownym napadem histerii, którą usłyszał i jest jeszcze gorzej. Pewnie mnie nienawidzi.

-Marco nienawidzi? Ciebie? W życiu! Ciebie nie da się nienawidzić.

-A powiesz mi chociaż na czym polega zakochanie?-zapytałam i usłyszałam głos krztuszącego się przyjaciela. –Kuba?

-Zasada numer dwa-nigdy niczego nie pij podczas rozmowy z Ingą.

-Zapamiętaj ją i powiedz mi coś mądrego jak zawsze masz to w stylu.

-Co ja mam ci powiedzieć? Mam ci wywróżyć, czy zakochałaś się w Marco czy nie?

-I czy jestem gotowa na związek.-dokończyłam

-Przepraszam cię kochana, ale w tej sytuacji nie pomogę. To zależy od ciebie.

-Po prostu…Ja się chyba zakochałam… I to bardzo. Tylko raczej bez wzajemności. I powiedziałam coś czego nie powinnam mówić, a tym bardziej coś, czego on nie miał usłyszeć. Po prostu się zapędziłam, chlapnęłam coś niepotrzebnie i teraz strasznie tego żałuję. Chciałbym go za to przeprosić, ale on nie chce ze mną rozmawiać.

-Daj mu chwilę na ochłonięcie i porozmawiaj z nim. Jeśli będziesz gotowa teraz, czy za jakiś czas wyznać swoje uczucia zrób to. Marco na pewno cię nie zje, a tym bardziej nie odrzuci przez to waszej przyjaźni.

-Dlaczego ty jesteś taki mądry?-zaśmiałam się do słuchawki

-Życiowe doświadczenie.-odparł dumnie –Inga dasz radę. Nie takie rzeczy przeszłaś, żeby się rozczulać nad rozmową z Reusem, która pójdzie wam jak po maśle.

-On mi nie wybaczy…

­-Długo gniewać się nie umie.

-Kuba, ja go po prostu bardzo zraniłam… Nie chciałam tego, ale tak się stało.

-Jest silny. Da radę. A tobie mam powtarzać jeszcze długo żebyś z nim porozmawiała, czy mi już przytakniesz?

-Porozmawiam z nim.

-No. Będzie dobrze, zobaczysz.

-Chciałabym…

-Jak się w ogóle czujesz? Wpuściłaś kogoś w ogóle do pokoju w tygodniu poza mną i Lewandowskimi?

-Ymm… Nie. Ale już jest lepiej. Wiesz? Cały czas myślę, że jak wrócę do Polski babcia będzie na mnie czekała w domu z zupą pomidorową na obiad, obejrzymy mecz, a potem „Śniadanie u Tiffany’ego” z kubkiem czekolady w ręce.

-Rozumiem cię, ale musisz też wiedzieć, że życie toczy się dalej. Też czasem bardzo tęsknię za mamą i mi jej brakuje, ale…-nie dokończył, bo przerwała mu Oliwka-Tato, chodź! Ułożymy już te puzzle?

-Idź tato, córa woła, nie można odmówić.-uśmiechnęłam się szeroko

-Chyba muszę.-zaśmiał się Błaszczykowski

-Uściskaj obie dziewczyny ode mnie! A jak z Agatką?

-Ma przeczucie, że będzie druga dziewczynka. Na badanie jeszcze za wcześnie. Zaraz je uściskam.

-To wspaniale. Trzy dziewczyny w jednym domu nie lada wyzwanie!

-Mam nadzieję, że dam radę.

-No pewnie, że dasz! Co to dla ciebie. A teraz już leć do Oliwki, bo się pogniewa.

-Broń Boże! Idę.

-Bawcie się dobrze.

-Ty też. I pogadaj z Reusem.

-Dobra, dobra. Papa.

-Pa.-zaśmiał się pod nosem i rozłączył.

Rozmowa z Kubą zawsze wprawiała mnie w dobry nastrój. Ostatnimi czasy stał się dla mnie naprawdę bliską osobą, przyjacielem, może bratem… Wiem, że zawsze mogę na nim polegać, zadzwonić, zaufać. Mogę liczyć na pocieszenie, czy poprawę humoru. To niesamowite, że człowiek, który tyle przeszedł podniósł się, walczy i jest szczęśliwy. Jeśli on dał radę, to co w takim razie staje na drodze do mojego szczęścia?

