Dwadzieścia trzy.

Rano wstałam jak na złość dziesięć minut przed budzikiem. Ehh… A gdybym wykorzystała te dziesięć minut, może to właśnie one okazały się tak zbawienne i pozwoliłyby ustawić mój status na: „wyspana”. Inga marudna, Inga głodna to Inga zła.

-Lewandowski!-wydarłam się na całe gardło

-Czego się drzesz tak rano?-chwilę później usłyszałam jego krzyk z pokoju za ścianą.

-Nie wiem!

-To daj człowiekowi spać!

-Ale za dziesięć minut budzik!

-No i?

-Głodna jestem!

-No i?

-No i?

-No i?

-Zaciąłeś się?

-Postanowiłem odpowiadać na wszystko „no i” bo jest jeszcze przed szóstą. A o tej godzinie to ja jestem żywym trupem.

-Oj nie marudź! Wstawaj!

-Może jeszcze zrobić śniadanie?

-No i gadasz wreszcie jak na człowieka przystało. Możesz zrobić jaglankę z owocami.

-A co ja Lewandowska jestem?

-Nie, ale Lewandowski.

-Nie czaisz różnicy?

-A no tak. Ania ma w swojej głowie miliardy przepisów, a Robert ma w swoim menu tylko jedną pozycję.

-Jaką?

-Jajko a’la Piszczewandowski.

-Piszcze… co?

-Piszczewandowski, a bo co?

-Dawno to wymyśliłaś?

-Przed chwilą.-zaśmiałam się do siebie. Właśnie zaczął dzwonić mój budzik. Przekręciłam się na bok, żeby go wyłączyć, a jak już przewróciłam się na plecy poczułam na brzuchu siedemdziesięcio-ośmio kilowy ciężar.

-Ty pasztecie jeden! Złaź no ze mnie!

-Nigdy!

-Nie chciało ci cię jeszcze przed chwilą spać?

-Ale wtedy była szósta.

-A teraz co się zmieniło?

-Jest siódma zero jeden. Nie czaisz różnicy?

-Czaję, ale złaź!

-A magiczne słowo?

-Natychmiast!

-Okeeej.-poddał się z podniesionymi rękami i położył się koło mnie.

-Chyba trzeba się ruszyć, nie?

-A kiedy mamy autokar?

-Punkt ósma pod Iduną.

-Ehh… To ja wstaję. Wezmę prysznic, postawi mnie na nogi.

-O! Dobry pomysł… Tylko ja sobie jeszcze poleżę.

-Jak wolisz.-wstałam z łóżka, dość energicznie jak na wczesną godzinę poranną i skierowałam się do łazienki.

Tak jak myślałam. Chłodny prysznic postawił mnie na nogi. Założyłam krótkie, jeansowe spodenki, jakiś t-shirt i białe conversy przed kostkę. Do tego złote kolczyki serduszka. Tak ubrana wyszłam na korytarz, gdzie akurat w tym samym czasie wychodził z łazienki Robert.

-A właśnie, Inga!

-Hmm?

-Musieliśmy cię wcześniej wpisać na listę opiekunów, dzisiaj jak będzie zbiórka będziesz musiała podpisać jakieś tam papiery.

-Spoko, nie ma problemu.

-I jesczee…-zaczął iść w stronę swojej sypialni. Chwilę później wrócił i rzucił do mnie czarnym t-shirtem.

-Co to?

-Wymóg organizatorów. Ale spokojnie, tylko taka prowizorka. Na miejscu nie trzeba, tylko przy wsiadaniu do autokaru żeby nie było zamieszania.

-Jasne, dzięki.-pomknęłam z powrotem do łazienki i ubrałam t-shirt z żółtym napisem na plecach „BVB team”. Argh! Nosić takie koszulki to czysta przyjemność. Aż związałam włosy w bombkę, żeby lepiej było widać napis. Szpan w końcu musi być! Zeszłam na dół i zastałam w kuchni Roberta grzebiącego w lodówce.

-Czyżbyś robił śniadanie?

-Skąd!

-Tak właśnie myślałam.

-Dzięki, zawsze we mnie wierzyłaś. Żona moja najwspanialsza przygotowała nam lunchboxy.

-Nie wierzę. Ta to już ma niezłego świra. Może jeszcze przygotowała dla wszystkich co jadą?

-Nie, za bardzo jej się spieszyło.