Wstałam z łóżka i poprawiłam fryzurę. Weszłam do salonu, w którym na kanapie siedzieli dosłownie wszyscy poza…Marco.

-Co tu za zbiorowisko?-zaśmiałam się siadając Goetzemu na kolanach, bo nie było nigdzie indziej miejsca.

-Planujemy dzisiejszy dzień. W sumie większość chce iść na imprezę…-podrapał się po głowie Lewy

-No to idźcie, co za problem.

-Nie chcemy zostawiać cię samej.-stwierdziła Ania

-Kochana, nic mi się nie stanie jak zostanę na jeden wieczór sama w hotelu…

-O! Merry odpisała!-przerwał Mats i spojrzał się na wyświetlacz. –Jej brat nie ma ochoty. Ona by chętnie poszła.

-No to się dobrze składa!-zakrzyknął Auba-Ingę zostawimy na rance z bratem Merry, a my pójdziemy.

-Dobre. Przynajmniej Inga będzie miała jakieś towarzystwo. To co, postanowione?

-Fajnie, że pytacie się o moje zdanie.

-Też się cieszymy! To co, moje panie, wybierajcie kreacje!-zarządził Mats i poderwał się z kanapy i skierował się w stronę wyjścia jak i inni chłopacy. Większość dziewczyn poszła za nimi pożegnać się. Korzystając z okazji postanowiłam zapytać się Mario.

-Marco jest bardzo zły?

-Jak wszedł do pokoju to o mało drzwi nie rozwalił, a potem zamknął się i rzucił telefonem. Rozwaliło mu się naklejone szło hartowane.

-Czemu rzucił telefonem?

-Bo numer był zajęty. Coś mamrotał o Błaszczykowskim. Co się w ogóle stało?

-Powiedzmy, że to przeze mnie.

-Wieczna wojna.-przewrócił oczami.

-Wiesz co, mam pomysł.

-Dajesz!-uśmiechnął się szeroko. Wstałam mu z kolan i poszłam po laptopa Ani. Usiadłam koło Mario i wpisałam adres strony.

-Co to?

-Gra mojego dzieciństwa.-uśmiechnęłam się szeroko, a po chwili po pokoju rozbrzmiała melodyjka gry Super Mario. Goetze zaczął się chichrać

-Jak ja dawno w to nie grałem!

-Gramy?

-Chodź do twojego pokoju, będzie wygodniej.-podnieśliśmy się z kanapy i poszliśmy do pokoju, który dzieliłam z Anią. Usiedliśmy na łóżku. Pierwsza próba należała do mnie. Niestety zostałam pokonana przez sówki i straciłam życie. Druga próba Mario…

-Goetze, twój przyjaciel cię szuka!-zawołała z salonu Lewandowska. Niestety byliśmy zbyt zaabsorbowani piątym levelem, do którego wyczynem było dojść żeby cokolwiek odpowiedzieć. Po kilku chwilach poczułam na sobie czyjś wzrok. I doskonale miałam świadomość do kogo należał.

-Mario, rusz proszę już tyłek.-usłyszałam jego głos

-Cicho!-warknął tracąc koncentrację i zaczął mocniej przyduszać klawisze

-Spokojnie, to nic nie da.-odezwałam patrząc się na skaczącego ludzika. Mario trochę zelżał na waleniu w klawiaturę. Rzuciłam przelotne spojrzenie. Do pokoju weszli Lewandowscy. Ania zaczęła się z nas śmiać, a Lewy z wielkim zacieszem doskoczył do nas i po chwili pochłonięty już był grą do reszty.

-Inga, ty też?! Nie wierzę!-śmiała się Anka

-Cicho!-odpowiedzieliśmy całą trójką

-Już prawie!-cieszył się Lewy. Zapanowała cisza. Słychać było już tylko odgłos klawiatury laptopa i najdurniejszą melodyjkę świata, gdy nagle Marco postanowił głośno kichnąć. Mario podskoczył, a „Super Mario” tuż przed bramą do szóstego levela spadł w przepaść. Goetze wziął głośny oddech i powoli podnosił głowę patrząc morderczym wzrokiem na Reusa.

-Mam takie pytanie.-powiedział –Może mi ktoś powiedzieć, dlaczego go już wcześniej nie zabiłem?-odłożył laptopa i zaczął iść wolno ku niemu. W końcu zerwał się równo i obydwoje pobiegli do salonu udając walkę.

-Dobra, chłopaki, wymiatajcie stąd, bo musimy Ingę na wieczorną randkę naszykować!-pobladłam i poszłam na nogach jak z waty do mojego łóżka. Dlaczego ona to do cholery powiedziała! Nie przyszło mi się nawet zastanowić, kiedy usłyszałam głośne trzaśnięcie drzwiami.  Marco… Nie… Zobaczyłam, że do mojego pokoju wchodzi Ania. Spojrzała się na mnie przepraszająco i podeszła do mnie. Machinalnie odskoczyłam.

-Jak mogłaś…-szepnęłam prawie niesłyszalnie

-Inga, to nie tak, ja…-zaczęła się tłumaczyć. Zaraz za nią weszła reszta dziewczyn

-Wyjdźcie proszę.

-Ale…

-Proszę.-powtórzyłam nie uginając się pod prośbą Lewandowskiej. Cała trójka opuściła pokój, a ja znów dzisiejszego dnia padłam na łóżko i z bezsilności zaczęłam płakać. Dlaczego ja mam zawsze wszystko pod górę? Dlaczego, kiedy wszystko szło tak pięknie musiało się schrzanić? Wiem już, że jestem na dobre przekreślona u Marco. Nie dość to, co powiedziałam po południu to teraz jeszcze to…  Co ja mam zrobić? Pójść do niego? Obawiam się, że my w jednym pokoju to byłaby zbyt wybuchowa mieszanka. Jeszcze by pogorszyło sytuację. Nie chciałam już dzwonić do Kuby, po pewnie usypiają małą, a sami chcą trochę odpocząć, nacieszyć się sobą… Wzięłam telefon i zaczęłam przeglądać książkę z kontaktami. Padło na tatę. Postanowiłam napisać sms’a

„Tato, śpisz?”

Przełożyłam się na drugi bok i wytarłam łzy z policzków. Spojrzałam na zegarek. Może już śpi, przecież jest spora różnica czasowa. Jednak zaraz przyszła odpowiedź.

„Jeszcze nie. Co się dzieje?”

Uff…Mam szczęście… Jakkolwiek dziwnie to w tej sytuacji zabrzmi.

„Moja przyjaciółka potrzebuje porady. Ja się na tym zbyt nie znam, a chciałabym jej pomóc… No więc w sumie tak. Jest chłopak, w którym się zakochała i jak rano rozmawiała z koleżanką po ich małej, a prawie niewielkiej kłótni. No wiesz, w sensie jej i tego chłopaka. No to powiedziała coś, co go zraniło. Bo ona nie zauważyła, że on niedaleko stoi. No i on był wtedy smutny i zawiedziony i poszedł… A potem, kiedy się spotkali jakiś czas później no to on ją ignorował ale wtedy jej przyjaciółka, nie ja, inna przyjaciółka, zażartowała, że idzie na randkę z takim jednym chłopakiem, którego ta moja przyjaciółka jeszcze nie zna, ale to wcale nie jest randka tylko po prostu zwykłe zabijanie czasu, no ale w każdymś razie on tam znowu był i to usłyszał i chyba się bardzo wkurzył i wyszedł i mocno trzasnął drzwiami i ta przyjaciółka myśli, że nie ma już u niego szans no i jest teraz bardzo załamana i nie wie co robić, więc postanowiłam zapytać ciebie.”

Na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech, kiedy wyobraziłam sobie jak musi wyglądać mina taty, kiedy czyta tego sms’a. Takie uroki posiadania córki. Zaczęłam myśleć, że miną wieki, zanim zrozumie treść wiadomości, jednak po niedługiej chwili przyszła odpowiedź.