-Ona jest niemożliwa. A tak w ogóle, to jedziemy tym wspaniałym, czarnym, autokarem, którym jeździcie na wyjazdówki?

-Właśnie mieliśmy nim jechać, ale jest w naprawie, bo coś ostatnio w silniku rzęziło i chyba nici.

-Oj, szkoda… Jeny, zawsze chciałam się nim przejechać choćby metr.

-Jesteś nienormalna…

-Serio! Od zawsze chciałam! Zaraz po kupieniu sobie silikonowych bransoletek z Fan Shopu.

-Kupię ci na urodziny.-powiedział ze śmiechem

-Serio? Dziękuję!-podskoczyłam i mocno go uściskałam

-Nie ma za co, a teraz możesz zrobić jakieś śniadanie.

-A masz jakiś pomysł co zrobić?

-Nie… A ty?

-Nie… To co, musli?

-Okej!-powiedział zadowolony pakując do torby podręcznej pudełka z jedzeniem i butelki wody.

W końcu udało nam się ogarnąć. Robert pomógł mi zestawić moją walizkę z góry, a kiedy już mieliśmy wychodzić zadzwonił dzwonek do drzwi.

-Kogo tu niesie?

-Nie mam pojęcia.-wzruszył ramionami i otworzył drzwi. Za nimi stał uśmiechnięty od ucha do ucha Neven.

-Hej! Hej! O! W samą porę! Myślałem, że już was nie zastanę, ale jak już się spóźniać, to razem!

-Spóźniać? Jak to? Myślałam…

-Prima Aprilis!

-Neven… Mamy jedenasty czerwca.

-A, to sorry.-zaczęliśmy się wszyscy śmiać

-Też jedziesz na obóz? Myślałem, że się nie zgłosiłeś.

-Synek Auby dostał w nocy gorączkę, więc jestem ja! Może być?

-No pewnie, że może!

-To chodźcie, pojedziemy razem. Bez sensu zostawiać samochód na parkingu, jak po mój przyjedzie Kate i odstawi do domu.

-Zmieścimy się z walizkami?

-Z pewnością!

Po dziesięciu minutach drogi stanęliśmy pod Iduną. Kiedy spojrzałam przez okno dosłownie opadła mi szczęka. Na zewnątrz aż roiło się od fotoreporterów.

-Oooo! Ktoś tu będzie sławny!-zaśmiał się Neven patrząc na moją jak się domyślam nieźle zaskoczoną i może trochę przerażoną minę.

-Ooo! Może Neven!

-Ooo! Neven dawno nie miał okładki!

-Ooo! A Inga będzie miała i to w Polsce!

-Ooo!

-Jezus! Weźcie się ludzie ogarnijcie! Chodźmy już po te walizki-powiedział chowając twarz w dłoniach Lewy… Coś nie tak?

Wysiedliśmy z auta i skierowaliśmy się do bagażnika. Neven i Robert wyciągnęli nasze walizki i ruszyliśmy w stronę autokaru. Tam spotkaliśmy Moritza z Lisą i Matsa.

-Hej wam!-przywitaliśmy się chórem

-No, hej, hej! Słyszeliście?

-O czym?-zainteresował się Lewy, a ja stanęłam lekko z boku

-Jak zwykle organizatorzy nawalili.

-Jak to?-odezwał się dobrze mi znany głos. Odwróciłam się, a koło nas zjawili się Marco z Mario. Pewnie też razem przyjechali. Marco podszedł najpierw do mnie i objął po przyjacielsku. W jednej chwili błyski fleszów przybrały na sile i częstotliwości.

-No, to mamy już sensację dnia.-zaśmiałam się patrząc na Marco

-Oj, tam. Sensacja dnia byłaby wtedy, gdybym cię teraz na przykład tu tak z zaskoczenia pocałował.

-Marco! Przestaniesz już wreszcie?!

-Oooo, ktoś tu ma te dnii!-powiedział wesoło Mario podchodząc do mnie i również witając się uściskiem jak Marco, tylko trochę krótszym. Takim, po którym nie byłoby żadnej sensacji na pudelkach.

-Ooo, chyba nie!-odpowiedziałam mu ze śmiechem.

-No to co z tymi organizatorami?

-Sprowadzili zły autokar. Zamiast tego umówionego przyjechał trochę mniejszy.

-Czyli?

-Zabrakło jednego miejsca siedzącego.-wyjaśnił Mats

-No! To nie ma problemu! Marco posiedzi sobie na kolanach Mario i po problemie!-klasnął w dłonie Neven

-A czemu nie na odwrót?

-Żeby Marco nie miał zmiażdżonych nóg.-odpowiedziałam za niego i wszyscy zaczęliśmy się śmiać.

-No ha, ha, ha. Inga po prostu jest zazdrosna, pewnie sama woli siedzieć na kolanach Reusa.

-Oj, Mario, jakiś ty głupiutki…

-Ja? Głupiutki?

-Yhym… Bym aż z tobą się zmierzyła na inteligencję, ale widzę, że nie masz żadnej broni.

-Auuuuć!-zaśmiali się Lewy, Mo, Marco, Mats i Lisa. Mario na mnie spojrzał z rozbawieniem i w ułamku sekundy złapał mnie nad kolanami i przerzucił sobie przez ramię. Oczywiście ja, jak to ja musiałam się wydrzeć na pół okolicy. Nawet nie musiałam patrzeć na fotoreporterów, żeby wiedzieć, że w ich aparaty wstąpiło drugie życie.

Mario szedł przed siebie. Nie widziałam, bo miałam oczy na wprost jego pleców. Po chwili poczułam jak wchodzimy do autokaru. Usłyszałam głos chyba jakiejś organizatorki „poczekajcie chwilę, za chwilę piłkarze do nas dołączą. Proszę siedzieć spokojnie…Max, zostaw Izzy w spokoju!”

-Mario! Postaw mnie! Bo cię zaraz kopnę! Nie zauważyłeś jeszcze na jakiej wysokości mam buty? Ciesz się, że nie masz glanów, bo bym się musiała szufelką zeskrobywać z podłogi!-nie zauważyłam, że koło mnie jest ustawiony jeszcze jeden mikrofon. Zadarłam głowę i zobaczyłam z dwudziestkę dziecięcych par oczu patrzących się na nas z rozbawieniem, a zarazem niedowierzaniem. Mario roześmiał się głośno i postawił mnie na podłodze. Schowałam twarz w dłoniach i sama się zaczęłam śmiać a ze mną dzieciaki. Pokręciłam głową. Złapałam mikrofon i odchrząknęłam

-Tego przed chwilą nie słyszeliście. Dzień dobry. Ja jestem Inga. Jestem jednym z opiekunów obozu, a to jest Mario Goetze, tak, ten prawdziwy, wspaniały Mario Goetze, choć widzę po waszych minach, że już więcej o nim mówić nie muszę. Mario? Powiesz coś do mikrofonu?-podałam mu małe urządzonko.

-Ymm… Cześć. Wam… Wszystkim…

-Mario z reguły jest bardziej wygadany.-dodałam, a dzieciaki znowu się roześmiały

-A Inga jest mniej złośli…, a nie, nie jest mniej złośliwa. Ogólnie to witamy na tym, no…

-Obozie.

-Przecież wiedziałem. Nie przeszkadzaj mi. –no i kolejny śmiech wśród obozowiczów- Jeszcze są ci tam na zewnątrz, możecie pomachać, a nóż ktoś zobaczy i odmacha.-zaśmiał się Goetze. Dzieciaki wyjrzały przez okna z oczami jak pięciozłotówki i wszystkie zaczęły energicznie machać i pukać w szyby. Pierwszy zobaczył ich Marco i od razu z wielkim uśmiechem i pomachał. Stuknął Roberta łokciem i wszystkich oczy zwróciły się na radosnych wycieczkowiczów. Nie zauważyłam momentu kiedy, ale pojawili się również koło nich Marcel i jak się domyśliłam jego żona Jenny. Chyba ta kobieta, która wcześniej pouczała dzieci podeszła do nich, coś powiedziała, a ci pokiwali głowami i ruszyli w kierunku autokaru.

-Chodź, zajmiemy miejsca!-powiedział Goetze i pociągnął mnie za rękę w kierunku pierwszych siedzeń. Pierwszy do autokaru wszedł Marco, z czym spotkało się to z piskiem i brawami dzieci. Marco jeszcze raz im pomachał i spojrzał na Goetzego. Mario chwycił mnie w talii i posadził sobie na kolanach, a Marco usiadł na moim „byłym” miejscu.

-Nie no super, fajnie. Dzięki, ze mnie zapytaliście o zdanie.

-Ależ nie ma za co, choć o nic nie pytaliśmy.

-Robert! Ile będzie trwała jazda?-zawołałam do mojego przyjaciela, który wsiadał właśnie do autokaru.