„Daj mu chwilę czasu, niech się uspokoi i wtedy dopiero porozmawiacie. Marco czasami jak się zezłości to potrzebuje chwili ciszy i spokoju na uspokojenie. Daj mu ją, a i ty musisz być twarda i przestań płakać tylko idź na ten spacer jeśli tylko masz ochotę. Chyba przecież nie zrezygnujesz z niego tylko dlatego, że możesz wkurzyć Marco… Z resztą lubisz wkurzać Marco i naruszać jego anielską cierpliwość. Skoro trzasnął drzwiami to musiałaś…a nie, miałem pocieszyć. Idź się wystrój i się dobrze baw! :) Zobaczysz, że wszystko się ułoży. A nie, nie ty, tylko przyjaciółka.;)”

Opadła mi szczęka. Dosłownie. Może zamontował tu jakieś kamery?

„Dziękuję. Skąd wiedziałeś, że płaczę? Przekażę koleżance..przyjaciółce. Na pewno posłucha. Skoro trzasnął drzwiami to musiałam…? W sensie przyjaciółka musiała..?”

„Już trochę cię znam. Skoro trzasnął drzwiami, to musiałaś nie zamknąć okna i pewnie był przeciąg. Już nie z takimi „problemami” dawałaś radę, to co tam ci taki rudy Reus.:) Dobranoc”

Jestem aż tak łatwa do przewidzenia?

„ „Problemy”, a „rudy Reus” różnią się jedną kwestią-zakochania. Dobranoc.”

„…Czy mam dzwonić do „problemów” i uczyć, że trzyma się rączki przy sobie?”

Zaśmiałam się cicho. Znając tatę musiał się czuć co najmniej dziwnie pisząc tego sms’a. Biedny.

„Niekoniecznie.:) Nie zapominaj, że dzielę pokój z mistrzynią karate!:) Poza tym „problemy” się wyciszają. Nie powinieneś zakłócać im spokoju strefy zen. Słodkich snów, ja się zbieram na spacerek:))”

„Ufff! W takim razie miłego spacerku, a ja zajmę się zrzucaniem domowego zwierzyńca z MOJEGO łóżka.”

„Powodzenia!:)”

Wstałam z łóżka z o niebo lepszym humorem i poszłam do szafy wybrać zestaw na dzisiejszy wieczór. Wybrałam zwiewną, czarną tunikę, czarne getry i piaskowe conversy z szafy Anki. Do tego skórzaną torebkę z frędzlami i skierowałam się z tym do łazienki. Już myślałam, że przejdę niezauważona przez salon, jednak Lewandowska ma niezłego speed’a i wyprzedziła mnie zagradzając drzwi do łazienki.

-Inga…-nie zdążyła nic dokończyć, bo mocno ją do siebie przytuliłam puszczając jednocześnie wszystkie rzeczy

-Przepraszam, jestem głupia…

-To ja przepraszam. Bez sensu się obrażałam.-uśmiechnęłam się do przyjaciółki

-Też bym się obraziła za takie coś. Muszę się nauczyć trzymać jęzor za zębami. Czekaj, czekaj. Idziesz jednak?

-Co mi szkodzi? Może mi jakieś dobre lody postawi.

-O! I to jest najlepsze podejście.-uśmiechnęła się Ewka podchodząc do nas.

-To ja lecę się ubrać i pomalować.

***

-Wow! Świetnie wyglądasz!-uśmiechnął się Piszczek przytulając mnie, za co dostał z łokcia od swojej żony. Oczywiście dla żartu. Postanowiliśmy spotkać się przy recepcji. Rozglądałam się dookoła i nie mogłam znaleźć jednej osoby. A właściwie dwóch.

-Gdzie Marco i Mario?

-Marco poszedł już jakiś czas temu rozpocząć imprezę. Posłaliśmy z nim Mario, żeby zbyt bardzo nie zaszalał z drinkami. –tylko spokojnie i nie psuj sobie nastroju. To nie przez ciebie. To nie przez ciebie… Oczywiście, że przez ciebie! Trudno. Na ten jeden wieczór muszę się wysilić i jakoś o nim zapomnieć, choć to ciężko przychodzi, bo szanowny pan Reus, za przeproszeniem, uparcie nie chce ruszyć tyłka z mojej głowy. Ale za to jakiego tyłka… Parsknęłam śmiechem, a wszyscy jednocześnie się na mnie spojrzeli

-Nieważne, idziemy!-powiedziałam śmiejąc się dalej.