-Godzinę. A co, przeliczasz czas, który spędzisz w tak wspaniałym gronie?

-Yhym…Ale wiesz, w sumie nie narzekam, mięciutko tu.-zaśmiałam się poprawiając na kolanach Mario

-Ja też nie narzekam.-uśmiechnął się Mario i popatrzył na…

-Ty zboczeńcu! Gdzież ty się patrzysz, co?

-No wiesz, na wprost mam oczy…-poruszał brwiami i uśmiechnął się szeroko.

-A iidźcie wy.-przedostałam się przez nogi Marco i ruszyłam w głąb autokaru. Zobaczyłam, że na samych tyłach, gdzie jest pięć siedzeń jedno z nich jest wolne.

-Hej, tu nikt nie siedzi?

-Nie, tutaj jest wolne!-powiedział radośnie na około jedenastoletni chłopak

-To siadam.

-Ale super!-uśmiechnął się szeroko

-Ej, Inga!-krzyknął do mnie z początku autokaru „obrażony” Mario

-No co?

-Wiesz ty co?! Jak mogłaś?

-Mogłam! Widzisz? Jest wolne miejsce!

-Foch!

-Jak będziemy wracać siedzę koło ciebie!

-Serio? Ale super!-wyszczerzył rządek białych zębów niczym z reklamy Colgate i zajął z powrotem miejsce usatysfakcjonowany.

-Zna pani wszystkich piłkarzy Borussii?-zapytał zaciekawiony chłopiec siedzący koło mnie

-Miałam okazję poznać.

-Woow! Ale super!

I tak właśnie spędziłam całą jazdę pod lawiną pytań od Benjamina, Arthuta, Damiana, Bruna, Felixa, Philipa i dwóch słodkich bliźniaczek Izabel i Amelie. Od razu polubiłam te dzieciaki. Wolałam nie myśleć, że niektóre z nich są z domu dziecka… Wszystkie zasługiwały na wspaniałe, szczęśliwe życie.

Tak jak Robert powiedział-jechaliśmy godzinkę z kilkoma minutami. Podczas jazdy byłam zalewana przez tony pytań, ale również razem żartowaliśmy, czy się wygłupialiśmy.

Kiedy dotarliśmy na miejsce… no cóż. Hotel pięciogwiazdkowy to nie był. Raczej ośrodek typowy ośrodek kolonijny. Taki przytulny pensjonat. Niedaleko można było dostrzec boisko piłkarskie, a za nim piętrzący się las. Cóż, witaj przygodo! Czekaliśmy, aż wszystkie dzieciaki wysiądą z autokaru i poszliśmy razem do wejścia. Na progu przywitał nas właściciel ośrodka i przydzielił pokoje.  Ja z Jenny i Lisą miałyśmy pokój na parterze, chłopaki dostali pokoje na górze. Robert z Marco i Mario…czemu mnie to nie dziwi? A Neven z Moritzem i Marcelem. Wielką niespodzianką okazało się to, że na trzy dziewczyny mamy tylko jedną szafę. Zostawiłyśmy część rzeczy w walizkach, a te, które koniecznie musiały być na wieszakach, tam właśnie się znalazły. Kiedy już się rozpakowałyśmy wszystkie rzuciłyśmy się na łóżka. Wtem rozległo się pukanie do drzwi.

-Dziewczyny, zbiórka, trening.-zza drzwi wychylił się Marcel

-Baw się dobrze, kotku.

-Nie idziecie?

-Odsypiamy poranne, drastyczne budzenie.  I nawet nie muszę się co do tego konsultować z dziewczynami.

-Oj, tak…-mruknęłam i jeszcze mocniej przytuliłam poduchę.

***

Obudziłyśmy się akurat w porze obiadu. Doprowadziłyśmy się do stanu człowieczeństwa i zeszłyśmy na stołówkę. Jenny poszła usiąść do Marcela i Nevena, a ja usiadłam koło Roberta, naprzeciw Marco i Mario.

-Wyspała się Inga?-zaśmiał się Lewy

-Wyspała, wyspała. Gracie jeszcze jakiś mecz?

-Już dzisiaj nie.  Ale było fajnie, nie Marco? Nawet dwie dziewczynki grały! Marco strzelił bramkę przy mojej asyście. No bo od kogo innego takie wspaniałe podanie by dostał?

-No faktycznie, tu akurat jesteś niezastąpiony.

-Wiem. No, i jeszcze... Ja pierdziu! Komplement bez sarkazmu?

-No widzisz. Zmiany, zmiany, zmiany!

-Nie no, nie wierzę, muszę się napić.-stwierdził i wypił kilkoma łykami aż do dna kompot.

-Picie masz już opanowane do perfekcji.

-No i kolejny komplement! Zdrowie Ingi!-chwycił za szklankę Marco i poczynił z nią to samo co z poprzednią. Może z dwie minuty później na stole postawiono zupę.

-No dobra. Kto pierwszy. Zachęcająca to ona nie jest.

-Ostatni!-rzucili razem Marco z Mario

-Przedostatnia.

-…Pierwszy…-jęknął żałośnie Robert

-Przepraszam panią, jaka to jest zupa?-zahaczyłam właśnie przechodzącą koło nas kucharkę.

-Koperkowo-pietruszkowa. Specjalnie dla sportowców. Muszą przecież trzymać dietę.-uśmiechnęła się sztucznie i postawiła na stoliku obok, przy którym siedziało sześciu chłopców  wazę z pysznie wyglądającą zupą pomidorową.

-Co ja takiego zrobiłem? Czym ja na to zasłużyłem?

-Może przez to, że nie chybiłeś w ostatnim meczu.

-Inga, nie dołuj. I co, ja mam to jeść?

-Niech ktoś spróbuje tego.-rzucił Lewy

-Reus.-dodałam pewnie

-Dlaczego niby ja?

-Bo jesteś rudy.

-Nieprawda!

-Nie kłam, bo to grzech! No już. Am, am. Za Mario, za Lewego, za Marcela, za Aubę i tak Marco nam całą wazę zupki koperkowo-pietruszkowej wysiorbie.

-Nigdy.

-Marco, proszę, nawet dla twojego najulubieńszego przyjaciela?-powiedział smutno Goetze.

-Ten najulubieńszy przyjaciel coś mnie ostatnio podle wykorzystuje.

-Prooooszęęę! Będziesz mógł wstawić jakieś moje kompromitujące zdjęcie na Insta.

-Kupiłeś mnie tym. No to chlup!- powiedział ze śmiechem i zanurzył łyżkę i wazie.

-Nie wypadało nalać sobie? Potem zanurzysz tą obślinioną łyżkę w wazie?

-Ja jej nie włożę ponowne.

-No właśnie, to przecież ostatni posiłek Marco.

-Inga, nie strasz.

-Co złego to nie ja.-podniosłam ręce w geście obronnym. Reus pokiwał głową  i włożył łyżkę do buzi… O mało co nie spadłam z krzesła, kiedy zobaczyłam wykrzywioną w grymasie twarz rudego blondyna. W takim stanie byli też Mario z Lewym.

-Kur… Nie będę się przy dzieciach wyrażał. No ale… o ja… Gdzie jest mój kompot! To zapić trzeba!

-Mario przecież ci wyżłopał pięć minut temu.-śmiał się do rozpuku Lewy.

-Jak to? W ogóle tego nie ogarnąłem.

-Bo się na piękną Inię zapatrzyło.-zaśmiał się Goetze, na co za karę został pociągnięty za ucho.

-Trzymaj mój.-poświęcił swój kompot na rzecz przyjaciela Lewy.

-Dzięki.

-No, to teraz został nam kompot Ingi. Podzielimy na cztery, no nie?

-O nie, Roberciku, nie ma tak dobrze. Ten kompot właśnie okazał się moim jedynym obiadem.

-Ale jeszcze drugie!

-Goetze, jak chcesz jeść drugie, to bon apetitt, jak to się w rodzinie Reusa gada, ale ja pasuję.

-Czemu?

-Wątróbka na szóstej.-wyjaśniłam, a moi towarzysze odwrócili się w stronę niosącej im talerze kucharce.

-Kto do jasnej cholery powiedział, że musimy tu pilnować diety!?-dobiegło do nas niezadowolenie Schmelzera, który najwyraźniej już dostał swoją porcję.

-Pewnie papa Kloppo.-marudził podpierając rękami twarz Neven

-To zaraz papie Kloppo wyślemy pocztóweczkę.-pokręcił z niezadowoleniem głową Lewy i wziął telefon ze spodni. Sfotografował zupkę koperkowo-pietruszkową no i na moje oko niedopieczoną wątróbeczkę bez cebulki, za to z artystycznie ułożonym na każdym talerzu, po środku, ząbkiem czosnku. Kiedy akurat piłam mój dzisiejszy „obiad” dostałam fleszem po oczach.