Po dwudziestu minutach stanęliśmy pod klubem, gdzie czekała już Merry z jak się domyśliłam jej bratem. Był to na oko trzydziestoletni mężczyzna. Wysoki, nawet dobrze zbudowany o ciemnobrązowych włosach.

-O! Jesteście już!-ucieszyła się przewodniczka. –To jest mój starszy brat, Tobias.

-Cześć.-uśmiechnął się nieznacznie

-A, to jest Inga. Tylko ją tknij, a po tobie.- przedstawiła mnie Ania udając poważną, i może by nabrała Tobiasa gdybym się nie roześmiała.

-Wezmę to sobie do serca.-uśmiechnął się czarująco do mojej przyjaciółki-Bardzo mi miło.-podał mi rękę

-To co, wchodzicie z nami, czy dalej się trzymacie wersji na „nie”?-zapytała Merry

-Inga?-spojrzał

-Jak chcesz iść to…

-Czyli nie idziemy.-zaśmiał się. –Drodzy państwo, oddam wam waszą przyjaciółkę całą i zdrową.

-Spróbowałbyś nie.-zaśmiał się cierpko Lewy, na co tylko przewróciłam oczami.

-To gdzie idziemy?-zapytał szatyn

-Na lody?-rzuciłam propozycję

-Super. Ja stawiam.-uśmiechnął się. No, czyli idzie wszystko po mojej myśli.

Tobias okazał się naprawdę sympatycznym facetem. Na początku nie miałam do niego jakiejś pewności, z resztą jak zwykle u mnie to bywa. Tobias kupił nam lody i poszliśmy przespacerować się po plaży. Okazało się, że mieszka na obrzeżach Kolonii bliżej Dortmundu i pracuje w policji. Opowiadał o kilku ciekawych przypadkach i pościgach.  Po półtoragodzinnym spacerze postanowiliśmy wrócić pod klub. Wprawdzie nikt jeszcze nie dzwonił, ale może już się zbierają to zabierzemy się z nimi.

-Masz kogoś?-nagle zapytał

-Nie. Tak… To zbyt skomplikowane.

-No cóż… Ale dawaj, może ci w czymś pomogę. Ty mnie też wysłuchałaś i mi doradziłaś. Rewanż?

-Dzięki, ale tu się okazuje, że to nawet zbyt skomplikowane dla mnie. Muszę sama sobie to poukładać.

-Jest tutaj z wami?

-Kto?

-No ten szczęściarz.-uśmiechnął się

-A… Tak, jest tutaj. Zazdrosny. Dziewczyny rzuciły przy nim, że niby idę z tobą na randkę… i rozumiesz…

-Tak. Ale jak będziesz potrzebowała chłopaka, to wiesz…

-Potrzebuję teraz chłopaka, który by mnie poniósł kawałek, bo mnie buty obcierają. Wzięłam od przyjaciółki i…-nie dokończyłam, bo poczułam jak mnie podnosi do góry. –Dziękuję.-uśmiechnęłam się szeroko. W końcu byliśmy coraz bliżej lokalu, w którym przebywała cała paczka. W jednej chwili zmroziło mnie, kiedy zobaczyłam zimny, przenikliwy i wściekły, tak, wściekły wzrok Reusa. Stał właśnie tuż przed wejściem. Gdyby wzrok mógłby zabijać, to ten świat zostałby unicestwiony. Mój uśmiech momentalnie znikł.

-Lepiej będzie, jeśli mnie już postawisz.

-Jesteś leciutka, mogę cię jeszcze ponosić.-zaśmiał się, jednak kiedy zobaczył moją minę zmarszczył pytająco brwi i postawił mnie na ziemi tuż przed klubem. Przełknęłam głośno ślinę, kiedy kątem oka zobaczyłam zbliżającego się w naszą stronę Marco. Próbowałam wziąć głęboki oddech ale nie mogłam. Poczułam jego perfum tuż koło siebie.

-Pozwolisz na chwilę.-powiedział sucho ściskając mnie mocno na nadgarstek za moimi plecami.