-Pięknie wyszłaś. Serio!-zapewniał Robert widząc moją minę. Szybko skleił trzy zdjęcia w całość i wysłał do trenera z wiadomością

„Pozdrawiamy bardzo serdecznie z obozu. Dziś w menu koperkowo-pietruszkowa oraz wątpliwej jakości wątróbka. Jedynie Inga dzisiaj „je” obiad. Twierdzi, że kompot niczego sobie. Czy może nas pan uraczyć wiadomością….kto do cholery przekazał tej kucharce, że mamy mieć specjalną dietę? Oficjalnie mówimy, że się urywamy na pizzę. Z wyrazami szacunku. Robert, Inga, Gotzeus, Neven, Mo, Lisa i Jenny. Z morderczym wzrokiem ściskają. Aż duszą.”

-Nie obrazi się?-zapytałam, kiedy Lewy skończył recytować swój mms-owy wywód.

-Proszę cię, nie takie rzeczy się wyprawiało.-śmiał się –Ale z tą pizzą, to na poważnie. Neven, Mo, dziewczyny?

-Za!-odpowiedzieli chórem

-O! Klopp odpisał!

„A wy nie macie takiego obiadku jak Inga? Idźcie, idźcie na tą pizzę. Z oficjalnym pozwoleniem trenera. Niech Goetze sobie te swoje „mięśnie” rozwija. Od BVB fama o żadnej diecie nie poszła. Ode mnie też nie! Z drugiej strony fajnie macie, zawsze chciałem jechać na survival. ;)”

-Słyszałeś Mario! Możesz iść na pizzę rozwinąć swoje mięśnie.-śmiałam się cały czas

-Genetyka.-puścił do mnie porozumiewawczo oczko Goetze.

-Czy ja wiem…-zaśmiałam się pod nosem

-Oj tak!

Tak właśnie po obiedzie poszliśmy na pizzę. Zamówiliśmy hawajską. Bardzo miło mi się zrobiło, kiedy usłyszałam od chłopaków, że upiekłam lepszą. Zjedliśmy szybko i poszliśmy się przejść całą paczką kawałek po mieście.

Wieczorem zjedliśmy kolację. To są dopiero kuchenne rewolucje!

-Parówka z wody.-przeczytał na jadłospisie Marco

-No cóż, to się nie najemy.-stwierdziłam mijając Marco i Mario w progu.

-Czemu?

-Bo gdyby była z mięsa, to by był zupełnie inny temat.

I tak właśnie spędziliśmy pierwszy dzień na obozie. Największym wyzwaniem chyba okażą się posiłki tutaj. Ale jak to stwierdził Klopp mamy fajny survival. Wieczorem jeszcze gadałyśmy z dziewczynami o jakiś bzdurach z pudelków, a ja chyba jako pierwsza zasnęłam. Niestety moje koszmary wróciły.  Myślałam, że po dwudziestych urodzinach minęły na dobre, jednak wróciły. Wróciły odkąd spotkałam moich biologicznych rodziców… Jak bardzo moje życie może się wywrócić do góry nogami? Nawet nie byłam tego świadoma…

~~~

Kochane..<3 Dziękuję, że tu ze mną jesteście, dajecie mi ogromną motywację i wiem, że mam dla kogo pisać.  Każdy komentarz dodaje kolejną łyżeczkę weny do kubeczka i tak powstają rozdziały! Co minuta mam nowy pomysł na to opowiadanie. Atakuje mnie to wszędzie. Na spacerze, w autobusie, w szkole..:) Jak już przy szkole jestem-jak tam u Was pierwszy tydzień? U mnie bardzo pozytywnie! Trafiła mi się nowa, wspaniała klasa z cudownymi ludźmi...to będą piękne trzy lata.

Rozdział bardziej wakacyjny...no cóż...żyjmy jeszcze tymi wakacjami póki można!

Niemcy wygrali wczoraj 3:1...nie ukrywając trzymałam za nich kciuki. Mario gol x2 :)...Szkoda tyklo biednego Marco...Złamany palec lewej stopy...rudy ma pecha;) Mam nadzieję, że wkrótce zobaczymy go w akcji z Borussią.

To ja się żegnam wygłodniała Waszych opinii!:)

Ściskam mocno!:* <3
...A Marco ma chyba focha... :|  haha :')