-Inga, jeśli…-zaczął Tobias

-Idź do klubu.-powiedziałam z trudem trzy słowa. Widziałam, że był w stanie uderzyć blondyna, jednak ostatnie czego bym chciała to to, żeby się teraz bili kiedy Marco jest w takim stanie. Szatyn stał cały czas nieruchomo. Nie zdążyłam nic powiedzieć, bo poczułam ostre szarpnięcie za rękę do tyłu. Pociągnął mnie za budynek i przyparł do chłodnego, ceglanego muru. Wziął moje obie ręce do góry i trzymał żelaznym uściskiem. Przybliżył się do mnie na niebezpieczną odległość. Czułam jego oddech na policzku. Próbowałam się za wszelką cenę wyrwać, jednak w tej chwili byłam zbyt słaba. Piłkarz ewidentnie jest przecież ode mnie silniejszy.

-Puść mnie.-wysyczałam przez zęby. Niczym to jednak nie poskutkowało. Wolną rękę położył na mojej żuchwie delikatnie ściskając.

-Dobrze się bawiłaś?-zapytał z lekką surowością. Poczułam okropny zapach alkoholu. Nie byłam w stanie myśleć. Nie byłam w stanie myśleć czy aktualnie się go boję, czy sprawia mi ból, czy po prostu ile mógł wypić dzisiejszego wieczora. Otworzyłam usta kiedy chciałam coś odpowiedzieć, lecz okazało się to moją zgubą. Blondyn zachłannie wpił mi się w usta i zaczął całować mnie z żarem. Skradał pocałunki jeden po drugim przygryzając mi wargę czasem mocniej, czasem lżej.

Przeciwieństwem tego odczucia był jego język pieszczący moje podniebienie. Pocałunek nie zawierał w sobie jednak ani odrobiny romantyzmu. Nie miałam jakiegokolwiek ruchu. Nie mogłam nawet go odwzajemnić. On po prostu żądał. Żądał pocałunku, był spragniony, przyszedł po swoje. Nie mogłam oddychać. On nie zamierzał przestawać. Spróbowałam przygryźć jego dolną wargę, jednak on okazał się tym zupełnie niewzruszony. Poczułam językiem metaliczny smak krwi. Zakręciło mi się w głowie. Nie wiem, czy z braku tlenu, czy sytuacji, w której się znalazłam. Zacisnęłam mocno powieki. Jak na zawołanie Marco ostatni raz musnął moje wargi, za to jako pierwszy raz z delikatnością, a ja haustem złapałam głośny oddech. Nie widziałam jego twarzy. Była tuż przy moim policzku. Wreszcie zaczęłam czuć. Zaczęłam czuć moje nogi, które dosłownie trzęsły się jak galareta. Nie mogłam na nich ustać. I jeszcze coś. Ah, tak, ból nadgarstków spowodowany ciągłym trzymaniem ich w mocnym uścisku nad moją głową.

-Marco puść mi ręce.-wydyszałam próbując przybrać jak najbardziej spokojny ton głosu. Nie zareagował. Nie ruszył się. Cały czas przy uchu słyszałam jego oddech. Tylko on zdradzał to, że wciąż żyje. –Marco puść, to mnie boli.-powiedziałam drugi raz. Tym razem poskutkowało. Jakby otrząśnięty powoli rozluźnił swój uścisk. Ja również w bardzo wolnym tempie wyjęłam jedną rękę, potem drugą. Jego ręce prędko powędrowały na wysokość mojej talii. Opierał je na cegłach. Nagle zapragnęłam jego dotyku. Po prostu. Najzwyklejszego dotyku na moim ciele.

-Dlaczego?-zapytałam, kiedy wreszcie jego głowa znalazła się na wprost mojej.

-Żebyś nie uciekła. Zawsze uciekasz, no nie?-zakpił patrząc wprost w moje oczy

-Jesteś pijany.-mówiłam nadal spokojnie

-Na dość trzeźwy, żeby wiedzieć to co robię.-odpowiedział równie spokojnie co ja. Trzeźwy.

-Rozmawialiśmy…

-W dupie to mam!-tym razem podniósł głos, a ja zamknęłam oczy. –Otwórz.-rozkazał. Zrobiłam to. Nie umiałam mu się przeciwstawić. Zabrał rękę z mojej prawej strony i znów położył na policzku ściskając. –Nigdy. Więcej. Nie. Nazywaj. Mnie. Swoim. Przyjacielem. Nigdy.-mówił wolno, dosadnie, podniesionym głosem. Zabrał rękę z mojego policzka i wskazał na drogę. –Czyń honory.-burknął pod nosem. To przeważyło szalę. Wzięłam w końcu oddech i zrobiłam to czego nie spodziewałam się… ani ja, ani on. W myślach pojawiła się myśl, żeby go pocałować, ale jednak stało się coś zupełnie innego. Podniosłam rękę i z całej siły zamachnęłam ją uderzając w jego policzek. Poczułam się jakbym żyła w zwolnionym tempie. Jego głowa poszła dziewięćdziesiąt stopni za uderzeniem ręki. Miał zaciśnięte powieki. Nie wiedziałam co stanie się później. Zrobiłam więc to, co podobno najlepiej mi wychodzi.
Ruszyłam przed siebie. Zaczęłam biec ile sił w nogach. Nie wiedziałam jakim cudem jeszcze się na nich utrzymuje. Nie rejestrowałam emocji, uczuć, otoczenia… W końcu straciłam siły. Upadłam. Plażowy piasek. Upadłam z bezsilności, upadłam z uczuć… Upadłam z zaufania. Dopiero klęcząc na piasku zobaczyłam, że cała drżę. Przestraszyłam się go? Tak. Czy go kochałam? Coraz bardziej. Wtedy dopiero poczułam spływające strugi łez po moich policzkach.

~~~

Taka sytuacja. :D

Chciałabym Wam OGROMNIE podziękować za WSZYSTKIE komentarze i wyświetlenia... 32 część pobiła rekordy-zarówno w jednym jak i drugim. Jedno pytanie: Kto tak ten refresh męczy??:D Odnośnie dodawania postów jestem nieugięta i będą zawsze w soboty. Więc kochane nie ma sensu wchodzić po 200 razy dziennie by zobaczyć, czy coś wstawiłam, a potem są takie tego efekty:

 :'))

No i tyle komentarzy... Cudowny urodzinowy prezencik-i dziękuję Wszystkim Wam za życzenia i te cudowne komentarze...Czytałam je po kilka razy i uśmiechałam się jak głupia. Tyle ciepłych słów..Wow, dziękuję...Bardzo mnie cieszy, że dołączają tu też nowe osoby (dzień dobry! :) ), i są nadal ci, którzy byli od samego początku..To ogromnie cieszy..Noż się zaraz wzruszę..Jesteście wspaniałe! <3

Wracając jeszcze do poprzedniego rozdziału-tak, sama śmiałam się, że Marco i Mario zamienili się rolami (if you know what I mean :p ) No i Emma! Emma jest stworzonkiem żyjącym w rzeczywistości. I uwaga-nie jest pszczołą! :D Oto ta panna wyskakująca z Kloppowego bagażnika:

A tutaj jest jeszcze spacer z Kloppem...właściwie to spacer Emmy z Kloppem...albo Kloppa z Emmą xD [klik]

Tyle wesołego...jakoś dzisiaj nie mam słów by cokolwiek napisać...wczorajszy mecz z Francją.. Mecz w warunkach, gdzie zza stadionu dochodzą odgłosy wybuchów...Nie dziwię się, że przegraliśmy, kto by mógł spokojnie grać jak gdyby nigdy nic... Może z jednej strony można by pomyśleć, że dobrze, że nie było Marco ani Mario... Z drugiej była tam "aż" cała reprezentacja..Podobno od razu kiedy dostali się do szatni zadzwonili do bliskich..

Całe szczęście, że bezpiecznie wrócili... Niestety ludzie.. Nie chce się czasami wierzyć...Ehh...Widzicie, taki to właśnie piątek 13-go...Na coś zwalić trzeba.
No nic... Za tydzień kolejny. Dajcie mi trochę weny bo coś ostatnio napisać nic nie mogę..:<
Buziaki!:*